ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มต้น
-:-In my mind -:-
ฉันมองดูเด็กหนุ่มตรงหน้า…เขามีกลิ่นอายประหลาดที่ฉันสัมผัสได้...มันเป็นกลิ่นแบบเดียวกับพ่อ... กลิ่นที่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น
“เอาละลูนาร์...พ่อต้องไปแล้วนะ...”เสียงของพ่อดังขึ้นทำให้สมองฉันกลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง...อ่า...จะไปแล้วเหรอ… “ต้องขอรบกวนคุณเรนน์อีกครั้งนะครับ”เขาพูดกับพ่อของฟอร์เรสต์
“โอ้ไม่เป็นไรครับ...พระคุณที่ช่วยผมไว้มันมากมายกว่านี้”เขาตอบ ทั้งคู่จับมือกัน และพากันเดินออกไป “จริงสิ...ฟอรืเรสต์พาลูนาร์ไปที่ห้องด้วยนะ ห้อง VIP ที่ชั้น 14 น่ะ...” ปล่อยให้ฉันอยู่กับตานี้ 2 คนเนี้ยนะ...
“ไปกันยังลูนาร์...”เสียงของเขาดังขึ้น ฉันมองดูเขาสักพัก ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือ...ความผูกพันธ์ทางสายเลือด...แต่อีกทางนึงคือ...ฉันไม่ชอบหน้าเจ้านี้เลยแฮะ... “เฮ้ ไปได้แล้วน่า...”แน่ะถือวิสาสะมาจับมือฉันอีก
ฉันจำใจต้องเดินตามหลังเขาต้อยๆ ทำไงได้ละ ก็ฉันไม่ใช่คนที่นี้แล้วก็ไม่รู้ทางนี้หน่า...แค่มองเจ้าฟอร์เรสต์นี้ทำให้ฉันไม่สบอารมณ์เลยแฮะ... “เฮ้ เธอพูดอะไรมั่งก็ได้นะ...”เขาบอกฉัน ฉันทำได้เพียงมองเขาและไม่พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ไม่ใช้เพราะอะไรหรอก มันง่วงนี้ ไม่มีอารมณ์จะคุย “คิดถึงพ่อหรือไง...”
“ฉันโตแล้วนะ...”ฉันพูดในที่สุด หน๋อยเห็นฉันเป็นเด็กไปได้
“อ้าวก็เห็นเงียบเวลาไม่อยู่กับพ่อนี้หน่า...”ฟอร์เรสต์ยิ้มกวนประสาท จำไว้ เดี๋ยวจะไว้คิดบัญชีทีหลัง...
เดินมาซักพักประตูห้องนึงก็เปิดออก มันใหญ่จังแฮะ...แต่ห้องนอนฉันใหญ่กว่านี้นี้หน่า...นี้ใหญ่สุดแล้วเหรอ... ส่วนฟอร์เรสต์ยิ่นกุญแจให้ฉัน ฉันรับมันมาอย่างหน่าย ก่อนจะจ้องหน้าเขาเป็นเชิงขับไล่...
“เฮ้ๆ ผมไปอยู่แล้วน่า...”เขาบอกพลางเดินจากไป ในที่สุดก็ได้พักซะที อันดับแรกก็ต้องอาบน้ำ~ ฉันเสียบกุญแจไว้ในช่อง ระบบไฟฟ้าทำงาน นั่นทำให้ฉันรู้สึกแสบตาจนต้องปิดไฟอีกครั้ง...นี้ฉันอยู่ในที่สว่างๆไม่ได้หรือไงนะ...
ฉันนั่งอยู่บนเตียงสักพัก...ก่อนจะค่อยถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ห่อร่างกายที่ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เช้าด้วยผ้าขนหนูของโรงแรม...ทำไมมันแข็งจังนะ ก่อนจะรวบผมไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก และจะเดินเข้าห้องน้ำ “เฮ้...ข้าวมาแล้วนะ...”ฟอรืเรสต์เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ และเขาชะงักในทันที... “ว้าว...หุ่นสวยนะ...”
ตูม!!!หวังว่าพวกคุณคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะคะ ฉันรับข้าวเข้ามาและเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยศพ(!?)ของฟอร์เรสต์นอนตายอยู่หน้าห้อง...สมน้ำหน้า ไม่ยอมเคาะประตูดีนัก...
ในที่สุดเวลาอันแสนสบายก็มาถึง...ฉันย่อนตัวลงในอ่างน้ำอุ่น...อา....สบายอะไรเช่นนี้..ฉันนอนอยู่ในนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่...จนฉันรู้สึกได้ยินเสียงเรียกอยู่หน้าห้อง ฉันจึงลุกขึ้นจากอ่าง ห่อตัวด้วยผ้าคลุมอาบน้ำก่อนจะก้าวเดินไปเปิดประตู...ไม่ใช่ใครที่ไหน อีตาฟอร์เรสต์นั่นเอง...
