First... Love

ลำดับตอนที่ #3 : กลุ่ม H.F.

เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เพราะจากการฝึกบิน ครั้งแรกของ ‘ยูเอะ’ ก็ผ่านไปอาทิตย์กว่า ๆ แล้ว

ยูเอะเอง บินได้อย่างชำนาญราวกับ นกที่บินอยู่บนท้องฟ้า ด้วยปีกของตนเอง มากกว่าที่จะใช้ไม้กวาด

แฮร์รี่เองก็ ชื่นชมเธอไม่น้อยที่สามารถพัฒนา ได้อย่างรวดเร็ว แต่ยูเอะก็ยังไม่ถึงขั้นแฮร์รี่ ที่เล่นควิดดิชมาห้าปี

ไม่สิ ต้องเป็นสี่ปี

“นี่ หลี่คุง นายจะไปที่ห้องสมุดรึเปล่า คือฉันอยากจะไปยืมหนังสือน่ะ ”ยูเอะ ที่กำลังซ้อมฝึกบินอยู่ บอกแฮร์รี่

ครูฝึกพิเศษของเธอ

“ไม่ล่ะ ฉันเอ่อ … เบื่อเสียง น่าหนวกหูจากยัย นกหวีดพวกนั้น” แฮร์รี่บอก แล้วชี้ไปที่ กลุ่มเด็กสาวที่นั่งข้ามสนาม

แล้ว ส่งเสียง เชียร์แฮร์รี่อยู่ ยูเอะจึงแอบหัวเราะนิด ๆ เพราะเธอเองก็รู้สาเหตุ ที่คนพวกนี้ หลงรักเขา

สองเดือนมานี้ เขาเองก็ ดูดีขึ้นมาก เขาสูงขึ้นดูล่ำสันขึ้น และหน้าตาดีขึ้น จนตอนนี้ สาว ๆ เกือบครึ่งโรงเรียนกลายเป็น แฟนคลับของเขาไปเสียแล้ว

“.. หรองั้น… ก็..ไม่เป็น…ไรหรอก” ยูเอะบอกแฮร์รี่ตะกุก ตะกักแบบคนกลั้นหัวเราะ ซึ่งทำให้แฮร์รี่ไม่พอใจทันที

“เธอหัวเราะอะไรน่ะ ยูเอะ” แฮร์รี่บอก เธอเสียงเขียว

“เปล่านี่ ไปนะหลี่” ยูเอะรีบบอกปฏิเสธ ก่อนที่จะโดนโกรธ แล้วรีบวิ่งไปห้องสมุดทันที



**+**+*+*+*+***+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+**+**+***+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**

หลังจากยูเอะแยกกับแฮร์รี่ แล้วเธอก็รีบร้อนวิ่งไปที่ห้องสมุด แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดวิ่งเพราะ มาจับมือเธอ

“นี่ อย่าพึ่งวิ่งไปไหนสิยัยเลือดสีโคลน ” เสียง เสียงนั้นบอกแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลัง

“เอ่อ… คือ”ยูเอะ พยายามบอกและดิ้นรน อยู่ในอ้อมกอดของคน ๆ นั้น

“คือ อะไรอีกล่ะ เกรนเจอร์” เขาคนนั้น บอกเธออีก

ดูเหมือนว่า เสียงเรียกชื่อเฮอร์ไมโอนี่ แบบนั้นจะทำให้เธอนึกได้ทันทีว่าเขาคนนี้คือใคร

“คือ ยูเอะไม่ใช่ ไฮหนี่น่ะสิ ”ยูเอะบอก แล้วดิ้นจนหลุดจากพันธนาการของ ชายคนนั้น

“เดรโก  มัลฟอย” เธอต่อชื่อเขา ทันที

“เธอไม่ใช่เกรนเจอร์ หรอกหรอโทษที” มัลฟอยบอก ด้วยท่าทาง ‘เสียหน้า’ เป็นอันมาก

“ก็ใช่น่ะสิ แต่ไม่เป็นไรหรอกอภัยให้ละกัน ” ยูเอะบอก แล้วยิ้มน้อย ๆ ให้มัลฟอย  ที่ทำหน้าครุ่นคิดอยู่

“ขอบใจ แต่เธอเหมือนเกรนเจอร์ ขนาดนี้ เอ่อ… ถ้าเธอเป็นยัยเกรนเจอร์ ฉันก็พอคุ้มครองได้ แต่นี่เป็นเธอ

