ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : การทดสอบ
-'๑'- Doppelganger -'๑'-
-' Chapter 8 : การทดสอบ '-
"พี่ลินน์ สอนวิชานี้เหรอ ?" เวนัวร์ร้อง
"ฉันเคยบอกว่าไม่ต้องเรียกว่าพี่ไง ! ก็ทำนองนั้น ...ว่าแต่มีคนเรียน 3 คนเองรึเนี่ย"
ลินน์เปรย "เอาละ เริ่มเรียนเลยก็แล้วกัน คาบแรกฉันจะทดสอบอะไรพวกเธอนิดหน่อย โจทย์ก็คือให้เธอหลบการโจมตีของฉันให้ได้ พูดง่ายๆก็คืออย่าให้อาวุธของฉันสัมผัสตัวเธอ เอาล่ะ... ก้าวออกมาทีละคน ยืนหลังเส้นขาวนั่นล่ะ"
เส้นขาวที่ว่าขีดอยู่ห่างจากลินน์ประมาณ 10 เมตร
ซีลุคยกมือถาม "หลบ ? กี่นาทีครับ ?"
"เอ้อ... จนกว่าเธอจะโจมตีฉันโดนนั่นแหละ"
ลินน์พูด "แล้วก็ห้ามใช้อาวุธที่พกมาล่ะ ให้ใช้เจ้านี่แทน" เธอขว้างมีดสั้นมาให้พวกเวนัวร์คนละเล่ม มันทำมาจากไม้ทั้งด้าม
เวนัวร์คิดว่าเธอคงมีความมั่นใจพอดูว่าพวกเขาไม่มีทางโจมตีเธอได้... ลองพูดแหย่ดูก็แล้วกัน
"แล้วถ้าพวกผมโจมตีได้ พวกผมจะได้อะไรล่ะ ?"
"นายเป็นคนประเภททำดีหวังผลรึ"
ลินน์เลิกคิ้ว "เอางั้นก็ได้ ถ้าพวกนายคนใดคนหนึ่งโจมตีฉันได้ ฉันจะให้คะแนนวิชานี้เต็มไปเลย คาบต่อไปอยากเรียนหรืออยากเล่นก็ตามสบาย"
...ดูถูกกันชัดๆ
"ถ้างั้นผมขอเริ่มก่อนเอง" ไอร์ซิดร์ก้าวออกไปหลังเส้นขาว ท่าทางเขาคงไม่ชอบให้ใครมายั่วสักเท่าไหร่
"รับมือ"
ลินน์เอ่ยเสียงเย็น ฉับพลันนั้นโลหะทรงขนมเปียกปูนแคบๆก็พุ่งเข้าใส่ไอร์ซิดร์ แต่เขาก็เบี่ยงตัวหลบมันได้โดยง่าย
นัยน์ตาคมกริบของไอร์ซิดร์เหลือบไปเห็นแสงสะท้อนจากเส้นใยจากๆที่อยู่ระหว่างโลหะชิ้นนั้นกับข้อนิ้วของลินน์ เขารู้ทันทีว่าเป็นโดว์ซิงก์... อาวุธที่มีวิธีโจมตีคล้ายโซ่ติดลูกตุ้ม
"ไอร์ ! ระวัง" ซีลุคร้อง
สมาธิของไอร์ซิดร์ส่วนใหญ่ไปจดจ่ออยู่กับโดว์ซิงก์แรกของลินน์ จึงทำให้เขารู้สึกตัวช้าเกินไปเมื่อเห็นโดว์ซิงก์อีกสองสายพุ่งเข้ามาตรงหน้า
"หนอย" ไอร์ซิดร์ตวัดมีดไม้ในมือในเสี้ยววินาทีสุดท้าย กระแทกกับโลหะสองชิ้นนั้นจนมันกระเด็นออกไป แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาคือมีดของเขากระจุยไปเลยทีเดียว
"หืม... มีการเตือนเพื่อนด้วยรึ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก" ลินน์พูดขันๆ
"เล่นแรงเหมือนกันนะครับ พี่สาว" ไอร์ซิดร์ทิ้งมีดที่เหลือแต่ด้ามไป การที่ไม้ถึงกับแตกกระจายทั้งๆที่เขาเล็งไปยังส่วนปลายของโลหะแสดงถึงความรุนแรงของโลหะนั้นได้ดีทีเดียว
ลินน์ฉวยจังหวะที่ไอร์ซิดร์วิ่งเข้ามากวาดโดว์ซิงก์อันแรกสุดให้เลียดพื้น ส่งผลให้ไอร์ซิดร์จำเป็นต้องกระโดดขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
"เสร็จละ" ลินน์ยิ้มรับชัยชนะ เธอเบี่ยงวิถีของโดว์ซิงก์ทั้งสามอันให้วนรอบตัวไอร์ซิดร์...
