ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : น้ำตาของยูเอะ
แสงแดดส่องกระทบพื้นน้ำแข็งบนผืนทะเลสาบ ลงมากระทบพื้นใต้ทะเลสาบลึกลงไป ทำให้แสงนวลของทรายสีขาวนวลละเอียด ที่เปล่งประกาย กระทบเรือนผมที่สยายพริ้ว ตามระลอกคลื่น ของ ‘ยูเอะ’ เด็กสาว
ที่กำลัง เครียดกับข้อมูลใหม่ ที่เงือกสาวพึ่งบอกให้ทราบ
“เงือกหรอ ไฟรเธอพูดเรื่องอะไร น่ะ”
ยูเอะถาม น้ำเสียงเคร่งเครียด ซึ่งต่างกับไฟรที่ยิ้ม ให้น้อย ๆ ให้เธอ
“เธอจะบอกว่า ฉันเป็นเงือก อย่าง งั้นหรอ ”
ยูเอะซักต่อ ไฟร ยิ้มพลางพยักหน้า ก่อนที่พยักหน้าแล้ว ตอบ ยูเอะ
“ใช่ แต่แค่ครึ่งเดียว … ” ไฟรบอก “เพราะ อีกครึ่ง เธอเป็น มนุษย์ !”
“เธอรู้ได้ยังไง มีหลักฐานอะไร ”ยูเอะยังไม่ยอมแพ้ ไฟรส่ายหัวในความรั้นของเด็กสาว
“แค่ เธอหายใจในน้ำได้ มันยังไม่ใช่หลักฐานอีกหรอ ” ไฟรบอก ยูเอะกำลังจะเถียงขึนมาอีก แต่ไฟรก็พูดขัดขึ้น
“ที่เธอ ยังไม่มีหางเป็นเกล็ด ก็เพราะว่า เธอยังตื่นอย่างไม่สมบูรณ์ ซึ่งเมื่อก่อนชั้นก็เคยเป็นวีล่า แต่กว่าจะรู้ว่าตนเองเป็นเงือก ก็นานพอควรเชียวล่ะ ”
ยูเอะฟังแล้ว ก็หมดหนทางที่จะเถียง จึงต้องเงียบเสียงไปอย่างจนหนทาง ความเงียบเกิดขึ้นเนิ่นนาน ไฟรจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เธอลงมานานมากแล้วนะ ขึ้นไปข้างบนได้แล้ว ”
ยูเอะ นิ่งเงียบไม่ยอมตอบ เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับ ข้อมูลใหม่ที่ว่านี้ แต่ไฟรไม่รออีกแล้ว เงือกสาวจับข้อมือ ยูเอะ อย่างแน่นหนา ก่อนที่จะดึงตัวขึ้นไปสูงขึ้น ๆ เพื่อขึ้นไปสู่ผิวน้ำด้านบน
ผลั่ก!
เสียงของ สันมือเงือกสาว ฟาดลงบนหัว ของยูเอะเต็มแรง ยูเอะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาทันที
“โอ้ย ” ยูเอะอุทาน พลางเอามือลูบหัวด้วยความเจ็บปวด
“ถึงแล้ว ”
ไฟรบอก เสียงใส ผมของเงือกสาว เปียกโชกลู่ลงมาตามไหล่ที่ขาวนวลเนียน น้ำแข็ง รอบ ๆ ทั้งสองละลาย เป็นวงกว้าง ยูเอะเชื่อแล้วว่า ไฟร เป็นเงือกที่มีหน้าที่ละลายน้ำแข็ง แล้วนำฤดูใบไม้ผลิมาให้
“ขอบใจนะ ”ยูเอะบอก ไฟรยื่นไม้กายสิทย์ให้
“เธอทำหล่นน่ะ ” ยูเอะรับมา เสียบไว้ที่เสื้อคลุมด้านนอกที่เปียกโชก ก่อนที่จะว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง
- - -- - - ---- -- - - -- - ---- - -- - - ----- - - -- - - - - - -- -
ตอนนี้เด็กสาวมาถึงฝั่งแล้ว เธอค่อย ๆ ใช้มือบีบน้ำออกจากผมที่เปียกโชกอย่างช้า ๆ มือสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเหน็บผิวชมพูระเรื่อเพราะ ความเย็นเฉียบของผิวน้ำ เธอหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา ร่ายคาถา ทำให้ตัวแห้ง แต่ก็ยังเหลือน้ำตามตัว และผมอยู่ประปราย ยูเอะส่ายหัว กับคาถาที่ไม่ได้เรื่องของตน แล้วเดินไปที่ประตูใหญ่เพื่อจะกลับหอ แต่กลับมีคนมาจับข้อมือไว้ เธอหันไปมองคนที่รั้งไว้ทันที
“ใครน่ะ ”
ยูเอะถาม ชายผมทองคนที่เสกพายุหิมะใส่เธอนั่นเอง เธอใช้มืออีกค้างเงื้อมฟาดลงบนหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง
เผี๊ยะ !
