ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Cross
-:-In my mind -:-
เป็นอีกหนึ่งคืนที่หลับสบาย~ ฮ้าวววว วันนี้ว่างทั้งวันเลยแฮะ...จะไปไหนดีน้า~ อืม.....
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “คุณหนูตื่นหรือยังคะ” อ่อ เสียงนี้อลิเซียนี้หน่า ไปต้อนรับหน่อยดีกว่า.... ฉันจึงเดินไปเปิดประตู แต่ว่านะ...ทางที่ดีเงียบไว้ดีกว่า อิอิ กลัวมันจะหลุดปากพูดอะไออกไปอ่ะ >.<~ “วันนี้จะเข้าตัวเอมองไปซื้อของ ไปไหมคะ...”เธอกล่าวชวนฉัน ฉันพยักหน้าหงึกๆ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ อยากหาซื้อของมาตุนไว้ในห้องเหมือนกัน โดยเฉพาะของกิน หึหึ...
ฉันจึงจัดแจงอาบน้ำแต่งตัว แน่นอนวันนี้ฉันก็ต้องใส่ชุดกระโปรงนั่นล่ะ แต่เป็นสีขาวนะ อิอิ จะได้ไม่ร้อนไง...
ฉันเดินไปหาอลิเซียที่รออยู่หน้าโรงแรม...เอ๊ะ...เธออยู่กับใครน่ะ...
“อ่า..คุณหนูนี้ลูกชายดิฉันเองคะ...ชื่อครอส...”เธอแน่นำให้ฉันรู้จักกับลูกชายของเธอ...อ่า...นายคนที่นั่งซุบซิบกับฟอรืเรสต์นั่นเอง
“ธะ...เธอพักอยู่ที่นี้เหรอ...”ดูเขาจะอึ้งๆ
“ลูกรู้จักคุณหนูด้วยเหรอ...”อลิเซียถามลูกชาย
“อ่อ...แฟนของฟอรืเรสต์ไงครับ...”ครอสบอก ง่ะ บอกว่าไม่ใช่ไง
“คุณหนู...”เธอมองหน้าฉันอย่างเชื่อ
“คงเป็นการเข้าใจผิดน่ะคะ...”ฉัรตอบเรียบๆ ต้องรักษามาดซะหน่อย
“อืม...รีบเดินทางก่อนจะแดดร้อนดีกว่านะคะ...”อลิเซียตัดบทในที่สุด ก่อนที่เราขึ้นนั่งรถที่จอดรออยู่แล้ว...
***************************Underneath the Moonlight******************************
“เธอ...เธอตื่นได้แล้ว...”เสียงของคนที่ฉันไม่คุ้นหูดังขึ้น อ่า...ครอสนี้เอง “ถึงแล้วล่ะ...” เขาเขย่าตัวฉัน
“ฉันหลับไปเหรอ...”ฉันถามเขา
“อื้อ...ระยะทางมันค่อนข้างไกลน่ะ...รถก็ติด...”เขายิ้มแห้งๆ “ไปเถอะ เดี๋ยวแม่จะรอ...เอ่อ..คุณ...”เขาทำท่านึกคิด
“ลูนาร์...”ฉันตอบเรียบๆ แน่นอน ก็กลัวเสียเชิงนี้น่า
“ไปกันเถอะครับ”เขาเดินนำไป โอ้สุภาพบุรุษแฮะ ไม่เหมือนใครบางคน ลากฉันยังกะเป็นตุ๊กตาแน่ะ...อลิเซียรออยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว ว้าวววที่นี้ใหญ่แฮะ...เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ยที่ฉันได้มาสถานที่แห่งนี้...
“ครอส ลูกไปกับคุณหนูนะ...เดี๋ยวแม่จะไปซื้อของสำหรับการโรงแรมน่ะ ครอสช่วยพาคุณหนูไปตรงส่วนที่เธออยากจะไปหน่อยนะ”อลิเซียบอกกับครอส ซึ่งเขาก็พยักหน้าหงึกๆ เป็นคนดีๆจริงๆเลยแฮะ...