หลังจากนั้นเพียงแค่เธอกระตุกมือ ไอร์ซิดร์ก็ถูกพันธนาการในทันที
"นายแพ้แล้ว ไหวพริบกับสมาธิยังไม่ดีพอ แต่ก็ขอชมนะว่าการเคลื่อนไหวตัวทำได้ค่อนข้างดีทีเดียว...เอ้า คนต่อไป !" ลินน์เก็บอาวุธของเธอกลับเข้าที่เดิมอีกครั้ง ส่วนไอร์ซิดร์เดินกลับไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวพอควร ...ที่ลินน์พูดมานั่นมันตบหัวแล้วลูบหลังกันชัดๆ
"ฉันหรือนาย" ซีลุคพูดขึ้น
"หือ ?" เวนัวร์ส่งเสียงฉงน
"คนต่อไปไงล่ะ" ซีลุคแจง พลางดีดคริสตัลหน้าลูกเต๋าขึ้นฟ้า "คู่หรือคี่ ทายถูกอยู่ต่อ" เขายื่นคำ
"คู่" เวนัวร์คร้านจะเถียง สำหรับเขาแล้วจะออกเป็นคนที่เท่าไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
คริสตัลร่วงลงบนพื้นหญ้า มันหยุดสนิททันที
"4"
ซีลุคพูด "นั่นหมายความว่าโชคชะตาต้องการให้ฉันสู้ และฉันก็จะไม่แพ้" เขายักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ท่าทางมั่นใจจังนะ" ลินน์ผิวปาก
"แน่นอน" ซีลุคยิ้มกว้าง
ซีลุคโยนมีดให้ลอยคว้างทันทีที่เท้าสัมผัสเส้นขาว... มีดไม้หมุนติ้วอยู่กลางอากาศ...
แม้จะมีเป้าหมายคือลินน์... แต่ด้วยความเร็วเอื่อยๆแบบนี้... ถ้าเธอหลบไม่ได้ก็แปลกล่ะ
"เต่ายังเร็วกว่าเลย" ลินน์ไม่ขยับสักก้าว เธอเหวี่ยงโลหะไปกระแทกมีดไม้นั้นจนมันแหลกเป็นชิ้นๆ
ตามที่เธอคิดไว้... ซีลุคน่าจะโยนมีดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ จากนั้นจึงวิ่งพรวดเข้ามา... ซึ่งส่วนตัวแล้วเธอคิดว่ามันเป็นความคิดโง่ๆ
แต่กลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ! ซีลุคก้าวเท้าเข้ามาช้าๆอย่างไม่ยี่หระแม้แต่น้อย
ลินน์มึนไปพักนึง ...เจ้าเด็กนี่มีแผนการอะไรรึเปล่า ?
แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สน เธอใช้โดว์ซิงก์โจมตีเพื่อพิสูจน์ทันที
"ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้เสมอกับมนุษย์" ซีลุคพูดเรียบๆ... เขาเดินตรงไปโดนไม่สนใจแม้แต่จะหลบอาวุธของลินน์ด้วยซ้ำ !
หมอนั่น ! เชื่อมั่นในโชคของตัวเองมากเกินไปแล้วล่ะมั้งน่ะ ...เวนัวร์วิตก
อาวุธที่แยกส่วนไม้จนแหลก... ไม่อยากจะนึกสภาพมันตอนที่ปะทะเข้ากับหน้าของซีลุคเลยจริงๆ...
"ชิ !"
ลินน์เบี่ยงวิถีของโลหะผ่านเส้นใยในชั่วพริบตาก่อนที่มันจะสัมผัสกับใบหน้าของซีลุค
เวนัวร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก... เพราะถ้าหากโดนเข้าจริงๆ... เรื่องคงไม่จบแค่เสียโฉม... มันคงจะหยุดที่เสียชีวิตแทน
แต่ถ้าคิดว่าจะรอดพ้นด้วยวิธีนี้ละก็คิดผิดแล้ว... อารมณ์ของลินน์กรุ่นขึ้นมา เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอหวังในการทดสอบครั้งนี้
โลหะนั้นเพียงแค่ถูกเบี่ยงให้ไม่โดนใบหน้าเท่านั้น...
