First... Love

ลำดับตอนที่ #5 : กักโกเมจิกเคิล

    หลังจากที่มาดามพรอมฟรีย์ ออกไปแล้ว ยูเอะนั่งกอดเข่า แล้วทอดสายตาออกไปทาง ทะเลสาบซึ่งเริ่มแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง เด็กสาวนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน

ยูเอะ !

เสียงดังสนั่นเรียกชื่อเธอ เด็กสาวรีบหันไปตามเสียงเรียก เธอจึงเห็นเฮอร์ไมโอนี่ รอน และ แฮร์รี่ คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ ยูเอะสบตากับแฮร์รี่ แว้บหนึ่ง ก่อนที่จะหันขวับไปพูดกับเฮอร์ไมโอนี่

“เรียกซะเสียงดังเชียว เบา ๆ ก็ได้น่าไฮหนี่ ”ยูเอะพูด แล้วฝืนสีหน้าตัวเองให้ดูร่าเริงไว้  ซึ่งด็กสาวเองก็ฝืนได้ดีจน พวกเขาไม่รู้แม้แต่นิดเดียว ว่ายูเอะไม่ได้รู้สึกร่าเริงเลยแม้แต่น้อย

“ชั้นเรียกตั้งหลายครั้งแล้วเธอไม่ได้ยินเองนะ ”เฮอร์ไมโอนี่บอกด้วย น้ำเสียงของผู้เหนือกว่า

“งั้นก็โทษทีนะ ไม่ได้ยินจริง ๆ ” ยูเอะหน้าเสีย  

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ” แฮร์รี่ พูดขึ้นบ้าง “ตอนนี้ก็พูดกันได้ยินแล้วนี่  ว่าแต่จะไปกันแล้วรึยัง ” แฮร์รี่เตือน

ทั้งสี่ จึงพากันเดินออกจากห้องพยาบาลทันที

- - - - - - - - - - - -  - -- - - - - -- - - - - - -- - - - - - - - - -- -



“นี่ ๆ ๆ ไฮหนี่ตอนนี้พึ่ง 2 ทุ่มแล้วไม่ใช่หรอ เค้ามากัน ทุ่ม 45 นะ” ยูเอะพูดขึ้นเสียงใส เฮอร์ไมโอนี่มองกลับมา ตาเขียวปั๊ดแล้วตอกกลับเด็กสาว “ก็เพราะ ต้องไปหาใครที่ห้องพยาบาลล่ะ  ” ยูเอะก้มหน้า นี่ก็เป็นเพราะเธออีกน่ะแหละ

“อ๊ะ ถึงห้องโถงใหญ่แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน เมื่อถึงหน้าห้องโถงใหญ่ “เธอจะไปไหนอีกล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ”รอนถาม แต่ความจริงแล้วเขาก็หน้าจะเดาได้ไม่ยาก

“ห้องสมุดน่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ ตอบตรงกับที่เขาคิดตรงไว้เป๊ะ “ว่าแต่นายเถอะ ไปหาปัทมาได้แล้ว เดี๋ยวเค้าจะรอนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ เตือนรอนบ้าง รอนทำหน้าตาตื่น แล้วรีบวิ่งไปใน ห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็วทันที

“ชั้นไปก่อนละนะ ไว้เจอกันนะ แฮร์รี่ อ้อยู ด้วยจ๊ะ ”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม  แล้วรีบวิ่งไปทางห้องสมุด แต่ยูเอะรู้แล้วว่า เฮอร์ไมโอนี่ ต้องไปที่หน้าปราสาทเพื่อไปหาใครคนหนึ่งได้อย่างแน่นอน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ วิ่งไปแล้ว สภาพรอบตัวของเธอก็ดูเหมือนจะเริ่มกดดัน   ตอนนี้เหลือเพียง ยูเอะกับ แฮร์รี่ ทุกสิ่งจึงตกอยู่ในความเงียบ เหลือเพียงเสียงคุยกันดังลั่น จากห้องโถงใหญ่เท่านั้น แฮร์รี่ จูงมือเด็กสาวที่พยายาม สะบัดมือให้หลุดจากมืออันแข็งแกร่งของเขา แต่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจ

เมื่อแฮร์รี่ และ ยูเอะเดินเข้ามาในห้องโถง เด็กสาวก็รู้สึกสะดุ้งเฮือกรู้สึกถึงสายตาที่มองมาอย่างอาฆาต ยูเอะหันขวับไปมองทางโต๊ะ เรเวนคลอตามสัญชาติญาณทันที  แล้วเธอก็สบตากับเจ้าของสายตานั้น โช นั่นเอง เด็กสาวหลบสายตาของ โช แล้วเดินไปทางนั่งที่โต๊ะ

“พวกเขา ยังไม่มากันอีกหรอ  ”แฮร์รี่ถาม เฟร็ดที่นั่งคู่ปาราวตีอยู่

“โอ้หวัดดี เจ้าน้องชาย พอดีพวกเขายังไม่มากันหรอกเพราะ พวกเขามัวรอว่าหิมะจะตกเมื่อไหร่ก่อนจึงจะตากหิมะมากัน  ” เฟร็ดตอบอย่างเป็นพิธีการ แต่น้ำเสียงประชดประชันเต็มที่ หากตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับแฮร์รี่ เธอคงหัวเราะ ร่าเริงเต็มที่ไปแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในสถานการณ์น่าหัวเราะเอาเสียเลย

“พวกเขาจะมากัน สองทุ่มครึ่งน่ะจ๊ะ ” ปาราวตีพูดขึ้นยิ้ม ๆ ยูเอะพยักหน้ารับรู้ กับข้อมูลดังกล่าว



แกร้ง ๆ ๆ  



เสียงช้อนกระทบแก้วดังกังวาล  เป็นผลทำให้ทุกคนในห้องโถงใหญ่เงียบกริบ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนพูดเสียงดังกึกก้องทั่วห้องโถงใหญ่

“ตอนนี้ ก็ได้เวลาแล้ว ขอให้ทุก ๆ คนไปที่หน้าปราสาท เพื่อต้อนรับการมาของ ผู้ที่จะมาเยือนในวันนี้” สิ้นเสียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์  เด็กนักเรียนแต่ละบ้าน ก็เริ่มลุก แล้วเดินออกไปจากห้องโถง รวมทั้งแฮร์รี่ซึ่งจูงมือยูเอะ เดินออกไป



เมื่อเด็กนักเรียนทุกคน ทะยอยกันออกมาจากห้องโถงมาอยู่ที่นอกปราสาท ซึ่งจัดแต่งได้อย่างงดงามไม่แพ้ในห้องโถงใหญ่  ตอนนี้ ทั้งสนามด้านนอกถูกตกแต่งด้วย ฟักทองลูกโต ๆ หลายลูก และ ค้างคาวเป็น ๆ หลายร้อยตัว ยูเอะมองอย่างตกตะลึง จนลืมตัวไปชั่วขณะว่าเธอจะต้องอยู่ห่างแฮร์รี่  แฮร์รี่ยิ้มกับท่าทางเป็นเด็ก ๆ ของเธอ

“นี่ยูเอะ ฉันว่าเรากำลังขวางทางเดินนะ ”แฮร์รี่พูดขึ้น ยูเอะรู้สึกตัวทันที เด็กสาวหน้าแดงด้วยความอายที่เธอ แสดงท่าทางเป็นเด็ก ๆ และอีกอย่างหนึ่งคือ แฮร์รี่กำลังจับมือเธออยู่ แฮร์รี่เองก็ดูเหมือนจะรู้จึงปล่อยมือเธอ แล้วหันไปมองฟักทองแทนเพื่อที่จะ ไม่ให้ยูเอะเห็นไปหน้าที่แดงจัดด้วยความเขินเช่นเดียวกัน

“นั่นไงมากันแล้ว ๆ ๆ ” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น “ปลาหมึกยักษ์!” เด็กปีหนึ่งคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาตะโกนขึ้นอีกเสียงคุยกันเริ่มดังขึ้น ด้วยความตื่นเต้น แล้วหันไปมองที่ทะเลสาบที่ตอนนี้มีฟองอากาศมากมายขนาดใหญ่ผุดขึ้นบนผิวน้ำ    ตอนนี้เรือใหญ่จากเดิร์มสแตรงก์ ได้มาถึงฮอกวอตส์และจอดที่ริมฝั่งทะเลสาบแล้ว เวลาผ่านไปนานราว ๆ ห้านาที ก็มีเงาร่างของชายคนหนึ่งเดินลงมา