เธอระวังตัวหน่อยละกันนะ โคริว” มัลฟอยบอกเธอ อย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าจะกล่าวความลับอะไรออกมา

“แล้วจะระวัง นะไปแล้วล่ะ เดี๋ยวไปห้องสมุดไม่ทันพอดี” ยูเอะบอกเสียงใสแล้วรีบวิ่งไปทันที

“H.F.” มัลฟอยพึมพำ แล้วมองเด็กสาว ที่ผมคล้ายหญิงสาวที่เขารัก ที่วิ่งจนลับตาไป



ยูเอะวิ่งมาจนถึงหน้าห้องสมุดแล้ว เธอยังไม่ทันจะแตะลูกบิดประตูของ ห้องสมุดด้วยซ้ำก็มี เสียงร่ายคาถาดังขึ้น

“โลโคมอเตอร์ มอร์ติส” มีเสียง คนร่ายคาถา ออกมา ยูเอะถูกมัด แขนขาด้วยเชือกและ

มีผ้าปิดตาแล้วปากของเธอ

เธออยากถามเหลือเกิน ว่าคนที่ใช้คาถามัดเธอ นี่คือใคร หากแต่เธอพูดอะไรไม่ออกเลย

คนที่ร่ายคาถาใส่เธอ เสกให้เธอลอยขึ้น ยูเอะจึงค่อย ๆ ตาม บุคคลที่ร่ายคาถา ใส่เธอ ไปในทางที่เธอไม่รู้จัก!



บุคคลนิรนามนั้น ระหว่างเดินไปจึงถอดหมวกทรงสูงออก เผยให้เห็นผมสีดำขลับสะบัด ตามลมไปเรื่อย ๆ จนไปถูกผ้าปิดตาของ

ยูเอะเข้า ทำให้ผ้าปิดตาของเธอเริ่มคลายตัว เธอเองก็เริ่มจะเห็นอะไรบ้างแล้ว  



“ฉันพามาแล้ว แมนดี้” เสียงของหญิงสาวที่พาเธอมา บอก กลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง แล้วทิ้งตัวยูเอะ ลงบนมุมมืด ๆ

มุมหนึ่งของห้องเก่า ๆ นี้

“ขอบคุณมาก โช  แชง พี่สาวแสนน่ารักของฉัน ” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มนั้นดังขึ้นหน้าตาสะสวย ตกกลมโต ผมเปียสีบรอนด์จางซีด เธอผูกโบสีดำตัดกับผม แต่ขับกับผิวสีแทน และดูเหมือนเธอจะชื่อ ‘แมนดี้’

แต่เธอสะกิดใจ กับชื่อ ‘โช  แชง’ นั่นมาก กว่า

“ไม่เป็นไร ”หญิงสาวผมดำคนนั้นบอกอีก แล้วหันหน้ามาทางยูเอะ เธอจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนที่เดินมาหา

แฮร์รี่ ตอนวันแรก ที่เธอเริ่มเรียนที่นี่นั่นเอง

“มัดอย่างนี้ เธอคงไม่สบายนักสินะ เกรนเจอร์” แมนดี้ บอกยูเอะ ที่เธอคิดว่า เป็นเฮอร์ไมโอนี่ ด้วยน้ำเสียงสะใจ

แมนดี้ พึมพำอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้ เชือกแล้วผ้าปิดตา (ที่คลายตัว จนยูเอะเห็นทางตั้งแต่แรกแล้ว) หายไป

จนหมด

“ชั้นขอดูความจริง บางอย่างของเธอหน่อยสิเกรนเจอร์ ”แมนดี้ บอกด้วยน้ำเสียง กราดเกรี้ยวระคนสะใจ

แล้ว กรอกน้ำ เหลว ๆ สีใสลงไปในลำคอของยูเอะ

“ลาก มานี่ซิ” โช สั่ง แมนดี้ จึงลาก ยูเอะไปหาโช

“เธอคิดยังไง กับแฮร์รี่ ว่าไงเกรนเจอร์!” โช บอกน้ำเสียงกระแทกกระทั้น

“ฉันไม่ใช่ ไฮหนี่” ยูเอะบอก แล้วเงยหน้าขึ้น ทำให้พวกหญิงสาว เห็นหน้าที่ ดูเป็นชาวเอเชีย ดูผิดกับเฮอร์ไมโอนี่