ลินน์ขยับนิ้วอย่างเชี่ยวชาญ... จนทำให้ดูเหมือนว่าโลหะนั้นถูกดึงกลับไป แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่... โลหะแฉลบเข้ากับหัวไหล่ซ้ายของซีลุคอย่างแม่นยำ
"คนต่อไป" ลินน์ประกาศ
"ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล" ซีลุคกุมไหล่พลางเอ่ยเสียงแผ่ว
"หึ... แต่ทั้งเล่ห์ทั้งกลของนายใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ"
ลินน์ยิ้มเยาะ เธอเหวี่ยงแขนมาข้างหน้า... ร่างหนึ่งที่ถูกพันธนาการกลิ้งหลุนๆมากองอยู่ข้างๆซีลุค
"ลัคกี้... นายถูกจับเมื่อไหร่เนี่ย" ซีลุคพูดกับร่างนั้น... ร่างที่มีหน้าตาและเครื่องประดับเหมือนกับเขาเปี๊ยบ
"เมื่อกี้นี่แหละ" ร่างแฝดของซีลุคบ่นงึมงำ
"ถ้าจะให้คะแนนก็คงต้องให้ที่ความสร้างสรรค์กับความบ้าบิ่น... ย้ำอีกครั้งนะ คนต่อไป... ออกมาได้แล้วเวลล์"
"แหะๆ" เวนัวร์ยิ้มแห้งๆ การต่อสู้ของซีลุคเมื่อครู่ทำให้เขาจับหลักอะไรได้เล็กน้อย... แต่ก็ยังไม่ค่อยจะมั่นใจนัก
ถึงจะไม่แน่ใจนัก... แต่ลองดูหน่อยก็แล้วกัน
ร่างของเวนัวร์แยกออกเป็นสองอย่างช้าๆ... ร่างแฝดของเขา... ชาโดว์
"มีดกลายเป็นสองเล่มจริงๆด้วยสินะ" เวนัวร์จ้องมีดไม้ในมือชาโดว์
"ฮื่อ แต่ถ้ามันออกห่างจากร่างแยกเมื่อไหร่มันก็จะหายไป" ลินน์ให้ความรู้
ก็สมควรอยู่... ถ้าแยกออกมาแล้วมันเพิ่มขึ้นมาเลยดื้อๆ ป่านนี้ก็คงไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายให้กังวล
"รับมือ" เวนัวร์พูดล้อๆ เท้าของเขาทาบทับไปบนเส้นขาวคู่กับชาโดว์
เวนัวร์เปิดฉากด้วยการวิ่งพุ่งเข้าไปทันที ในขณะที่ชาโดว์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ลินน์ตอบโต้โดยสัญชาตญาณ ด้วยการใช้โดว์ซิงก์จากนิ้วทั้งสองจู่โจมเวนัวร์ ส่วนชาโดว์นั้นอยู่ไกลเกินกว่าจะเป็นภัย
นัยน์ตาคมกริบสีม่วงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี เวนัวร์หลบหลีกอาวุธทั้งสองอย่างคล่องแคล่ว
แน่นอนว่าลินน์ไม่ปล่อยให้การโจมตีครั้งนี้สูญเปล่าง่ายๆ เธอใช้มือควบคุมให้โลหะย้อนกลับมาโจมตีเวนัวร์อีกครั้ง
แต่ทว่า... เธอกลับดึงมันกลับมาไม่ได้ดังใจนึก !?
"อะไรกัน !?" แต่ไม่นานเธอก็ได้รับคำตอบ... ชาโดว์ที่ยืนอยู่เบื้องหลังใช้มือข้างหนึ่งจับเส้นใยไว้อย่างแน่นหนา
วิธีนี้แม้จะทำให้ชาโดว์แพ้ไปในทันทีตามกฎ แต่เวนัวร์คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะแลก
ลินน์ไวพอที่จะรู้ว่าเสียเวลาเปล่าหากจะดึงดันสู้ด้วยแรงกับชาโดว์... ในขณะที่อีกไม่กี่อึดใจเวนัวร์ก็จะสัมผัสตัวเธอได้อยู่แล้ว เธอเลือกที่จะโจมตีด้วยโดว์ซิงก์อีกสองเส้น
ด้วยระยะห่างที่ใกล้จนเกินไป ประกอบกับเส้นใยสองเส้นที่แล้วที่ทำให้การเคลื่อนไหวของเวนัวร์ถูกจำกัด เขาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะกระโดดขึ้น
"Checkmate" ลินน์ประกาศ
แม้ชาโดว์จะใช้เท้าเหยียบยึดเส้นใยสองเส้นเมื่อครู่ แต่ในอีกไม่ถึงวินาทีข้างหน้าเวนัวร์ก็จะตกลงมาโดยมีเส้นใยถึงสี่เส้นรองรับ... และเมื่อนั้นเขาก็จะแพ้
"เร็วไปมั้ง ผมยังใช้หมากไม่หมดเลย" เวนัวร์ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
ถ้าสัมผัสแล้วแพ้เขาก็เลือกที่จะไม่สัมผัส เขาใช้มีดฟันลงบนเส้นใยเหนียวเส้นหนึ่งเพื่อช่วยพยุงตัวให้ตัวเขาที่ยังลอยอยู่กลางอากาศ
เขาใช้เท้าเหยียบมีด จากนั้นจึงดีดตัวพุ่งออกไปข้างหน้าในเสี้ยววินาทีเดียวกับที่ปล่อยมือออกจากมีด
สิ่งที่ทำให้ลินน์ตกใจไม่ใช่วิธีที่เวนัวร์รอดพ้นมาจากวิกฤตการณ์ครั้งนี้... หากแต่เป็นความจริงที่ว่ามีดของเวนัวร์หายไปในทันที !
หมายความร่างเวนัวร์เป็นเพียงร่างรองที่ถูกแยกออกมา... เพราะฉะนั้นร่างจริงก็คือ...
ไม่ต้องรอคำตอบ... มีดไม้ของจริงที่เคยอยู่กับชาโดว์แหวกฝ่าอากาศเข้ามาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว !
โดว์ซิงก์เส้นสุดท้ายบนมือสะบัดมีดนั้นทิ้งไปก่อนที่ลินน์จะรู้สึกตัวเสียอีก
"ฮึ่ย !" เวนัวร์ยื่นมือออกไปจนสุดแขน
อาวุธของเธอหมดแล้ว ! อีกนิดเดียวเท่านั้น !
ระยะอีกไม่ถึง 1 นิ้วเท่านั้น... แต่เวนัวร์รู้สึกได้ถึงแรงตึงบริเวณข้อเท้า
...และแรงตึงนั้นเองกระชากให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดาย
"อูย..." เวนัวร์ยันตัวเองขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองที่ข้อเท้า...
มันถูกพันไว้ด้วยเส้นใยอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด... เขาแพ้แล้ว
...ระยะแค่นั้นยังอุตส่าห์พลิกแพลงได้อีกนะ
"ขอชมเรื่องสมดุลร่างกายนะ"
ลินน์พูด เธอคลึงมือเบาๆหลังจากการใช้งานอย่างหนัก "แต่ฉันขอบอกนะ ว่าไม่ชื่นชมวิธีการของเธอสักนิด ที่ต้องเสียสละชีวิตเพื่อที่จะได้มาอีกชีวิตน่ะ"
"ถ้ามันเป็นการต่อสู้จริงผมก็ไม่ใช้วิธีนี้หรอก" เวนัวร์ขมวดคิ้ว... วิธีพูดของลินน์ดูหมองๆยังไงชอบกล ?
"แต่นี่เป็นการทดสอบเแบบสมมติใช้ในสถานการณ์จริงนะ !"
ลินน์ขึ้นเสียง แต่ต่อมาเธอก็ถอนใจ โบกมือไปมา "เอาเถอะ ฉันขี้เกียจเถียงแล้ว...คาบเรียนนี้จบแค่นี้ล่ะ"
=====================================================================
"ฝึกซ้อมกันน่าสนุกดีนะ" เสียงเรียบๆของเด็กสาวดังขึ้น หลังจากนักเรียนชายทั้งสามกลับกันไปแล้ว
"หืม ? เธอสนใจด้วยรึนี่" ลินน์เกาแก้ม นึกแปลกใจเล็กน้อย
"นิดหน่อย...ว่าแต่เรียกฉันมานี่มีอะไรหรือคะ ?"
"มีเรื่องให้ช่วยน่ะ ด้วยความสามารถของเธอ...มายา"
มายา มิยาซากิหันหน้ามาช้าๆ สีหน้ายังคงเรียบเฉยไม่ผิดไปจากนิสัย มีร่องรอยความฉงนใจให้เห็นเพียงแค่คิ้วที่เลิกสูงขึ้นเล็กน้อย
"ว่ามาสิคะ" เธอเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คพลางถ่ายพลังแฝงลงไป มันส่งเสียงร้องหึ่งๆรอรับคำสั่ง
"หาข้อมูลเกี่ยวกับหมอนี่ให้หน่อย... คริซิสเต้ ไฮกราเดีย ...ฉันก็ยังไม่เคยเจอเขาตรงๆ แต่บังเอิญว่าครูเลย์ล่าให้ช่วยจับตา คิดว่าคงอันตรายพอสมควร"
"เข้าใจแล้วค่ะ" นิ้วเรียวของมายาพริ้วไหวไปบนคีย์บอร์ดราวกับนักเปียโนที่กำลังบรรเลง ดูแล้วเพลินตาจนลินน์เหม่อมองไปพักหนึ่ง
"..." มายานิ่งไปพักหนึ่ง แต่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั่นเป็นลางบอกอย่างดีว่าเธอเจอทางตันเสียแล้ว
"เป็นไงบ้าง" ลินน์ลองถามดู หลังจากเห็นมายาเงียบไปพักใหญ่
"แย่ค่ะ... ท่าทางเขาคงจะใช้ประวัติปลอมสมัยที่อยู่บนโลก จะควานหาตัวเขาเจอคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ"
มายาถอนใจ "เสียใจด้วยนะคะที่ช่วยไม่ได้ ถ้าฉันรู้จักรูปร่างหน้าตาเขาก็จะดีกว่านี้ เอาเป็นว่าขอเวลาสักพักก็แล้วกัน"
"อืม... ขอบใจมากนะ" ลินน์โบกมือลามายา... นิสัยอย่างมายาคงจะทุ่มเทเต็มที่เพื่อค้นหาข้อมูล มันคงเป็นความสนุกส่วนตัวของเธอด้วยกระมังที่ได้พบเจอกับทางตันในโลกไซเบอร์... โลกที่เธอเป็นจ้าว โลกที่เธอไม่เคยแพ้ใคร...
แต่ถึงกระนั้น... ก็ยังมีคนสร้างทางวงกตในโลกของเธอจนได้...
