ความในใจของ...ใครคนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #3 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไป

วิชาแรกของวันจันทร์นั้น เป็นวิชาภาษาไทย พวกเขาเรียนกันอย่างตั้งอกตั้งใจ (เกินไปล่ะสิ)จนอาจารย์ ประจำวิชาไล่ให้ออกไป ยืนหน้าระเบียงกันทุกคน พวกนักเรียน ทั้งห้องจึงพากันยืนสำนึกผิดกัน จนหมดชั่วโมงเรียน



กริ๊งงงง……………..

เสียงกริ่ง เลิกพักเที่ยงดังขึ้น

“ไปกันเถอะ พวกเราเดี๋ยว ก็ต้องไปยืนเบียดซื้ออาหารอีกนะ ” หยินพูดขึ้น แล้วลาก สี่สาวที่เหลือ ตรงไปโรงอาหารทันที

“หยิน นี่เธอจะรีบไปไหนน่ะ อาหารมันคงไม่วิ่งหนีเธอหรอกนะ ”แพรวพูดแล้ว หันมามอง เธอตาเขียวปั๊ด

“แหม ถ้าไปไม่ทัน แยมโรลสตรอเบอร์รี่สุดโปรด ชั้นก็หายไปอยู่ที่คนอื่น ๆ หมดสิ” หยิน ตอบแพรวอย่างมีเหตุผล

“พวกเธอจะคุยกัน สองคนใช่รึเปล่า !” แจน บอก แพรว และหยินเสียงดังลั่น

“เปล่านะ ” แพรว และหยิน ตอบพร้อมกันเสียงดัง จนคนรอบ ๆ ข้างมองมาที่เขาอย่าง งง ๆ  ว่าพวกเขาทำอะไรกัน

“พอเถอะ  หยิน กินแต่แยมโรล มันไม่ดีต่อสุขภาพ รู้รึเปล่า” พรีมบอกหยิน ที่กำลังหัวเสีย

“แจน กับ มีนไม่ต้องห่วง ฉันทำข้าวกล่องมาให้แล้ว ส่วนหยิน ฉันก็เห็นแพรว เอามาให้แล้วนี่ ” พรีมบอกอีก

“งั้นก็ดี  ไปกินกันสวนหลังโรงเรียนดีกว่านะ ร่มรื่นดี ต้นไม้ซิสเตอร์ เอามาปลูกก็เยอะด้วย ”มีนพูดขึ้นมา หลังจากเงียบ ฟังพวก สาว ๆ ที่เหลือ พูดกันซะนาน

“หรอ จริงสินะ ยังมีคุณต้นไม้หลาย ๆ ต้นยังไม่รู้จักมีน ของเราเลยนี่ ไปชน เอ๊ย ทักทายก่อนก็ดีนะมีน ” แจนพูดติดตลก ทำให้ พวก สี่สาวหัวเราะกันดังสนั่น ไปตลอดทางที่พวกเขาเดินไป



*+*+**+*+*+*+*+*+**+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

โอ๊ย!

เสียงมีน ร้องขึ้นเพราะความเจ็บปวด ที่เดินชนต้นไม้ต้นแรก ของหลังโรงเรียน เข้าอย่างจัง

“ถึงแล้วสิ ” แจนพูดขึ้นทันที หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องอย่าง เจ็บปวดของมีน

ทั้ง ห้าสาวจึงพากัน นั่งที่ไม้หินอ่อน ใต้ร่มเงาต้นไม้ ต้นหนึ่ง

“เอาล่ะ จะทานล่ะนะ ”แจน มีน พรีม และ หยิน ตะโกนเสียงดัง แล้วเริ่มลงมือทาน

ส่วน แพรว ก็สวดมนต์ก่อนทานอาหาร ยืดยาวเช่นทุกครั้ง ที่พวกเขา มาทานกันที่นี่

“อาแมน ” เด็กสาวที่เหลือ ตะโกนพร้อมกัน ทันทีที่แพรว สวดจบ

แพรวเริ่มทำ สีหน้าไม่พอใจทันที เพราะพวก เพื่อน ๆ ของเธอทำเป็นเล่น ๆ กับบทสวดอันศักสิทธิ์ของเธอ