เสียง แรงที่มือของยูเอะ สัมผัสลงบนหน้าของอีกฝ่าย เธอไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย เด็กสาวเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอเบ้า หากคนที่ทำร้ายมาทำร้ายเธอ เธอไม่เคยแม้แต่จะว่า แต่นี่ เค้าทำร้ายเพื่อนของเธอด้วย
ความโกรธนี้ยังไม่เคยหายไปจากใจของ ยูเอะ ตั้งแต่เธอจมน้ำและพบกับชีวิตที่เธอไม่คิดว่าจะได้รู้มัน ก็ยิ่งทำให้ความโกรธของเธอ มากขึ้น ๆ
“ขอโทษ ”
ชายคนนั้นพูดเสียงค่อย ยูเอะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา แววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่เห็นว่ามีคนอยู่ตรงนั้นหิมะก็ตกมาก ฉันไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ข้างนอกด้วย ”
เขาบอกอย่างแก้ตัว แต่ก็ฟังดูเหตุผล ทำให้ยูเอะ เริ่มคิดได้บ้างแล้วว่า เธอเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน ที่ไปอยู่ข้างนอก ทั้ง ๆ ที่หิมะตกหนัก อย่างนั้น แต่เด็กสาวก็ดูเหมือนจะ สับสนเหมือนมีเสียงดังก้องระหว่างความรู้สึกผิด กับ ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง
“รู้แล้ว ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว !”
ยูเอะตะโกนลั่น ชายคนนั้นเงียบเสียงลงไปทันที เขาก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรอีก
“เฮอร์ไมโอนี่ กับซันเป็นยังไงบ้าง ” เธอถามต่อ แต่น้ำเสียงยังไม่คลายความโกรธลง
“ไม่เป็นอะไรมาก ซันอยู่ที่เรือ กำลังรักษาตัวอยู่มีบาดแผลแค่นิดหน่อย ส่วนผู้หญิงอีกคนอยู่ที่ห้องพยาบาล ไม่เป็นอะไรมาก แต่นางพยาบาลคนนั้นไม่ยอมให้ออกมาก็เลยต้องรักษาตัวอยู่ ” เขาบอก ยูเอะพยักหน้ารับรู้
“ก็ยังดีที่เฮอร์ไมโอนี่กับซัน ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าเพื่อนของฉันเป็นอะไรไปมากกว่านี้ …. ” ยูเอะเว้นช่วงแล้ว
หยิบไม้กายสิทธิ์จ่อคอ ชายหนุ่ม
“ฉันฆ่านายแน่ ” ยูเอะบอก
แล้วรีบวิ่งไป เพื่อจะไปที่ห้องพยาบาลไปหาเฮอร์ไมโอนี่ แต่ทว่า เด็กสาววิ่งไปเพียง สองสามก้าว ก็เริ่มเซ ทางเดินเหมือนกับกำลังเลือนลางเต็มที แล้วสติของเธอก็ดับวูบลง
- - - -- - - - - -- - - -- - - ---- --- - -- - - - - - -- - ---- - -- - - - -- --- -- - -
“ยู ฟื้นแล้ว !”
