ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 นอนด้วยกัน
อรัอหวุลุ
อนที่ 7 นอน้วยัน
ใบเยไม่อบำถามที่อัศนัยถามหิสาวรีบินมาม่าผัี้เมาอีานหนึ่ทันทีแ่เพราะินเร็วมาเินไปึทำให้ใบเยสำลั หิสาวรีบวิ่ไปอ๊วที่ห้อน้ำ อัศนัยเินามไปแล้วลูบหลัให้เบาๆ
“เป็นไบ้าทำไม้อรีบิน หรือเธอิว่าันะทำอะไรเธออย่านั้นเหรอ”
อัศนัยยัถามทั้ที่หิสาวยัอ๊วไม่หมหลัาแล้วหน้าล้าาแล้วใบเยยัมีอาารแน่นหน้าอ
“เป็นยัไบ้าไม่ีึ้นเลยหรือไไปหาหมอไหม”
อัศนัยเอ่ยถามออมา้วยวามเป็นห่ว
“มันแน่นหน้าอ่ะแสบมาถึอเลย”
“ไหนอูหน่อย”
ว่าแล้วอัศนัยรีบรเ้าไปแล้วเอามือทาบหน้าออใบเยไว้ “รไหน” อัศนัยยัเลื่อนมือไปทั่วบริเวเนินอ แ่พอเห็นว่าใบเยหน้าแทำเอาเาเอ็ใไม่น้อย่อนที่ะรีบึมือลับออไป
“ไปหาหมอันเหอะ”
อัศนัยพูแล้วเินออมาาห้อรัวโยมีใบเยามออมาิๆ
เวลาผ่านไปไม่นานที่หน้าห้อรว ระหว่าที่หมอรวใบเยนั้นเารีบสั่ารให้ศรันย์ทำานที่ผับแทนเาไป่อนเพราะ้อรอูว่าหมอะบอว่ายัไบ้า
รั้นพอหมอออมานั้นอัศนัยรีบเินเ้าไปถามอาารับหมอว่าใบเยนั้นเป็นยัไบ้า
“นไ้เป็นรไหลย้อนรัน่าะเิาารทานอาหารไม่ถูสุลัษะินแล้วนอนหรือไม่็อาหารที่มีรสัเินไปรับ้อปรับเปลี่ยนพฤิรรมารินใหม่รับ”
“แล้วอนนี้เ็นนั้นเป็นยัไบ้ารับ้อนอน้าที่นี่หรือว่าลับบ้านไ้เลยรับ”
อัศนัยหันไปถามหมออีรั้
“ถ้าไม่เป็นอะไรมา็ลับไปนอนพัที่บ้าน็ไ้รับแ่ว่้อินยาให้รเวลาแ่นั้นเอนะรับ”
“อบุมารับหมอ”
เมื่อล่าวำอบุเรียบร้อยแล้วนั้นอัศนัยให้ศรันย์ไป่าย่ารัษาพยาบาลและรับยาส่วนเาะไปพาเ็ใบเยออมาเอันที่รถ และมุ่หน้าลับอนโทันที
“เธอินอาหารไม่่อยเป็นเวลาหรือไ ทำไมปล่อยให้ร่า่ายเ็บป่วยแบบนี้ไ้ันล่ะ”
อัศนัยหันมาถามหิสาวที่นัุ่มท้ออยู่้าๆ ในรถ “ินบ้าไม่ินบ้าะแล้ว” ใบเยอบไปหาวไปเพราะร่าายอ่อนเพลียเนื่อาว่าเธออ๊วออมาเยอะมา อัศนัยหันไปมอใบเยที่ไ้แ่อ้าปาหาวรั้แล้วรั้เล่าายหนุ่มถอนหายใออมาเบาๆ “่ว็นอนป่ะ เี๋ยวถึอนโแล้วะปลุ” ใบเยหันมามอหน้า “อ่อไ้่ะ อโทษนะะ”
ใบเยล่าวำอโทษและนั่นทำให้ายหนุ่มถึับแปลใว่าทำไม้ออโทษะอีแ่นอนในรถ แ่เสียวนาทีนั้นเอเา็ไ้ำอบว่าเ็นี่อโทษทำไม นั่น็เป็นเพราะว่า อยู่ๆ ใบเย็นอนัวและเอาหัวมานอนหนุนัอเาทันทีพร้อมับมือทีุ่มท้อัวเอเอาไว้ ศรันย์ที่มอผ่านระมอหลัถึับยิ้มออมา
อัศนัยทำไ้แ่เพียพ่นลมออมาทาปา็เท่านั้นนี่เ็บ้านี่ไม่รู้เลยเหรอว่าหัวเธอมันยับมาแทบะนอัศนัยน้อยอยู่แล้ว และนั่นมันทำให้เาใสั่นแทบลั่เลยอนนี้
เมื่อมาถึอนโแล้วนั้นศรันย์อรถ “ไม่ปลุล่ะรับนาย” ายนสนิทเอ่ยถามเ้านาย
“่าเหอะนายลับไปพัผ่อนเหอะเี๋ยวอุ้มไปเลย็แล้วันนำลันอนสบายๆ ไม่อยาให้ื่น”
ศรันย์มอหน้าเ้านายอย่ารู้ทัน เาเลยรีบแ้ัว “็เ็มันไม่สบายนี่นาไปไ้แล้วมายิ้มอะไรแถวนี้” อัศนัยทำเป็นุลูน้อนสนิท่อนยับัวแล้วอุ้มใบเยเ้าไปภายในห้อ เมื่อมาถึภายในห้อนอนเาวาเธอไว้รที่นอนแ่พอะยับัวออลับไ้ยินเสียละเมอ มือเล็ๆ ึมืออเาเอาไว้
“แม่ะอย่าไปนะะ อย่าทิ้หนูไปไหนนะ” อัศนัยหันมามอพร้อมับ่อยๆ นั่ล้าๆ ใบหน้าหวานใสที่ไร้เรื่อสำอา์แ่แ้มใๆ แ้มที่เป็นพวมพูระเรื่อไม่่าับลูำลึที่ใล้ะสุ แ่ลับมีน้ำาไหลออมาาสอาที่หลับไหล สอมืออเธอยัไว่ว้าอยู่ลาอาาศเหมือนับฝันร้าย ่อนที่เธอะใ้แรเพียน้อยนิึเาเ้าไปอ
ายหนุ่มทำไ้แ่เพียอยู่นิ่ๆ ให้เ็สาวไ้อเพราะิว่เป็นแม่ในวามฝันอย่านั้นหรือ ่อนะยับัวนอนล้าๆ แล้วระับร่าเ็สาวมาอเอาไว้เพื่อให้เธอไ้นอนหลับอย่าสบายัว และสบายใ ถึแม้ว่าเาอนนี้ะเริ่มใเ้นแรแทบะไม่เป็นัหวะแล้ว็าม
“ใเย็นไว้อัศนัย เ็ในปรอ เ็ในปรอเย็นไว้ลู” เาไ้แ่บ่นพึมพำเอาไว้นเียวเพื่อให้ลูายเ้าปัหาอเาไ้สบล...ี๊ เาไ้แ่ี๊ปา...
...............................................
ลุะ ลุะี๊ปานานั้นไม่ไ้นะะลุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น