แพรว จึงเริ่มทำหน้าไม่พอ ใจ และทำหน้า เหมือนจะร้องไห้ (แพรว ขี้แยพอควรน่ะ)

“โธ่ แพรวชั้นแค่ล้อเล่นเอง อย่าโกรธน้าา ” มีนลากเสียงยาว เป็นเชิงขอโทษแพรว แต่แล้วก็ต้องเงียบกริบ เพราะ

แพรวส่งสายตา ราวกับถอดรูป แม่พระออก แล้วส่งสายตาประดุจ มารร้าย ที่สลัดคราบน้ำตาแล้ว มาให้

ซึ่งดูแล้วเฉียบคม จนไม่น่าจะเป็นสายตาของเด็ก อายุเพียง 13 เอาเสียเลย

“ก็ได้” แพรวพูดขึ้น หากแต่ยังคงเหลือ น้ำเสียงความไม่พอใจอยู่

“แต่ว่า พวกเธอต้องไม่ล้อ บทสวดอันศักสิทธิ์ ของชั้นอีก” แพรวต่อ ด้วยน้ำเสียงกึ่งไม่ไว้ใจ กึ่ง โกรธไว้

“ได้ ” มีนตอบน้ำเสียงหนักแน่น

“ใช่ พวกเราก็เหมือน ยัยมีนแหละ” หยินพูดขึ้นบ้าง แพรวชำเลืองมองไปที่ คนอื่น ๆ ที่ก็พยักหน้าเช่นเดียวกัน

“งั้นก็ดีแล้ว เรามาทานข้าวกันเถอะเดี๋ยว โรงเรียนเข้านะ ” แพรวพูด น้ำเสียงอ่อนโยนให้อภัย  ซึ่งก็หมายความว่า เธอเริ่ม ’หายโกรธ’ แล้วนั่นเอง ทุก ๆ คนยกเว้นแพรว สะกิดกัน ด้วยท่าทางดีใจปนรีบร้อน แล้วยิ้มให้กันอย่าง

มี เลศนัย

- - - - -  -- - - - - - - - -- - - - - - - - -  -

“อิ่มแล้ว ” เสียงหยินตะโกนขึ้น

“อิ่มได้แล้วงั้นสิ คุณหยิน” พรีมพูดน้ำเสียง ประชดประชันเต็มที่ แต่ดูเหมือน หยินจะยังไม่รู้ ว่าตัวเองทานช้า

“อ้าว ทุกคนอิ่มกันแล้วหรอ ”หยินพูดขึ้นอีก

พรีมมอง หยินสายตากินเลือดกินเนื้อ ซึ่งก็แน่ล่ะสิ ก็หยินน่ะ กินช้าจนเหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึงสามนาที โรงเรียน

ก็จะเข้าแล้ว !



กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น

“เอาแล้วไงล่ะ ”มีนบอก สี่สาวที่เหลือ แล้วก็รีบ ลาก แจน เด็กสาวที่กำลังนั่งเก็บ อะไรซักอย่างอยู่อย่างใจเย็นไป โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ซึ่งก็เป็นเช่นเดียวกับ หยินและ แพรวที่กำลัง ลากพรีมที่วิ่งช้า สุด ๆ ไปทันที

“โอ๊ย ลากฉันทำไมยัยมีน ”แจน บอก ขณะที่ยังวิ่งอยู่ แล้วพยายามสะบัดมือ ให้หลุดจากการ’ลาก’ ของมีน

”โธ่ แจนเธอความจำเสื่อมหรอ คาบนี้เป็นคาบวิทย์นะ ”มีนบอก แจนที่ได้ยินเช่นนั้น เลือดความรัก

วิชา วิทยาศาสตร์ ของเธอก็เริ่มบ้าคลั่ง จนตอนนี้กลายเป็นเธอลากมีนไปแทนแล้ว

“เฮ้อ เป็นงี้ทุกทีสิยัยนี่” มีนพึมพำ

“ขอโทษที่มาสายค่ะจารย์ ” แจนตะโกนขึ้น

ตอนนี้ พวกห้าสาวมาอยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์กันแล้ว

“ไม่สายเท่าไหร่หรอกเจนจิรา ” อาจารย์ หนุ่มรูปหล่อ นามว่า ‘เดวิด’ ซึ่งเป็นอาจารย์ฝึกสอน ลูกครึ่งหน้าตา

