Love Underneath Moonlight

ลำดับตอนที่ #11 : เหม่อลอย

-:-In my mind -:-

“เธอเป็นแวมไพร์”คำพูดของเจ้าบ้านั่นดังในหัวของฉัน มันทำให้ฉันต้องคิด...และนอนไม่หลับ...

“ชั้นขอร้องเถอะว่าเธอช่วยยอมรับความจริงหน่อย และรู้จักควบคุมสัญชาตญาณให้ได้
รู้ไหมว่าชั้นเคยได้ยินเกี่ยวกับแวมไพร์ที่หลีกหนีความจริงมาบ้าง และพวกนั้นลงเอยด้วยการเป็นฆาตกรโรคจิตสูบเลือดคนจนไม่เหลือสักหยด”ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันเป็นแค่มนุษย์ ทำไมนายต้องกุเรื่องขึ้นมาแกล้งฉันด้วย...

ฉันนอนไม่หลับทั้งสองคืน...เพราะเจ้าบ้านั่นคนเดียว...

วันนี้สินะที่ฉันต้องไปโรงเรียน....แต่หน้าแปลกนะเช้านี้ไม่เจอเจ้าบ้านั่น...แต่ช่างเถอะ...ดีแล้วแหละ...จะได้ไม่ต้องทนฟังคำพูดกรอกหูว่า "เธอเป็นแวมไพร์" ฉันเบื่อที่จะฟังมันแล้วล่ะ...

ฉันเดินทางคนเดียวมาจนถึงโรงเรียน...และแน่นอน...วันแรกของฉันไม่ได้สวยงามนัก...เพราะคนส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน...คนที่เพิ่งมาใหม่อย่างฉันจะมีใครสนใจ...ฉันไม่แปลกใจเลยที่จะเดินคนเดียวในเช้าวันแรก แต่ที่ฉันแปลกใจคือเจ้าบ้านั่น ที่มีท่าทีเหม่อลอย...และเดินอยู่คนเดียว...มันเป็นการยากมากที่จะเห็นเจ้านั่นเหม่อลอยอย่างนี้....นี้ฉันไปสังเกตพฤติกรรมเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย...

ฉันเดินมาจนถึงห้อง และเลือกมุมหน้าห้องติดริมหน้าต่าง...ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก...มันสงบดี...และที่ฉันไม่ได้เลือกหลังห้อเพราะฉันเบื่อพวกผู้หญิงที่เอาเครื่องปะดับมาอวดกัน...ฉันไม่ชอบหรอกนะเครื่องประดับอ่ะ...มันดูพะรุงพะรังชอบกล..

ฉันหันไปมองด้านหลัง...มองหาเจ้าบ้านั่น...ไม่รู้ทำไมฉันต้องสนใจเขาด้วย...เมื่อฉันไม่ได้ชอบขี้หน้าเขาสักนิด...เขาเดินเข้ามาในห้อง ท่าทีเหม่อลอย...ก่อนจะนั่งลงตรงมุมหลังห้อง...ติดกับประตู...ฉันคิดว่าเจ้าบ้านั่นจะนั่งตรงกลางห้องซะอีก...

"เอ่อ...ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ..."เสียงที่นุ่มนวลที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆฉัน ฉันจำได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือครอส...ฉันหันไปยิ้มให้เขาพลางพยักหน้า...เขายิ้มตอบก่อนจะนั่งลง...ฉันสังเกตที่คอของเขา มันมีรอยคมเขี้ยวเล็กๆติดอยู่...ฝีมือเจ้าบ้านั่นหรือป่าวเนี้ย...

"นักเรียนนั่งที่ได้แล้ว..."เสียงอาจารย์ดังขึ้น...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเข้ามาตอนไหน...ก็ฉันเมื่อแต่คุยกับครอสนี้หน่า... "วันนี้เป็นวันแรกที่เจอกันเพราะฉะนั้น...ครูจะให้นักเรียนแนะนำตัวก่อนดีกว่า..."จบคำพูดของอาจารย์ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นในห้องทันที อาจารย์ยิ้มให้นักเรียนทั้งหมดก่อนจะใช้แปรงลบกระดานเคาะที่โต๊ะ..."ครูจะแนะนำตัวเองก่อนะแล้วกัน ครูชื่อ ซาวันน่า..เป็นคุณครูประจำวิชาวิทยาศาสตร์ และเป็นที่ปรึกษาห้องของเธอ...เอาละเธอจะเรียงตามเลขที่นะ..."