   ชายหนุ่มผมยาวรวบไว้ด้านหลัง แววตาวาวโรจน์สีนิล เสื้อคลุมขนสัตว์สีดำ ซึ่งตัดกับผมสีทองของเขา เด็กสาวกลุ่มที่ยืนอยู่หน้าปราสาทเริ่มกรี๊ดขึ้นเสียงดังลั่นทันที  ศาสตราจารย์มักกอลนากัล มองไปทางเด็กสาวพวกนั้นอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่คิดที่จะห้าม  ชายคนนั้นเองดูเหมือนจะไม่สนใจ แต่เขากลับมองไปรอบ ๆ แล้วก็หยุดอยู่ที่แฮร์รี่  เขาตวัดสายตามองที่หน้าผากเด็กชาย เหมือนกับที่ทุก ๆ คนจ้องมอง เขามองเพียงไม่นาน ก็เลิกสนใจ แล้วเดิน ไปหา ดัมเบิลดอร์ที่กำลัง ยิ้มต้อนรับชายคนนี้

“ท่านดัมเบิลดอร์ ”ชายผมทองเรียก ชายชราที่กำลังยิ้มเกลื่อนบนใบหน้า ที่ดูพึงพอใจ

“สวัสดี ยินดีที่มาเยือนนะ เอ็ด ”ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น “แล้วเด็กนักเรียนล่ะ อยู่ในเรือรึ” เอ็ด พยักหน้ารับ

แล้วเดินกลับไปยังเรือ ที่เทียบอยู่ที่ริมทะเลสาบ เขาเดินเข้าไปในเรือสักพักแล้วกลับออกมาพร้อมกับ เด็กชาย และเด็กหญิงกลุ่มหนึง ที่เกาะกลุ่มกันเดิน แต่มีเด็กหญิงคนหนึ่ง เดินมาที่ ชายผมสีทอง แล้วเกาะแขนเขาแสดงท่าทางสนิทสนม เด็กสาวที่เดินมานี้หน้าตาไม่เลวทีเดียว เธอมีเรือนผมสีชาซึ่งตอนนี้ถูกลมพัดปลิวไสวงดงาม สะบัดพริ้วบนบ่า และ เรือนร่างอวบอัดสมส่วน  แต่เด็กสาว ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมสีดำ หากแต่เป็นชุดขนสัตว์สีขาว ซึ่งนักเรียนหญิงส่วนใหญ่ของเดิร์มสแตรงก์ เอวก็ใส่เช่นกัน พวกเขาพูดกันด้วยภาษาที่เด็กสาวไม่รู้จัก  บ้างก็ชี้มือดูนักเรียนฮอกวอตส์ ที่ยืนอยู่หน้าปราสาท เอ็ด เหลือบตามามองที่ยูเอะ เด็กสาวรู้สึกราวกับความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แล้วเขาก็ถอนสายตาจากเธอ แล้วเข้าไปในห้องโถงใหญ่ พร้อมกับเด็กนักเรียนเดิร์มสแตรงก์



หลังจากนักเรียนเดิร์มสแตรงเดินเข้าไปในห้องโถงจนหมดแล้ว ก็เกิดเสียงดังขึ้นจ้อกแจ้กเสียงดัง  ส่วนใหญ่ก็จะพูดกันเกี่ยวกับ เอ็ด กับเด็กสาวผมสีชา

“เธอว่า ผู้ชายผมทองนั่นหล่อรึเปล่า ” เด็กผู้หญิง ที่ใส่กิ้บรูปดอกไม้อันใหญ่ ที่อยู่ข้าง ๆ ยูเอะสะกิดถามเธอ

“ก็ดีนะ ”ยูเอะตอบ เธอยังรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกนั้นอยู่  แต่เธอก็ยังยิ้มให้ เด็กหญิงที่ถามเธอคนนั้น เด็กหญิงคนนั้นเห็นยูเอะค่อย ไม่คุยด้วยจึงไปพูดกับคนข้าง ๆ ต่อ อย่างไม่สนใจ

เกิดเสียงดัง ขึ้นอีกครั้ง เด็กปีหนึ่งบางคนชี้มือบนท้องฟ้า  - - - ที่มี วัตถุลอยมาจากทิศตรงกันข้ามกันทั้งสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นรถม้าคันใหญ่ ลอยข้ามแสงจันทร์มา  และอีกด้าน เหมือนอยู่ในความมืดจึงทำให้มองเห็นไม่ชัด

