First... Love

ลำดับตอนที่ #4 : โช แชง

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ ออกไปตามรอนแล้ว แฮร์รี่ ก็ได้แต่นั่งจ้อง ‘ยูเอะ’ เด็กสาวที่กำลัง นอนอย่างไม่ได้สติ เขาได้แต่คิด

ซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้น  ใครทำร้ายเธอกันนะ  ในตอนนี้ แฮร์รี่มีอารมณ์พอที่จะ ‘ฆ่า’ พวกที่ทำร้ายยูเอะได้เสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ หากแต่เขาเพียงแต่ หาตัวคนร้ายได้

“โอ๊ย..” เด็กหญิงสาวร้องขึ้น และเอามือกุมขมับ อาการของเธอบ่งบอกให้คนที่มอง พอจะทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้ว่า

เด็กสาวฟื้นแล้ว แฮร์รี่ ที่เมื่อกี้จ้องเธออย่างไม่วางตาก็หลบสายตายูเอะ  แล้วหันไปประคองเธอแทน

“ฟื้นแล้วหรอ ” แฮร์รี่ถาม ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ฉันเป็นอะไรไปหรอ หลี่”

“เธอ เป็นลมไปน่ะ ” เขาโกหก เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเป็นอะไร จนกว่าจะ จับตัวคนที่ทำร้ายตัวเธอได้

ยูเอะ มองด้วยสายตาที่ไม่เชื่อใน เหตุผลของเขา แฮร์รี่จึง หาเหตุผลไม่ได้จึงหาทางหลีกเลี่ยงที่จะตอบเธอ  

“ฉันไป ตามมาดามพรอมฟรีย์ ก่อนนะ” แฮร์รี่ บอกแล้ววิ่ง ไปจากเตียงของเธอ

ยูเอะ ได้แต่มองตาม และได้แต่ คิด คิด และคิด

// ทำไมเขาไม่บอกความจริงนะ ว่าเราเป็นอะไร // เธอคิด ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จะหาคำตอบจากใคร นอกเสียจากตัว

แฮร์รี่ และความทรงจำจากตัวเธอเอง

สักพักหนึ่ง แฮร์รี่ ก็กลับมาพร้อมกับ มาดามพรอมฟรีย์ ที่ถือ แก้วน้ำทรงสูง บรรจุของเหลวสีม่วงขุ่น มาด้วย

“ฟื้นแล้วหรอจ๊ะ  โคริว ฉันขอตรวจร่างกายเธอหน่อยนะ” มาดามพรอมฟรีย์พูดขึ้น แล้วโบกมือเป็นเชิงว่า

ให้ แฮร์รี่ออกไปก่อน

ระหว่างที่ตรวจร่างกาย ยูเอะจึงลองถามมาดามพรอมฟรีย์ ถึงสาเหตุ ที่ทำให้เธอเข้าห้องพยาบาล ในครั้งนี้

“จารย์คะ  หนูเป็นอะไรหรอคะ ถึงต้องเข้าห้องพยาบาล ”

“เธอ… เอ่อ… เป็นลมน่ะจ๊ะ “ มาดามพรอมฟรีย์ตอบ ตะกุกตะกัก ซึ่งยูเอะ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่า อาจารย์

สาวของเธอคนนี้ โกหกอย่างแน่นอน แต่เธอจึงไม่รู้จะว่าจะซักอย่างไรต่อ  เมื่อคนที่เธอถามเอาแต่ไม่ตอบเช่นนี้เธอจึงได้แต่พยักหน้า รับรู้เท่านั้น

“เสร็จแล้วจ๊ะ   เดี๋ยวเธอทานยาแก้วนี้ แล้วไป เรียน อีกสองวิชาได้เลยนะจ๊ะ  วันนี้โรงเรียนที่จะมอง ประลองเวทไตรภาคี ก็จะมาด้วยนี่จ๊ะ เธอคงอยากไปสินะ ดังนั้นดื่มซะ นะจ๊ะ” มาดามพรอมฟรีย์ บอกเธอพลางยื่นแก้วยาให้

“ค่ะ จารย์” ยูเอะตอบ เธอร่าเริงขึ้นทันที เพราะวันนี้ นักเรียนบางส่วนโรงเรียนที่เอเชียของเธอก็จะมาด้วย

มาดามพรอมฟรีย์ยิ้มหวานให้เธอ แล้วลุกไปตรวจ เตียงข้าง ๆ

แฮร์รี่ ที่เดินออกไปเมื่อกี้ และเฮอร์ไมโอนี่ กับรอนที่ ถือขนมปัง มาด้วย เดินตรงเข้ามาหาเธอ

“ยูเอะ  เธอฟื้นแล้วหรอ ” เฮอร์ไมโอนี่ รีบวิ่ง  มาหายูเอะทันที

“อื้อ ” ยูเอะตอบยิ้ม ๆ

“นี่ ๆ พวกเธอสองคน ออกไปก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่ หันไปบอกรอนและ แฮร์รี่  เขาทั้งสองคนทำท่าไม่อยากออกไปซักเท่าไหร่นัก  “ฉันขอพูดกับยูเอะ ตามลำพัง ” เมื่อเด็กชายทั้งสองได้ยิน เฮอร์ไมโอนี่ ยื่นคำขาด จึงต้องเดินออกไปตามที่เธอบอกอย่างไม่มีทางเลือก แต่ ทันทีที่รอน และแฮร์รี่ออกไป เหมือนมีอะไรบางอย่าง ไปกระตุ้นต่อมน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่เข้า