นักเรียนหลายคนออกไปแนะนำตัวหน้าห้อง...แต่ฉันไม่ได้สนใจ...ไงๆฉันก็ไม่อยากมีเพื่อนอยู่แล้ว...มีแค่ครอสคนเดียว...ก็เกินพอแล้วล่ะ...แต่ชื่อชื่อนึงทำให้ฉันสะดุด...

"ฟอร์เรสต์..."เจ้าบ้านั่นยังเหม่ออยู่อีกเหรอ....ฉันหันไปมอง...ใช่จริงๆด้วย ยังเหม่อไม่รู้เรื่งอยู่เลย... "ฟอร์เรสต์...มาวันแรกก็ขาดแล้วเหรอ.."อาจารย์ซาวันน่ามองไปทั่วๆ ก่อนตั้งท่าจะขีดชื่อของฟอร์เรสต์

"เดี๋ยวค่ะอาจารย์..."ฉันตัดสินใจพูดขึ้น...ทำไมฉันต้องช่วยเจ้าบ้านั่นด้วย... "เขามาคะ...หนูขอเวลาแปปนึง..." ฉันตัดสินใจเดินออกจากที่นั่ง ทุกคนหันมามองฉันราวกับฉันเป็นตัวประหลาด...ฉันเดินไปยืนที่โต๊ะของฟอร์เรสต์ก่อนจะเขย่าเขาให้ออกจากผวัง "ฟอร์เรสต์...ฟอร์เรสต์..."

"หืม..."ดูเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวนะ..

"ตานายแนะนำตัวเองแล้ว..."ฉันบอกก่อนจะเดินกับที่นั่ง...เจ้าบ้านั่นยังจะทำหน้าเอ๋ออีกเหรอ...

"ฟอร์เรสต์ เรนน์ครับ..."เขาพูดแนะนำตัวแค่นั้นสั้นๆก่อนจะเดินกลับที่นั่ง

"เดี๋ยวคะ...หนูมีคำถาม..."หญิงสาวคนนึงในห้องยกมือขึ้น "คนเมื่อกี้เป็นแฟนคุณหรือป่าวคะ..."เธอถาม เพื่อนๆทุกคนหันมามองที่ฟอร์เรสต์...แต่เจ้าบ้านั่น...เงียบ...และเหม่อลอย... ทำเอาเด็กสาวคนนั้นหน้าแตก...สมน้ำหน้า..

อาจารย์ยังคงขานชื่อต่อไป...เมื่อถึงชื่อครอส...เขาออกไปแนะนำตัวหน้าห้อง..ก่อนจะกลับมานั่งที...ฉันไม่ได้สนใจว่าเขาจะอนะนำตัวยังไง...เพราะตอนนี้...เจ้าบ้านั่น...ยังคงเหม่อลอย...

"คุณลูนาร์..."เสียงของครอสดังขึ้นในหัว ฉันหันไปมองเขา "ถึงตาคุณแล้วนะ..."

นี้ตาฉันแล้วเหรอ...ฉันเลยตัดสินใจเดินออกไปอย่างเกรงๆ "ลูนาร์...ลูนาร์ ดาร์กเพิร์ลคะ..."ฉันแนะนำตัวแค่นี้...ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ..ก็อย่างว่าไม่ได้ฟังใครแนะนำตัวเลยนี้หน่า...

“...”อาจารย์มองหน้ฉันก่อนจะเรียกคนต่อไป...ภาวนาขอให้อาจารย์ไม่ได้ว่าอะไรฉันหรอกนะ

คาบต่อมาของวันนี้ก็เป็นคาบของอาจารย์ซาวันน่า ดูเหมือนอาจารย์ไม่ได้เริ่มสอนอะไรมาก เพียงแต่เล่าชีวประวัติของตัวเธอ...แต่ฉันไม่ได้สนใจฟังหรอก...ไม่ใช้เพราะครอสนะ...เพราะเจ้าบ้านั่นตังหาก...ดูเหมือนจะเหม่อลอยอยู่ตลอด...ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าบ้านั่น...เป็นอะไร...

:- Next will come soon -:-