คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : องศาที่สิบ ; องศากับปากกา พัดลม ปืน
อศาที่สิบ ; อศาับปาา พัลม
ปืน!!
แรยุยิบนเียทำเอาที่นอนเริ่มยับยู่ยี่
เ้าอห้อีาพับผ้าห่มให้ลไปอยู่ปลายเียเลือลิ้ับหมอนใบโปรไปมา้วยสีหน้ายุ่เหยิ
นาฬิาปราเวลาว่าเลยเที่ยืนมาสอั่วโมนึอยาทุบัวเอสัทีที่ยัไม่ยอมนอนแม้ว่าพรุ่นี้ะรับวันหยุอารเรียน็เถอะ
สามวันที่อศาพาัวเอออาวโรโรหัวใีบเาไม่อยาอุอาเพราะลัวลิ่นน้ำหอมอผู้หินนั้นะอยู่
แม้ว่าอนเอ่ยล่าวะลับมานอนห้อัวเอุอาะทำหน้าสสัยหาแ่็ไม่ไ้เอ่ยถามเห็นมั้ยว่าุอาน่ะเบื่อเาแล้ว!
เพราะอาารหลับๆื่นๆวามิฟุ้่านอเ็ายวัยสิบแปทำให้เาัสินใปัทิิล้าวาทิ้ลั้ับพื้นเปิประูออไปาห้อฝ่าวามมืสลัวบิลอนประูห้ออุเานปะทะับวามเย็นอเรื่อปรับอาาศ
อาศัยวามเยินเินอย่าระมัระวัทิ้ัวนั่ลบนเียมอแผ่นหลัว้าในเสื้อยืสีเทาอนนอนบนอยู่
อศายาึ้นเอนัวนอนลบนพื้นที่เียวันแ่ถึอย่านั้นเา็เว้นระยะอยู่บริเวอบเียึรั้ผ้าห่มเ้าหานราวับนย้อนแย
“ทำไมไม่มานอนีๆะ”
“................”
“อศา?”
ผ้าห่มผืนหนาถูถลึ้นให้ลุมศีรษะนมิีหน้ามึนแสร้ไม่ไ้ยินำถาม
หลับาปี๋ราวับำลัหลับสนิท
“อศา ถ้าไม่นอนีๆอาะไม่ให้ห่มผ้าแล้วนะ”
“ไม่...”
เสียเล็พูในลำอแอบเบะปาใ้ผ้าห่ม
เสียยับัวและแร้าัวที่ยุบลทำเอาเาัวเร็ท่อนแนหนาวัรวม้อนผ้านุ่มนิ่มบนเียให้มาใล้
“ปล่อยน้อนะ!”
“โผล่ออมาแล้วั้นสิ”
เ้าระ่ายน้อยหลุมพราอนายพรานยู่หน้าลอย่าัใอย่านเสียรู้
อศาพยายามันแนที่อรันให้ออไปแม้ว่าแรนั้นะไม่สะทสะท้านุเาเลยสันิ
“เป็นอะไระ หลบหน้าอามาสามวันแล้วนะะ”
“น้อไม่ไ้หลบ”
“แล้วทำไมไม่มานอนไม่มาทาน้าวับอา”
นินเปิโหมริัทันที
เาอทนรอมาสามวันเพราะอาัปริยาอนในปรอเปลี่ยนไปอศาไม่มอหน้าไม่หือไม่อือเลิเรียนมา็เ้าห้อถามำ็อบำราวับลัวว่าอพิุละร่วออาปา
“ ็น้อไม่หิว”
“หนูรู้ใ่มั้ยถ้าเอาโธระเป็นยัไ”
แววาริัทำเอาวามื้อรั้นในราแรเริ่มสลายทำนำพาวามน้อยเนื้อ่ำใเ้ามาแทร
นาเาแสออว่าหวุอานอนนานี้แล้วุเายัมาทำท่าทีะโธรันทั้ทีอาารนั้นวรเป็นเาไม่ใ่หรือ
“ุอาใร้าย... ฮึ”
“............”