“ยู.. เอะ ช..ชั้น… ข..ขอโทษ ” เฮอร์ไมโอนี่ พูดเสียงสั่นเครือ เพราะ ปนไปด้วยเสียงสะอื้น

“ไฮหนี่ ร้องไห้ทำไมหรอ ” ยูเอะถาม น้ำเสียงตกใจ เพราะเธอไม่เคยทำใครร้องไห้มาก่อน

“H… H.F. มัน…ท..ทำอ..อะไร…เธอ..บ้าง ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม แม้เสียงของเธอจะสั่น เครือแต่ ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอพูดถึง ‘H.F.’ เสียงของเธอ ดูจะ มีแวว โกรธแค้นอยู่ อย่างที่ยูเอะ สามารถรู้ได้

“เธอรู้จัก กลุ่มหลี่ แฟนคลับด้วยหรอ ” ยูเอะถามเธออีกน้ำเสียงฉงน เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าตอบ

“ม… มัลฟอย ..บอก..ช…ชั้น …ล…แล้ว ” ยูเอะพยักหน้า เธอไม่อยากจะพูดอะไรที่เป็นการกล่าวหา และ เกี่ยว

ข้องกับโช แชง เด็กสาวหน้าสวย คนที่ยูเอะคิดว่าเป็นคนรัก ของแฮร์รี่  เธอจึงได้แต่เงียบไม่ตอบอะไรทั้งนั้น



ความเงียบผ่านไปเนิ่นนาน ยูเอะจึงเปลี่ยนเรื่อง เพื่อคลายความกดดันนี้

“ไม่มีอะไรแล้ว เราไปกระท่อมแฮกริด กันเถอะนะ ”ยูเอะพูดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ เช็ดคราบน้ำตา แล้วเดินไปสมทบกับ

พวกแฮร์รี่ แล้วรีบเดินออกไปกันทันที

“วันนี้ จะไปต้อนรับโรงเรียนที่จะมารึเปล่ายูเอะ ” เฮอร์ไมโอนี่ ถามขึ้น หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาแล้ว

“อือ …” ยูเอะ ทำเสียงซีเรียส “ไปก็ได้ ” เธอบอกออกมาในที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มอย่างน้อยตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่ ก็

ไม่ต้องไปต้อนรับท่ามกลาง เสียงกรี๊ดของนกหวีด ทั้งหลาย เพียงเพราะ เธออยู่กับแฮร์รี่ เท่านั้น แต่ตอนนี้เธอจะ

ได้อยู่กับมัลฟอยเด็กหนุ่มบ้านสลิธีรีน คนรักของเฮอร์ไมโอนี่ โดยตอนนี้มี ยูเอะ เป็นข้ออ้างเพื่อที่จะหลบไปอยู่กับ

มัลฟอยตอนนี้แล้ว

“แต่ชั้นขอตัวนะ ยูเอะ เธอไปกับแฮร์รี่ ชั้นจะ เอ่อ… ไปห้องสมุดหน่อยน่ะ ตอนเย็น” เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ ยูเอะ ยิ้มอย่างรู้ความหมายในใจของ เฮอร์ไมโอนี่ดี

“ห้องสมุด นี่เฮอร์ไมโอนี่บ้าเรียนขนาดนี้แล้วหรอ”  รอนพูดแล้วเหลือบไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่หาข้อแก้ตัวไม่ถูก

“เขาแค่ ทำสิ่งที่เขาชอบน่ะรอน ” ยูเอะพูดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่รีบพูดเสริมยูเอะขึ้นทันที

“ใช่ ๆ ชั้นแค่จะไปอ่านหนังสือนะรอน ไม่ได้หรอ ” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ตกลงเราจะไปเรียนกันละยัง วิชาสัตว์วิเศษไม่ใช่หรอ ” แฮร์รี่พูดบ้างหลังจากเงียบไปนาน เขาเดินนำคนอื่น ๆ ไปที่กระท่อมของแฮกริด ยูเอะ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามแฮร์รี่ไปทันที

- - -- - - - - -- - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - - - - - - -- -



คาบเรียนของแฮกริดผ่านไปแล้วพวกเขา ได้เรียนเกี่ยวกับ สฟิงซ์ ซึ่งเกิดการสนทนาเรื่องนี้กันอย่างมากตอนเลิกเรียนและ ตอนเดินกลับปราสาท

“ฉันว่ากรงเล็บนั่นถ้าข่วนคงเจ็บน่าดูเลยนะเนี่ย ”ยูเอะพูดขึ้น เธอรู้สึกไม่ชอบกรงเล็บ หรือเขี้ยวของสัตว์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว “ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ” แฮร์รี่ขัด ยูเอะดูฉุน ๆ ขึ้นมาทันที

