Doppelganger

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : ชีวิตใหม่

-'๑'- Doppelganger -'๑'-

-' Chapter 4 : ชีวิตใหม่ '-

"ตื่นได้แล้ว"
เสียงใสฟังแปร่งๆปลุกให้เวนัวร์ลุกขึ้นมาจากเตียงหนานุ่มสีฟ้าคราม...

เขาขยี้ตาพลางหันไปมองทางต้นเสียงอย่างงัวเงีย

"หือ ?"

ความสงสัยผุดขึ้นมาเป็นอันดับแรก... เพราะทางที่เขาได้ยินนั้นไม่เห็นจะมีใครอยู่สักคน
...นอกเสียจากนกอินทรีตัวโต ขนสีน้ำตาลเงาวับ นัยน์ตาสีเหลืองทองจ้องมาทางเขาอย่างไม่วางตา

แต่ที่สร้างความแปลกใจให้กับเขายิ่งกว่าก็คือ... อมยิ้มที่ถูกจงอยปากคาบอยู่ !?

"เสียมารยาท... จ้องสุภาพสตรีเขม็งอย่างนี้หมายความว่ายังไงยะ !?"

ถ้าเขาหูไม่เพี้ยนไป... เขาก็คงเข้าใจผิดสินะ... ที่เห็นเจ้าอินทรีตัวนั้นมันพูดได้ ?

"คนที่เสียมารยาทน่ะเป็นคุณมากกว่ามั้ง จู่ๆก็เข้าห้องคนอื่นแบบนี้"
เสียงกล่าวตำหนินี้อย่างไม่ไว้หน้านี้ไม่ใช่ของใคร... ชาโดว์คู่หูเขานั่นเอง "สภาพนายดูไม่ได้เลยแฮะ" ประโยคหลังเขาหันมาพูดกับเวนัวร์

แม้จะด้วยใบหน้าเดียวกัน แต่ตอนนี้เขาทั้งสองแทบจะหาความเหมือนกันไม่ได้เลย...
ผมสีเงินที่แต่เดิมกระเซิงอยู่แล้วของเวนัวร์ยิ่งดูยุ่งไปใหญ่เพราะเพิ่งตื่นนอน ต่างจากชาโดว์ที่ผมของเขาออกจะชื้น คงเป็นเพราะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
ดวงตาสีม่วงมัวหมองแบบคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ดูต่างกันลิบลับกับนัยน์ตาสีม่วงสดที่ส่องประกายเจ้าเล่ห์อยู่เป็นนิจของเจ้าตัว

"ไม่มีธุระฉันก็ไม่อยากมาที่นี่เท่าไหร่หรอกย่ะ" อินทรีสาวพูดได้แสดงท่าทีขัดใจออกมาเล็กน้อย หลังจากถูกเมินไปครู่หนึ่ง
"ผมไม่ยักรู้ว่านกที่นี่พูดได้ด้วย ?" ชาโดว์พูดขึ้นเป็นเชิงถาม

"นกที่นี่พูดได้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ขอบอกไว้เลยว่าฉันไม่ใช่นก"

เอ่ยประโยคจบ... เจ้านกที่ไม่ใช่นกก็แสดงหลักฐาน...
ร่างของมันส่องแสงสีครีมจางๆ และชั่วพริบตาหลังจากนั้น... ร่างหนาสง่าของอินทรีก็กลับกลายเป็นร่างบางสูงโปร่งของหญิงสาววัยกลางคน

"เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลย..."
หญิงสาวคนเดียวในห้องกล่าวนำ โดยในปากยังคงมีอมยิ้มเหมือนเจ้าอินทรีไม่ผิดเพี้ยน "ก่อนอื่น... พวกเธอรู้ความหมายของคำว่า 'ฟรานส์' หรือยัง ?"

