First... Love

ลำดับตอนที่ #2 : ขนมหวาน กับ ความลับของไฮหนี่

ตอนนี้ เวลาที่ฮอกวอตส์เป็นเวลา บ่ายกว่าแล้ว แฮร์รี่เด็กหนุ่มบ้านกริฟฟินดอร์ ซึ่งดูเหมือนจะป๊อปในหมู่สาว ๆ

เพราะจะมีคน ส่งเสียงกรี๊ด รบกวนเขา ทุก ๆ ที่ที่เขาไป แต่ตอนนี้เขาเริ่มชินกับเสียงน่าหนวกหู นั้นแล้ว แต่ยังคงความรำคาญเสียงนั้นอยู่ เขาจึงรีบเดินไปที่ห้องสมุด แม้ต้องทนเสียงพวกนั้นก็ตาม เพื่อไปหาคน ๆ หนึ่ง โดยพยายามไปให้เร็วที่สุดเพื่อหลบเสียง น่าหนวกหูของสาว ๆ เหล่านั้น



“นี่ เวลาอาหารเย็นอย่าลืมไปที่สนามล่ะ โคริว” แฮร์รี่ เดินเข้ามาบอกยูเอะ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพียงแต่ครั้งนี้ เธออยู่กับ เฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องสมุด

“รู้สึกว่า แฮร์รี่จะตามย้ำเธอ บ่อยมาก ๆ เลยนะ ยูเอะ” เฮอร์ไมโอนี่ บอกเธอเสียงเขียว

เฮอร์ไมโอนี่ที่ ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจนักที่แฮร์รี่มา ขัดเวลาอ่านหนังสืออันมีค่าของเธอ  ยูเอะจึงได้แต่พยักหน้า เพราะเธอเองก็รู้สึกว่าแฮร์รี่กระตือรือร้น ที่จะเตือนเธอมากเกิน ที่จะสอนเธอ เช่นกัน



ยูเอะ และเฮอร์ไมโอนี่ อ่านหนังสือกัน จนยูเอะ ลืมดูเวลาซึ่งตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นกว่าแล้ว

เธอพึ่งรู้ตัวตอนที่ เฮอร์ไมโอนี่เตือนเธอ

“นี่ ยูเอะเธอจะไม่ไปหาแฮร์รี่หรอ ห้าโมงเย็นแล้วนะ”

ยูเอะได้ยินเฮอร์ไมโอนี่บอก ก็รีบ กระวีกระวาดเก็บหนังสือวางแล้วรีบวิ่งออกจากห้องสมุดแทบจะทันทีที่เก็บเสร็จ แต่เธอก็ยังจะไม่ลืมบอกเฮอร์ไมโอนี่ก่อน

“โอจัง เจอกันตอนเวลาอาหารเย็นนะ!” ยูเอะตะโกน เธอวิ่งออกไปก่อนที่จะได้ยินเสียง มาดามพินซ์บอก ให้เงียบเสียงก่อนเสียอีก

เธอรีบวิ่งมาจนถึงสนามควิดดิช  แฮร์รี่รอเธออยู่ก่อนแล้ว เธอรีบวิ่งจนไปถึงที่ที่เขา ยืนอยู่

แฮร์รี่ เห็นเธอวิ่งมาก็ ต่อว่าเธอทันที

“โคริว เธอมาสาย”แฮร์รี่บ่นเธอเสียงเขียว เพราะเธอเองก็รู้สึกผิด ที่อ่านหนังสือกับเฮอร์ไมโอนี่เพลินจนลืม นัดฝึกบินกับเขา

“ขอโทษจริง ๆ นะพอตเตอร์” ยูเอะบอกเขาแล้วก้มหัวให้

แต่เขากลับมองเป็นการทำอะไรแปลก ๆ  เพราะแฮร์รี่ไม่รู้วัฒนธรรมเอเชียของเธอ แต่ก็ทำให้เขาหายโกรธ

“ฉันจะไม่โกรธเธอนะ ถ้าเธอ…จะ” แฮร์รี่ พูดเว้นช่วงห่าง

“ทำไมหรอ พอตเตอร์” ยูเอะถามอย่าง อยากรู้

“เลิกเรียกฉันว่าพอตเตอร์ซะที เรียกว่าแฮร์รี่ดีกว่านะ” เขาบอกต่อ

“ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง” ยูเอะตอบแล้วทำอย่างกับเรื่อง ธรรมดาเรื่องหนึ่ง