*****************************Underneath the Moonlight****************************
“อืม...คุณลูนาร์อยากได้อะไรอีกไหมครับ...”ครอสถามฉันอย่างสุภาพ เขากำลังเข็นรถที่เต็มไปด้วยของกินนานาชนิด...ฝีมือฉันเลือกซื้อเองและ...แต่เขาไม่บ่นซักคำเลยแฮะ...แต่ถ้าเป็นใครบางคน....อ๊ายยยยย ทำไมฉันต้องคิดถึงเจ้าบ้านั่นด้วย >.<~
“คงไม่มีอะไร...อ๊ะ...อันนี้แล้วกัน...”ฉันกำลังจะบอกว่าไม่ต้องการอะไรแล้ว แต่ขนมตรงหน้ามันล่อตาล่อใจอ่ะ เห็นแล้วอยากกิน
“ตามสบายเลยครับ แต่กินมากๆระวังอ้วนล่ะ...”เขาหยอดมุขที่ฟังดูเรียบง่าย แต่ทำให้ฉันอดขำไม่ได้กับหน้าตาของเขาที่ดูยิ้มแย้มเกือบตลอดเวลา “อืม~แค่นี้คงพอแล้วล่ะ...”ฉันบอกในที่สุด เขายิ้มให้ก่อนจะเข็นรถตรงไปยังแคชเชียร์
*************************Underneath the Moonlight********************************
“อ่า...ครอสฉันจ่ายเองน่า...”ฉันกล่าวหลังจากที่ครอสยอมจ่ายเงินกว่าเจ็ดร้อยเพื่อของกินของฉัน แต่เขายังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธ ทำไมหัวรั้นอย่างนี้นะ
“ไม่ได้นะครับ ผมต้องออกให้คุณ เพราะผมเป็นผู้ชาย”ข้ออ้างที่เขาบอกปฏิเสธ มันฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย...จนฉันเริ่มท้อใจและคิดแผนบางอย่างได้...
พวกเราเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ อลิเซียรออยู่ที่รถอยู่แล้ว เธอยิ้มให้ฉัน ซึ่งฉันก็ยิ้มแห้งๆตอบรับเธอเช่นกัน ก่อนที่พวกเราจะขึ้นรถ ฉันรีบฉวยโอกาสขึ้นนั่งข้างคนขับทันที
“เอ่อ...คุณลูนาร์ครับ...ข้างหลังกว้างกว่านะครับ...”ครอสบอกอย่างสุภาพ แต่ฉันก็ยังเงียบ ยังไงซะฉันก็ไม่นั่งหรอก ถ้านั่งแล้วแผนฉันจะสำเร็จได้ไงล่ะ... ดูเขาถอดใจแล้ว และเดินก้าวขึ้นไปนั่งหลังรถ ดูอลิเซียจะงงๆนะ แต่เธอก็ออกรถแต่โดยดี เมื่อรถขับมาเรื่อยๆ ฉันจึงหยิบกระเป๋าตังออกมา และสอดเงินจำนวนนึงไว้ในลิ้นชักหน้ารถ หึหึ...สำเร็จ ไม่มีใครเห็น...ทีนี้ฉันจะได้สบายใจซะที...
*************************Underneath the Moonlight********************************
เมื่อมาถึงโรงแรมฉันขอบคุณคุณอลิเซีย ก่อนจะเดินกับห้อง แนะ...ยังจะสวนทางกับเจ้าบ้านั่นอีก...แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เห็นนะ...อ่านหนังสืออยู่ด้วย ไม่ทักดีกว่า...
“หืม...ไปเที่ยวมารึ...”เสียงเขาทักฉัน...ง่ะ...เห็นได้ไงอ่ะ....
“ไม่เกี่ยวอะไรกับนายนี้...”ฉันตอบแบบสะใจเล็กๆ
“เหรอ...ใช่มันไม่เกี่ยวกับผม...”เขาบอก “ถ้าเธอไม่ได้ไปกับเพื่อนผม...”เขาต่อประโยคสุดท้ายและเน้นย้ำคำว่าเพื่อนที่สุด ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งปริศนาไว้ว่า....ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวกับครอสน้า....แต่อย่าใส่ใจดีกว่า....
ฉันเดินมาถึงห้องในมือมีของพะลุงพะลัง ตอนแรกครอสบอกจะช่วยถือมาให้ แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะเขาช่วยเหลือฉันหลายครั้งแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่พยายามพอที่จะสู้ความหัวรั้นของฉันหรอกนะ หึหึ ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะจัดแจงวางของกินทั้งหมดลงหน้าตู้เย็น ก่อนจะคัดสรรของเล่านั้นมากินเล่นพลางดูทีวีไป
*************************Underneath the Moonlight********************************
อ่า...ขนมของฉันมันจะหมดแล้วนี้หน่า...ฉันซื้อมาเยอะแยะเลย...แต่ทำไม..มันรู้สึกไม่อิ่มเลยแฮะ...มัน..เบลอๆแฮะ...