"เจ้าเป็นใครกันแน่... คริซิสเต้"
-' To be Continue '-
-' Chapter 8 : การทดสอบ '-
"พี่ลินน์ สอนวิชานี้เหรอ ?" เวนัวร์ร้อง
"ฉันเคยบอกว่าไม่ต้องเรียกว่าพี่ไง ! ก็ทำนองนั้น ...ว่าแต่มีคนเรียน 3 คนเองรึเนี่ย"
ลินน์เปรย "เอาละ เริ่มเรียนเลยก็แล้วกัน คาบแรกฉันจะทดสอบอะไรพวกเธอนิดหน่อย โจทย์ก็คือให้เธอหลบการโจมตีของฉันให้ได้ พูดง่ายๆก็คืออย่าให้อาวุธของฉันสัมผัสตัวเธอ เอาล่ะ... ก้าวออกมาทีละคน ยืนหลังเส้นขาวนั่นล่ะ"
เส้นขาวที่ว่าขีดอยู่ห่างจากลินน์ประมาณ 10 เมตร
ซีลุคยกมือถาม "หลบ ? กี่นาทีครับ ?"
"เอ้อ... จนกว่าเธอจะโจมตีฉันโดนนั่นแหละ"
ลินน์พูด "แล้วก็ห้ามใช้อาวุธที่พกมาล่ะ ให้ใช้เจ้านี่แทน" เธอขว้างมีดสั้นมาให้พวกเวนัวร์คนละเล่ม มันทำมาจากไม้ทั้งด้าม
เวนัวร์คิดว่าเธอคงมีความมั่นใจพอดูว่าพวกเขาไม่มีทางโจมตีเธอได้... ลองพูดแหย่ดูก็แล้วกัน
"แล้วถ้าพวกผมโจมตีได้ พวกผมจะได้อะไรล่ะ ?"
"นายเป็นคนประเภททำดีหวังผลรึ"
ลินน์เลิกคิ้ว "เอางั้นก็ได้ ถ้าพวกนายคนใดคนหนึ่งโจมตีฉันได้ ฉันจะให้คะแนนวิชานี้เต็มไปเลย คาบต่อไปอยากเรียนหรืออยากเล่นก็ตามสบาย"
...ดูถูกกันชัดๆ
"ถ้างั้นผมขอเริ่มก่อนเอง" ไอร์ซิดร์ก้าวออกไปหลังเส้นขาว ท่าทางเขาคงไม่ชอบให้ใครมายั่วสักเท่าไหร่
"รับมือ"
ลินน์เอ่ยเสียงเย็น ฉับพลันนั้นโลหะทรงขนมเปียกปูนแคบๆก็พุ่งเข้าใส่ไอร์ซิดร์ แต่เขาก็เบี่ยงตัวหลบมันได้โดยง่าย
นัยน์ตาคมกริบของไอร์ซิดร์เหลือบไปเห็นแสงสะท้อนจากเส้นใยจากๆที่อยู่ระหว่างโลหะชิ้นนั้นกับข้อนิ้วของลินน์ เขารู้ทันทีว่าเป็นโดว์ซิงก์... อาวุธที่มีวิธีโจมตีคล้ายโซ่ติดลูกตุ้ม
"ไอร์ ! ระวัง" ซีลุคร้อง
สมาธิของไอร์ซิดร์ส่วนใหญ่ไปจดจ่ออยู่กับโดว์ซิงก์แรกของลินน์ จึงทำให้เขารู้สึกตัวช้าเกินไปเมื่อเห็นโดว์ซิงก์อีกสองสายพุ่งเข้ามาตรงหน้า
"หนอย" ไอร์ซิดร์ตวัดมีดไม้ในมือในเสี้ยววินาทีสุดท้าย กระแทกกับโลหะสองชิ้นนั้นจนมันกระเด็นออกไป แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาคือมีดของเขากระจุยไปเลยทีเดียว
"หืม... มีการเตือนเพื่อนด้วยรึ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก" ลินน์พูดขันๆ
"เล่นแรงเหมือนกันนะครับ พี่สาว" ไอร์ซิดร์ทิ้งมีดที่เหลือแต่ด้ามไป การที่ไม้ถึงกับแตกกระจายทั้งๆที่เขาเล็งไปยังส่วนปลายของโลหะแสดงถึงความรุนแรงของโลหะนั้นได้ดีทีเดียว
ลินน์ฉวยจังหวะที่ไอร์ซิดร์วิ่งเข้ามากวาดโดว์ซิงก์อันแรกสุดให้เลียดพื้น ส่งผลให้ไอร์ซิดร์จำเป็นต้องกระโดดขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
"เสร็จละ" ลินน์ยิ้มรับชัยชนะ เธอเบี่ยงวิถีของโดว์ซิงก์ทั้งสามอันให้วนรอบตัวไอร์ซิดร์...