“แล้วว่าแต่ อาจารย์ หลี่ของเราจะสอนได้รึยังล่ะคะ ”ยูเอะถามเขาอย่าง ล้อ ๆ

“จริงสิ เริ่มสอนก่อนนะ” แฮร์รี่ บอกอย่างอาย ๆ

เพราะตอนนี้ เขาแทบจะไม่มี สติที่จะสอน เพราะคำว่า ‘หลี่’ คำเดียวของ ยูเอะนั่นเอง

เธอต้องพูดว่า  ลอยขึ้นมา!” แฮร์รี่บอกและย้ำ คำว่า ‘ลอยขึ้นมา’ ไม้กวาดจึงลอยขึ้นมาอยู่บนมือเขาอย่างว่าง่าย

“มันก็จะลอยขึ้นมาอย่างที่เห็น  ตาเธอแล้วล่ะ”

เขาวางไม้กวาดที่พึ่งลอยขึ้นมา แล้วพยักเพยิด ไปทางยูเอะ

เธอจึงตะโกนตาม แฮร์รี่เมื่อกี้เสียงดังลั่นสนาม  จนคนที่ผ่านไปมาหันมามองพวกเขาด้วย ความสงสัย

“ลอยขึ้นมา!” ไม้กวาดลอยขึ้นมาอยู่บนมือเธอ เหมือนกับสัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ตัวหนึ่งที่มีชีวิต

เขาเห็นเธอทำได้ จึงยิ้มอย่างพอใจ

“ดีแล้วสำหรับคนพึ่งจับไม้กวาดครั้งแรกนะ ”แฮร์รี่ บอก

“ขอบคุณ” ยูเอะบอกเขาพลางยิ้มให้แฮร์รี่

“ฉันจะลอง บินไปข้างบนดูนะเธอจะได้ นั่งไม้กวาดบ้าง เธอ เอ่อ… นั่งข้างหน้าฉันก็แล้วกันนะ ” แฮร์รี่บอก เธอ

ยูเอะ จึงไปนั่งข้างหน้าแฮร์รี่ ตอนเขาบังคับไม้กวาดจึงเหมือน โอบเธอเอาไว้ ซึ่งทำให้เธอ รู้สึกอบอุ่น อย่างประหลาด แฮร์รี่บินขึ้นไปสูง จนเห็นดาวบนฟ้าใกล้ เหลือเกิน



แล้วพวกเขา ก็ลงมาจากสนาม ยูเอะ รีบกระโดดลงจากไม้กวาด จนหกล้มลงไป

“เป็นอะไรรึเปล่า ” แฮร์รี่ ที่ผละจากไม้กวาด แล้วยื่นมือให้เธอ

“ไม่เป็นไร ”ยูเอะตอบ อย่างอาย ๆ แล้วยื่นมือให้เขา แฮร์รี่จึงดึงตัวเธอขึ้นแต่ดูเหมือน เขาจะออกแรงมากเกินไป

เธอจึง อยู่แนบอกเขา

“อ่ะแฮ่ม  ฉันมากวนพวกเธอรึเปล่าล่ะเนี่ย ” เสียง เสียงหนึ่งดังขึ้น

ยูเอะ กับแฮร์รี่ ผละออกจากกัน แล้วหันไปตามเสียงนั้นทันที  รอนนั่นเอง เขาเดินมากับ เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังอ่านหนังสือที่หยิบมาด้วย

“นี่ เฮอร์ไมโอนี่เธอจะวางหนังสือบ้างได้รึเปล่า ” รอนหันไป บอกเฮอร์ไมโอนี่ ที่กำลัง ปิดหนังสือลง อย่างหน่าย ๆ  

รอนเห็นอย่างนั้น จึงหันมาทางพวกเขาต่อ

“ฉันมาตามพวกนายน่ะ  เพราะพึ่งรู้จากเฮอร์ไมโอนี่ ฉันไปตามเขาที่ห้องสมุดน่ะ” รอนบอก

แล้วทำท่าขนลุก กับคำว่า ‘ห้องสมุด’ แต่ รอนก็เป็นอันต้องเลิกทำท่านั้นเกือบจะทันที เพราะเฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตา ต่อว่าเขาราวกับจะบอกว่า ‘แล้วผิดตรงไหนหรอ’ มาให้

“ไปกันดีกว่ายูเอะ ”แฮร์รี่บอกเธอด้วยเสียงกระซิบ แล้วจูงมือเธอเดินไป โดยปล่อยให้รอนกับ เฮอร์ไมโอนี่

