คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เหตุเกิดเพราะกระป๋องน้ำ
ย้อนกลับไปเมื่อ สองสัปดาห์ก่อน
“ เกมเซต วอนบาย อาโตเบะ 7-6 เกม “ เสียงกรรมการดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ การแข่งขันของอาโตเบะกับเทะสึกะจบลงแล้ว โดยที่ผู้ชนะคือ อาโตเบะ!!!!
“ ไม่จริงใช่มั้ย กัปตันเทะสึกะแพ้เหรอเนี่ย “ โฮริโอะพูดอย่างตกตะลึง ทุกคนต่างอ้าปากค้าง อาโตเบะและ
เทะสึกะต่างจับมือกันหลังจากแข่งขันจบ ท่ามกลางความเงียบ ไม่มีเสียงปรบมือหรือโห่ร้องดังให้ได้ยิน เทะสึกะค่อยๆเดินมาหาเหล่าตัวจริงของเซย์งาคุช้าๆ อาโตเบะเองก็เดินไปยังเหล่าตัวจริงของเฮียวเท
“ เทะสึกะ ไม่เป็นไรนะ “ โออิชิถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเทะสึกะเงียบไปอย่างน่าตกใจ แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่เงียบไม่ได้ตอบอะไรซักคำเดียว
อาโตเบะนั่งลงที่เก้าอี้ช้าๆพลางหยิบผ้าจากคาบาจิมาซับเหงื่อ ในใจของชายหนุ่มไม่ได้ยินดีแม้แต่น้อยกับชัยชนะในครั้งนี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเทะสึกะจะยอมสละแขนตัวเองเพื่อทีมเซย์งาคุขนาดนี้
“ อาโตะเบะ นายดูไม่ค่อยยินดีเลยนะ “ ยูชิพูดขึ้น อาโตเบะชม้ายตาหันมามองยูชิอย่างหงุดหงิด
“ เหอะ ฉันชนะเป็นเรื่องปกติ ไม่เห็นจะต้องยินดีอะไรมากมาย “ อาโตเบะตอบอย่างหยิ่งๆ ยูชิเห็นดังนั้นจึงหันไปมองหน้างาคุโตะอย่างงงๆ งาคุโตะยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายเช่นกัน
“ การแข่งของฮิโยชิกับเจ้าเด็กใหม่ปากเปราะนั่นจะเริ่มแล้วสินะ ฉันขอไปหาน้ำดื่มหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวกลับมา “ อาโตเบะว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสง่า คาบาจิรีบลุกตามทันที
“ คาบาจิ ไม่ต้องตามมา ฉันอยากไปคนเดียว อยู่ที่นี่กับพวกยูชิเหอะ “ อาโตเบะว่าก่อนจะโยนผ้าให้คาบาจิรับไว้แล้วเดินออกไปจากที่นั่ง
“ครับ “ คาบาจิตอบก่อนจะหันหน้ากลับไปมองสนาม นั่นทำให้ยูชิยิ่งงงที่อาโตเบะไปไหนคนเดียวโดยขาดผู้ติดตาม
“ ฉันจะไปหาอะไรดื่มซักครู่นะ “ เทะสึกะว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไปเช่นกัน ฟูจิมองอย่างสงสัย เพราะว่าแมทช์ของเอจิเซ็นกำลังจะเริ่มแล้ว เทะสึกะไม่น่าจะไปไหนได้ ( อย่าคิดลึก)
“ เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ “ ฟูจิถามทากะซังอย่างสงสัย ทากะซังทำหน้างงๆ
“ ไม่รู้สิฟูจิ นายว่าเทะสึกะช็อคที่ตัวเองแพ้รึเปล่า “ ทากะถามโออิชิต่อ หัวไข่ทำหน้าสงสัย
“ อืมม ว่าไงเอจิ “ โออิชิหันไปถามคิคุมารุที่กำลังนั่งเกาจมูก
“ เออ ม่ายรุ ว่าไงอ่ะเจ้าเปี๊ยก “ คิคุมารุหันไปถามเรียวมะที่กำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าเพื่อเตรียมตัวแข่งแมทต่อไป
“ แค่นี้ยังอ่อนหัดอยู่นะ “ เรียวมะตอบ จบ จบ คำถามแต่เพียงเท่านี้ ......