"ก็พอรู้" เวนัวร์เอ่ย... ส่วนชาโดว์เพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย

"การที่เธอมาที่นี่ได้ แสดงว่าเธอต้องเคยอยู่ในสภาพนี้มาแล้ว" หญิงสาวกล่าวเกริ่น

...การที่ร่างกายร้อนผ่าวแทบจะระเบิด ปวดแสบปวดร้อนไปหมดนั่น... คือสภาพฟรานส์หรอกเรอะ...
เวนัวร์รู้สึกขนลุกขึ้นมาเมื่อคิดถึงความรู้สึกในอดีต ดูเหมือนผู้มีวัยวุฒิมากกว่าก็สังเกตเห็นอาการนั้น

"ไม่ต้องห่วง... ปกติแล้วหลังจากวิญญาณแฝดเพิ่งตื่นก็เป็นกันอย่างนั้น เพราะร่างกายยังไม่ชินกับการมีวิญญาณถึงสองดวง"
หญิงสาวอธิบาย "ถ้าเป็นตอนนี้ พวกเธอใช้ร่างเดียวกันก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว... มั้ง"

ขนาดคนพูดยังมีทีท่าไม่มั่นใจ... ถึงจะแค่นิดหน่อยก็เถอะ... แล้วพวกเราจะรอดไหมเนี่ย

"เอาล่ะนะ !"

หญิงสาวยื่นมือทั้งสองออกมา แตะมันลงหน้าผากของทั้งคู่อย่างนุ่มนวล

===============================================================================================

ณ ห้องผู้อำนวยการคนปัจจุบัน... ฮีธ ทอลลัส

เสียงตีปีกดังขึ้นเป็นจังหวะ ก่อนนกอินทรีจนสีน้ำตาลตัวโตจะบินลอดหน้าต่างใสบานใหญ่เข้ามา
แน่นอน... ปากของมันคาบอมยิ้มอันจิ๋วอยู่

"ยินดีต้อนรับคุณเลย์ล่า ขอบคุณมากที่ช่วยเป็นธุระให้นะ" ฮีธกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ในมือของเขาถือถ้วยชาเซรามิกสีดำสนิทยกขึ้นดื่ม
"ไม่เป็นไร... ฉันบอกให้เจ้าหนูนั่นมาตอนบ่ายโมงแล้วนะ" เจ้าอินทรีส่งเสียงตอบ... ก่อนจะกลายร่างเป็นหญิงสาวท่าทางปราดเปรียวอีกครั้ง
"อืม... ตอนแรกก็คิดว่าจะให้พักผ่อนสบายๆไปสักสองสามวัน แต่พรุ่งนี้โรงเรียนก็เปิดแล้วนี่สิ" ฮีธถอนหายใจเบาๆ

"ค่ะ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น"
เลย์ล่าพูด ส่วนลิ้นก็เลียอมยิ้มอย่างถูกปาก "ปีนี้มีนักเรียนใหม่คนไหนสะดุดตามั่งคะ ?"

คำถามที่เคยถามอยู่ทุกๆปี... แต่สำหรับปีนี้มันกลับทำให้คิ้วหนาของผู้อำนวยการขมวดแน่น

"...มีอะไรหรือคะ ?" เลย์ล่าเอ่ยเสียงแผ่วลง

"ไม่ใช่แค่สะดุดตา... เลย์ล่า"
ฮีธดื่มชาที่เหลือในถ้วยรวดเดียวหมด "เด็กคนนั้นมีแววอันตราย... ผมฝากคุณจับตามองเขาด้วย"

"ใครคะ ? ...นักเรียนคนนั้น"
"คริซิสเต้... คริซิสเต้ ไฮกราเดีย... คุณเชื่อไหมว่าเขาไม่มีแม้แต่เหงื่อสักหยดทั้งๆที่อยู่ในสภาพฟรานส์ครั้งแรก"

เด็กหนุ่มที่ใบหน้าซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากดำมืด... เผยเพียงริมฝีปากบางที่ไม่เอ่ยเอื้อนวาจาใดๆแม้เพิ่งมาถึง...
...นัยน์ตาสีทองหม่นที่มองมานั้นราบเรียบไร้ความรู้สึก... ไร้ความรู้สึกเกินกว่าที่จะเป็น... สายตาของมนุษย์...

"ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั่น... แฝงเร้นอะไรบางอย่างอยู่... อะไรบางอย่างที่ดำมืด..." ฮีธเอ่ยเสียงเบาหวิว
"เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะติดตามให้" เลย์ล่ารับคำเสียงหนักแน่น ...อมยิ้มในปากถูกกัดจนแหลกละเอียดตามอารมณ์อันหนักหน่วงของผู้พูด

ฮีธค้นหาใบประวัติของคนที่ถูกกล่าวถึงมาให้หล่อน... ทุกคนที่ถูกดึงมาอยู่ที่นี่ล้วนมีประวัติอยู่ในแฟ้มทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่คณาจารย์หรือผู้อำนวยการเอง
แฟ้มประวัตินั้นเป็นพลังของผู้อำนวยการเก่าแก่คนแรกผู้เสียชีวิตไปแล้ว โดยมันจะทำงานอัตโนมัติเมื่อมีบุคคลใดเหยียบย่างลงในแผ่นดินทวีปลอว์เนท... และจะไม่มีวันสูญสลาย

เลย์ล่าถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นใบประวัตินั้น

ทุกๆช่องข้อมูลนอกจากชื่อนามสกุลแล้ว... ล้วนมีแต่คำว่า... Unknown...

"นี่มันอะไรกัน !?"

สรุปได้ว่า... เด็กหนุ่มคนนั้น... ไม่ธรรมดา...
...เด็กหนุ่มเจ้าของนาม ...คริซิสเต้ ...ไฮกราเดีย

ท่าทางหล่อนจะนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้เสียแล้ว... ไม่สิ... ไม่ใช่แต่เพียงหล่อน... แต่เป็นทุกๆคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบความปลอดภัยของโรงเรียนเลยต่างหาก

ร่างบางปกคลุมด้วยแสงสีครีมอีกครั้ง... ก่อนจะกลายไปเป็นนกพิราบตัวน้อย... บินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

===============================================================================================

เวลาล่วงเลยผ่านไปกว่า 5 ชั่วโมง... จวบจนเวลาบ่ายสองโมง... มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่ดังนัก

"เข้ามาสิ" ฮีธ ทอลลัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ
"ขออนุญาตครับ" เจ้าของเสียงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเวนัวร์... หรืออีกนัยหนึ่งก็คือชาโดว์

"ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย มันขัดๆยังไงพิกล"
"เฉยเถอะน่า... ฉันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันแหละ"
"รู้สึกยังกับไม่ใช่ตัวของตัวเองเลยแฮะ"

สองเสียงดังขึ้นในหัว... แม้จะเริ่มคุ้ยเคยกับสภาพนี้บ้างแล้ว... แต่มันก็ยังไม่ชินสักทีสิน่า...

"คงจะยังไม่ค่อยคุ้นสินะ" ผู้อำนวยการหัวเราะหึๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าดูฝืนๆร่างกายชอบกล
"ประมาณนั้นแหละครับ" เวนัวร์คอตก

"ที่เรียกเธอมาวันนี้ก็เพราะ..."
ฮีธพูดค้างไว้ แล้วลุกขึ้นทันที "โทษทีนะ... ธุระด่วนน่ะ"

เขายื่นมือออกมาข้างหน้าอย่างช้าๆพลางหลับตาแน่น
ท่ามกลางความงุนงงของเวนัวร์... ด้านหน้าของผู้อำนวยการก็เกิดเสียงหวีดหวิวแสบแก้วหู
จากพื้นห้องที่ว่างเปล่า... ปรากฎเป็นเงาตะคุ่มสีดำ... จากนั้นจึงกลับกลายเป็น... ลูกแมวตัวน้อย !?

