ความในใจของ...ใครคนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : วันเริ่มต้น ที่ไม่ค่อยดี

“หวัดดี ยัยชมพู  วันนี้ไม่อยากทำความรู้จักกับ ต้นไม้แถว ๆ โรงเรียนดูหรอ  ” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น อย่างกวน ๆ

ราวกับจะ ประชดเธอ เพราะ ใคร ๆ ทั่วโรงเรียนก็เป็นอันรู้กันว่า มีนเด็กสาวคนนี้ เป็นเด็กสายตาไม่ปกติเท่าไหร่

จึง เดินชนต้นไม้เป็นว่าเล่นทุก ๆ วัน

ห้าสาวเองรีบหันไปตามเสียงนั้นทันที

“ไน ! เธอเองหรอ” พรีมบอกขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงตกใจ ขึ้น แต่ดูเหมือน พรีมจะเป็นคนที่ตกใจคนเดียวในกลุ่ม

เพราะ  เด็กสาวในกลุ่มเธอ อื่น ๆ ชินกับความกวนไร้ขีดจำกัดของ นายคนนี้หมดแล้ว จึงได้แต่เซ็ง ๆ กันทั้งนั้น

แต่ที่ดูจะ มีโทสะขึ้นมา ตอนได้ยินเสียงไน คงจะเป็นใครไม่ได้นอกซะจาก มีน!

“ใช่ ฉันเอง ไงล่ะพรีม” ไนบอกอีก แล้วหันไปยิ้มกวน ๆ ให้กับ พรีมที่กำลัง หน้าแดงจัด เพราะความอายที่

ไน พูดชื่อของเธอ

“หวัดดี นายเช้ยเชย วันนี้พาหมาในปากนายมาเดินเล่นด้วยหรอ  ขยันพามาเดินเล่นจังเลยนะ”มีน ตอกกลับอย่างไม่ยอมให้ อีกฝ่ายว่าให้อยู่ฝ่ายเดียว

“ถึงแม้ ฉันจะมีหมาซักกี่ตัว ก็ยังมีสาวมองเสมอนะ ”ไน สวนเธอแล้วพยักเพยิดไปทาง พรีมที่ ตอนนี้

หน้าแดงจน ผิวส่วนอื่นซีด หมดแล้วเพราะเลือดไปรวมกันอยู่ที่ใบหน้า

อาการของพรีม บวกกับคำพูดของนาย ‘เช้ยเชย’ ที่มีนเรียก เหมือนกับไปตัด ฟิวส์ของมีนให้ขาดลง มีนยกหมัด

ขึ้น ตั้งการ์ดเตรียมชก ถ้าหากแต่ไม่ได้เพื่อน ๆ สี่สาว (โดยเฉพาะ พรีม) ห้ามแล้วล่ะก็ ไนคงได้ แว่นตา กรอบเขียวอมฟ้า รับเปิดเทอมใหม่เป็น แน่



กริ๊งงงงงงงงงง ! กริ่งสัญญาณเข้าแถว ดังขึ้นพร้อมกับ เพลงประจำโรงเรียน

พวกเธอ และ ไน ก็รีบวิ่งกัน อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อไปให้ทันเข้าแถว โดยเฉพาะพรีม เด็กสาวไร้เซ้นต์กีฬา

ที่วิ่งช้าสุด ๆ จึงมีหยิน ฉุดกระชากลากถูไปด้วย



การเข้าแถว รับเปิดเทอมแต่ละครั้ง ไม่เท่าครั้งนี้ที่เป็นประวัติการ เพราะ ครูใหญ่ (บาทหลวง) พูดนาน

จนหลาย ๆ คนล้ม นั่งหลับกัน ระเนระนาด แต่ครูใหญ่สายตาสั้น ของเราก็ยังมอง ไม่เห็นสภาพของนักเรียน ที่อยู่นอกเหนือ แฟ้มจดคำพูดที่ยาวนับสิบ ๆ หน้า ของจารย์อยู่อย่างนั้น



“กว่าจะพูดจบ เฮ้อ…ชั้นจะบ้าตายหลับผิดท่า จนคองี้เคล็ดหมดรู้งี้ เอาหมอนมานอนหนุนด้วยดีกว่า ” หยินพูดขึ้น หลังจากจบการเข้าแถว ที่นานนับ ร่วมสองชั่วโมง

“หยิน เธอนี่ก็มากไป รู้รึเปล่า บาทหลวงท่าน นำพร และพระวรสารจากพระเจ้ามากมาย มาอวยพรให้พวกเราทุก ๆ คนอย่างเช่น …” แพรว แม่พระประจำกลุ่ม ร่ายบทพระวรสาร ซึ่งดูเหมือนเธอจะเป็นคนเดียวในโรงเรียน