อย่างเห็นได้ชัด

“พี่ จับมาผิดคน” แมนดี้ หันไปถามโช หน้าเสีย

“ชั้นไม่รู้ ชั้นเห็นมัน กำลังจะเดินเข้าไปในห้องสมุด แล้วผมพองฟูเหมือนเกรนเจอร์ ” โช บอกแก้ตัว น้ำขุ่น ๆ ให้ตัวเอง

“ขอโทษนะ  โคริวพวกเราไม่รู้จริง ๆ ว่าจับมาผิดตัว ” แมนดี้รีบขอโทษ ยูเอะทันที

“ไม่เป็นไรหรอก  แต่ฉันอยากรู้ว่าพวกเธอ เป็นใครหรอ” ยูเอะถามพวกหญิงสาว

“H.F” โชบอก เสียงค่อย แต่ได้ยินชัดเจนทั่วห้องเก่า ๆ นั้น

“ย่อมาจาก แฮร์รี่ พอตเตอร์ แฟนคลับน่ะ เรามีสมาชิกเด็กสาวเกือบทั่วโรงเรียน ที่เธอเห็นนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งของเรา ” แมนดี้ บอกต่อจากโช

“บอกชื่อเธอหน่อยได้มั้ย ” ยูเอะถาม แมนดี้อีกครั้ง

“แมนดี้  บรอกเคิลเฮิรส์ต” แมนดี้บอกน้ำเสียงมั่นใจ

“ฉันจะพา เธอไปส่งห้องสมุดนะ ” แมนดี้ บอกยูเอะ แล้ว ทั้งสองคนก็เริ่ม ออกไปจากห้องเก่า ๆ นั้นแล้วมุ่งหน้า

ไปห้องสมุดทันที



ตลอดทาง พวกเขาสองคนพูดอะไรกันมากมายเหลือเกิน ซึ่งทำให้ ยูเอะรู้จักกลุ่ม H.F. ขึ้นมาก

ซึ่ง แมนดี้เองก็ชวน ยูเอะเข้าร่วมด้วย แต่เธอบอกปฎิเสธไป

แมนดี้ ยังถามเรื่องความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ ที่มีต่อแฮร์รี่ด้วย แต่ยูเอะบอกปฏิเสธ เสียงแข็ง

ว่าสองคนนี้ ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันจริง ๆ (“ก็มีไฮหนี่เค้ามีแฟนแล้วนี่”)

แมนดี้ เองก็ เชื่อเธอทุกคำพูด ซึ่งยูเอะเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ แมนดี้เชื่อเธอเหมือนกัน



“ถึงแล้ว  ฉันไปก่อนนะ ขอโทษด้วยสำหรับ เรื่องวันนี้” แมนดี้บอก ยูเอะเสียงอ่อนโยนผิดกับตอนแรกว

“อื้อ ” ยูเอะตอบ แล้ว อยู่โบกมือลา เพื่อนใหม่ ที่เจอกันแบบ ไม่ค่อยปรกติ ของเธอคนนี้จน ลับสายตาไป

*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+****+*++**+*+*+*



“ไปห้องสมุด นานเกินไปแล้วนะ ” แฮร์รี่บอก ยูเอะเสียงเขียวด้วยความไม่พอใจ ที่เธอช้าเกินไปแล้ว

“หรอ ช่างเหอะน่าหลี่ ฉันไปคืนหนังสือแล้วละกัน  รีบไปก่อนเถอะรอนไปแล้วใช่รึเปล่า ”ยูเอะบอก และถาม

แฮร์รี่เสียงตื่น

“ไปแล้ว ถามทำไม” แฮร์รี่ ตอบเธอ

“ฉันหิวมาก ๆ เลยน่ะสิ หลี่ขืนรอนไปมีหวัง อาหารหมดโต๊ะแน่ ”ยูเอะบอก ตามที่เธอคิด แล้วลากแฮร์รี่ ไป

ซึ่งดูไม่เหมือนตัวเธอเลย



เมื่อไปถึงห้องโถง ยูเอะทานอย่างเอาเป็นเอาตาย ซึ่งฝาแฝดเองก็ตะลึงกับท่าทางของเธอ ซึ่งก็เหมือนทุก ๆ คน

ในบ้าน กริฟฟินดอร์ที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับ ยูเอะ ซึ่งมองเธออย่างแปลกใจเช่นกัน

