First... Love

ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียนแห่งใหม่

The First…Love

ชายหนุ่มผมดำกระเซิง ปลิวไปตามสายลมเขา คุกเข่าด้านหน้า หญิงสาวที่เขารัก อ้อนวอนให้ได้เธอคืนมา

แม้เขาจะต้องหลับไปนิรันดร์เสียเอง  แต่เธอจะไม่มีวันฟื้นคืนมา เพราะเธอจะหลับไปชั่วนิรันดร์



“จงจำไว้ ยูเอะ เจ้าจะตายเพื่อคนที่เจ้ารักคนแรก เจ้าจะเสียใจหรือไม่ก็ตาม แต่หากเจ้ายังไม่อยากจากเสีย ชีวิต

ตนไป เจ้าก็จงคร่าชีวิต คนที่เจ้ารักคนแรกด้วยน้ำมือของเจ้าเสีย แล้วเจ้าจะยังมีชีวิต หนทางชีวิตของเจ้าอยู่ที่เจ้าเลือกเอง”  ชายชรา บอกเด็กหญิงวัย 5 ขวบแล้วยื่น ไข่มุก สีฟ้าปนขาว  เป็นประกายงดงามให้ เธอรับมา อย่างเสียไม่ได้ ชายชรายิ้มให้เธอครั้งสุดท้ายแล้ว ก็จากเธอไป



“คุณพ่อ อย่าไปนะคะ  ไม่!” เธอตะโกนลั่น

เช้าวันใหม่ที่สดใสแล้ว เด็กหญิงคนหนึ่ง ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงสี่เสาของเธอ

เธอค่อย ๆ ปาดน้ำตาจากดวงตาของเธอ เผยให้เห็น ตาเทาเป็นประกายสดใส สะบัดเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม

เธอคิดว่าตัวเองฝันไปเป็นแน่ ฝันถึงวัยเด็กของเธอ ซึ่งเธอเองก็ลืมเลือนไปแสนนาน

“โคริว โคริว ตื่นสิ ตื่น” เสียงของ เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง

“พึ่งย้ายมานะ เธอน่ะ นักเรียนแลกเปลี่ยน ไม่ควรที่จะตื่นสายนะ”

เฮอร์ไมโอนี่บ่นเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเสียเลย

“คุณพ่อคะ  ทำไม”

เธอพึมพำ เป็นภาษาของเธอ แล้วกำ สร้อยล็อกเก็ต ที่ภายใน บรรจุไข่มุกในความฝันไว้แน่น

เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน โรงเรียนเวทมนต์ระหว่างประเทศ เพราะเธอเรียนภาษา อังกฤษได้ดีที่สุด และเรียนดีที่สุดด้วย  ซึ่งเธอก็เพิ่งย้ายมาเมื่อวานนี้ แล้ว บ้านที่เธอถูกเลือกสรรค์ก็คือ  ‘กริฟฟินดอร์’

”ภาษาอะไรน่ะ โคริว แต่ช่างเหอะ ตอนนี้เธอรีบไปแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวไม่ทันไปทานอาหารพอดีกัน”

เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอจึงลุกไปทำธุระส่วนตัว โดยที่มือยังกำแน่น ที่ล็อกเก็ตของเธอ



*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว เธอก็เดินลงมาจากบันไดหอหญิง เฮอร์ไมโอนี่รอเธออยู่ข้างล่างแล้ว

“ค่อนข้างช้านะ โคริว” เฮอร์ไมโอนี่ บ่นกับเธอ

“ช่างเถอะ  แล้วทำไมเธอต้องคอยดูแลฉันตลอดด้วยล่ะ โอจัง” เธอถาม เพราะเธอเองก็สงสัย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

เพราะ ศาสตราจาย์มักกอลนากัล บอกให้เฮอร์ไมโอนี่ดูแลเธอไว้

“ก็เพราะ ฉันเป็นพรีเฟ็กน่ะสิ ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอ แล้วเน้นคำว่า ‘พรีเฟ็ก’ อย่างชัดเจนและน้ำเสียง ดูพอใจ