*************************
แกร๊ง อาโตเบะกดน้ำชามะนาวจากตู้กดออกมาหนึ่งกระป๋องก่อนจะค่อยๆเปิดออกดื่มช้าๆ แต่สายตาก็ชำเลืองไปเห็นเทะสึกะกำลังเดินมาที่ตู้กดน้ำพอดี เทะสึกะเดินมากดน้ำกระป๋องอย่างไม่ใส่ใจอาโตเบะ
แกร๊ง เทะสึกะกดกาแฟออกมากระป๋องหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป แต่ยังเดินไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เสียงห้าวก็ดังขึ้น
“ เฮ้ย เทะสึกะ แขนนายเป็นไงบ้าง “ อาโตเบะถามอย่างสงสัยพลางจ้องอีกฝ่ายเขม็ง แค่อยากรู้เท่านั้นล่ะ ว่าแขนโดนซะขนาดนั้นแล้วยังเล่นเทนนิสได้อีกรึเปล่า เทะสึกะที่กำลังทำจิตใจให้สงบหยุดกึกทันที เส้นด้ายแห่งความอดทนเส้นสุดท้ายขาดผึงลงหลังจากจบคำถาม อาโตเบะเป็นคนทำให้แขนเขาเป็นอย่างงี้ แล้วยังจะมาถามหน้าตาเฉยอีกเหรอ ว่าแขนเขาเป็นยังไงบ้าง ???
ฟิ้ววว โป๊กกก เทะสึกะขว้างกระป๋องกาแฟเต็มแรงไปที่หัวอาโตเบะ กระป๋องน้ำกระแทกเข้ากับหัวอาโตเบะอย่างแรง ผู้นำทัพเฮียวเทยืนค้างอยู่ซักครู่ก่อนจะค่อยๆล้มลงสลบไปทันที
ฟิ้ววว โป๊กก แล้วอีกเสียงนั่นล่ะอะไร อ๋อ แต่ทว่า กระป๋องชามะนาวที่อาโตเบะถืออยู่ก็ได้หลุดจากมือของอาโตเบะเช่นกันขณะที่ชายหนุ่มล้มลง ก่อนจะลอยละลิ่วไปกระแทกหัวเทะสึกะเต็มๆจากด้านบน กัปตันเซย์งาคุล้มตึงสลบไปอย่างรวดเร็ว เงียบ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ พร้อมกับร่างสองร่างที่นอนแผ่ไม่ได้สติอยู่ข้างตู้กดน้ำ
***************************
“ กัปตัน เป็นอะไรมั้ย กัปตัน “ อาโตเบะสะลึมสะลือเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งจับหัวตัวเองพลางส่ายหัวไล่ความมึน ชายหนุ่มหันกลับมามองบุคคลข้างๆอย่างแปลกใจ
อืมม ใครวะ ไม่คุ้นหน้า เอ๊ะ หรือจะเป็นพวกกองเชียร์เฮียวเท แล้วกองเชียร์เฮียวเทมันใส่ชุด เซย์งาคุทำไมวะ
“ กัปตันฟื้นแล้ว กัปตันฟื้นแล้วทุกคน “ อาราอิตะโกนเสียงดัง ทุกคนรีบวิ่งเข้ามาดูอย่างดีใจ
“ เทะสึกะไม่เป็นอะไรแล้วนะ ดีจัง เรานึกว่านายจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก “ โออิชิตะโกนเสียงดัง อาโตเบะทำสีหน้าสงสัย
เทะสึกะเหรอ เทะสึกะไหน เราอาโตเบะเฟ้ย ไม่ใช่เจ้าเทะสึกะ อาโตเบะคิดในใจอย่างงงๆ ผู้นำทัพเฮียวเทค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะค่อยๆก้มลงมองการแต่งตัวของตัวเอง พลางทำตาโตอย่างตกตะลึง
ยี้ นี่มันชุดของเจ้าพวกเซย์งาคุนี่นา พวกมันจับเราใส่ชุดนี้ตอนไหนกัน ชุดเห่ยไร้รสนิยมแบบนี้ ไม่มีทางที่ฉันจะมาสวมใส่แน่นอน