เลยล่ะมั้งที่ฟัง พระวรสารมากมายตามที่อาจารย์ใหญ่อ่านให้ฟัง ซึ่ง ถึงแม้จะเป็น แพรวก็ช่างเถอะขืนท่อง เหมือน อาจารย์ใหญ่พวกเธอ

เป็นอันต้อง หลับกันหมดเป็นแน่   พวกเด็กสาวที่เหลือ จึงเอามือปิดหู เพราะ  ไม่อยากหลับกลางทางเดิน ที่กำลังจะไปถึงห้องเรียนอย่างนี้



“ถึงซะทีนะเนี่ย ”แจนพูดขึ้น ขัดแพรว ที่กำลังร่ายบทพระวรสาร อยู่ แพรวเองก็เป็นอันต้องเงียบเสียงลง เพราะ

อาจารย์ กัญจนา อาจารย์ประจำชั้น คนใหม่ของพวกเธอ มองมาสายตาน่ากลัว ซึ่งดูเหมือน กลุ่มเธอจะไม่ใช่กลุ่มเดียว ที่ เงียบเสียง หากแต่เงียบกันทั้งห้อง ต่างหากล่ะ!

“เราจะ มาจับฉลากก่อนเข้าห้องนะคะ นักเรียนทุกคน เพื่อจะได้นั่งที่กัน ” อาจารย์สาว บอกนักเรียนเสียงดัง

“อะไร นะคะจารย์ !” แจนตะโกน ขึ้นมาอย่างตกใจ เพราะ กลุ่มห้าสาว เคยนั่งด้วยกันตลอด จะต้องมาจับฉลาก

กันใหม่ จะไม่ให้ ตกใจกันได้ยังไงกัน

“จับฉลาก จ๊ะ จับฉลาก หญิงเจนจิรา ” อาจารย์บอก น้ำเสียงน่ากลัวเสียจน แจนเป็นอันต้องหยุด ต่อปากต่อคำ

“ไม่นึกว่า เธอจะหูหนวกเป็นนะ แจน” เค เด็กชายหนึ่งในกลุ่มของไน (อย่างเปิดเผย) บอกขึ้น จนทำให้ห้าสาว ต้องหันไปดูเจ้าของเสียง ที่ไม่พึงได้ยินนี้

“พวกนาย ทำไมอยู่ที่นี่ ล่ะ ” แจนตะโกน อย่างขาดสติอีกครั้ง

“พวกเขา ก็อยู่ห้องเดียวกับพวกเธอไงคะ ว่าแต่ว่าพวกเธอจะจับฉลาก เข้าห้องได้รึยังคะเจนจิรา ” อาจารย์สาว

บอกแจน และคนอื่น ๆ เสียงหวาน หากแต่แฝงความน่ากลัวอยู่เต็มเปี่ยม

ซึ่งทำให้มีน ที่กำลังจะทะเลาะกับไน อีกฟากหนึ่ง ยอมเลิกทะเลาะกัน อย่างไม่สบอารมณ์

แล้วหันไปจับฉลากแทน  การจับฉลากนี้  พวกเด็กผู้ชาย ต้องจับฉลากก่อน



แก็งค์ ไน (ทั้งที่ รู้กันว่าอยู่แก๊งค์เดียวกันโดยเปิดเผย และไม่เปิดเผย) เป็นอันต้องสลายกลุ่มชั่วคราว เพราะไน

หัวหน้ากลุ่มนั่งหน้าสุด ที่เหลืออีก สี่คน แยกย้ายกันนั่งมุมสี่มุม ของห้อง

(แต่ เด็กผู้หญิง ที่จับทีหลังไม่เห็นว่าใครนั่งตรงไหนบ้าง จึงเหมือนกับลุ้น  กันอยู่ว่านั่งตรงไหน)

และแล้วก็ถึง ตาเด็กผู้หญิงจับฉลาก แจนจับคนแรก แจนได้นั่งมุมหน้าประตู ซึ่งเป็นมุมที่เธอชอบที่สุดแต่เธอ กลับต้องนั่งกับ เค! แจนเดินไปนั่ง เพราะครูบอกให้รีบไป แต่เธอก็โบกมือลาเพื่อน เหมือนกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว



คนที่สองที่ต้องจับก็คงเป็น หยิน เธอได้นั่งกับจิน (จินนะสิทย์) ที่หน้าโต๊ะครู ซึ่งเธอเองก็ดูพอใจกับที่นั่งมาก

เช่นกัน

คนที่สาม แพรว เธอได้นั่งโต๊ะเกือบหลังสุด (ข้างหลังเธอเป็นนาย เจ เธอไม่ค่อยจะชอบสายตานายนี่เลย เพราะจ้องเธอราวกับโกรธแค้น อะไรซักอย่างชัด ๆ )