เสียงเฮอร์ไมโอนี่บอกขึ้น อย่างดีใจ ยูเอะมองไปรอบ ๆ ห้องพยาบาลที่เห็นเลือนลาง ในตอนแรกเริ่มเห็นได้ชัดเจนขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นไรมากใช่รึเปล่า ยู”
เฮอร์ไมโอนี่ ถาม ยูเอะพยักหน้าน้อย ๆ พลางเอามือพยุงกายให้ลุกขึ้นนั่ง
“เธอสลบไปนานมากเลยรู้รึเปล่า ”เฮอร์ไมโอนี่บอกเธออีก
“นาน แค่ไหนหรอไฮหนี่ ” ยูเอะถาม ยิ้ม ๆ
“อาทิตย์นึง ” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ชั้นกับซัน เป็นห่วงเธอมากแค่ไหนรู้รึเปล่า ชั้นแค่กระแทกต้นไม้ แต่เธอกลับจมหายลงไปในทะเลสาบ! ” เฮอร์ไมโอนี่ ตะโกนน้ำตาเอ่อรอบดวงตา มาดามพรอมฟรีย์ชำเลืองมาอย่างไม่ค่อยพอใจ ที่เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนใส่คนไข้ของเธอ
“อย่าร้องไห้สิ ไฮหนี่ ฉันก็ไม่เป็นอะไรมากซะหน่อย ” ยูเอะพูด แล้วเอื้อมมือ ใช้นิ้วเช็ดน้ำตา ให้เพื่อนสาว
“แล้วซันล่ะ เป็นยังไงบ้าง ” ยูเอะถาม เฮอร์ไมโอนี่ ที่เอามือปาดน้ำตาออก
“ก็ไม่เป็นอะไรมาก ” เฮอร์ไมโอนี่บอก พลางยิ้มใน ความห่วงเพื่อนของ เด็กสาว
“ไม่ต้องห่วงคนอื่นแล้ว ยูเอาตัวเธอให้รอดก่อนเถอะ ”เฮอร์ไมโอนี่หยอก ยูเอะหัวเราะอย่างขำ ๆ
“จริงสิ ชั้นเอาตารางเรียนใหม่มาให้นะ ศาสตราจารย์มักกอลนากัล พึ่งเปลี่ยนเพราะ หาวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้ชั่วคราวแล้ว ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วยัดกระดาษแข็ง ลายตารางใส่ในมือ ของเธอ
“มิสเกรนเจอร์ ออกไปได้แล้ว มิสโคริวต้องได้รับการพักผ่อนอีกมาก ”มาดามพรอมฟรีย์บอก น้ำเสียงขุ่นเขียว
“ค่ะ มาดาม” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ไปล่ะนะ ยู ไว้จะมาเยี่ยมใหม่นะ ส่วนหนังสือกับการบ้าน ชั้นวางไว้ข้างเตียงให้เธอแล้ว ” ยูเอะยิ้มรับ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที
- -- - - - -- - -- - - -- - - -- -- - - -- - - -- - - -- - - -- - - -- - -- --- - - - -
แสงแดดสาดส่องกระทบก้อนเมฆยามเช้าเป็น สีทองระเรื่อแสงแดดแยงตา เด็กสาวที่กำลังนอนอย่างอ่อนล้าเพราะ การทำการบ้าน และอ่านหนังสือที่เฮอร์ไมโอนี่นะมาให้เมื่อคืนอย่างหนัก เธอค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ
พลางขยี้ตา อย่างงัวเงีย
“เช้าแล้วหรอเนี่ย ” ยูเอะ สอดส่ายสายตาไปหยุดอยู่ที่นาฬิกาสีฟ้าสดใส เรือนหนึ่งในห้องพยาบาล ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงกว่าแล้ว
“พระอาทิตย์ขึ้นช้าจัง ”เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปด ขณะที่มาดามพรอมฟรีย์วิ่งรี่ นำยาที่บรรจุในแก้วทรงสูงมาให้ อย่างรีบเร่ง
“หน้าหนาวนะ มิสโคริวจะขึ้นช้า ก็ไม่แปลกหรอก ”มาดามพรอมฟรีย์บอก เธอ”กินยา แก้วนี้ให้หมดรวดเดียวเลยนะ อ้อแล้วเธอก็ อย่าพึ่งไปไหนล่ะพักฟื้นอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาย เข้าใจรึเปล่า ”
“ค่ะ ”ยูเอะรับคำ แล้วหยิบแก้วยามาดื่ม ยาในแก้วนั้นรสชาติเผ็ดจนเธอแทบจะพ่นไฟออกมาได้ไม่วินาทีใด ก็วินาทีหนึ่งได้เลย
เฮ้อ - - - - เด็กสาวถอนหายใจยาว แล้วเอามือทั้งสองปิดตา ด้วยความเหนื่อยล้า เพราะการอ่านหนังสือและจัดการกับ การบ้านกองโตที่ เฮอร์ไมโอนี่ นำมาให้
“หวัดดี จ๊ะ”
ยูเอะหันไปมองตามเสียง เด็กสาวผมสีชาเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้
“เป็นยังไงบ้าง ” ซันถาม น้ำเสียงมีแววเป็นห่วงเป็นใยเจือปนอยู่ ยูเอะยิ้มแล้วตอบ เพื่อนสาว