“บอลลูน ” เด็กชายคนหนึ่ง ตะโกนและชี้มือ แต่เด็กคนนั้นดูเหมือนจะทายได้ใกล้เคียงทีเดียว ยูเอะยิ้มนิดๆ เหมือนกับว่าเธอรู้แล้วว่าสิ่งนี้คืออะไร

“เธอยิ้มอะไรน่ะ ”แฮร์รี่ถามเธอ ยูเอะยิ้มนิด ๆ แล้วตอบ เสียงแผ่วเบา

“ซึซาคุ ” แฮร์รี่ รู้สึกงงวยกับภาษาแปลกถิ่นนี้ แต่ก็ไม่ถามอะไรอีก ปล่อยให้เด็กสาวมองสิ่งนั้นต่อไป

แสงจันทร์สาดส่อง แสงสีนวลกระทบวัตถุประหลาดที่ตอนนี้กำลังลอยผ่านพระจันทร์ มันส่องแสงสีเพลิง อย่างประหลาด แต่ก็แลดูงดงาม สิ่งที่ลากมันอยู่ก็คือมังกรนั่นเอง มันดูเหมือนกับนกเพลิงตัวใหญ่หากแต่ไม่ใช่ของจริง และมังกร ตัวใหญ่นั่น ก็ไม่เหมือนมังกร ที่แฮร์รี่เคยเห็น มันสง่ากว่ามาก ดูเชื่องแต่ยังคงความ ดุร้ายไว้เช่นเดิม



  วัตถุประหลาดนี้ เริ่มเคลื่อนลงตรงหน้า ปราสาท เด็กนักเรียน ต่างวิ่งหนีเพื่อหลบ มังกรที่กำลังลงสู่พื้นดินหน้าปราสาท มังกรคำรามอย่างน่ากลัว แต่พวกเขาไม่ได้สนใจทีมังกรเท่าใดนักแต่กลับ มองตรงไปที่ปีกนกเพลิงนั้น ซึ่งตอนนี้ เกิดการสั่นสะเทือน



ผัวะ!



ปีกข้างหนึ่ง หลุดออกมากองอยู่ที่บนหิมะ ที่ ๆ ปีกเคยอยู่ตอนนี้ มันเผยให้เห็นประตูสีทอง ซึ่งซ่อนอยู่ใต้ปีกก่อนหน้านี้  เมื่อประตูนั้นเปิดออก พวกเขาก็มองเห็น หญิงชราผมสีขาวโพลนเหมือน หิมะบนพื้นสนามหน้าปราสาท หญิงชรารวบเป็นมวยด้านหลัง และปักวัตถุที่คล้ายไม้ สองอันไขว่กันไว้

“เล่าซือ ”ยูเอะอุทาน แฮร์รี่มองไปที่เด็กสาวอีกครั้ง แต่เด็กสาวไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ดูเหมือนเธอจะลืมแฮร์รี่ไปเสียแล้ว  แฮกริดย่างก้าวไปที่มังกรอย่าง ไม่รอช้า (แน่นอน เขาชอบมังกรอยู่แล้วนี่ )เขารีบวิ่งไปหามัน แล้วลากออกไป เด็กนักเรียนของฮอกวอตส์ต่างก็หลบ กันวุ่น เพื่อหลีกทางให้แฮกริด นำมังกรออกไป ทุกสิ่งจึงเหมือนตกอยู่ในความวุ่นวาย แต่สักพักก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้งหญิง ชราเดินไปหา

ดัมเบิลดอร์ที่ยืนรออยู่

“สวัสดี อัลบัส” หญิงชราพูดขึ้น เป็นภาษาอังกฤษ (สำเนียงอังกฤษชัดเจน )

“เช่นกัน คุณหลีหลิน ” ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น ปรบมือต้อนรับ เด็กนักเรียนหลาย ๆ หรือเกือบทั้งหมด ปรบมือตาม หญิงชรา หันมายิ้มให้นักเรียนอย่างเป็นมิตร “ฉันเกรงว่า นักเรียนของฉันจะไม่มามากเสียจนเกินไปหรอกนะ อัลบัส ” หญิงชรา หัวเราะ หึหึ แล้วเดินไปที่ พาหนะ ประหลาดนั่น