แยกเขี้ยวใส่กันอยู่ตรงนั้น อย่างไม่รู้ตัวว่า แฮร์รี่กับยูเอะ เดินไปแล้ว



*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*



“นี่พวกนาย ตั้งใจจะไม่รอกันเลยใช่รึเปล่าเนี่ย” รอนบอก แฮร์รี่ และยูเอะ ซึ่งตอนนี้ พวกเขาอยู่ในห้องโถงใหญ่

กันหมดแล้ว

“ก็เห็นพวกนาย ทะเลาะกันอยู่นี่ สนุกกันเกินไปจนไม่อยากจะรบกวน ” แฮร์รี่ บอกรอนกับเฮอร์ไมโอนี่

เขาดู จะสนุกกับ เรื่องทะเลาะกัน ของเฮอร์ไมโอนี่กับรอนเสียเหลือเกิน

“โอเค ตามใจนาย แต่ตอนนี้ฉันหิวจะตายอยู่แล้วนะ ” รอนตอบอย่าง ไม่เถียง เพราะหิวมากแล้ว แต่เฮอร์ไมโอนี่ที่ตาม เขามาด้วย กลับพูดขึ้นประชด

“รอน ฉันว่านายกิน ข้าวตอนกลางวันน่ะ ฉันกินได้เป็นปีเลยนะนั่น  เธอยังจะหิวอีกหรอ ”

“ นั่นเล็กน้อยเองนะเฮอร์ไมโอนี่” รอนบอกอีก

รอนและเฮอร์ไมโอนี่ จึงตั้งต้นเถียงกันอีก ยูเอะ ส่ายหน้ากับความ ไม่ยอมกันของคู่นี้ แต่แฮร์รี่ ดูเหมือนจะสนุกสุดขีดกับการดู เฮอร์ไมโอนี่ และรอนทะเลาะกัน

“เออ คือว่า คนมาเกือบเต็มห้องโถงแล้วนะ” ยูเอะบอกพวกเขา รอนกับเฮอร์ไมโอนี่หยุดเถียงกัน แทบจะทันที

พวกเขาจึงเริ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะ ทันที แฮร์รี่ รอน และ เฮอร์ไมโอนี่ไปนั่งที่นั่งกลาง ๆ แต่เธอเดินไปนั่ง ริมโต๊ะ

หรือที่นั่งใกล้ ๆ กับฝาแฝด เฟร็ด และจอร์จ นั่นเอง

“นี่โคริว  เราเรียกเธอว่า ยู ได้มะ” เฟร็ดถามเธอ ยูเอะจึง พยักหน้า เป็นเชิงว่า ‘ได้สิ’

“ขอบใจ” เฟร็ดขอบคุณเธอ แล้วหันไปซุบซิบ กับจอร์จอีกครั้ง คราวนี้จอร์จจึงพูดกับ เธอบ้าง

“นี่ยู  เราอยากให้เธอ ลองชิมขนมหวานของเราหน่อย”

“ขนมหวานหรอ  คิดว่าน่าจะได้นะ” ยูเอะบอกอย่างนึกสนุกจอร์จ ตอนนี้หันไปยิ้ม อย่างมีเลศนัยกับ เฟร็ดแล้ว

“งั้น เธอขึ้นไปที่ห้องนั่งเล่นรวมกับเรา หลังทานเสร็จเลยนะ ” จอร์จบอกเธออีก

เธอจึงพยักหน้า เพราะเธอพึ่งรู้ตัวว่าเธอเสียที ฝาแฝดคู่นั้นเสียแล้ว แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันอีก

ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ เคาะช้อนกับแก้วเสียงดัง ซึ่งทำให้ทั้งห้องโถงเงียบกริบ

“ฉันต้องขอประกาศอะไรสักหน่อยนะ ” ดัมเบิลดอร์ประกาศก้อง “โรงเรียนของเรา จะมีการประลองเวทย์ไตรภาคีอีกครั้ง เพื่อเป็นการกระชับมิตร ระหว่างทวีป และในประเทศซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งในเวลานี้ โรงเรียนที่เรารู้จักกันดี

คือ โบบาซ์ตง และเดิร์มสแตรง นั้นก็จะมาร่วมด้วย แต่จะมี โรงเรียนต่างทวีปมาเพิ่ม คือโรงเรียนที่ส่ง นักเรียน

แลกเปลี่ยนมาก่อนนี้ คือ โรงเรียน เมจิกเคลกักโก* ซึ่งเป็น โรงเรียนประจำ ทวีปเอเชีย พวกเขาจะมาราว เดือน

ตุลาคม ที่สำคัญจะไม่มีการเล่นควิชดิชกันในปีนี้ ขอให้ทุกคนรับทราบกันไว้ด้วย” สิ้นเสียงดัมเบิลดอร์ ก็เกิดเสียงพำพัมด้วยความตื่นเต้นทั่วห้องโถง แต่กัปตันทีมควิดดิชกริฟฟินดอร์ กลับกระแทกโต๊ะอย่างโมโหร้าย