“ เฮ้ย ทุกคนอาโตเบะฟื้นแล้วเฟ้ย “ เสียงอีกเสียงดังขึ้นใกล้ๆ อาโตเบะหันไปมองอย่างสงสัย จึงพบเข้ากับยูชิที่ตะโกนเสียงดังอยู่เตียงข้างๆ อาโตเบะหันไปมองยูชิและเหล่าตัวจริงที่เฮกันอยู่เตียงข้างๆด้วยความแปลกใจปนหงุดหงิด
“ ก็ฟื้นตั้งนานแล้ว พวกแกหายไปไหนกันมาปล่อยให้เจ้าพวกเซย์งาคุล้อมเตียงฉันอยู่เนี่ย แล้วนั่นไปรุมเตียงข้างๆทำไม “ อาโตเบะพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ ทั้งห้องเงียบไปทันที
“ เฮ้ย กัปตันเซย์งาคุเป็นอะไรวะ อยู่ๆมาคุยกับเราเฉย “ งาคุโตะกระซิบถามยูชิ ยูชิทำหน้าเหวอๆ
“จะไปรู้เหรอ” ยูชิตอบ อาโตเบะเห็นดังนั้นจึงทำสีหน้าไม่พอใจก่อนจะกระโดดลงจากเตียงคนป่วยที่ล้อมไปด้วยพวกเซย์งาคุแล้วเดินอาดๆไปยังข้างๆที่มีเหล่าตัวจริงเฮียวเทรุมกันอยู่
“ ฉันพูดกับพวกแก ไม่ได้ยินรึไง ห๊ะ คาบาจิ แกก็เป็นไปอีกคนงั้นรึ “ อาโตเบะหันไปถามคาบาจิที่เอียงคออยู่อย่างสงสัย คาบาจิทำหน้าตาแปลกๆก่อนจะหันไปทางอื่น นั่นทำให้อาโตเบะยิ่งโกรธที่ไม่ได้รับความสนใจ
แต่ทว่า สายตาของชายหนุ่มก็ชำเลืองไปเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงถัดไปที่มีเหล่าตัวจริงเฮียวเทรุมกันอยู่เสียก่อน อาโตเบะอ้าปากค้างอย่างตกใจ
นะ นั่นมันใครกัน ทำไมหน้าคล้ายๆเรา ไม่สิมองไม่ชัดเลย ภาพมันมัวๆ ไม่ค่อยเห็น
“ เอ่อ กัปตันเอาแว่นมั้ยครับ “ อาราอิถาม อาโตเบะหันไปมองอาราอิที่ยืนถือแว่นอยู่ข้างๆ
“ ฉันไม่ได้สายตาสั้น สายตาดีเกินไปซะด้วยซ้ำทำไมต้องใส่แว่น ฉันไม่อยากหน้าเห่ยเหมือนยูชินะ“ อาโตเบะว่าแต่ก็รับแว่นมาใส่ ยูชิทำหน้างงๆเมื่อถูกพาดพิง
เหลือเชื่อ เขามองเห็นชัดกว่าเดิมมากเลย นี่มันอะไรกัน เขาไม่ได้สายตาสั้นซักหน่อย ทำไมพอใส่แว่นแล้วถึงมองเห็นชัดขนาดนี้ อาโตเบะคิดอย่างงงๆ ก่อนจะชำเลืองมองไปยังเตียงผู้ป่วยข้างๆ ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อราวกับถูกสต๊าฟ ไม่จริงใช่มั้ย สิ่งที่เขาเห็น เขาเห็น ตัวเขา กำลังจ้องเขากลับมาด้วยท่าทางสงบนิ่ง และเยือกเย็น
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก “ อาโตเบะแหกปากลั่น อาโตเบะก็อาโตเบะเหอะ อย่างงี้มันไม่ขำแล้ว อะไรกัน ทำไมถึงมีตัวเขาอีกคนมานอนจ้องหน้าเขาอยู่ได้ล่ะ มันต้องไม่ใช่ความจริง มันต้องเป็นความฝัน
“ เฮ้ย ทุกคนเทะสึกะสติแตกแล้ว รีบจับไว้เร็ว “ ฟูจิตะโกน ทุกคนรุมกันจับอาโตเบะทันที
“ ปล่อยฉัน ปล่อย ฉันจะไปฆ่าไอ้ปีศาจโคลนนิ่ง “ อาโตเบะตะโกนลั่น พยายามจะสะบัดตัวออกแล้วพุ่งไปยังเตียงข้างๆให้ได้ เทะสึกะที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆมองอย่างสงสัย