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ซันเถอะเป็นยังไงบ้าง ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นออกจะแข็งแรง ” ซันตอบ ยูเอะหัวเราะคิกคัก กับ ท่าทางที่ซันแสดงประกอบว่าตนเองแข็งแรงแล้ว นั้น
“ขอถามอะไรหน่อยได้รึเปล่า ” ซันถามขึ้น ยูเอะที่พึ่งเลิกหัวเราะตอบ โดยมีเสียงคิกคักแทรก
“ดะ ..ได้สิ ” ซันนั่งข้าง ๆ เตียงเธอแล้ว จับมือของเธอไว้แน่น
“สัญญาก่อนนะ ว่าจะไม่โกรธ ”ซันบอกอีก “ก็แล้วแต่เรื่องที่จะถาม ”ยูเอะบอกยิ้ม ๆ ซันถอนหายใจยาวแต่ก็ตัดสินใจ ถามยูเอะในที่สุด
“เอ็ดเค้าฝากมาขอโทษ เธอจะยกโทษให้เค้าได้รึเปล่า ” ยูเอะเปลี่ยนสีหน้า แล้วตอบกลับเพื่อนสาวน้ำเสียงขุ่นเคือง
“ไม่ ! ” ซันเห็นเธออารมณ์เสีย จึงรีบอ้อนวอน “ยู อย่าโกรธนะถือว่าชั้นขอร้อง ” ยูเอะหันมา ซันนั่งน้ำตาคลอ
“เป็นอะไรไปน่ะซัน ” ยูเอะถามน้ำเสียงตกใจ รีบเช็ดน้ำตาให้ซัน ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“เอ็ดเค้า ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ ยกโทษให้เค้าเถอะนะ ซันขอร้อง” ซันบอก ยูเอะที่กำลังกดดันสุดขีด แต่ก็รีบตัดสินใจเพราะ สงสารเพื่อนแม้ พวกเขาจะรู้จักกันได้เพียงไม่กี่วันก็ตาม
“ก็ได้ ถือว่าเห็นแก่ซันละกันนะ แต่ครั้งต่อไป ไม่มีทาง” ยูเอะบอก “เลิกร้องไห้ได้แล้ว เช็ดน้ำตาซะ”
ซันยิ้ม แล้วตะโกนเสียงดัง พอให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ได้ยินและออกมา
“เอ็ด ! ออกมาได้แล้ว ” มาดามพรอมฟรีย์หันขวับมาที่ ซันอย่างเอาเรื่อง เพราะ เสียงของเธอดังเกินไปแล้ว
แต่ดูเหมือน ซันจะไม่เกรงกลัวใครเสียเลย สิ้นเสียงของซัน ชายผมทอง หรื่อ เอ็ด ก็เดินออกมาจากที่ซ่อน
“ซัน เธอ -- - - ”ยูเอะพูดไม่ออก ที่ผ่านมาเมื่อกี้ซันหลอกเธอทั้งหมดเลย อย่างนั้นใช่รึเปล่า
“อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ ยู คือเอ็ดเค้าสำนึกผิดจริง ๆ นะอย่าเอาผิดเค้าเลย เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บมาก ” ซันบอกอย่างเห็นอกเห็นใจ เอ็ดอย่างมากโดยไม่สนใจความรู้สึกของ ยูเอะเสียเลย
“งั้นหรอ ฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บมากหรอกซัน แค่ตกน้ำปางตายน่ะ ไม่มากเท่าไหร่หรอก ” ยูเอะบอก อย่างเหลืออด กับความเอาอกเอาใจ เอ็ดจนเกินไปของซัน
“ยู ” ซันเรียกชื่อเธอ เสียงเศร้า แต่เธอหมดความอดทนเสียแล้ว
“ซัน ออกไปเดี๋ยวนี้ฉันขอพักผ่อน ” ยูเอะไล่ ซันทางอ้อม แต่ดูเหมือน ซันจะไม่ยอมไป
“แต่ .. เธอยังไม่ได้ยกโทษให้ … ” ซันไม่ยอมแพ้
ฉันบอกว่าออกไปได้แล้ว ! ยูเอะตะคอก ซันหน้าเสียแต่ก็ยอมออกไปเสียโดยดี เอ็ดเดินออกไปหลังซัน สายตายังมองมาที่เธอ จนลับตาไป
“ทำไม ” ยูเอะพึมพำ ‘พึ่งรู้จัก กัน ไม่กี่วันเธอมันก็ใช่นะซัน แต่เธอไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนขนาดนี้เชียวหรอ ’ ยูเอะคิด สายตาเหม่อมองไปบนฟ้า ผ่านหน้าต่างห้องพยาบาล น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกจากดวงตาอันเหม่อลอย ของเด็กสาว โดยทีเธอไม่รู้สึกตัวเลย
- -- - - - ------------------ -------------------
ที่กำลัง เครียดกับข้อมูลใหม่ ที่เงือกสาวพึ่งบอกให้ทราบ
“เงือกหรอ ไฟรเธอพูดเรื่องอะไร น่ะ”
ยูเอะถาม น้ำเสียงเคร่งเครียด ซึ่งต่างกับไฟรที่ยิ้ม ให้น้อย ๆ ให้เธอ
“เธอจะบอกว่า ฉันเป็นเงือก อย่าง งั้นหรอ ”
ยูเอะซักต่อ ไฟร ยิ้มพลางพยักหน้า ก่อนที่พยักหน้าแล้ว ตอบ ยูเอะ
“ใช่ แต่แค่ครึ่งเดียว … ” ไฟรบอก “เพราะ อีกครึ่ง เธอเป็น มนุษย์ !”