“นี่โอจัง อย่าเรียกฉันว่าโคริว นะ เรียกยูเอะดีกว่าเยอะเลย ” เธอบอก แล้วแกล้งทำหน้าไม่พอใจ

“ก็ฉันเป็นพรีเฟ็กไง ยูเอะ ” เฮอร์ไมโอนี่ บอกเธออีกรอบหนึ่ง

“แล้ว ‘พรีเฟ็ก’ นี่คือ อะไรหรอ” เธอถามแล้วทำท่าทางแจ่มใสขึ้นมาก

“ก็คือ……” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะบอกแต่ก็ต้องชะงักไปเพราะ มีเสียงขัดขึ้น

“นี่เฮอร์ไมโอนี่ ยังไม่ไปห้องโถงอีกหรอ ” เสียงเด็กผู้ชาย คนหนึ่งผมแดงเพลิง หน้าตกกระ

ตะโกนถามเฮอร์ไมโอนี่  แต่เธอสะดุด ตากับอีกคนหนึ่งมากกว่า เขาผมสีดำยุ่งเหยิง ตาเขียวใส  และ…

“นี่เธอ จะจ้องฉันไปถึงไหน ” เขาคนที่เธอจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย พูดขึ้นเตือนเธอ

“แผลเป็นนี่ เกิดจากอะไรหรอ” เธอถามเขาเสียงใส เพราะเธอรู้สึกได้ถึงอำนาจมากมายจากแผลเป็นนั้น

“ค่อยคุยกันทีหลังได้รึเปล่า ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว ” เด็กชายผมแดง บอกตัดการสนทนาของเธอ

“ใช่ ฉันก็ว่างั้นเราสายกันแล้วนะ ไปเถอะโคริว ” เฮอร์ไมโอนี่บอก แล้วพวกเขาก็เริ่มเดินไปที่ห้องโถง

*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*



“นี่โคริว เธอคงรู้จักสองคนนี้แล้วนะ ” เฮอร์ไมโอนี่บอกเธอ แล้วชี้ไปที่ เด็กชายสองคน ที่เดินมาข้างเธอ

เธอส่ายหัว อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแสดงว่า เธอไม่รู้จักจริง ๆ แต่พวกเขา กลับขำ ท่าทางของเธอ

“งั้นมาทำความรู้จักก็แล้วกัน  นี่ รอน วีสลีย์” เฮอร์ไมโอนี่ บอกเด็กชายผมแดง ยื่นมือมากจับมือกับเธอ

แต่เธอ มองกลับมาอย่าง งง ๆ

“เอ่อ  มือเป็นอะไรหรอคะ ให้ดูลายมือหรอคะ ” เธอบอกอย่างซื่อ ๆ  เพราะที่จีนเธอเป็น คนที่มีฝีมือด้าน

การพยากรณ์ ที่เก่งกาจทุกด้านเลยทีเดียว แต่เพื่อน ๆ ของเธอยังไม่รู้เรื่องนี้เท่าไรนัก

เด็กชาย อีกคนหัวเราะจนกลิ้งกับพื้นจน คนที่ผ่านไปมามองพวกเขาอย่าง แปลกใจ

เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัว ส่วนเด็กชายที่น่าจะชื่อรอน กลับยิ้มให้เธอ

“คือว่า …. หัวเราะอะไรหันหรอ” เธอบอกพวกเขา ด้วยน้ำเสียงสดใส เธอเป็นคนที่โกรธใครไม่ง่ายเอาเสียเลย

เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบ อธิบายให้เธอฟัง

“ก็รอนน่ะ จะจับมือกับเธอจะแบบ แสดงความรู้จักอะไรยังงี้ ไม่ใช่ดูลายมือ ”

“หรอคะ ”