ทำไมกัน ทำไมถึงมีคนหน้าตาเหมือนเรามาโวยวายอยู่ข้างๆ แถมทำท่าอย่างกับจะพุ่งมาหาเราอีก อ๋อ ความฝันล่ะสินะ ความฝันแน่ๆ เทะสึกะคิดก่อนจะหลับไปโดยไม่ได้คิดถึงความยุ่งยากที่กำลังจะเกิดต่อจากนั้นเลย
“ อย่าเพิ่งหลับนะ มาสู้กันเดี่ยวนี้ ตื่นสิ “ อาโตเบะตะโกน แต่โดนคุณทากะจับให้นอนลงบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้อย่างเรียบร้อย อาโตเบะทำหน้างงๆ คุณทากะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ โออิชิ เทะสึกะคงยังช็อคที่ตัวเองแพ้น่ะ ไม่เป็นไรหรอก “ ทากะว่า
“ เฮ้อ คงจะยังยอมรับไม่ได้จริงๆสินะที่ตัวเองแพ้ ถึงไปหาเรื่องกัปตันฝ่านโน้นเขาอย่างนั้น ไม่สมกับเป็นกัปตันเลย แค่นี้ยังอ่อนหัดอยู่นะ “ เรียวมะว่า อาโตเบะจะอ้าปากเถียง เขาไม่ได้แพ้ซักหน่อยนะ ไอ้เจ้าเทะสึกะต่างหากที่แพ้น่ะ แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ทำได้เพียงแค่นั้น ร่างสูงค่อยๆหลับไปเพราะความเหนื่อย เขาไม่อยากคิด ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ถ้าเขาตื่นมาอีกที ทุกสิ่งทุกอย่างคงจะกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างแน่นอน
********************************
กลางดึก
“ นี่ ตื่นสิ กัปตัน ตื่นได้แล้ว “ อาโตเบะสะลึมสะลือ ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีคนนั่งคร่อมตัวเองอยู่พลางเอามือตบหน้าเบาๆ อาโตเบะค่อยๆลืมตาขึ้น จึงพบเข้ากับใบหน้าของเรียวมะที่อยู่ใกล้แค่คืบ ชายหนุ่มผงะอย่างตกใจเล็กน้อย เรียวมะเห็นว่าอีกฝ่ายตื่นแล้วจึงค่อยๆปีนกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงช้าๆ
“ ตื่นซะที ผมมีเวลาไม่มากนะ ผมแอบพ่อมา กัปตัน เมื่อตอนกลางวันกัปตันเป็นอะไรน่ะ ทำตัวแปลกๆไม่สมกับเป็นกัปตันเลยนะ “ เรียวมะถาม อาโตเบะจับหัวตัวเองเบาๆ ผมร่วงลงมาเส้นหนึ่งมันเป็นสีน้ำตาลเข้ม
อาโตเบะขมวดคิ้ว
“ ขอกระจกหน่อย “ อาโตเบะพูด เสียงเขาแปร่งไป มันเหมือนเสียงของเทะสึกะไม่ใช่เสียงของเขา เรียวมะทำหน้างงๆ
“ อะ ปะ แป๊บนึงนะ “ เรียวมะว่าพลางคุ้ยลิ้นชักข้างเตียงผู้ป่วยเพื่อหากระจก
“ เร็วเข้า “ อาโตเบะตะโกน เรียวมะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“ กัปตัน เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวอาโตเบะที่นอนอยู่เตียงข้างๆก็ตื่นกันพอดี “ เรียวมะว่าก่อนจะยื่นกระจกให้
อาโตเบะ
ชายหนุ่มรับมาก่อนจะมองเงาสะท้อนในกระจก ไม่ใช่ใบหน้าของเขา มันเป็นใบหน้าของ เทะสึกะ !!!!!!!
ความคิดเห็น