Love Underneath Moonlight

ลำดับตอนที่ #7 : โรงเรียน

-:-In my mind -:-

“....” ฉันนิ่งอึ้งไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนได้ฟัง “นี้เตี๊ยมกับพ่อฉันตอนไหนเนี้ย...” ฉันพูดในที่สุด แม้ฉันจะไม่เห็นว่าเป็นยังงั้น แต่ฉันก็ยังต้องคิดในแง่ที่ว่า ‘ฉันเป็นคนธรรมดาเอาไว้’

“ฉันจะไปเตี๊ยมกับพ่อเธอตอนไหน...” ดูตอบเข้า ย้อนฉันอีก >.<~
“งะ..งั้น...มันก็เป็นเรื่องจริง...งั้นเหรอ...” ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยแฮะ...มิน่าล่ะ ตอนกลางคืนฉันถึงมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ แต่...เดี๋ยวก่อนนะ “แต่ แวมไพร์แพ้แสงไม่ใช่เหรอ...” ฉันพยายามหาข้อแก้ตัว ก็ฉันอยากเป็นแค่ มนุษย์นี่นา...

“....” ดูมองเข้าสิ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น “เธอแน่ใจนะ...ว่าโตแล้วน่ะ....” ง่ะ ดูถูกฉันงั้นเหรอ... “เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้...ดูเหมือนว่าพ่อเธอเนี้ย...จะไม่บอกอะไรเลยนะ...มาระหว่างทางเดี๋ยวจะเล่าไห้ฟัง....” ดูพูดเข้า...ทำยังกะฉันจะเชื่อแน่ะ...ทำสีหน้าซะจริงจังเชียว

*******************************Underneath the Moonlight**************************

“เผ่าพันธุ์ของเราน่ะ...ไม่เหมือนในตำนานอะไรนั่นหรอกนะ...จริงๆแล้วพวกเรา....บลา บลา บลา...” นี่ฉันต้องมาฟังเจ้านี่เล่าเรื่องอะไรไม่รู้ที่ฉันไม่เชื่อกรอกหูงั้นเหรอ....ก็ฉันบอกแล้วไง ฉันคือคนธรรมดาๆ ตานี่แย่ชะมัดเลย กุเรื่องมาเล่าซะเก่งเชียว

“...” ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง..... “ตายแล้ว!!! เก้าโมงแล้วเหรอเนี่ย!!!!เพราะนายคนเดียวเลยตาบ้า” ง่ะ เพราะเจ้าบ้านี้แหละ สายแล้วๆๆๆ ทำไงดีๆ  _  ~

“ความผิดชั้นเรอะ” แน่ะ ยังไม่วายมาย้อนฉันอีก ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องวิ่งนะ... แต่ชักหมั่นไส้แฮะ

“เพราะนายนั่นแหละ!!!” และเพราะว่าฉันมัวแต่มองตานี่นั่นแหละทำให้ฉันไม่ได้มองดูข้างหน้า...มันทำให้...

โครม! หัวทิ่ม...งะสะดุดก้อนหินได้ไงอ่ะ มันมีด้วยเหรอ

“เฮ้....ลูนาร์...เป็นอะไรหรือป่าว” ไม่ต้องมากลั้นหัวเราะเลยนะ จะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลยสิ “ไม่น่าเชื่อเลยนะ คนอย่างเธอ...จะซุ่มซ่ามขนาดนี้...”

“ตาบ้า!” ฉันไม่สนใจก่อนจะออกวิ่งต่อ อ่า...โรงเรียนอยู่ข้างหน้าแล้ว...คนเต็มไปหมดเลยอ่ะ...เอ๊ะแล้ว...อาจารย์เขากำลังเช็คชื่อเราไม่ใช่เหรอ...แย่แล้วๆๆๆๆๆ

“มาคะอาจารย์....” ฉันตะโกนบอกขณะที่หอบฮักๆ ทำให้คนหลายคนหันมามอง แย่ล่ะสิ...ฉันทำอะไรน่าอายอีกแล้ว....