'ลูกแมว' ตัวที่ว่า เป็นแมวตัวจิ๋วอายุไม่ถึงขวบ ขนสั้นๆสีดำมันขลับ เล็บแหลมสะอาดตามแบบแมวสุขภาพดี

...แต่เจ้าตัวคงไม่โสภาสภาพที่วิญญาณแฝดเพิ่งตื่นสักเท่าใดนัก... เพราะเจ้าเหมียวส่งเสียงร้องแหลมแบบจะเป็นจะตายเสียให้ได้...
เวนัวร์คิดว่าเขาเข้าใจความรู้สึกมันดี... แต่จะช่วยยังไงเขาก็ไม่รู้ ? ...จึงต้องเป็นหน้าที่ผู้อำนวยการคนเดิมที่จะจัดการเรื่องแบบนี้...

ฮีธยื่นมือหนาไปแตะศีรษะเล็กๆของเจ้าเหมียว เกิดเป็นควันฉุยขึ้นมาราวกับไอร้อน... แต่เวนัวร์ก็สังเกตบางอย่าง... ควันเหล่านั้นก่อตัวเป็นรูปร่างแมวอีกตัวหนึ่ง !?
ร่างควันนั้นเกิดเป็นเพียงจุดเล็กๆก่อนจะขยายใหญ่ขึ้น ราวกับเป็นภาพสิ่งมีชีวิตที่เติบโตขึ้นตามลำดับ... แต่ด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติหลายสิบเท่า

ไม่นานร่างควันนั้นก็กลายเป็นแมวอีกตัวสมบูรณ์แบบที่มีลักษณะไม่ผิดไปจากตัวก่อนที่บัดนี้นอนนิ่งหลับตาพริ้มแม้แต่น้อย
ฮีธช้อนตัวร่างแฝดที่ลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะนำมาวางลงกับพื้นช้าๆอย่างทะนุถนอม

"เหมียว~~" ลูกแมวน้อยส่งเสียงแรกรับชีวิตใหม่ เวนัวร์อดที่จะลูบหัวของมันอย่างเอ็นดูไม่ได้

"ชื่อจริงๆของมันคือเมลานี่... เธอจะลองคิดชื่อของเจ้าตัวนี้ดูไหมล่ะ" ฮีธเอ่ยเสียงอ่อน
"เอ่อ... คุโระ..." เวนัวร์เกาคางพูดแบบไม่เต็มเสียงนัก แต่ท่าทางเจ้าของชื่อคงจะไม่พอใจนัก... เพราะมันส่งสายตาดุๆมายังเขา
"เธอนี่น้า... ตั้งชื่อให้จำง่ายๆหน่อยซี่... คิดว่าชื่อ นีเมล่า เป็นยังไงบ้างล่ะ ?"

"ชื่อสิ้นคิดทั้งคู่..."
ชาโดว์ที่ฟังอยู่นานอดเสนอความเห็นไม่ได้ "ถ้าเป็นฉันนะ... มิลล่าฟังดูดีกว่าเป็นกอง"

เจ้าตัวสีดำที่ถูกกล่าวถึงเอาจมูกมาดุนหลังมือเวนัวร์ก่อนจะร้องเสียงใส... เวนัวร์รู้สึกตงิดๆ

หรือว่าเจ้าแมวนี่... ได้ยินที่ชาโดว์พูด !?
แต่ชาโดว์พูดในห้วงคิดของเรานี่นา... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แปลกเกินไป... ไม่น่าจะใช่... แต่ก็...

"ผมตั้งชื่อมิลล่าก็แล้วกัน" ในที่สุดเวนัวร์ก็ยอมความตามคู่หู

"อืม... ก็ดีเหมือนกัน"
ฮีธยิ้มรับ ก่อนจะวกกลับสู่เรื่องเดิม เสียงของเขาดูเครียดขึ้น "เอาล่ะเวนัวร์... สำหรับตอนนี้ เธอมีทางเลือกอยู่สองทาง..."

-' To Be Continue '-