“เธอรู้ได้ยังไง มีหลักฐานอะไร ”ยูเอะยังไม่ยอมแพ้ ไฟรส่ายหัวในความรั้นของเด็กสาว
“แค่ เธอหายใจในน้ำได้ มันยังไม่ใช่หลักฐานอีกหรอ ” ไฟรบอก ยูเอะกำลังจะเถียงขึนมาอีก แต่ไฟรก็พูดขัดขึ้น
“ที่เธอ ยังไม่มีหางเป็นเกล็ด ก็เพราะว่า เธอยังตื่นอย่างไม่สมบูรณ์ ซึ่งเมื่อก่อนชั้นก็เคยเป็นวีล่า แต่กว่าจะรู้ว่าตนเองเป็นเงือก ก็นานพอควรเชียวล่ะ ”
ยูเอะฟังแล้ว ก็หมดหนทางที่จะเถียง จึงต้องเงียบเสียงไปอย่างจนหนทาง ความเงียบเกิดขึ้นเนิ่นนาน ไฟรจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เธอลงมานานมากแล้วนะ ขึ้นไปข้างบนได้แล้ว ”
ยูเอะ นิ่งเงียบไม่ยอมตอบ เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับ ข้อมูลใหม่ที่ว่านี้ แต่ไฟรไม่รออีกแล้ว เงือกสาวจับข้อมือ ยูเอะ อย่างแน่นหนา ก่อนที่จะดึงตัวขึ้นไปสูงขึ้น ๆ เพื่อขึ้นไปสู่ผิวน้ำด้านบน
ผลั่ก!
เสียงของ สันมือเงือกสาว ฟาดลงบนหัว ของยูเอะเต็มแรง ยูเอะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาทันที
“โอ้ย ” ยูเอะอุทาน พลางเอามือลูบหัวด้วยความเจ็บปวด
“ถึงแล้ว ”
ไฟรบอก เสียงใส ผมของเงือกสาว เปียกโชกลู่ลงมาตามไหล่ที่ขาวนวลเนียน น้ำแข็ง รอบ ๆ ทั้งสองละลาย เป็นวงกว้าง ยูเอะเชื่อแล้วว่า ไฟร เป็นเงือกที่มีหน้าที่ละลายน้ำแข็ง แล้วนำฤดูใบไม้ผลิมาให้
“ขอบใจนะ ”ยูเอะบอก ไฟรยื่นไม้กายสิทย์ให้
“เธอทำหล่นน่ะ ” ยูเอะรับมา เสียบไว้ที่เสื้อคลุมด้านนอกที่เปียกโชก ก่อนที่จะว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง
- - -- - - ---- -- - - -- - ---- - -- - - ----- - - -- - - - - - -- -
ตอนนี้เด็กสาวมาถึงฝั่งแล้ว เธอค่อย ๆ ใช้มือบีบน้ำออกจากผมที่เปียกโชกอย่างช้า ๆ มือสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเหน็บผิวชมพูระเรื่อเพราะ ความเย็นเฉียบของผิวน้ำ เธอหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา ร่ายคาถา ทำให้ตัวแห้ง แต่ก็ยังเหลือน้ำตามตัว และผมอยู่ประปราย ยูเอะส่ายหัว กับคาถาที่ไม่ได้เรื่องของตน แล้วเดินไปที่ประตูใหญ่เพื่อจะกลับหอ แต่กลับมีคนมาจับข้อมือไว้ เธอหันไปมองคนที่รั้งไว้ทันที
“ใครน่ะ ”
ยูเอะถาม ชายผมทองคนที่เสกพายุหิมะใส่เธอนั่นเอง เธอใช้มืออีกค้างเงื้อมฟาดลงบนหน้าของอีกฝ่ายเต็มแรง
เผี๊ยะ !