หลังจากนั้นเพียงแค่เธอกระตุกมือ ไอร์ซิดร์ก็ถูกพันธนาการในทันที
"นายแพ้แล้ว ไหวพริบกับสมาธิยังไม่ดีพอ แต่ก็ขอชมนะว่าการเคลื่อนไหวตัวทำได้ค่อนข้างดีทีเดียว...เอ้า คนต่อไป !" ลินน์เก็บอาวุธของเธอกลับเข้าที่เดิมอีกครั้ง ส่วนไอร์ซิดร์เดินกลับไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวพอควร ...ที่ลินน์พูดมานั่นมันตบหัวแล้วลูบหลังกันชัดๆ
"ฉันหรือนาย" ซีลุคพูดขึ้น
"หือ ?" เวนัวร์ส่งเสียงฉงน
"คนต่อไปไงล่ะ" ซีลุคแจง พลางดีดคริสตัลหน้าลูกเต๋าขึ้นฟ้า "คู่หรือคี่ ทายถูกอยู่ต่อ" เขายื่นคำ
"คู่" เวนัวร์คร้านจะเถียง สำหรับเขาแล้วจะออกเป็นคนที่เท่าไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
คริสตัลร่วงลงบนพื้นหญ้า มันหยุดสนิททันที
"4"
ซีลุคพูด "นั่นหมายความว่าโชคชะตาต้องการให้ฉันสู้ และฉันก็จะไม่แพ้" เขายักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ท่าทางมั่นใจจังนะ" ลินน์ผิวปาก
"แน่นอน" ซีลุคยิ้มกว้าง
ซีลุคโยนมีดให้ลอยคว้างทันทีที่เท้าสัมผัสเส้นขาว... มีดไม้หมุนติ้วอยู่กลางอากาศ...
แม้จะมีเป้าหมายคือลินน์... แต่ด้วยความเร็วเอื่อยๆแบบนี้... ถ้าเธอหลบไม่ได้ก็แปลกล่ะ
"เต่ายังเร็วกว่าเลย" ลินน์ไม่ขยับสักก้าว เธอเหวี่ยงโลหะไปกระแทกมีดไม้นั้นจนมันแหลกเป็นชิ้นๆ
ตามที่เธอคิดไว้... ซีลุคน่าจะโยนมีดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ จากนั้นจึงวิ่งพรวดเข้ามา... ซึ่งส่วนตัวแล้วเธอคิดว่ามันเป็นความคิดโง่ๆ
แต่กลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ! ซีลุคก้าวเท้าเข้ามาช้าๆอย่างไม่ยี่หระแม้แต่น้อย
ลินน์มึนไปพักนึง ...เจ้าเด็กนี่มีแผนการอะไรรึเปล่า ?
แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สน เธอใช้โดว์ซิงก์โจมตีเพื่อพิสูจน์ทันที
"ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้เสมอกับมนุษย์" ซีลุคพูดเรียบๆ... เขาเดินตรงไปโดนไม่สนใจแม้แต่จะหลบอาวุธของลินน์ด้วยซ้ำ !
หมอนั่น ! เชื่อมั่นในโชคของตัวเองมากเกินไปแล้วล่ะมั้งน่ะ ...เวนัวร์วิตก
อาวุธที่แยกส่วนไม้จนแหลก... ไม่อยากจะนึกสภาพมันตอนที่ปะทะเข้ากับหน้าของซีลุคเลยจริงๆ...
"ชิ !"
ลินน์เบี่ยงวิถีของโลหะผ่านเส้นใยในชั่วพริบตาก่อนที่มันจะสัมผัสกับใบหน้าของซีลุค
เวนัวร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก... เพราะถ้าหากโดนเข้าจริงๆ... เรื่องคงไม่จบแค่เสียโฉม... มันคงจะหยุดที่เสียชีวิตแทน
แต่ถ้าคิดว่าจะรอดพ้นด้วยวิธีนี้ละก็คิดผิดแล้ว... อารมณ์ของลินน์กรุ่นขึ้นมา เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอหวังในการทดสอบครั้งนี้
โลหะนั้นเพียงแค่ถูกเบี่ยงให้ไม่โดนใบหน้าเท่านั้น...