รานี้นเป็นอาไม่ไ้ปลอบแววายันิ่เรียบ
เพราะเาามในัวเล็เินไปหรืออศาถึไ้มีนิสัย่อ้านาที่เยบอทุอย่าราวนี้เ็บเียบระเบิอารม์ออมาทั้ที่ัวนินเอยัไม่รู้วามริอะไร
“น้อ็แ่น้อยใ ทำไม้อให้เาถึเนื้อถึัวนานั้น้วย”
“……………..”
“น้อ็ิว่าุอาะเป็นอน้อนเียวแล้วทำไม
อึ ้อให้เาทำแบบนั้น้วย ถ้าน้อไปทำมัุ่อา็ะโธน้อ ฮือ”
เสียเล็สะอึสะอื้นราวะาใ
แนยาวอุอาเอื้อมไปเปิไฟ้าเียนเห็นใบหน้าแล่ำหยาน้ำาระ่าั
“ฮือ ไม่้อมามอู่เลย”
“ใรเาู่ันหึ
แล้วทำไมเราไม่บออาว่าน้อยใเล่นหลบหน้าไปสามวันสี่วันอาะมีโอาสุยับเราไ้ไะ”
“ม
ไม่้อพู ฮึ”
อยาะำ็ลัวัีนอารม์ราม่าอสถาาร์
นินยมือเลี่ยน้ำาอน้อให้มันหายไปาใบหน้าที่เหมาะับรอยยิ้มอย่าอ่อนโยน
“ไหนบออาหน่อยว่าเราหวอาใ่มั้ย”
นอแพยัหน้าึ้นลยอมรับอย่าไม่ัำถาม
นินยยิ้มพอใเรียมหาัหวะ้อนเ้าระ่ายน้อยให้หลุมพราอีราอย่านเ้าเล่ห์
“หวนาไหนหืม”
“หวเท่าโลุบแป้ทอเลยรับ”
ำอบที่น่าหมันไส้ทำเอาอใไม่ไหว้มลหอมแ้มนิ่มไปฟอให่
เาสอแนใ้แผ่นหลั้อนให้น้อึ้นมาเยบนัวนใบหน้าเล็แนบลับแผ่นอ
“อา็หวเรา หวมา... หวในานะอื่นที่ไม่ใ่อาหลาน”
“แล้วหวแบบไหน...
เหมือนหวนมมั้ย”
“มั่วเลย
อาเยหวนมับเราที่ไหน”
เ็หนอเ็ินนาารไปไลพอๆับโลุบแป้ทอ
แ่เพราะวามเป็นเ็ึ้ออาศัยวามเป็นผู้ให่านินแนะนำแนวทาให้น้อไ้เรียนรู้ับวามรู้สึและำว่าหวในบับอผู้ให่
“แล้วหวแบบไหน....”
“หวแบบนที่มีวามรู้สึีๆ่อัน...
พูอ้อมไปเราไม่เ้าใั้นอาะพูรๆแล้วันโอเมั้ยะ”
อศายมือปาน้ำาัวเอพลาพยัหน้าึ้นลอบรับำถามอนที่นนั้นนอนทับอยู่บนที่นอน
“อาไม่รู้ว่าเราเป็นมั้ย... แ่อารัเรามาๆ
รัในแบบวามรัอพ่อับแม่... อาอบที่ะูลอศาในทุๆเวลาอบรอยยิ้มอบวามสใสรวมถึอายอมรับ้อที่ผิพลาอหนูไ้ทอย่าทั้ินเยอะ
นอน็เยอะแถมยัอบื้อาใสอี”
เพี๊ยะ!
“น้อไม่ไ้ื้อสัหน่อย”
นินยิ้มออมาับ้อแ้่าอน้อทั้ยัลไม้ลมือีเานแสบ
เายมือลูบลุ่มผมนิ่มนึถึวามสัมพันธ์ที่หาผ่านืนนี้ไปเา็ไม่รู้ว่าน้อะยัอยาอยู่ับเาอยู่มั้ย...
“อาน่ะ โมาพอที่ะทีรอบรัวไ้แล้วและนนนั้นอา็เอแล้วเหลือแ่เาึ่ไม่รู้ว่าะมีวามรู้สึรับอามั้ย”
“…………….”