เสียง แรงที่มือของยูเอะ สัมผัสลงบนหน้าของอีกฝ่าย เธอไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย เด็กสาวเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอเบ้า หากคนที่ทำร้ายมาทำร้ายเธอ เธอไม่เคยแม้แต่จะว่า แต่นี่ เค้าทำร้ายเพื่อนของเธอด้วย
ความโกรธนี้ยังไม่เคยหายไปจากใจของ ยูเอะ ตั้งแต่เธอจมน้ำและพบกับชีวิตที่เธอไม่คิดว่าจะได้รู้มัน ก็ยิ่งทำให้ความโกรธของเธอ มากขึ้น ๆ
“ขอโทษ ”
ชายคนนั้นพูดเสียงค่อย ยูเอะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา แววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่เห็นว่ามีคนอยู่ตรงนั้นหิมะก็ตกมาก ฉันไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ข้างนอกด้วย ”
เขาบอกอย่างแก้ตัว แต่ก็ฟังดูเหตุผล ทำให้ยูเอะ เริ่มคิดได้บ้างแล้วว่า เธอเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน ที่ไปอยู่ข้างนอก ทั้ง ๆ ที่หิมะตกหนัก อย่างนั้น แต่เด็กสาวก็ดูเหมือนจะ สับสนเหมือนมีเสียงดังก้องระหว่างความรู้สึกผิด กับ ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง
“รู้แล้ว ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว !”
ยูเอะตะโกนลั่น ชายคนนั้นเงียบเสียงลงไปทันที เขาก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรอีก
“เฮอร์ไมโอนี่ กับซันเป็นยังไงบ้าง ” เธอถามต่อ แต่น้ำเสียงยังไม่คลายความโกรธลง
“ไม่เป็นอะไรมาก ซันอยู่ที่เรือ กำลังรักษาตัวอยู่มีบาดแผลแค่นิดหน่อย ส่วนผู้หญิงอีกคนอยู่ที่ห้องพยาบาล ไม่เป็นอะไรมาก แต่นางพยาบาลคนนั้นไม่ยอมให้ออกมาก็เลยต้องรักษาตัวอยู่ ” เขาบอก ยูเอะพยักหน้ารับรู้
“ก็ยังดีที่เฮอร์ไมโอนี่กับซัน ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าเพื่อนของฉันเป็นอะไรไปมากกว่านี้ …. ” ยูเอะเว้นช่วงแล้ว
หยิบไม้กายสิทธิ์จ่อคอ ชายหนุ่ม
“ฉันฆ่านายแน่ ” ยูเอะบอก
แล้วรีบวิ่งไป เพื่อจะไปที่ห้องพยาบาลไปหาเฮอร์ไมโอนี่ แต่ทว่า เด็กสาววิ่งไปเพียง สองสามก้าว ก็เริ่มเซ ทางเดินเหมือนกับกำลังเลือนลางเต็มที แล้วสติของเธอก็ดับวูบลง
- - - -- - - - - -- - - -- - - ---- --- - -- - - - - - -- - ---- - -- - - - -- --- -- - -
“ยู ฟื้นแล้ว !”