ลินน์ขยับนิ้วอย่างเชี่ยวชาญ... จนทำให้ดูเหมือนว่าโลหะนั้นถูกดึงกลับไป แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่... โลหะแฉลบเข้ากับหัวไหล่ซ้ายของซีลุคอย่างแม่นยำ
"คนต่อไป" ลินน์ประกาศ
"ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล" ซีลุคกุมไหล่พลางเอ่ยเสียงแผ่ว
"หึ... แต่ทั้งเล่ห์ทั้งกลของนายใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ"
ลินน์ยิ้มเยาะ เธอเหวี่ยงแขนมาข้างหน้า... ร่างหนึ่งที่ถูกพันธนาการกลิ้งหลุนๆมากองอยู่ข้างๆซีลุค
"ลัคกี้... นายถูกจับเมื่อไหร่เนี่ย" ซีลุคพูดกับร่างนั้น... ร่างที่มีหน้าตาและเครื่องประดับเหมือนกับเขาเปี๊ยบ
"เมื่อกี้นี่แหละ" ร่างแฝดของซีลุคบ่นงึมงำ
"ถ้าจะให้คะแนนก็คงต้องให้ที่ความสร้างสรรค์กับความบ้าบิ่น... ย้ำอีกครั้งนะ คนต่อไป... ออกมาได้แล้วเวลล์"
"แหะๆ" เวนัวร์ยิ้มแห้งๆ การต่อสู้ของซีลุคเมื่อครู่ทำให้เขาจับหลักอะไรได้เล็กน้อย... แต่ก็ยังไม่ค่อยจะมั่นใจนัก
ถึงจะไม่แน่ใจนัก... แต่ลองดูหน่อยก็แล้วกัน
ร่างของเวนัวร์แยกออกเป็นสองอย่างช้าๆ... ร่างแฝดของเขา... ชาโดว์
"มีดกลายเป็นสองเล่มจริงๆด้วยสินะ" เวนัวร์จ้องมีดไม้ในมือชาโดว์
"ฮื่อ แต่ถ้ามันออกห่างจากร่างแยกเมื่อไหร่มันก็จะหายไป" ลินน์ให้ความรู้
ก็สมควรอยู่... ถ้าแยกออกมาแล้วมันเพิ่มขึ้นมาเลยดื้อๆ ป่านนี้ก็คงไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายให้กังวล
"รับมือ" เวนัวร์พูดล้อๆ เท้าของเขาทาบทับไปบนเส้นขาวคู่กับชาโดว์
เวนัวร์เปิดฉากด้วยการวิ่งพุ่งเข้าไปทันที ในขณะที่ชาโดว์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ลินน์ตอบโต้โดยสัญชาตญาณ ด้วยการใช้โดว์ซิงก์จากนิ้วทั้งสองจู่โจมเวนัวร์ ส่วนชาโดว์นั้นอยู่ไกลเกินกว่าจะเป็นภัย
นัยน์ตาคมกริบสีม่วงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี เวนัวร์หลบหลีกอาวุธทั้งสองอย่างคล่องแคล่ว
แน่นอนว่าลินน์ไม่ปล่อยให้การโจมตีครั้งนี้สูญเปล่าง่ายๆ เธอใช้มือควบคุมให้โลหะย้อนกลับมาโจมตีเวนัวร์อีกครั้ง
แต่ทว่า... เธอกลับดึงมันกลับมาไม่ได้ดังใจนึก !?
"อะไรกัน !?" แต่ไม่นานเธอก็ได้รับคำตอบ... ชาโดว์ที่ยืนอยู่เบื้องหลังใช้มือข้างหนึ่งจับเส้นใยไว้อย่างแน่นหนา
วิธีนี้แม้จะทำให้ชาโดว์แพ้ไปในทันทีตามกฎ แต่เวนัวร์คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะแลก
ลินน์ไวพอที่จะรู้ว่าเสียเวลาเปล่าหากจะดึงดันสู้ด้วยแรงกับชาโดว์... ในขณะที่อีกไม่กี่อึดใจเวนัวร์ก็จะสัมผัสตัวเธอได้อยู่แล้ว เธอเลือกที่จะโจมตีด้วยโดว์ซิงก์อีกสองเส้น
ด้วยระยะห่างที่ใกล้จนเกินไป ประกอบกับเส้นใยสองเส้นที่แล้วที่ทำให้การเคลื่อนไหวของเวนัวร์ถูกจำกัด เขาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะกระโดดขึ้น
"Checkmate" ลินน์ประกาศ
แม้ชาโดว์จะใช้เท้าเหยียบยึดเส้นใยสองเส้นเมื่อครู่ แต่ในอีกไม่ถึงวินาทีข้างหน้าเวนัวร์ก็จะตกลงมาโดยมีเส้นใยถึงสี่เส้นรองรับ... และเมื่อนั้นเขาก็จะแพ้
"เร็วไปมั้ง ผมยังใช้หมากไม่หมดเลย" เวนัวร์ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
ถ้าสัมผัสแล้วแพ้เขาก็เลือกที่จะไม่สัมผัส เขาใช้มีดฟันลงบนเส้นใยเหนียวเส้นหนึ่งเพื่อช่วยพยุงตัวให้ตัวเขาที่ยังลอยอยู่กลางอากาศ
เขาใช้เท้าเหยียบมีด จากนั้นจึงดีดตัวพุ่งออกไปข้างหน้าในเสี้ยววินาทีเดียวกับที่ปล่อยมือออกจากมีด
สิ่งที่ทำให้ลินน์ตกใจไม่ใช่วิธีที่เวนัวร์รอดพ้นมาจากวิกฤตการณ์ครั้งนี้... หากแต่เป็นความจริงที่ว่ามีดของเวนัวร์หายไปในทันที !
หมายความร่างเวนัวร์เป็นเพียงร่างรองที่ถูกแยกออกมา... เพราะฉะนั้นร่างจริงก็คือ...
ไม่ต้องรอคำตอบ... มีดไม้ของจริงที่เคยอยู่กับชาโดว์แหวกฝ่าอากาศเข้ามาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว !
โดว์ซิงก์เส้นสุดท้ายบนมือสะบัดมีดนั้นทิ้งไปก่อนที่ลินน์จะรู้สึกตัวเสียอีก
"ฮึ่ย !" เวนัวร์ยื่นมือออกไปจนสุดแขน
อาวุธของเธอหมดแล้ว ! อีกนิดเดียวเท่านั้น !
ระยะอีกไม่ถึง 1 นิ้วเท่านั้น... แต่เวนัวร์รู้สึกได้ถึงแรงตึงบริเวณข้อเท้า
...และแรงตึงนั้นเองกระชากให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดาย
"อูย..." เวนัวร์ยันตัวเองขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองที่ข้อเท้า...
มันถูกพันไว้ด้วยเส้นใยอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด... เขาแพ้แล้ว
...ระยะแค่นั้นยังอุตส่าห์พลิกแพลงได้อีกนะ
"ขอชมเรื่องสมดุลร่างกายนะ"
ลินน์พูด เธอคลึงมือเบาๆหลังจากการใช้งานอย่างหนัก "แต่ฉันขอบอกนะ ว่าไม่ชื่นชมวิธีการของเธอสักนิด ที่ต้องเสียสละชีวิตเพื่อที่จะได้มาอีกชีวิตน่ะ"
"ถ้ามันเป็นการต่อสู้จริงผมก็ไม่ใช้วิธีนี้หรอก" เวนัวร์ขมวดคิ้ว... วิธีพูดของลินน์ดูหมองๆยังไงชอบกล ?
"แต่นี่เป็นการทดสอบเแบบสมมติใช้ในสถานการณ์จริงนะ !"
ลินน์ขึ้นเสียง แต่ต่อมาเธอก็ถอนใจ โบกมือไปมา "เอาเถอะ ฉันขี้เกียจเถียงแล้ว...คาบเรียนนี้จบแค่นี้ล่ะ"
=====================================================================
"ฝึกซ้อมกันน่าสนุกดีนะ" เสียงเรียบๆของเด็กสาวดังขึ้น หลังจากนักเรียนชายทั้งสามกลับกันไปแล้ว
"หืม ? เธอสนใจด้วยรึนี่" ลินน์เกาแก้ม นึกแปลกใจเล็กน้อย
"นิดหน่อย...ว่าแต่เรียกฉันมานี่มีอะไรหรือคะ ?"
"มีเรื่องให้ช่วยน่ะ ด้วยความสามารถของเธอ...มายา"
มายา มิยาซากิหันหน้ามาช้าๆ สีหน้ายังคงเรียบเฉยไม่ผิดไปจากนิสัย มีร่องรอยความฉงนใจให้เห็นเพียงแค่คิ้วที่เลิกสูงขึ้นเล็กน้อย
"ว่ามาสิคะ" เธอเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คพลางถ่ายพลังแฝงลงไป มันส่งเสียงร้องหึ่งๆรอรับคำสั่ง
"หาข้อมูลเกี่ยวกับหมอนี่ให้หน่อย... คริซิสเต้ ไฮกราเดีย ...ฉันก็ยังไม่เคยเจอเขาตรงๆ แต่บังเอิญว่าครูเลย์ล่าให้ช่วยจับตา คิดว่าคงอันตรายพอสมควร"
"เข้าใจแล้วค่ะ" นิ้วเรียวของมายาพริ้วไหวไปบนคีย์บอร์ดราวกับนักเปียโนที่กำลังบรรเลง ดูแล้วเพลินตาจนลินน์เหม่อมองไปพักหนึ่ง
"..." มายานิ่งไปพักหนึ่ง แต่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั่นเป็นลางบอกอย่างดีว่าเธอเจอทางตันเสียแล้ว
"เป็นไงบ้าง" ลินน์ลองถามดู หลังจากเห็นมายาเงียบไปพักใหญ่
"แย่ค่ะ... ท่าทางเขาคงจะใช้ประวัติปลอมสมัยที่อยู่บนโลก จะควานหาตัวเขาเจอคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ"
มายาถอนใจ "เสียใจด้วยนะคะที่ช่วยไม่ได้ ถ้าฉันรู้จักรูปร่างหน้าตาเขาก็จะดีกว่านี้ เอาเป็นว่าขอเวลาสักพักก็แล้วกัน"
"อืม... ขอบใจมากนะ" ลินน์โบกมือลามายา... นิสัยอย่างมายาคงจะทุ่มเทเต็มที่เพื่อค้นหาข้อมูล มันคงเป็นความสนุกส่วนตัวของเธอด้วยกระมังที่ได้พบเจอกับทางตันในโลกไซเบอร์... โลกที่เธอเป็นจ้าว โลกที่เธอไม่เคยแพ้ใคร...
แต่ถึงกระนั้น... ก็ยังมีคนสร้างทางวงกตในโลกของเธอจนได้...
"เจ้าเป็นใครกันแน่... คริซิสเต้"
-' To be Continue '-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น