เธอบอกแล้วยื่นมือ ไปจับมือกับรอน เธอหน้าแดงน้อย ๆ  เพราะอายที่ตัวเองไม่รู้ธรรมเนียมของที่นี่

“แล้วนี่ก็ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ” เฮอร์ไมโอนี่บอกเธออีก คราวนี้ชี้ไปที่ อีกคนทีเหลือ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ โคริว ” เขาบอกเธอแล้วยื่นมือให้

“เช่นกันค่ะ ”

เธอบอกเขา แล้วยื่นมือไปจับมือเขา เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด  แต่ก็รีบชักมือกลับแทบจะทันที



ตอนนี้ พวกเขาก็ถึงห้องโถง แล้ว

เฮอร์ไมโอนี่ นั่งตรงกลาง รอนนั่งด้านซ้าย ของเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนแฮร์รี่ นั่งด้านขวา เธอจึงเดินไปสุดโต๊ะ

แล้วนั่งที่ ๆ ว่างอยู่มันเป็นที่ข้างเด็กผู้ชายฝาแฝด คู่หนึ่ง ฝาแฝดคู่นี้ ซุบซิบกันซักพัก แล้วดูเหมือนเขาจะตกลง

อะไรกันได้ สักอย่างหนึ่ง ฝาแฝดคนหนึ่งจึงถามเธอ

“เธอ ที่ชื่อโคริวใช่รึเปล่า ”

เธอพยักหน้า พวกเขาจึงพากันยิ้มให้เธออย่าง กวน ๆ

“ชื่อแปลกดีนะ  ฉันเฟร็ด  ” แฝดที่อยู่ใกล้เธอบอก  แต่แฝดอีกคนหนึ่ง ผลักอีกคนไปแล้วแนะนำตัว

“ฉัน จอร์จ”

“ชื่อ โคริว ยูเอะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ” เธอบอกยิ้ม ๆ  

หลังจากที่ เธอรู้จักคนเกือบทั่วบ้านกริฟฟินดอร์ ภายในเวลาอันรวดเร็วแล้ว

เธอจึงรีบรับประทานอาหาร  เพราะพวกเฮอร์ไมโอนี่ รอเธออยู่ และเริ่มจ้องเธอด้วยสายตา ขุ่นเคือง

“เสร็จแล้ว ค่ะโอจัง ” เธอบอกเฮอร์ไมโอนี่อย่างรีบร้อน

“เธอน่าจะแบ่ง  คุณสมบัติ กินอาหารรวดเร็วมาจากรอนนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ ประชดเธอ ที่กินช้าจนเกินไป

เธอเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัว พวกเฮอร์ไมโอนี่ วิ่งนำหน้าเธอไปแล้ว

เธอจึงรีบวิ่งตามพวกเขาไปบ้าง

- - -- - - - - - - - - - - --  -- - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - -  --

ปัง ! เสียงประตูเปิดออก

พวกเขามาถึง คุกใต้ดินแล้วรอนเปิดประตูอย่างรีบร้อน พวกเขารีบเข้าไปจะนั่งที่แต่…

“คุณพอตเตอร์  วีสลีย์ เกรนเจอร์ อ้อ แล้วเธอด้วย คุณโคริว” ศาสตราจารย์สเนป เรียกนามสกุลของเธอชัดเจน

เป็นคนสุดท้าย

“พวกเธอมาสาย ” เขาเว้นช่วงห่าง  “ฉันเกรงว่าฉันต้องกักบริเวณพวกเธอ ทั้ง4 คนไม่เว้นแม้แต่เธอ ฉันไม่ยกเว้น