แต่ตอนนี้ ทุก ๆ คนส่วนใหญ่จะเพ่งความสนใจ ไปยังประตูรถม้า ของโบซ์บาตงที่เลื่อนลงสู่พื้นและ ได้เปิดออก

ปรากฏให้เห็น เด็กสาวผมเงินยวง สะท้อนเงาแสงจันทร์ที่กำลังสาดส่อง  

“เฟลอร์ ” แฮร์รี่พูดขึ้น เฟลอร์เดินผ่านแฮร์รี่ แล้วไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ก่อนที่จะเดินไปนั้น ยูเอะกล้าสาบานได้เลยว่า สาวผมเงินคนนั้นกระพริบตาให้แฮร์รี่ครั้งหนึ่งก่อนจะเดินไป

“สวัสดีค่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ”เฟลอร์กล่าว ทักทายดัมเบิลดอร์เสียงใส “สวัสดี มิสเดอลากูร์”

“มาดามมักซีม มาไม่ได้น่ะค่ะ เลยได้มาแทน ที่นี่สวยเสมอเลยนะคะ  ”เฟลอร์พูดขึ้นอีก พลางมองไปรอบ ๆ สถานที่ “นักเรียน ที่จะมามีกี่คนรึ ”ดัมเบิลดอร์ถาม “อ๋อ 16 คนค่ะ ที่โรงเรียนคิดว่าควรเอามาเลือกให้มาก ๆ หน่อย ”เฟลอร์ยิ้ม แล้วเดินไปที่รถม้าคันใหญ่นั้น





หลีหลิน เปิดประตูสีทองที่พาหนะประหลาด ที่เรียกว่า ‘ซึซาคุ’ ออกนักเรียน โรงเรียนกักโกเมจิกเดินออกมาทันที

คนแรกที่เดินออกมา เธอเป็นหญิงสาวแรกรุ่น  เรือนผมสีทองของเธอเป็นประกายล้อแสงจันทร์เล่น ผิวขาวจัดตัดกับ ดวงตาโตสดใสสีดำขลับ หญิงสาวไล่นิ้วเรียวยาวไล่ไป ที่นักเรียนของฮอกวอตส์ซึ่งออกมาต้อนรับทีละคน เด็กหญิงอีกคน เดินออกมาเกาะแขน เด็กสาวผมทองคนแรก อีกคนนี้มีเรือนผมสีดำขลับ ผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาสีฟ้าสดใส เด็กสาวคนแรกชี้ให้ อีกคนมองดูนักเรียนที่มาต้อนรับหน้าปราสาท  สายตาเกือบทุกคู่จ้องไปที่ประตูสีทองนั้น เพื่อหาคนที่สามที่จะเดินออกมา

หญิงชราเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย แล้วประตูก็ปิดลง  ปีกอีกข้างหนึ่งของ ซึซาคุ เกิดการสั่นสะเทือนและหลุดออก ประตูสีเงิน บานใหญ่กว่าสีทอง ปรากฏขึ้น นักเรียนกลุ่มใหญ่ทั้งชายและหญิงกรูกันออกมาทันที เด็กนักเรียนชายสองคน เดินมาสมทบกับ เด็กสาวสองคนที่ออกมาทีแรก โดยทิ้งให้เด็กนักเรียนที่เหลือ จับกลุ่มกันอยู่ด้านหลัง เด็กชายคนแรกนั้น เรือนผมสีน้ำตาลยาวลงมารวบหางม้าด้านหลัง รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาดำวาวดุจเหยี่ยว ชายคนนี้ทำท่าโปรยยิ้มให้ เด็กสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่  รอยยิ้มนั้นทำให้สาว ๆ หลายคนกรี๊ดกันสนั่น กว่าชายผมทองจากเดิร์มสแตรงก์เสียอีก

หึหึ - -

ยูเอะกลั้นหัวเราะอย่างขบขัน แต่พอเด็กสาว เหลือบเห็นเด็กชายอีกคนหนึ่งที่กำลัง ก้าวเดินออกมาจากประตูสีเงินนั้น เด็กสาวถึงกับพูดไม่ออก