“อาอยาเป็นทุๆอย่าอเา
ทั้พ่อ ทั้พี่แล้ว็นรัเพราะทุๆปัหาที่เาเออา็อยาะ่วยเาแ้ไ เวลาเามีวามสุอา็อยาให้วามสุนั้นเิึ้นาอา...”
“.............”
“และนนนั้นือเราอศา...
อาอยาเป็นนที่ทำให้อศามีวามสุ... แล้วอา็อโทษที่ไม่เยิับอศาแ่อาหลาน”
วามเียบเิึ้นระหว่าเราท่ามลาวามแสไฟสีส้มอโมไฟ้าเีย
อศายันอนนิ่ำเสื้ออนเป็นอาไปมา
ไม่มีใรเอ่ยปาอะไรอีหลับำถามนั้น
นัวเล็นอนนิุ่หน้านนมอแทบไม่เห็นแววาที่แท้รินหัวใที่เยแร่แป้วลเรื่อยๆ
นินยยิ้มอย่าปลใน้อมรับวามผิหวัที่เิาวามผิอน
แ่เา็ไม่เสียใที่ไ้บอไปอย่าน้อยวามรัที่เามี่อร่าบา็ไ้เผยออไป่อนที่ทุอย่าที่พยายามสร้ามาะบลในืนนี้
“ไม่เป็นไรอาไม่ไ้บัับเรา... ึแล้วเรา-
“น้อ็อโทษ..
ที่ไม่เยิับุอาแบบอาหลาน”
“................”
“ห้ามไปไหนนะ...”
“หืม..”
มือหนาที่ำลัยัวน้อให้ลมานอนีๆหยุะั
เสียเล็เอ่ยพูพร้อมใบหน้าแล่ำเยึ้นมาบสายสายาร่าสู
แวววาใสทื่อแ่สอแทรวามหนัแน่นเอาไว้อน้อทำให้หัวใที่เยอ่อนัหวะไปลับมาแ้นแรอีรา
“เป็นไโนเสาร์อน้อแล้วอย่าไปไหนนะ... อยู่รนี้..” อศายับัวเอื้อมับมือหนาให้อบุมแ้มนอย่า้าๆแนบแอบอิลรน้ำหนัหลับาพริ้มราวับะึมับวามรัที่ล้นเหลือเอาไว้ให้มาที่สุ
“น้อะอยู่รนี้ับุอาลอไป... ไม่ไปไหนนว่าุอาะเป็นนไล่น้อเอ”
“ไม่มีวันนั้น...”
ำสัย์าในินนั้นพูริเสมอถ้าเป็นเรื่ออเ็ผู้ายที่ื่ออศา
เาเลี้ยเาูแลอเามาั้แ่ที่เอันเฝ้าูน้อเิบโในวามูแลอนปป้อาสิ่ที่ไม่หวัี
เาหลรัสิ่ทุส่วนประอบที่หล่อหลอมมาเป็นอศา..
ทั้วาใสื่อแววาสื่อทุอย่านมอออไ้อย่า่ายาย
มูรั้นเล็ที่อบมาลอเลียมูอเาเวลาเ้าัวื่นนอน่อนเาเสมอ
และริมฝีปาเล็สีระเรื่อเป็นธรรมาิที่เาำลัลิ้มรสอยู่อนนี้
อวัยวะนิ่มเหมือนันถูแนบิบลึ้วยวามอ่อนโยนหาแ่รานี้ลับเ็มไป้วยวามรั่าสถานะ
นไร้ประสบาร์ถูอบุมใบหน้าโน้มให้ลมหายใแนบิสนิทริมฝีปาเล็อ้าออเพราะแรบัาน้านล่าเผยโอาสให้นเป็นอาไ้เ้ามาสำรว้านในอน้านบน
ในหัวไร้วามิเปิโล่ไหนเลยะวามเพลินาารเลี่ยศรีษะเบาๆ
นินผละออาเหุาร์วนถลำลึเป็นัหวะเียวันที่น้อเริ่มประท้วเพราะลมหายใิัเ้าัวยิ้มออมา่อนะทิ้ัวลแนบิให้หัวใอเราสอนเ้นไป้วยัหวะที่เหมือนัน
TBC
มาแล้วแม่... มาพร้อมน้ออศาโนุอาเาเลี้ยล่อมให้ไปเปแฟน
แ
ความคิดเห็น