“กินเสร็จแล้ว ไปห้องพะ… เอ๊ย ห้องสมุดกันนะ ยูเอะ” เฮอร์ไมโอนี่ บอก แฮร์รี่เองก็มายืนรอ ยูเอะทาน อยู่ข้าง ๆ เธอด้วยสายตาเป็นห่วง กับการทานอาหาร ‘มาก เกินไป‘ ของเธอเหมือนกัน

“ไปสิ ไฮหนี่ ยังไม่ได้เอาหนังสือไปคืนเลย”  ยูเอะพลั้งปาก บอกไป ซึ่งไม่ตรงกับที่เธอสั่งให้ ตัวเองพูดเลย

เธอตั้งใจจะบอกว่า ‘ไปสิ’ เฉย ๆ ต่างหาก

“แต่เธอ บอกว่าเอาไปคืนแล้วนี่ยูเอะ ”แฮร์รี่ บอกยูเอะอย่างรู้ทัน

“หรอ …” ยูเอะ บอก หัวของเธอปวดจนแทบ จะระเบิดอยู่แล้ว

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า ยูเอะเธอหน้าซีดมากเลย ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่าง เป็นห่วง

“ไม่เป็น….ระ….ไร” ยูเอะ เธอพยายามฝืนพูดคำ ๆ นี้ออกมาอย่างยากเย็น เพื่อที่จะไม่ให้ พวกแฮร์รี่เป็นห่วงเธอ

“ไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไรนะยูเอะ แต่ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาล” เฮอร์ไมโอนี่บอก ยูเอะเสียงเข้ม

“แต่…”

“ไม่มีแต่ … ไปเดี๋ยวนี้ยูเอะ!” เฮอร์ไมโอนี่บอกน้ำเสียงเฉียบขาด ยูเอะจึงได้แต่เดินตาม เฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่ไป

โดยทิ้งรอน นั่งกินอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงนั้น

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+



“ยูเอะเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ มาดาม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มาดามพรอมฟรีย์ ที่กำลัง ตรวจอาการยูเอะเสร็จ

“สัจจะเซรุ่ม  น่ะเกรนเจอร์” มาดามพรอมฟรีย์บอก น้ำเสียงอ่อนใจ

“สัจจะ เซรุ่มหรอคะ มาดามตายแล้ว ใครเอาให้ยูเอะดื่มน่ะ ” เฮอร์ไมโอนี่ บอกต่อเสียงตื่น

“น้ำยา รีดความจริงจากคนอื่นนั่นหรอครับ ”แฮร์รี่ เสริมขึ้น เพราะเขายังจำตอนที่เขาอยู่ปี 4 ได้ดี

ศาสตราจารย์อลาสเตอร์ (ตัวปลอม) หรือ นายเคร้าท์ เองก็ถูกรีดความ จริงทั้งที่ยังไร้สติอยู่ เพราะน้ำยานี้เช่นกัน

“แต่หมดฤทธิ์ ยาแล้ว” มาดามพรอมฟรีย์ บอกพวกเขาสองคน

“หนูเข้าไปดู ยูเอะได้แล้วใช่มั้ยคะ มาดาม”เฮอร์ไมโอนี่ ถามมาดามพรอมฟรีย์อีก เธอจึงได้แต่พยักหน้า เป็นเชิง

ได้ ให้เฮอร์ไมโอนี่ แล้วเธอก็เดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่และ แฮร์รี่ จึงรีบเข้าไปดูยูเอะ ที่ตอนนี้สลบ อยู่บนเตียง

“ยูเอะ ใครใจร้ายทำเธอได้ขนาดนี้ ”เฮอร์ไมโอนี่ บอกพลางเอามือ ลูบหน้ายูเอะด้วยความสงสาร

“ความจริงคิดว่า ยูเอะสลบเพราะกินมากเกินไป เหมือน รอน…” แฮร์รี่พูดค้างไว้ เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้

“เฮอร์ไมโอนี่ รอนไงรอน ” แฮร์รี่บอก เฮอร์ไมโอนี่ เสียงตื่น

“รอนทำอะไรหรอ”

“เราลืมรอน ไว้ที่ห้องโถง ” แฮร์รี่ บอก เตือนความจำเฮอร์ไมโอนี่

“จริงด้วย ลืมสนิทเลย ”เฮอร์ไมโอนี่ พูดขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ

“รีบไปหารอนก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันดูยูเอะให้เอง รีบไปเร็ว เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ บอกเฮอร์ไมโอนี่ อย่างรีบเร่ง

เฮอร์ไมโอนี่ จึงพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาล ทันที



*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+