ก็อกๆ เสียงเค่าะประตูดังขึ้น แต่ตอนนี้ประสาทรับรู้ของฉันไม่ได้บ่งบอกอะไรแล้ว.... “คุรลูนาร์อยู่ไหมครับ....”เสียงของครอสนี้หน่า... “ผมเอาเงินที่คุณลืมไว้มาคืนครับ...”อ่า...แผนแตกเหรอ... “คุณลูนาร์...”เสียงของเขายังคงดัง แต่สมองของฉันเริ่มรับฟังได้เลือนลางเต็มที...
แกร็ก...ดูเหมือนเขาตัดสินใจเปิดเข้ามาในที่สุด เขาบอกดูฉัน และดูเหมือนจะสะดุ้งเล็กๆ “คุณลูนาร์เป็นอะไรไปครับ...”เขาเข้ามาดูฉันอย่างเป็นห่วง...นี้ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย...
‘เหยื่อ...’เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวฉัน เหยื่อ...มันคืออะไรกัน ‘เลือดอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว...จัดการสิ...’มันเกี่ยวอะไรกับเลือดด้วยอ่ะ...แต่...ความรู้สึกมัน...
“คุณลูนาร์...คุณลูนาร์”เสียงของครอสในประสาทสัมผัสของฉันเบาบางลงทุกที... ‘เลือด....’
“คุณ...ลูนาร์...”จู่ๆเสียงของเขาก็ดูตระหนก ตอนนี้ฉันกดร้างของเขาไว้บนเตียงที่ฉันเคยนั่งอยู่ ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ส่วนที๋ฉันเห็นได้เด่นชัดที่สุดไม่ใช่อะไร นอกจากลำคอของครอส ‘เลือด!!!’นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...ก่อนที่ปากขอฉันจะทาบลงบนคอของครอส...ฉันไม่รู้เพราะอะไร...แต่ฉันควบคุมร่างกายไม่ได้เลยแฮะ....
แกร๊ก....เสียงประตูข้างหลังฉันเปิดออก...เงาคนทอดผ่านเข้ามาให้ห้อง...ร่างนั้นหยุดชะงัก....แต่ฉันไม่สนใจร่างที่อยู่เบื้องหลังนั้นเลย...ฉันกำลัง...ทำอะไรอยู่เนี้ย....
-:- Next will come soon -:-
เป็นอีกหนึ่งคืนที่หลับสบาย~ ฮ้าวววว วันนี้ว่างทั้งวันเลยแฮะ...จะไปไหนดีน้า~ อืม.....
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “คุณหนูตื่นหรือยังคะ” อ่อ เสียงนี้อลิเซียนี้หน่า ไปต้อนรับหน่อยดีกว่า.... ฉันจึงเดินไปเปิดประตู แต่ว่านะ...ทางที่ดีเงียบไว้ดีกว่า อิอิ กลัวมันจะหลุดปากพูดอะไออกไปอ่ะ >.<~ “วันนี้จะเข้าตัวเอมองไปซื้อของ ไปไหมคะ...”เธอกล่าวชวนฉัน ฉันพยักหน้าหงึกๆ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ อยากหาซื้อของมาตุนไว้ในห้องเหมือนกัน โดยเฉพาะของกิน หึหึ...
ฉันจึงจัดแจงอาบน้ำแต่งตัว แน่นอนวันนี้ฉันก็ต้องใส่ชุดกระโปรงนั่นล่ะ แต่เป็นสีขาวนะ อิอิ จะได้ไม่ร้อนไง...
ฉันเดินไปหาอลิเซียที่รออยู่หน้าโรงแรม...เอ๊ะ...เธออยู่กับใครน่ะ...
“อ่า..คุณหนูนี้ลูกชายดิฉันเองคะ...ชื่อครอส...”เธอแน่นำให้ฉันรู้จักกับลูกชายของเธอ...อ่า...นายคนที่นั่งซุบซิบกับฟอรืเรสต์นั่นเอง
“ธะ...เธอพักอยู่ที่นี้เหรอ...”ดูเขาจะอึ้งๆ
“ลูกรู้จักคุณหนูด้วยเหรอ...”อลิเซียถามลูกชาย
“อ่อ...แฟนของฟอรืเรสต์ไงครับ...”ครอสบอก ง่ะ บอกว่าไม่ใช่ไง
“คุณหนู...”เธอมองหน้าฉันอย่างเชื่อ
“คงเป็นการเข้าใจผิดน่ะคะ...”ฉัรตอบเรียบๆ ต้องรักษามาดซะหน่อย
“อืม...รีบเดินทางก่อนจะแดดร้อนดีกว่านะคะ...”อลิเซียตัดบทในที่สุด ก่อนที่เราขึ้นนั่งรถที่จอดรออยู่แล้ว...