เสียงเฮอร์ไมโอนี่บอกขึ้น อย่างดีใจ ยูเอะมองไปรอบ ๆ ห้องพยาบาลที่เห็นเลือนลาง ในตอนแรกเริ่มเห็นได้ชัดเจนขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นไรมากใช่รึเปล่า ยู”
เฮอร์ไมโอนี่ ถาม ยูเอะพยักหน้าน้อย ๆ พลางเอามือพยุงกายให้ลุกขึ้นนั่ง
“เธอสลบไปนานมากเลยรู้รึเปล่า ”เฮอร์ไมโอนี่บอกเธออีก
“นาน แค่ไหนหรอไฮหนี่ ” ยูเอะถาม ยิ้ม ๆ
“อาทิตย์นึง ” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ชั้นกับซัน เป็นห่วงเธอมากแค่ไหนรู้รึเปล่า ชั้นแค่กระแทกต้นไม้ แต่เธอกลับจมหายลงไปในทะเลสาบ! ” เฮอร์ไมโอนี่ ตะโกนน้ำตาเอ่อรอบดวงตา มาดามพรอมฟรีย์ชำเลืองมาอย่างไม่ค่อยพอใจ ที่เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนใส่คนไข้ของเธอ
“อย่าร้องไห้สิ ไฮหนี่ ฉันก็ไม่เป็นอะไรมากซะหน่อย ” ยูเอะพูด แล้วเอื้อมมือ ใช้นิ้วเช็ดน้ำตา ให้เพื่อนสาว
“แล้วซันล่ะ เป็นยังไงบ้าง ” ยูเอะถาม เฮอร์ไมโอนี่ ที่เอามือปาดน้ำตาออก
“ก็ไม่เป็นอะไรมาก ” เฮอร์ไมโอนี่บอก พลางยิ้มใน ความห่วงเพื่อนของ เด็กสาว
“ไม่ต้องห่วงคนอื่นแล้ว ยูเอาตัวเธอให้รอดก่อนเถอะ ”เฮอร์ไมโอนี่หยอก ยูเอะหัวเราะอย่างขำ ๆ
“จริงสิ ชั้นเอาตารางเรียนใหม่มาให้นะ ศาสตราจารย์มักกอลนากัล พึ่งเปลี่ยนเพราะ หาวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้ชั่วคราวแล้ว ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วยัดกระดาษแข็ง ลายตารางใส่ในมือ ของเธอ
“มิสเกรนเจอร์ ออกไปได้แล้ว มิสโคริวต้องได้รับการพักผ่อนอีกมาก ”มาดามพรอมฟรีย์บอก น้ำเสียงขุ่นเขียว
“ค่ะ มาดาม” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ไปล่ะนะ ยู ไว้จะมาเยี่ยมใหม่นะ ส่วนหนังสือกับการบ้าน ชั้นวางไว้ข้างเตียงให้เธอแล้ว ” ยูเอะยิ้มรับ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที
- -- - - - -- - -- - - -- - - -- -- - - -- - - -- - - -- - - -- - - -- - -- --- - - - -
แสงแดดสาดส่องกระทบก้อนเมฆยามเช้าเป็น สีทองระเรื่อแสงแดดแยงตา เด็กสาวที่กำลังนอนอย่างอ่อนล้าเพราะ การทำการบ้าน และอ่านหนังสือที่เฮอร์ไมโอนี่นะมาให้เมื่อคืนอย่างหนัก เธอค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ
พลางขยี้ตา อย่างงัวเงีย
“เช้าแล้วหรอเนี่ย ” ยูเอะ สอดส่ายสายตาไปหยุดอยู่ที่นาฬิกาสีฟ้าสดใส เรือนหนึ่งในห้องพยาบาล ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงกว่าแล้ว
“พระอาทิตย์ขึ้นช้าจัง ”เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปด ขณะที่มาดามพรอมฟรีย์วิ่งรี่ นำยาที่บรรจุในแก้วทรงสูงมาให้ อย่างรีบเร่ง
“หน้าหนาวนะ มิสโคริวจะขึ้นช้า ก็ไม่แปลกหรอก ”มาดามพรอมฟรีย์บอก เธอ”กินยา แก้วนี้ให้หมดรวดเดียวเลยนะ อ้อแล้วเธอก็ อย่าพึ่งไปไหนล่ะพักฟื้นอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาย เข้าใจรึเปล่า ”
“ค่ะ ”ยูเอะรับคำ แล้วหยิบแก้วยามาดื่ม ยาในแก้วนั้นรสชาติเผ็ดจนเธอแทบจะพ่นไฟออกมาได้ไม่วินาทีใด ก็วินาทีหนึ่งได้เลย
เฮ้อ - - - - เด็กสาวถอนหายใจยาว แล้วเอามือทั้งสองปิดตา ด้วยความเหนื่อยล้า เพราะการอ่านหนังสือและจัดการกับ การบ้านกองโตที่ เฮอร์ไมโอนี่ นำมาให้
“หวัดดี จ๊ะ”
ยูเอะหันไปมองตามเสียง เด็กสาวผมสีชาเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้