“งั้นนายลองโดนดูบ้างดีรึเปล่า ”ยูเอะแยกเขี้ยว แล้วทำท่าเหมือนแมว ซึ่งพาให้ เฮอร์ไมโอนี่ รอน และแฮร์รี่หัวเราะไปตาม ๆ กัน

“เอ่อ … แฮร์รี่มากับฉันเดี๋ยวนึงได้มั้ย” เสียงหวาน ๆ พูดขึ้น ยูเอะและ สามสหายจึงหันไปดู โชนั่นเอง เด็กสาวอยู่ในชุดคลุมนักเรียน แต่ผมของเด็กสาวเปียโดยมีเชือกสีชมพูสดใสแซมอยู่

“ได้สิ” แฮร์รี่ตอบ แล้วรีบเดินตามโชไป ทิ้งให้อีกสามคนยืนรอ อยู่ตรงนั้น “เค้าเป็นแฟนกันหรอ ” ยูเอะถามเสียงค่อย ราวกับจะไม่อยากให้ใครได้ยิน

“ใช่ ” รอนและ เฮอร์ไมโอนี่ตอบพร้อมกัน แต่ยูเอะมีความรู้สึกชาไปทั่วร่าง ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะ ฤทธิ์ยาของมาดามพรอมฟรีย์ หรือ คำตอบ ที่บอกว่า ‘ใช่’ กันแน่ แต่ตอนนี้หิมะจะตกลงมาซักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถ จะนำความรู้สึกของเด็กสาวกลับมาได้เสียแล้ว ซึ่งดูเหมือนรอนก็จะสังเกตเห็น

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า ยูเอะ” รอนถามขึ้น สีหน้ากังวล เพราะ หน้าของยูเอะ เริ่มซีดลงเรื่อย ๆ

“จริงด้วย เธอไม่เป็นไรนะ ยูเอะ” เฮอร์ไมโอนี่ ถามขึ้นบ้าง ยูเอะยิ้มตอบ สายตาเหลือบมองให้ภาพโช และแฮร์รี่ที่กำลัง กอดกันอยู่อย่างไม่วางตา แล้วสติของเด็กสาวก็ดับวูบลงไป



*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+****+*+**+*****+*+*+*+*+*+*

ยูเอะลืมตาขึ้น ตอนนี้เด็กสาวอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว เธอค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วฟุบหน้ากอดเข่า นึกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“เอ่อ  … โคริว” เสียงหนึ่งดังขึ้น “ใครน่ะ ” ยูเอะถามพลางเงยหน้า หันไปดู โชนั่นเอง เธอเดินมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เตียงของยูเอะ “โชหรอ” ยูเอะพูดขึ้น โชยิ้มเศร้า ๆ

“มีอะไรหรอ โช” เธอถาม  “ชั้นขอถามอะไร เธออย่างได้รึเปล่า ”โชถามเธอ น้ำเสียงแคลงใจ

“ถามมาสิ ” ยูเอะตอบ โชได้ยินเช่นนั้นจึงรีบถามทันที “เธอ เป็นแฟนกับแฮร์รี่หรอ ” สิ้นคำถามของโช ราวกับมีมือที่มองไม่เห็น บีบรัดหัวใจของยูเอะ เด็กสาวหลับตาลง “ม่…ไม่ใช่” ยูเอะตอบโช ดูเหมือนคำพูดนี้จะออกมาจากปากของเธอได้ยากเย็นเหลือเกิน มันไม่ตรงกับจิตใจของเด็กสาวเลยสักนิดเดียว

“งั้นหรอ งั้นชั้นขออะไรอย่างนะ” โชยิ้มแล้ว รอคำตอบจากยูเอะ ทีสภาพจิตใจเริ่มบีบรัดตัวขึ้นอีก

“อื้อ ”

“ห้ามยุ่งกับแฮร์รี่อีก ” โชยื่นคำขาด แก่ยูเอะ  ยูเอะช็อกจนพูดอะไรไม่ออกจึงได้แต่พยักหน้า ช้า ๆ มันมีทางเลือกเดียวเท่านั้นคือตอบรับข้อเสนอ ของโชเท่านั้น โชเห็นดังนั้น จึงพูดต่อไปอีก “ส่วนควิดดิช เธอก็ไม่ต้องให้แฮร์รี่สอนแล้วล่ะ ชั้นจะสอนเธอเอง” โชบอก ยูเอะพยักหน้าช้า ๆ “งั้นก็ดี” โชบอกอย่างพอใจ กับคำตอบของเด็กสาว

แล้วกลับหลังออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้ยูเอะนั่งคิดตามลำพัง

“เราเสียใจทำไมนะ เราไม่เป็นอะไรกับเค้าซะหน่อยนี่นะ” ยูเอะคิด แล้วหลับตาลงภาพต่าง ๆ วนเวียนในสมองของเธอ เด็กสาวถอนหายใจแล้วปล่อยวางทุกสิ่ง ตอนนี้แม้จะทำอย่างไรเธอก็คงจะไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เพราะ ยูเอะปล่อยใจเธอให้ว่างเปล่าเสียแล้ว