โทษให้เธอเพียงเพราะเป็นนักเรียนใหม่หรอกนะ ” สิ้นเสียงของสเนป

ก็มีเสียงโห่รับ จากนักเรียนบ้านสลิธีรีน  เป็นลูกคู่รับเสียงต่อว่า

“เว้นแต่เราจะเป็นพวก บ้านสลิธีรินเท่านั้น ” รอนกระซิบบอกอย่างประชดประชัน

แต่ดูเหมือนศาสตราจารย์สเนป จะได้ยิน ศาสตราจารย์สเนป จึงต่อว่าอีก



จนพวกเขาทนเสียงโห่ฮาและเสียงต่อว่า อีกไม่ไหว จึงต่างหลบสายตาและอยู่ในอารมณ์ไม่พอใจ

อาจจะยกเว้นแฮร์รี่ ที่ไม่หลบสายตา แต่กลับมองไปทาง ศาสตราจารย์สเนปด้วยสายตาเกลียดชัง

และ เธอ ซึ่งมองเห็นสายตาที่มองอยู่ ของแฮร์รี่นั่นเอง



เธอเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว มันไร้สาระเกินไปแล้วเพราะไม่อย่านั้น เธอจะไม่ได้เรียนทั้งคาบเลย เธอ จึงขัดการต่อว่าอย่างไร้เหตุผล ของสเนปขึ้น

“พวกเราไปนั่งที่ ได้หรือยังคะ” เธอถาม สเนป

ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแจ่มใส แต่แฝงความ ’น่ากลัว’ นักเรียนในห้อง ถึงกับสะดุ้ง

แม้แต่ศาสตราจารย์สเนปก็ คงจะรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงของเธอ จึงรีบบอกให้พวกเขานั่งที่กันได้แล้ว

พวกเขาจึง ( กำลังได้ )เริ่มเรียนบทเรียนแรกกัน ( ซะที) นั่นคือ ‘น้ำยาอ่อนนุ่ม’

ซึ่งจะทำให้ทุกอย่างอ่อนนุ่ม ไปหมดไม่เว้นแม้แต่ ของแข็ง ๆ การอธิบายเป็นไปด้วยดี หากไม่นับที่ ศาสตราจารย์สเนปหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน

ที่เฮอร์ไมโอนี่ ทำเป็นรู้เรื่องต่าง ๆ มากเกินไป

(“ก็รู้มากก็ไม่ดี รู้น้อยก็ไม่ได้ เขาจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ” เธอสบถออกมา ตอนที่ถูกหักคะแนนบ้าน)

กริ๊งงงงง! ออดเลิกเรียนดังขึ้น เธอรีบเก็บของอย่างรวดเร็ว ดูเหมือน เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่และรอนก็จะเก็บได้

รวดเร็ว ไม่แพ้เธอเลยเหมือนกัน  พวกเขารีบเดินออกจากห้องเรียน ปรุงยาอย่างรวดเร็วที่สุด



“เฮ้อ  ฉันล่ะเกลียดวิชาบ้าบอ นี่ที่สุดเลย ”รอนบ่นออกมา ตอนนี้พวกเขาเดินออกจาก ห้องเรียนปรุงยาแล้ว

“ก็ไม่ค่อยจะมีใครชอบหรอกรอน  แต่มันเป็นวิชาที่สำคัญมากวิชาหนึ่งนะ ” เฮอร์ไมโอนี่ต่อว่าเขา

“ก็ได้ ก็ได้ วิชาไหนก็สำคัญกับเธอหมดแหละ ”

เด็กสาวหน้าตาสะสวย บ้านเรเวนคลอเดินมาหาพวกเขา และเริ่มพูดอย่างไม่ประติด ประต่อ และดูเหมือนเธอ

จะหน้าแดงระหว่าง พูดไปด้วย  

“เอ่อ… คือแฮร์รี่ เธอจะว่าอะไรรึเปล่าถ้าฉันจะขอคุยด้วยหน่อย ”

“ก็ได้” เขาตอบสั้น ๆ แล้วเดินตามเธอไป

พวกเขาจึงหยุดรอ แฮร์รี่อยู่ตรงนั้น

“โช หรอ แฮร์รี่เค้ายังไม่เลิกกับโชอีกหรอ เฮอร์ไมโอนี่ว่าไง ” รอนถามเฮอร์ไมโอนี่ อย่างรวดเร็ว

ราวกับว่าเขาตั้งคำถามนี้ตั้งแต่ ตอนที่โชเดินเข้ามาแล้ว

“ฉันก็ ไม่รู้เหมือนกันน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรอน

“แล้ว โชนี่ใครหรอคะ ” เธอถามเสียงใส

เฮอร์ไมโอนี่ กับรอน มองตากันอย่างนึกสนุก แล้วตอบเธอพร้อมกัน

“ก็แฟน แฮร์รี่น่ะสิ !”  