หล่อ บาดใจสาว ๆ ของโรงเรียน บอกแจน แล้วยิ้มให้ ซึ่งเป็นผลทำให้ สาว ๆ สองสามคน ไปนั่งกองอยู่บนพื้น

“ขอบคุณค่ะจารย์ ”ห้าสาว พูดขึ้นพร้อมกันแล้วพากันแยกย้ายไปยืนหลังโต๊ะ ซึ่งบนโต๊ะมี อุปกรณ์ห้าชุดตั้งอยู่

ซึ่ง แม้แต่ห้องวิทยาศาสตร์ มีนก็ยังคงต้องนั่งกับ ‘ไน ’ คู่อริของเธอ เพราะถึงอยู่ที่นี่ เธอก็ต้องนั่ง

เหมือนที่ห้องอยู่ดี

อาจารย์ หนุ่มลูกครึ่งไฟแรง เห็นนักเรียนมากันพร้อมก็เริ่มสอน

“เอาล่ะนักเรียน วันนี้เราจะเรียนกันเรื่อง สารละลายกัน สารละลายน่ะ เมื่อมันอิ่มตัวแล้ว จะเป็นก้อนผลึก

สวยงามมาก ดังที่เราได้เรียนกันมา ตอนป.5 แล้ว ตอนป.6 นี้เราจึงมาเริ่มปฎิบัติกัน ตอนนี้นักเรียนทุกคนจะมี

สารส้มที่ทุบละเอียดอยู่ ในกระปุกข้างตะเกียงทดลองนะ ให้นักเรียนนำบีกเกอร์ ไปวางบนตะแกง ทดลองแล้ว

จุดไฟ เมื่อน้ำในบีกเกอร์เดือดแล้ว เราจะใส่สารส้มลงไป แล้วคนจนละลาย ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนสารนั้นจะ

อิ่มตัวนะครับ แล้วพวกเธอก็นำไปใส่พิมพ์ ที่เตรียมไว้… ”

“หา พิมพ์หรอคะ” มีนตะโกนเสียงดังลั่น ทั่วห้อง จนทุกคนเงียบกริบ แม้แต่อาจารย์เดวิด ก็หยุดสอนแล้ว

หันมามองเธอ

“ใช่ แม่พิมพ์ ชมพูนุช ครูสั่งเธอไว้ ตั้งแต่ตอนวันที่ ปิดเรียน ป.5แล้วนี่” อาจารย์หนุ่มบอก แล้วทำหน้าเหรอหรา

เพราะ คิดว่าตัวเองลืม บอกนักเรียนเอาไว้ แต่พออาจารย์ หันไปมองโต๊ะแจน ซึ่งเต็มไปด้วยพิมพ์

รูปร่างสวยงาม ก็นึกได้ว่าตนเองสั่งไปแล้ว

“ใช่สิ ครูสั่งแล้ว ทุก ๆ คนก็มีพิมพ์ กันหมดแล้ว หรือว่าเธอลืมชมพูนุช ” อาจารย์หนุ่ม หันไปถามมีนที่

ตอนนี้ กำลังหน้าซีดสุดขีด เพราะ ตนลืมนำมาจริง ๆ

“เปล่า ค่ะจารย์” มีนบอกอาจารย์ หนุ่มที่หันไปหา แจนเพื่อขอดูแม่พิมพ์



ตลอดคาบเรียนมีน ได้แต่นั่ง เดิมสารส้ม สลับกับ ใช้แท่งแก้ว คนสารคน น้ำสารส้ม ที่กำลังเริ่มอิ่มตัวและเป็น

ก้อน แข็ง จนไม่สามารถ เป็นน้ำได้แล้ว ซึ่งก็หมายความว่า มีนไม่จำเป็นจะต้อง ใช้พิมพ์แล้วนั่นเอง

แต่ดูเหมือน มีน เด็กสาวคนนี้ จะไม่รู้จักพอ เธอจึงเติมน้ำลงไปอีก โดยลืมไปว่ามันจะ…



เพล้ง!