“อ่ะนี้....เอนี้มาให้”เขายื่นเอกสารบางอย่างให้ฉันอย่างหยาบๆก่อนจะเดินจากไป ฉันมองเขางงๆก่อนจะปิดประตูและเอาเอกสารนั้นมาดู...อ่ามันเป็นใบเสร็จรับชุดนักเรียน กับหนังสือเรียนนี้หน่า...วันพรุ่งนี้สินะ...งั้นฉันคงต้องนรอนเอาแรงแล้วล่ะ... ฉันจึงจัดแจงเปลี่ยนจากชุดคลุมอาบน้ำเป็นเสื้อนอนบางๆตัวหนึ่งก่อนจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม....ราตรีสวัสดิ์น้าท่านผู้อ่าน~
ฉันมองดูเด็กหนุ่มตรงหน้า…เขามีกลิ่นอายประหลาดที่ฉันสัมผัสได้...มันเป็นกลิ่นแบบเดียวกับพ่อ... กลิ่นที่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น
“เอาละลูนาร์...พ่อต้องไปแล้วนะ...”เสียงของพ่อดังขึ้นทำให้สมองฉันกลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง...อ่า...จะไปแล้วเหรอ… “ต้องขอรบกวนคุณเรนน์อีกครั้งนะครับ”เขาพูดกับพ่อของฟอร์เรสต์
“โอ้ไม่เป็นไรครับ...พระคุณที่ช่วยผมไว้มันมากมายกว่านี้”เขาตอบ ทั้งคู่จับมือกัน และพากันเดินออกไป “จริงสิ...ฟอรืเรสต์พาลูนาร์ไปที่ห้องด้วยนะ ห้อง VIP ที่ชั้น 14 น่ะ...” ปล่อยให้ฉันอยู่กับตานี้ 2 คนเนี้ยนะ...
“ไปกันยังลูนาร์...”เสียงของเขาดังขึ้น ฉันมองดูเขาสักพัก ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือ...ความผูกพันธ์ทางสายเลือด...แต่อีกทางนึงคือ...ฉันไม่ชอบหน้าเจ้านี้เลยแฮะ... “เฮ้ ไปได้แล้วน่า...”แน่ะถือวิสาสะมาจับมือฉันอีก
ฉันจำใจต้องเดินตามหลังเขาต้อยๆ ทำไงได้ละ ก็ฉันไม่ใช่คนที่นี้แล้วก็ไม่รู้ทางนี้หน่า...แค่มองเจ้าฟอร์เรสต์นี้ทำให้ฉันไม่สบอารมณ์เลยแฮะ... “เฮ้ เธอพูดอะไรมั่งก็ได้นะ...”เขาบอกฉัน ฉันทำได้เพียงมองเขาและไม่พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ไม่ใช้เพราะอะไรหรอก มันง่วงนี้ ไม่มีอารมณ์จะคุย “คิดถึงพ่อหรือไง...”
“ฉันโตแล้วนะ...”ฉันพูดในที่สุด หน๋อยเห็นฉันเป็นเด็กไปได้
“อ้าวก็เห็นเงียบเวลาไม่อยู่กับพ่อนี้หน่า...”ฟอร์เรสต์ยิ้มกวนประสาท จำไว้ เดี๋ยวจะไว้คิดบัญชีทีหลัง...
เดินมาซักพักประตูห้องนึงก็เปิดออก มันใหญ่จังแฮะ...แต่ห้องนอนฉันใหญ่กว่านี้นี้หน่า...นี้ใหญ่สุดแล้วเหรอ... ส่วนฟอร์เรสต์ยิ่นกุญแจให้ฉัน ฉันรับมันมาอย่างหน่าย ก่อนจะจ้องหน้าเขาเป็นเชิงขับไล่...
“เฮ้ๆ ผมไปอยู่แล้วน่า...”เขาบอกพลางเดินจากไป ในที่สุดก็ได้พักซะที อันดับแรกก็ต้องอาบน้ำ~ ฉันเสียบกุญแจไว้ในช่อง ระบบไฟฟ้าทำงาน นั่นทำให้ฉันรู้สึกแสบตาจนต้องปิดไฟอีกครั้ง...นี้ฉันอยู่ในที่สว่างๆไม่ได้หรือไงนะ...
ฉันนั่งอยู่บนเตียงสักพัก...ก่อนจะค่อยถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ห่อร่างกายที่ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เช้าด้วยผ้าขนหนูของโรงแรม...ทำไมมันแข็งจังนะ ก่อนจะรวบผมไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก และจะเดินเข้าห้องน้ำ “เฮ้...ข้าวมาแล้วนะ...”ฟอรืเรสต์เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ และเขาชะงักในทันที... “ว้าว...หุ่นสวยนะ...”
ตูม!!!หวังว่าพวกคุณคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะคะ ฉันรับข้าวเข้ามาและเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยศพ(!?)ของฟอร์เรสต์นอนตายอยู่หน้าห้อง...สมน้ำหน้า ไม่ยอมเคาะประตูดีนัก...
ในที่สุดเวลาอันแสนสบายก็มาถึง...ฉันย่อนตัวลงในอ่างน้ำอุ่น...อา....สบายอะไรเช่นนี้..ฉันนอนอยู่ในนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่...จนฉันรู้สึกได้ยินเสียงเรียกอยู่หน้าห้อง ฉันจึงลุกขึ้นจากอ่าง ห่อตัวด้วยผ้าคลุมอาบน้ำก่อนจะก้าวเดินไปเปิดประตู...ไม่ใช่ใครที่ไหน อีตาฟอร์เรสต์นั่นเอง...
“อ่ะนี้....เอนี้มาให้”เขายื่นเอกสารบางอย่างให้ฉันอย่างหยาบๆก่อนจะเดินจากไป ฉันมองเขางงๆก่อนจะปิดประตูและเอาเอกสารนั้นมาดู...อ่ามันเป็นใบเสร็จรับชุดนักเรียน กับหนังสือเรียนนี้หน่า...วันพรุ่งนี้สินะ...งั้นฉันคงต้องนรอนเอาแรงแล้วล่ะ... ฉันจึงจัดแจงเปลี่ยนจากชุดคลุมอาบน้ำเป็นเสื้อนอนบางๆตัวหนึ่งก่อนจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม....ราตรีสวัสดิ์น้าท่านผู้อ่าน~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น