“เชา” ยูเอะพูดขึ้น “เป็นอะไร ยูไม่สบายรึเปล่า” แฮร์รี่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง แต่เด็กสาวดูเหมือนจะไม่รับรู้เสียแล้ว

แฮร์รี่จึงหันไปสนใจ เด็กชายที่เดินลงมาต่อจากคนแรกนั้น ซึ่งต่างกับคนแรกสิ้นเชิงผมสีดำสนิทปรกหน้าบ้าง ชี้บ้างไม่เป็นระเบียบเช่นเดียวกับแฮร์รี่หากแต่ ผมเขายาวปรกคอ ผิวขาว รูปร่างสูง ล่ำสัน หน้าตาดีเสียจนเด็กสาวทั้งหลาย ที่อยู่ด้านหน้าเขา กรีดร้องแล้วทรุดลงไป ยูเอะจ้องไปที่ดวงตาเย็นชาราวกับน้ำเแข็ง  แล้วหลบสายตาเขาเองก็มองไปที่นักเรียนหน้าปราสาทเช่นกัน เด็กสาวผมทองคนแรกนั้นชี้ไปที่แถวหน้า แล้วไล่นิ้วไปทีละคน จนไปหยุดอยู่ที่ ยูเอะ!

- - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เด็กสาวคนแรก ชี้ให้เด็กสาวอีกคนมองมาทางแถวหน้า เด็กสาวอีกคนทำหน้าไม่แน่ใจ แต่เด็กสาวผมสีทองไม่สนใจ เธอปล่อยมือ เด็กสาวอีกคนหนึ่งแล้ววิ่งโผเข้ากอด ยูเอะทันที

“ยูเอะ ” เด็กสาวคนนั้นพูด สำเนียงภาษาญี่ปุ่น

++อ้าว ลู เธอมาด้วยหรอ++ยูเอะพูดกับ ลูซี่ เป็นภาษาจีนรัวเร็วซึ่งทำให้คนข้าง ๆ เธองงไปตาม ๆ กัน

++ก็กะจะมาเซอไพรส์น่ะสิ เธอก็ใจร้ายเหลือเกินนะไม่ติดต่อมาบ้างเลย ++ลูซี่กล่าวอย่างงอน ๆ

++ขอโทษ แต่ห้ามโกรธฉันนะ ++ยูเอะบอก พลางทำหน้าทะเล้น ลูซี่ หัวเราะร่วนกับความขี้เล่นของเพื่อนสาว

++ว่าแต่ รีนล่ะ เป็นไงบ้างกับเอ่อ  กับเชาน่ะ ++ยูเอะหันไปถาม เด็กสาวอีกคน หรือรีนะ ที่ยิ้มแห้ง ๆ  ไม่ตอบ

ยูเอะหันขวับไปทาง เด็กชายสองคนที่ค่อย ๆ เดินมาทางนี้ เธอรีบสะบัดหน้าหนีสายตา ของเชาทันที

“เอ่อ  ศาสตราจารย์มักกอลนากัลคะ หนูขอพาเพื่อนเข้าไปห้องโถงใหญ่ก่อนนะคะ ” ยูเอะพูด ศาสตราจารย์มักกอลนากัลพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ ยูเอะ ตอนนี้เด็กสาว หาข้ออ้างที่จะปลีกตัวออกจากแฮร์รี่ได้แล้ว ยูเอะเดินเข้าไปในห้องโถง พร้อมกับ ลูซี และรีนะ เด็กสาวไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ทันทีที่เด็กสาวก้าวเข้าไปในปราสาทโชก็เดินมาอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่เสียแล้ว



- - - - - - - -- - -  - - - - -- - - - - -- - - - - - -- - - - - - - - - -- --      - -    -      - -    -  - --  -

++รอดแล้ว ++ ยูเอะพูดขึ้น ทันทีที่นั่งลงที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์  ++รอดไรยู ++ ลูซี่ถามขึ้น เด็กสาวทำหน้าเหยเก ++ไม่มีไรนี่นา คิดมากไปได้น่า ลู ว่าแต่หิวรึเปล่า++ เด็กสาวเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ

++ตอบให้ตรงคำถามหน่อยสิยู ++รีนะพูดขึ้นบ้าง ยูเอะกลั้นใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

++บอกก็ได้ ตั้งใจฟังดี ๆ ล่ะ++

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*