***************************Underneath the Moonlight******************************
“เธอ...เธอตื่นได้แล้ว...”เสียงของคนที่ฉันไม่คุ้นหูดังขึ้น อ่า...ครอสนี้เอง “ถึงแล้วล่ะ...” เขาเขย่าตัวฉัน
“ฉันหลับไปเหรอ...”ฉันถามเขา
“อื้อ...ระยะทางมันค่อนข้างไกลน่ะ...รถก็ติด...”เขายิ้มแห้งๆ “ไปเถอะ เดี๋ยวแม่จะรอ...เอ่อ..คุณ...”เขาทำท่านึกคิด
“ลูนาร์...”ฉันตอบเรียบๆ แน่นอน ก็กลัวเสียเชิงนี้น่า
“ไปกันเถอะครับ”เขาเดินนำไป โอ้สุภาพบุรุษแฮะ ไม่เหมือนใครบางคน ลากฉันยังกะเป็นตุ๊กตาแน่ะ...อลิเซียรออยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว ว้าวววที่นี้ใหญ่แฮะ...เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ยที่ฉันได้มาสถานที่แห่งนี้...
“ครอส ลูกไปกับคุณหนูนะ...เดี๋ยวแม่จะไปซื้อของสำหรับการโรงแรมน่ะ ครอสช่วยพาคุณหนูไปตรงส่วนที่เธออยากจะไปหน่อยนะ”อลิเซียบอกกับครอส ซึ่งเขาก็พยักหน้าหงึกๆ เป็นคนดีๆจริงๆเลยแฮะ...
*****************************Underneath the Moonlight****************************
“อืม...คุณลูนาร์อยากได้อะไรอีกไหมครับ...”ครอสถามฉันอย่างสุภาพ เขากำลังเข็นรถที่เต็มไปด้วยของกินนานาชนิด...ฝีมือฉันเลือกซื้อเองและ...แต่เขาไม่บ่นซักคำเลยแฮะ...แต่ถ้าเป็นใครบางคน....อ๊ายยยยย ทำไมฉันต้องคิดถึงเจ้าบ้านั่นด้วย >.<~
“คงไม่มีอะไร...อ๊ะ...อันนี้แล้วกัน...”ฉันกำลังจะบอกว่าไม่ต้องการอะไรแล้ว แต่ขนมตรงหน้ามันล่อตาล่อใจอ่ะ เห็นแล้วอยากกิน
“ตามสบายเลยครับ แต่กินมากๆระวังอ้วนล่ะ...”เขาหยอดมุขที่ฟังดูเรียบง่าย แต่ทำให้ฉันอดขำไม่ได้กับหน้าตาของเขาที่ดูยิ้มแย้มเกือบตลอดเวลา “อืม~แค่นี้คงพอแล้วล่ะ...”ฉันบอกในที่สุด เขายิ้มให้ก่อนจะเข็นรถตรงไปยังแคชเชียร์
*************************Underneath the Moonlight********************************
“อ่า...ครอสฉันจ่ายเองน่า...”ฉันกล่าวหลังจากที่ครอสยอมจ่ายเงินกว่าเจ็ดร้อยเพื่อของกินของฉัน แต่เขายังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธ ทำไมหัวรั้นอย่างนี้นะ
“ไม่ได้นะครับ ผมต้องออกให้คุณ เพราะผมเป็นผู้ชาย”ข้ออ้างที่เขาบอกปฏิเสธ มันฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย...จนฉันเริ่มท้อใจและคิดแผนบางอย่างได้...
พวกเราเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ อลิเซียรออยู่ที่รถอยู่แล้ว เธอยิ้มให้ฉัน ซึ่งฉันก็ยิ้มแห้งๆตอบรับเธอเช่นกัน ก่อนที่พวกเราจะขึ้นรถ ฉันรีบฉวยโอกาสขึ้นนั่งข้างคนขับทันที
“เอ่อ...คุณลูนาร์ครับ...ข้างหลังกว้างกว่านะครับ...”ครอสบอกอย่างสุภาพ แต่ฉันก็ยังเงียบ ยังไงซะฉันก็ไม่นั่งหรอก ถ้านั่งแล้วแผนฉันจะสำเร็จได้ไงล่ะ... ดูเขาถอดใจแล้ว และเดินก้าวขึ้นไปนั่งหลังรถ ดูอลิเซียจะงงๆนะ แต่เธอก็ออกรถแต่โดยดี เมื่อรถขับมาเรื่อยๆ ฉันจึงหยิบกระเป๋าตังออกมา และสอดเงินจำนวนนึงไว้ในลิ้นชักหน้ารถ หึหึ...สำเร็จ ไม่มีใครเห็น...ทีนี้ฉันจะได้สบายใจซะที...