“เป็นยังไงบ้าง ” ซันถาม น้ำเสียงมีแววเป็นห่วงเป็นใยเจือปนอยู่ ยูเอะยิ้มแล้วตอบ เพื่อนสาว
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ซันเถอะเป็นยังไงบ้าง ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นออกจะแข็งแรง ” ซันตอบ ยูเอะหัวเราะคิกคัก กับ ท่าทางที่ซันแสดงประกอบว่าตนเองแข็งแรงแล้ว นั้น
“ขอถามอะไรหน่อยได้รึเปล่า ” ซันถามขึ้น ยูเอะที่พึ่งเลิกหัวเราะตอบ โดยมีเสียงคิกคักแทรก
“ดะ ..ได้สิ ” ซันนั่งข้าง ๆ เตียงเธอแล้ว จับมือของเธอไว้แน่น
“สัญญาก่อนนะ ว่าจะไม่โกรธ ”ซันบอกอีก “ก็แล้วแต่เรื่องที่จะถาม ”ยูเอะบอกยิ้ม ๆ ซันถอนหายใจยาวแต่ก็ตัดสินใจ ถามยูเอะในที่สุด
“เอ็ดเค้าฝากมาขอโทษ เธอจะยกโทษให้เค้าได้รึเปล่า ” ยูเอะเปลี่ยนสีหน้า แล้วตอบกลับเพื่อนสาวน้ำเสียงขุ่นเคือง
“ไม่ ! ” ซันเห็นเธออารมณ์เสีย จึงรีบอ้อนวอน “ยู อย่าโกรธนะถือว่าชั้นขอร้อง ” ยูเอะหันมา ซันนั่งน้ำตาคลอ
“เป็นอะไรไปน่ะซัน ” ยูเอะถามน้ำเสียงตกใจ รีบเช็ดน้ำตาให้ซัน ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“เอ็ดเค้า ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ ยกโทษให้เค้าเถอะนะ ซันขอร้อง” ซันบอก ยูเอะที่กำลังกดดันสุดขีด แต่ก็รีบตัดสินใจเพราะ สงสารเพื่อนแม้ พวกเขาจะรู้จักกันได้เพียงไม่กี่วันก็ตาม
“ก็ได้ ถือว่าเห็นแก่ซันละกันนะ แต่ครั้งต่อไป ไม่มีทาง” ยูเอะบอก “เลิกร้องไห้ได้แล้ว เช็ดน้ำตาซะ”
ซันยิ้ม แล้วตะโกนเสียงดัง พอให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ได้ยินและออกมา
“เอ็ด ! ออกมาได้แล้ว ” มาดามพรอมฟรีย์หันขวับมาที่ ซันอย่างเอาเรื่อง เพราะ เสียงของเธอดังเกินไปแล้ว
แต่ดูเหมือน ซันจะไม่เกรงกลัวใครเสียเลย สิ้นเสียงของซัน ชายผมทอง หรื่อ เอ็ด ก็เดินออกมาจากที่ซ่อน
“ซัน เธอ -- - - ”ยูเอะพูดไม่ออก ที่ผ่านมาเมื่อกี้ซันหลอกเธอทั้งหมดเลย อย่างนั้นใช่รึเปล่า
“อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ ยู คือเอ็ดเค้าสำนึกผิดจริง ๆ นะอย่าเอาผิดเค้าเลย เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บมาก ” ซันบอกอย่างเห็นอกเห็นใจ เอ็ดอย่างมากโดยไม่สนใจความรู้สึกของ ยูเอะเสียเลย
“งั้นหรอ ฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บมากหรอกซัน แค่ตกน้ำปางตายน่ะ ไม่มากเท่าไหร่หรอก ” ยูเอะบอก อย่างเหลืออด กับความเอาอกเอาใจ เอ็ดจนเกินไปของซัน
“ยู ” ซันเรียกชื่อเธอ เสียงเศร้า แต่เธอหมดความอดทนเสียแล้ว
“ซัน ออกไปเดี๋ยวนี้ฉันขอพักผ่อน ” ยูเอะไล่ ซันทางอ้อม แต่ดูเหมือน ซันจะไม่ยอมไป
“แต่ .. เธอยังไม่ได้ยกโทษให้ … ” ซันไม่ยอมแพ้
ฉันบอกว่าออกไปได้แล้ว ! ยูเอะตะคอก ซันหน้าเสียแต่ก็ยอมออกไปเสียโดยดี เอ็ดเดินออกไปหลังซัน สายตายังมองมาที่เธอ จนลับตาไป
“ทำไม ” ยูเอะพึมพำ ‘พึ่งรู้จัก กัน ไม่กี่วันเธอมันก็ใช่นะซัน แต่เธอไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนขนาดนี้เชียวหรอ ’ ยูเอะคิด สายตาเหม่อมองไปบนฟ้า ผ่านหน้าต่างห้องพยาบาล น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกจากดวงตาอันเหม่อลอย ของเด็กสาว โดยทีเธอไม่รู้สึกตัวเลย
- -- - - - ------------------ -------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น