“อย่าแสดงตัวตนนักสิ....” แน่ะ ว่าอะไรฉันอีกละก็อาจารย์พูดออกจะดัง... “พวกเราน่ะหูดีกว่าคนอื่น ลืมแล้วหรือไง...” ก็บอกว่าฉันเป็นคนไม่เข้าใจหรือไงเนี้ย... “ฉันไม่เหมือนนายหรอกนะ...”

“เธอคือลูนาร์ใช่ไหม...”ครูร้องถามฉัน ฉันพยักหน้ารับ “ดูท่า...จะเป็นแฟนกันนะ...” คุณครูบอกก่อนจะขีดเครื่องหมายบางอย่างลงบนสมุด “กับ...ฟอร์เรสต์ เรนน์ สินะ...” และติ๊กอีกขีดนึง

“ไม่ใช่นะครับ/ค่ะ” จะปฏิเสธพร้อมฉันทำไมเล่า ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่

“ครูล้อเล่นน่ะ” โธ่ อาจารย์คะ ไม่ตลกเลยนะคะ

“เฮ้ย...เรสต์ แฟนแกน่ารักดีวะ...” เสียงของเพื่อนเก่า(มั้ง) ของฟอร์เรสต์กระซิบบอกเขา อีกแล้วทำไมฉันถึงได้ยินนะ.... “บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า...” ดีมากฟอร์เรสต์... ก่อนที่เขาจะหันมาทำท่าเชิงขอโทษ เชอะฉันไม่ยกโทษให้หรอกน่า....

“ฟอร์เรสต์ กับ ลูนาร์มารับชุดนักเรียนและหนังสือด้วย...”อาจารย์ ทำไมต้องเรียกชื่อฉันพร้อมเจ้าบ้านี้ด้วยอ่ะ....TwT

******************************Underneath the Moonlight***************************

ฉันกลับมาถึงโรงแรม ฉันก็เริ่มจัดแจงเปลี่ยนชุด...ดีนะที่โรงเรียนไม่มีทำโทษสำหรับคนเข้าช้าเนี่ย... ก่อนจะหยิบชุดนักเรียนมาดู อ่า....กระโปรงยาวแบบนี้...ชอบจริงๆเลยแฮะ...แต่...มันชุดฤดูหนาวนี้หน่า...แง....นี้ยังฤดูร้อนอยู่เลย นี้ฉันต้องใส่กระโปรงสั้นใช่ไหมนี่...

“คุณหนูคะ ดิฉันเข้าไปได้ไหมคะ...”เสียงเคาะประตูดังขึ้น...มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่ฉันไม่คุ้นเคย ฉันส่องเข้าไปในตาแมวที่ประตู หญิงสาวคนนึงในชุดเมดสีน้ำเงินกำลังรอฉันอยู่ที่หน้าประตู...ฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูให้เธอ.... “ดิฉันอลิเซียนะคะ...มาทำหน้าที่รับใช้คุณหนูตามคำสั่งของ มิสเตอร์เรนน์คะ” เธอโค้งให้ฉัน...ว่าแต่ เธอหมายถึงเรนน์คนไหนล่ะเนี่ย... “ชุดนักเรียน ขอดิฉันนำไปซักรีดให้นะเจ้าคะ....”

“อ๊ะ...ค่ะ....” ฉันพยักหน้า ทำตัวไม่ค่อยถูกแฮะ... ทุกทีมันเป็นหน้าที่ของอาคาร์เทียร์นี่นา... อา พอนึกแล้วฉันก็คิดถึงพ่อจังเลย ทำไมถึงปล่อยให้ฉันมาเจอกับหมอนั่นด้วยนะ

อีก 3 วัน....ก็ต้องไปโรงเรียนแล้วสินะ....

-:- Next will come soon -:-