คนที่ไปจับ ต่อไปก็คงต้องเป็นพรีม แต่พรีม บอกให้มีนไปก่อน เธอจึงยอมไปก่อน เพื่อพรีมเพื่อนของเธอ ตอนที่เธอ จับ เห็นหมายเล็ก ก็นึกดีใจที่ได้นั่งหน้าสุด เพราะเธอจะได้เห็นกระดานชัด ๆ แต่พอเธอเดินเข้าไปถึงกับช็อก

เพราะ คนที่เธอนั่งคือ ไน! (ถึงแม้จะเห็นไม่ชัด แต่สำหรับนายนั่น เธอรู้ทันทีว่าอยู่ตรงไหน)



มีนหยุดยืนแข็งอยู่เสียตรงนั้น //อะไรจะซวยขนาดนี้เนี่ย// มีนคิดอย่างจนตรอก

“เธอจะ ยืนตรงนี้อีกนานรึเปล่า หญิงชมพูนุช ” อาจารย์กัญจนา บอกมีน ที่กำลังแข็งเป็นหิน ซึ่งเสียงของ

อาจารย์ก็ทำให้เธอ หายแข็งขึ้นบ้าง เธอจึงเดินไปอย่างช้า ๆ แล้ววางกระเป๋าตรง โต๊ะข้างไน

“เธอนั่งกับฉันหรอเนี่ย ยัยชมพู” ไนบอกอย่าง ทึ่ง ๆ แต่น้ำเสียงมีแววดีใจอยู่ ส่วนมีนที่ดูเหมือนจะเสีย การรับรู้อะไรทั้งหมด แล้วนั่งข้างไนโดยไม่ตอบอะไร ทั้งนั้น

“ยัย มีน!” ไนเรียกชื่อ (เล่น )จริง ๆ ของเธอที่ไม่ใช่ชื่อ ที่เขาตั้งขึ้นมาเอง มีนจึงสะดุ้งเฮือก แล้วหันไปหาไนทันที

“นี่นาย ตะโกนอะไรน่ะ แล้วใครอนุญาติให้ เรียกชื่อฉันล่ะ” มีน ต่อว่าเขา

“ก็เธอ ฟังใครซะที่ไหนล่ะ จะให้ฉันไม่ตะโกนได้ไง … อ้าวพรีม ได้ที่นั่งตรงไหนหรอ ”ไนตอบเธอ แล้วหันไปข้างหลัง แล้วทักพรีมแทน พรีมชี้ไปข้าง ๆ เจิน(อารยา) เด็กสาวอีกคน อย่างอาย ๆ ที่ไนถาม พรีมเองก็รู้สึกสงสัย

ไม่น้อยเลย ว่าใครเป็นหญิงสาวที่นั่งข้างไน แต่มีน รู้สึกจะมีปฏิกริยา กับชื่อเพื่อนสาวจึงหันไปมอง

พรีมจึงรู้ ว่าเป็นมีนนั่น เอง!



- - -   - -- - - - - -  - --  -  -- - - - - - -  -

เมื่อการจับฉลากจบมีน นั่งตัวแข็งราวกับไม่มีชีวิต จนได้ยินเสียงอาจารย์กัญจนาที่กำลัง บอกนักเรียนทั่วห้อง

“เอาล่ะ นักเรียนทุกคน จดตารางเรียนกันก่อน ในสองชั่วโมงนี้นะ ”

สิ้นเสียงอาจารย์สาว เด็กนักเรียนทั่วห้องก็หยิบปากกา ดินสอ อุปกรณ์การเรียนทุก ๆ อย่างขึ้นมา

อาจารย์กัญจนาจึง เขียนตารางเรียน อย่างไม่ค่อยถนัดนัก (เขียนช้า) ซึ่งภายในเวลา 15 นาทีเธอยังจดได้เพียง ตารางของวันจันทร์เท่านั้น จนไน ศัตรูคู่อาฆาตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มีน หลับไปแล้ว ซึ่งดูเหมือน อาจารย์เองก็สังเกตเห็น ว่าเขาหลับ

“ณัฐดนัย ตื่นได้แล้ว !” อาจารย์กัญจนา ตะโกนไปทั่วห้องเรียนด้วยเสียงอันดังสนั่น จนทั้งห้องหยุดเสียงคุยกัน

แล้วหันมามอง ไน และอาจารย์อย่างสนใจ แล้วหัวเราะกันทันที

หยิน แพรว แจน และมีน เองก็หันมาหัวเราะ ด้วยความสะใจ แต่ พรีม และ กลุ่มของไน กลับมองด้วยความเป็นห่วงเป็นใยไน เองก็ยังไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยอาจารย์สาว จึงได้แต่ หาทางปลุก ‘ณัฐดนัย’ ตัวแสบ ที่แอบหลับในห้องเรียนคนนี้ จนไม่เป็นอันเขียนตารางเรียน