เสียงบีกเกอร์ ของมีนที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับเสียงนี้ เรียกคนในห้อง ให้มาสนใจเธอ

มีนทิ้ง แท่งแก้วลงด้วยความตกใจ และ สำรวจดูมือตัวเอง ซึ่งไม่มีรอย แผลเลย ทั้ง ๆ ที่แก้วแตกกระเด็น ขนาด

นั้น // ทำไมเราไม่มี แผลเลยล่ะ // มีนคิด แล้ว ตวัดสายตา ไปมอง ไนที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เขากำลังใช้ มืออีกข้าง

ปิดแผล ที่เป็นทางยาว ซึ่งโดนเศษแก้วของ มีนบาดเอานั่นเอง

“ไน ! ” มีนร้องขึ้นอย่างตกอกตกใจ พรีมเอง ก็หันมามองด้วยความตกใจเช่นกัน

“นาย ..ไม่เป็นอะไรนะ ” มีนบอกอีก ดูเหมือน อาจารย์เดวิด จะรู้แล้วว่า นักเรียนในชั้นเรียนของตน ทำบีกเกอร์แตก

“ชมพูนุช เธอพาณัฐดนัย ไปห้องพยาบาลก่อน เลย” อาจารย์หนุ่มพูดขึ้น แล้วเริ่มก้มเก็บเศษบีกเกอร์ ขึ้นมา

มีนรีบ ประคองไนเดินออกไป จากห้องวิทยาศาสตร์ ท่ามกลางเสียง วิพากษ์วิจารณ์ทั่วห้อง ซึ่งไม่มีใครรู้ว่า

คนในห้อง วิจารณ์เรื่อง ‘บีกเกอร์แตก’

หรอว่า ‘มีนกับ ไน ญาติดีกันแล้ว กันแน่’ แค่หนึ่งใน กลุ่มนักเรียนในห้องนั้น มีสายตาคู่หนึ่ง ซึ่งดูเหมือน จะไม่พอใจกับการกระทำของ มีน และไน ซึ่งสายตาคู่นั้น มองมาที่ทั้งสองก่อนที่จะเดินลับไป อย่างอาฆาต



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“จารย์คะ จารย์” เสียงมีน เด็กสาวที่กำลัง ประคอง ‘ไน’ เด็กชายที่บาดเจ็บ ไปห้องพยาบาล เธอตะโกนเรียก

อาจารย์ อีกเป็นเวลานาน แต่ดูเหมือนอาจารย์จะไม่อยู่

“ฉันคงต้อง ทำแผลให้นายเองก่อนล่ะนะ ไม่งั้นนายเลือดไหลหมดตัวแน่ ” มีนบอกไน ที่เธอประคองมา

ซึ่ง เขาก็พยักหน้า เป็นเชิงว่า ‘ก็ทำแผลให้ซะสิ ’

มีนจึงเดินไปหยิบยา และทำแผล ให้ไน จนเสร็จ ซึ่งมันก็กินเวลา เรียนวิทย์ของพวกเขาไปหมดแล้ว

เพราะ ตอนนี้ เริ่มพักภาคบ่าย (15 นาที) แล้ว

“มีน ไม่ต้องพยาบาลนายนั่น มากก็ได้ เดี๋ยวนายนั่นมันก็หายเองแหละ ” แจน เรียกมีน อยู่หน้าห้องพยาบาล

ซึ่ง แจนเองก็ไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังมี กลุ่มซากะ ของเธอทั้งกลุ่ม และที่นอกเหนือความคาดหมายของมีน

ก็คงจะเป็น กลุ่มไน ที่เดินมาพร้อมกับกลุ่ม ซากะด้วย

“เสร็จแล้ว น่า แจน ” มีนตะโกนออกไป เสียงดังเพื่อให้ แจนได้ยิน แล้วมีนก็หันมา เก็บอุปกรณ์ในห้องพยาบาล

ก่อนที่เธอจะออกไป เธอหันมากระซิบแผ่วเบา กับไนซึ่งแม้แต่เธอก็แทบจะไม่ได้ยินเสียง



มีนออกไป พร้อมกับกลุ่มซากะแล้ว ไนจึงค่อย ๆ ประทับริมฝีปากบนแผลที่มีนพันให้ แล้วยิ้มน้อย ๆ

โดยที่ คนในกลุ่มของเขาเอง ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เขารู้สึกเช่นไร