ในที่สุดก็ มีอาหารปรากฏ ขึ้นบนจานชาม ที่ว่างเปล่านั้นเสียที

แต่ตัวยูเอะเอง กลับตื่นเต้น จนแทบไม่สนใจอาหาร  เพราะโรงเรียน ต่างทวีปที่ว่าคือ โรงเรียนของเธอนั่นเอง แต่เธอก็ลงมือกินอย่างรวดเร็ว จนคนข้าง ๆ เธอที่ไม่ใช่ฝาแฝด (ท่าทางจะชิน กับการกินของรอน) มองเธอตาแทบไม่

กระพริบ เพราะ ยูเอะเองก็ไม่อยากให้ เฟร็ดและ จอร์จ ต้องรอเธอ มากนัก (ถึงแม้ว่าเธอจะถูกบังคับก็เถอะ)



ยูเอะทานเสร็จแล้ว เธอจึงรีบ เดินไปกับเฟร็จและจอร์จ ที่รอเธออยู่ พวกเขาจึงเริ่มเดินไปกันทันที



“ถึงซะที” เฟร็ด พูดขึ้นมา พวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม ที่มีคนอยู่เต็มไปหมด พวกฝาแฝดเดินไปที่มุมหนึ่งของ

ห้อง มีขนมเค้กท่าทางน่ากิน สองชิ้น ชิ้นหนึ่งไปเค้กครีมสด อีกชิ้นเป็นช็อกโกแล็ต

“เอาล่ะ ยูพวกเราจะ ให้เธอทานเค้กครีมสดของเราก่อนนะ  ” จอร์จพูดขึ้นมา



ยูเอะจึงเริ่ม กินส่วนหนึ่งของเค้กครีมสดนั้น  มันรสชาติอร่อยเหมือนเค้กธรรมดานี่เอง เธอกลืนลงไปแล้ว

เธอไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ฝาแฝด ต่างจ้องมองเธอ อย่างเอาเป็นเอาตาย

“ผลไม่ดีเท่าที่ควร ตอนเธอกินเธอนึกถึงใครหรอ ”จอร์จถามเธอ แล้วจดลงในคิปกระดาษ

“เฮอร์ไมโอนี่ ” ยูเอะตอบสั้น ๆ

“ยู ฉันว่าเธอกิน เค้กช็อกโกแล็ตต่อดีกว่านะ” เฟร็ดบอกแล้วตักเค้กใส่ปากเธอ

รสชาติของมันก็เหมือน กับเค้กช็อกโกแล็ตทั่ว ๆ ไป

“ไม่เห็นผล  ทำยังไงดีล่ะ จอร์จ ” เฟร็ด หันไปบอกกับจอร์จ

“เราต้องหา ยาแก้ใหม่ แต่ยูต้องมีผมเอ่อ …แบบนี้ไปอีกซักพักหนึ่ง ”จอร์จตอบ แล้วยื่นกระจกไปให้เฟร็ด

เฟร็ดจึงยื่นกระจกให้ยูเอะ เธอจึงจ้องมองตัวเธอ ในกระจกนั้น ผมของเธอ ที่เคยเป็นสีน้ำตาลเข้มเหยียดตรง

กลายเป็น สีน้ำตาลอ่อน พองฟู เหมือนเฮอร์ไมโอนี่

“เราต้องขอโทษ จริง ๆ นะยู แต่เธอต้องมีผมอย่างนี้ ไปสักระยะนึง ” เฟร็ดรีบขอโทษเธอทันที แต่แววตา แทบจะ

ไม่มี คำว่า ‘สำนึกผิดอยู่เลย ’

“ไม่เป็นไร ” ยูเอะบอกอย่างไป อย่างไม่ถือสา เฟร็ดและจอร์จ

พวกฝาแฝด ขอตัวไปทำขนมชิ้นใหม่ เธอจึงนั่งอ่านหนังสือ อยู่ในห้องนั่งเล่นรวมโดยหันหลังให้ช่องรูปภาพ

ทางเข้า



“อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่ไปห้องสมุดหรอกหรอ ” เสียงของแฮร์รี่ นั่นเอง เขาคิดว่ายูเอะเป็นเฮอร์ไมโอนี่