“จารย์คะ เดี๋ยวหนูเขียนให้เองก็ได้ค่ะ จารย์” มีนบอกอาจารย์ น้ำเสียงมั่นใจในตัวหนังสือ ของตัวเอง

“เชิญ หญิงชมพูนุช” อาจารย์กัญจนาบอก แล้ว ยื่นชอล์ก กับตารางต้นแบบ บนกระดาษให้ มีนที่กำลัง ยิ้ม

อย่าง สบายอกสบายใจ ที่ไม่ต้องทนอึดอัด นั่งข้างศัตรู ของเธอ



มีนเขียน ตารางเรียนบนกระดาน อย่งรวดเร็ว จนเกือบจะเสร็จแล้วเหลือเพียงวิชาสุดท้ายของวันศุกร์ ก็มีเสียงดังขึ้นจากโต๊ะไน

ว๊าก !  

เสียงไนนั่นเอง ซึ่งเป็นหลักฐานอย่างดี ว่าอาจารย์กัญจนาหาทางปลุกเขาตื่นได้ สำเร็จแล้วแล้ว แต่ที่มีนสงสัย

ที่สุด ก็คงต้องเป็นสิ่งที่ทำให้ ไนตื่นได้น่ะสิ

“จารย์ให้นายตุ๊ดนี่ มาหอมแก้มผมทำไมน่ะ ” ไน ตะโกนลั่นแล้ว ชี้ไปที่ เบลล่า (ด.ช.นที) เด็กชาย (รึเปล่า)ที่

หุ่นล่ำที่สุดในห้อง เหตุผล แค่นี้คงพอ ที่จะทำให้ ไนเด็กชาย คนนี้สติแตก และพอจะทำให้ สี่สาวที่ นอกเหนือจากพรีมที่กำลังมองไน ด้วยแววตาสงสารและ ห่วงใยไปให้ แต่สี่สาวที่เหลือ และ นักเรียนชายเกือบทั้ง ที่นั่งหัวเราะ กันด้วยท่าทาง ขยะแขยงแทน แต่ที่หัวเราะมากจนหน้าเป็นห่วงที่สุด คงจะเป็นมีน !

ที่เขียนวิชาสุดท้ายเสร็จ แล้วหันไปหัวเราะ กองอยู่ กับพื้นแล้วหัวเราะ ผสมกลิ้งแทน



“เธอ จะสะใจ อะไรนักหนา ยัยชมพู! ” ไนตะโกน เสียงดังไปทั่วห้อง แต่ก็ยังไม่สามารถกลบเสียงหัวเราะของมีนได้และส่งสายตาน่ากลัว ราวกับจะ ฆ่าคน ไปให้ทุกคนในห้อง ที่กำลังหัวเราะอยู่ (อาจเว้น มีนที่อยู่หน้า กระดาน) ทั้งห้องจึงเงียบกริบ หลงเหลือเพียงเสียงหัวเราะ เบา ๆ ของ  หยิน แพรว  แจน และเสียงหัวเราะของ มีน ที่ดัง

กังวาลทั่วห้อง โดยไม่สนใจ สายตา โกรธเคืองของไนแม้แต่น้อย

“ ณัฐดนัย แอบหลับในชั่วโมงเรียนครูนะ ” อาจารย์กัญจนา บอกไนเสียงเขียว

“แต่ อาจารย์… ฮะ”

“ ชั้นจะลงโทษเธอ ณัฐดนัย” ครูกัญจนา พูดต่ออีก โดยไม่สนใจ เสียงโอดครวญของเด็กชาย

มีน ที่เลิกหัวเราะ แล้ว หันหลังไปมอง ไน ด้วยสายตา เยาะเย้ย

“และเธอ ชมพูนุช เธอเองก็ต้องรับโทษ เพราะหัวเราะมากจนเกินไป จนขาดความเป็นกุลสตรี” อาจารย์สาว หันไปทางมีนแล้ว บอกเธอเช่นกัน (อาจารย์ กัญจนา สอนมารยาท และ คริสต์ศาสนา) ซึ่งทำให้มีนหน้าเจื่อนทันที

“เลิกเรียน วิชาสุดท้ายของวันนี้ไปหา ชั้นที่ห้องพักครูด้วย” อาจารย์สาวบอกอีก แล้วเดินไป หยิบหนังสือที่โต๊ะ อาจารย์ แล้วเดินออกจากห้องทันที

***+***+***+****+***+***+***+***+***+****+****+****+***+***+***+**+***+