แต่ดูเหมือนโชค จะไม่เข้าข้าง เฮอร์ไมโอนี่และรอนเลย เพราะ  แฮร์รี่พึ่งเดินกลับมา แล้วดูเหมือนจะได้ยิน

พวกเขาตั้งแต่ตอน ที่เธอถามว่า ‘โชนี่ใครหรอ ’ แล้ว

“ฉันบอกพวกเธอด้วยความหวังดีนะ  พวกเธอไม่บอกอะไร โคริวซักเรื่อง ก็ไม่มีใครเขาว่าหรอก !” แฮร์รี่ ต่อว่า

รอนและเฮอร์ไมโอนี่ อย่างมีน้ำโห

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ดูซึมไปถนัดตา แต่เธอกลับรู้สึก เจ็บแปลบ อย่างประหลาด แต่เธอกลบเกลื่อน โดยทำตัว

ปกติ ปลอบรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ทำเหมือนไม่มีความรู้สึก อะไรเกิดขึ้นในตัวเธอเลย

-  - - - - - - - - - - - - - --  -- - - - - - - - -  - - -- - -  - - -- - - - - - - - - - - - - - -- - - ---- - - -



แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคาบสุดท้าย ของศาสตราจารย์สเปร้าส์ แล้ว พวกเขาจึงพากันเดินไป

ที่เรือนกระจก แฮร์รี่ตอนนี้ ก็ดูเหมือนจะหายโกรธบ้างแล้ว รอนถามแฮร์รี่เกี่ยวกับควิชดิช

“นี่แฮร์รี่ ตอนปีหกนี้ นายเล่นควิดดิช ได้หรือยัง ”

“คิดว่าจะให้จินนี่ เล่นไปก่อนนะ ฉันจะไปซ้อมเป็นบางครั้ง  เพราะไม่อยากฝึกโหดน่ะ พักนี้แองเจลีน่า เอง

ก็โหดเอาการนี่  ดังนั้นฉันเป็นตัวสำรองไปก่อนดีกว่า ” แฮร์รี่ ตอบหน่าย ๆ

เธอเห็นพวกเขา พูดกันเรื่องควิชดิช เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอ ไม่เคยจับไม้กวาดเลยสักครั้งเดียว เพราะที่จีน หากเธอจะไปที่ไหน ก็จะใช้ สัตว์เสียส่วนใหญ่ซึ่งตระกูลของเธอเป็น ซึซาคุ * นกเพลิง ที่คล้าย ๆ กับนกที่พวกเฮอร์ไมโอนี่ เรียก นกฟินิกซ์ แต่ก็ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว

“พอตเตอร์ ตอนฉันอยู่จีน ไม่เคยขี่ไม้กวาดเลยขี่ไม่เป็นน่ะ วิชาฝึกบินเลยแย่นายสอนฉันหน่อยได้รึเปล่า ”

“ได้สิ ” เขาตอบ ดูท่าทางอารมณ์ดีขึ้นมาก ซึ่งเธอก็ดีใจ ที่เขาอารมณ์ดีขึ้น

“เอาเป็น ห้าโมง เย็นนี้ละกันนะ โคริว”  เขาบอกเธอ แล้วเดินนำไปยังเรือนกระจกอย่งรวดเร็วทันที

- - - - -  - - - - - - - - - - -  -- - - - - -  -- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  --  --  - -