เพราะ เธอเองก็หันหลัง ให้ช่องรูปภาพอยู่

“เฮอร์ไมโอนี่น่ะ คงไปห้องสมุดนะ แต่ฉันน่ะ อยู่ที่นี่” ยูเอะ หันไปบอกพวกเขา

รอน อ้าปากค้าง แฮร์รี่ก็ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน

“เธอ ทำอะไรกับผมเธอน่ะ โคริว” รอนถามเธอ แต่ยังไม่ เลิกอ้าปากค้าง

“อ๋อ ผมเนี่ยหรอ ฉันเป็นคนทดลอง ขนมหวาน ให้เฟร็ดกับจอร์จน่ะ ” ยูเอะ ตอบรอนด้วย น้ำเสียงปรกติ

“เฟร็ด กับจอร์จ หรอ” รอนพูดขึ้นอีก

“อื้อใช่ ”

“เมื่อกี้  พวกนายบอกว่า ไฮหนี่อยู่ ที่ห้องสมุดใช่รึเปล่า  งั้นฉันไปหาไฮหนี่นะ” เธอบอกพวกแฮร์รี่

“เธอบอกว่าใครนะ ” รอนถามเธอ เพราะไม่รู้ว่า ‘ไฮหนี่’ ของเธอคือใคร

“อ๋อ ไฮหนี่ไง โอจังน่ะแหละ แต่ฉันเรียกโอจัง ว่าไฮหนี่ เพื่อให้รับกับ หลี่คุงไง” ยูเอะบอกรอน

รอนทำสีหน้าไม่เข้าใจ แต่ แฮร์รี่กลับมองตาเธออย่างมีความหมาย

แต่ยูเอะไม่อยาก จะคิดอะไรกับแฮร์รี่ มากไปกว่านี้ เธอจึงรีบวิ่งออกไปห้องสมุด เพื่อหา ‘ไฮหนี่’ ทันที

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*



ยูเอะ เดินมาจนถึงหน้าห้องสมุดแล้ว แต่แล้ว เธอก็ต้องแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่ นั่งอยู่กับ ชายผิวซีดอยู่

เธอ รู้สึกสงสัย แต่ก็เดินไปหา เฮอร์ไมโอนี่

“ไฮหนี่คนนี้ใครหรอ” เธอ ถามเฮอร์ไมโอนี่ แล้วชี้ไปที่ผู้ชายผิวซีด อีกคนที่นั่งข้าง เฮอร์ไมโอนี่

“เปลี่ยนชื่อ ชั้นอีกแล้วหรอ แต่ช่างเถอะจ๊ะ”

“เขา ชื่อ เดรโก มัลฟอยน่ะจ๊ะ  แล้วผมเธอไปโดนอะไรมาน่ะ“ เฮอร์ไมโอนี่ ถามยูเอะกลับ ดูเหมือนเธอจะตะลึงกับผม ของยูเอะมากกว่า ชื่อที่ยูเอะเรียกเธอเสียอีก  ซึ่งก็เป็นเช่นเดียวกับรอน และแฮร์รี่  

ยูเอะเองก็รีบตอบ เฮอร์ไมโอนี่ทันที

“อ๋อ พอดีเฟร็ด กับจอร์จเอา ขนมหวานให้กินน่ะค่ะ”

ดูเหมือนประโยคเพียงเท่านั้น เฮอร์ไมโอนี่จะเข้าใจความหมาย ของมันทันที จึงไม่ซักถามอะไร ยูเอะอีก

“คือขออะไรอย่างนะยูเอะ “  เฮอร์ไมโอนี่เริ่ม กลับเข้าเรื่องของเธอ

คือเธออย่าเอาเรื่องที่ฉันนั่งกับ เดรโกไปบอกแฮร์รี่ นะ เพราะ…” เฮอร์ไมโอนี่ บอกเว้นช่วงห่าง

“ฉันไม่ค่อยถูกกับ พวกพอตเตอร์ซักเท่าไหร่น่ะ ” มัลฟอยตอบ อย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก

“ใช่ จ๊ะ คือเขาไม่ค่อยถูกกัน ยูเอะอย่าบอกแฮร์รี่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ เสริมต่อจากมัลฟอย ด้วยน้ำเสียงกังวล

“ไม่บอกหรอกค่ะ ”ยูเอะบอก ด้วยความมั่นใจ

เฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มให้เธอ มัลฟอยเองยิ้มให้เธออย่างกวน ๆ เฮอร์ไมโอนี่จึงมองมัลฟอย อย่างไม่พอใจ

แต่ในสายตาของเธอ ก็มองเห็นว่าคู่นี้ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน

- - - - - - - -- - - - - - - - -- - - - - - - - - -- - - - - - - ----- - -- - - - - - - - -- - - - --