*************************Underneath the Moonlight********************************
เมื่อมาถึงโรงแรมฉันขอบคุณคุณอลิเซีย ก่อนจะเดินกับห้อง แนะ...ยังจะสวนทางกับเจ้าบ้านั่นอีก...แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เห็นนะ...อ่านหนังสืออยู่ด้วย ไม่ทักดีกว่า...
“หืม...ไปเที่ยวมารึ...”เสียงเขาทักฉัน...ง่ะ...เห็นได้ไงอ่ะ....
“ไม่เกี่ยวอะไรกับนายนี้...”ฉันตอบแบบสะใจเล็กๆ
“เหรอ...ใช่มันไม่เกี่ยวกับผม...”เขาบอก “ถ้าเธอไม่ได้ไปกับเพื่อนผม...”เขาต่อประโยคสุดท้ายและเน้นย้ำคำว่าเพื่อนที่สุด ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งปริศนาไว้ว่า....ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวกับครอสน้า....แต่อย่าใส่ใจดีกว่า....
ฉันเดินมาถึงห้องในมือมีของพะลุงพะลัง ตอนแรกครอสบอกจะช่วยถือมาให้ แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะเขาช่วยเหลือฉันหลายครั้งแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่พยายามพอที่จะสู้ความหัวรั้นของฉันหรอกนะ หึหึ ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะจัดแจงวางของกินทั้งหมดลงหน้าตู้เย็น ก่อนจะคัดสรรของเล่านั้นมากินเล่นพลางดูทีวีไป
*************************Underneath the Moonlight********************************
อ่า...ขนมของฉันมันจะหมดแล้วนี้หน่า...ฉันซื้อมาเยอะแยะเลย...แต่ทำไม..มันรู้สึกไม่อิ่มเลยแฮะ...มัน..เบลอๆแฮะ...
ก็อกๆ เสียงเค่าะประตูดังขึ้น แต่ตอนนี้ประสาทรับรู้ของฉันไม่ได้บ่งบอกอะไรแล้ว.... “คุรลูนาร์อยู่ไหมครับ....”เสียงของครอสนี้หน่า... “ผมเอาเงินที่คุณลืมไว้มาคืนครับ...”อ่า...แผนแตกเหรอ... “คุณลูนาร์...”เสียงของเขายังคงดัง แต่สมองของฉันเริ่มรับฟังได้เลือนลางเต็มที...
แกร็ก...ดูเหมือนเขาตัดสินใจเปิดเข้ามาในที่สุด เขาบอกดูฉัน และดูเหมือนจะสะดุ้งเล็กๆ “คุณลูนาร์เป็นอะไรไปครับ...”เขาเข้ามาดูฉันอย่างเป็นห่วง...นี้ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย...
‘เหยื่อ...’เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวฉัน เหยื่อ...มันคืออะไรกัน ‘เลือดอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว...จัดการสิ...’มันเกี่ยวอะไรกับเลือดด้วยอ่ะ...แต่...ความรู้สึกมัน...
“คุณลูนาร์...คุณลูนาร์”เสียงของครอสในประสาทสัมผัสของฉันเบาบางลงทุกที... ‘เลือด....’
“คุณ...ลูนาร์...”จู่ๆเสียงของเขาก็ดูตระหนก ตอนนี้ฉันกดร้างของเขาไว้บนเตียงที่ฉันเคยนั่งอยู่ ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัว ส่วนที๋ฉันเห็นได้เด่นชัดที่สุดไม่ใช่อะไร นอกจากลำคอของครอส ‘เลือด!!!’นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...ก่อนที่ปากขอฉันจะทาบลงบนคอของครอส...ฉันไม่รู้เพราะอะไร...แต่ฉันควบคุมร่างกายไม่ได้เลยแฮะ....
แกร๊ก....เสียงประตูข้างหลังฉันเปิดออก...เงาคนทอดผ่านเข้ามาให้ห้อง...ร่างนั้นหยุดชะงัก....แต่ฉันไม่สนใจร่างที่อยู่เบื้องหลังนั้นเลย...ฉันกำลัง...ทำอะไรอยู่เนี้ย....
-:- Next will come soon -:-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น