Love Underneath Moonlight

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท

****************** Underneath the moonlight*****************

♥ปฐมบท ของความรัก♥

“ลูนาร์...ลูกห้ามออกไปไหนข้างนอกเด็ดขาดเข้าใจใช่ไหม...” นี่เป็นคำพูดที่ผู้เป็นพ่อของฉันพูดให้ฉันฟังจนเบื่อ...เฮ้อ...ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำม้ายทำไมถึงไม่ยอมให้ออกไปไหน ฉันเองก็โตพอแล้วนะ...เอาล่ะ ฉันจะแอบออกไปดีกว่า อิอิ...

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเดินย่องออกจากห้องและเดินไปตามทางในปราสาทที่มีแสงค่อนข้างสลัว ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมแสงแค่นี้ฉันถึงมองเห็นทางเดินได้ ฉันเดินไปตามทาง...ผ่านรูปภาพที่น่ากลัวมากมาย...แต่ฉันไม่เคยรู้สึกกลัวมันเลยอาจเป็นเพราะว่าฉันเคยชินกับมันแล้วล่ะมั้ง?...ฉันเดินไป ประตูอยู่ข้างหน้าแล้ว...อ่า...เสร็จฉันละ...

“ท่านลูนาร์...จะไปไหนหรือขอรับ...” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังฉันทำให้ฉันต้องสะดุ้งโหยง..เมื่ออาคาร์เทีย คนรับใช้คนสนิทของพ่อและเป็นอาจารย์ของฉันด้วยยืนอยู่ข้างหลังฉัน ฉันจึงต้องยิ้มแห้งๆให้เขา “คือหนูอยากออกไปข้างนอกน่ะคะ...” ฉันตอบไปตรงๆ ก็มันเป็นนิสัยของฉันนี่..

“...” ดูทำหน้าเขาสิ...ยังกะอมอะไรไว้ในปากเลย “ไม่ได้นะขอรับ...” เขาเดินมาอุ้มฉัน ไม่เอานะปล่อยฉันลง TwT “ข้างนอกมันอันตรายเกินไปสำหรับท่านนะขอรับ” แง๊~ อย่าทำกับฉันเหมือนฉันเป็นเด็กสิ ฉันโตแล้วนะ ปล่อยฉันลงได้แล้ว...ว่าแต่จะพาฉันไปไหนเนี่ย...นี่มันทางไปห้องคุณพ่อนี่นา....ไม่เอานะ.... >.<~ “ท่านวินน์ขอรับ...ข้าน้อยนำท่านลูนาร์มาหาขอรับ...”

“โอ้...อาคาร์เทียร์รึ เข้ามาสิเข้ามา” ไม่นะนั่นมันเสียงพ่อนี่นา.... หนูไม่เข้าไปนะ~ ประตูบานใหญ่เปิดออกช้าๆ ฉันเห็นหน้าพ่อได้ชัดเจนเลย หนวดเคราที่ตัดไว้ซะเรียบร้อยและทรงผมอะไรก็ไม่รู้ ยังกะเรือเลย นั่นละ พ่อฉันแน่นอนล่ะ “มีอะไรรึ ลูนาร์ไปทำอะไรล่ะ...”

“นายหญิงพยายามออกไปข้างนอกขอรับ...เชิญท่านอบรมตามสบาย” แน่ะ...ดูพูดสิ ยังกะฉันทำความผิดร้ายแรงเลย พ่อต้องโกรธแน่เลย...

ทันทีที่ประตูปิดลงพ่อก็จ้องฉันซะเขม็งเลย แง๊~ นู๋กลัวนะ “ลูนาร์...ทำไมลูกถึงอยากออกไปข้างนอกล่ะ” พ่อเดินมาหาฉัน และมองหน้าฉัน “ก็หนูอุดอู้อยู่ในปราสาทตั้งนานแล้วอ่ะ อยากออกไปข้างนอกมั่ง...” ฉันพูดออกไปตรงๆ

“ข้างนอกมันอันตรายนะลูก...”

“หนูโตแล้วนะคะพ่อ!!!”ฉันสุดจะทนแล้วนะ คำก็อันตราย สองคำก็อันตราย ฉันดูแลตัวเองได้น่า

“...” อิอิ ดูเหมือนจะได้ผล พ่อนิ่งไปเลยล่ะ “งั้นก็ตามใจนะ...ถ้าอยากถูกสัต ว์ประหลาดข้างนอกจับกิน...” สะ...สัต ว์ประหลาดงั้นเหรอ “ตาของมันมีสีแดงเลือด...โอ้แดงยิ่งกว่าลูกอีกนะลูนาร์” พ่อยิ้มให้ฉันแบบมีเลศนัย “ลำตัวยาวขนาดโอบล้อมปราสาทได้ทั้งหลั...” “พอแล้วพ่อ!!!”ง่า น่ากลัวจัง “โอเคหนูไม่ออกไปแล้ว...” ฉันจะไม่ออกไปเด็ดขาด ใครจะกล้าออกไปเผชิญหน้ากับสัต ว์ประหลาดล่ะ TAT~

“งั้นเหรอ...” ดูพ่อยิ้มเข้าสิ ฮือๆ ฉันกลัวจะตายอยู่แล้วนะ “ไปกลับห้องไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวอาคาร์เทียร์จะรอนาน...” ฉันรีบแจ้นออกไปทันที ก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องของฉัน...

********Underneath The Moonlight***********

- หลายปีต่อมา -

“ลูนาร์ตื่นได้แล้วลูก ต้องเดินทางแล้วนะ...” เสียงพ่อเรียกเหรอ... เฮ้อ...ต้องจากปราสาทแห่งนี้แล้วเหรอเนี่ย.... คิดๆไป มันก็น่าเศร้านะ... ฉันค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ตอนนี้ฉันโตเป็นสาวแล้วล่ะ ดูสิผิวพรรณเปล่งปลั่งเลย อิอิ ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะแต่งตัวสบายๆและเดินไปที่ทางเข้าปราสาท เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเลยนะเนี่ย...ที่ได้ออกจากปราสาทแห่งนี้....

แสงแดดสาดส่องเข้าหาตาของฉัน มันแสบตาจนฉันต้องเอามือป้อง อ่า...ทำไมรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเลยแฮะ ฉันมองไปรอบๆ เอ๋...นี้มันอยู่ชานเมืองนี้หน่า...งั้นปิศาจตัวนั้นก็เป็นเรื่องโกหกน่ะสิ TAT~

“มาแล้วเหรอลูนาร์ เอาล่ะ เดี๋ยววันนี้พ่อจะให้ไปพักกับเพื่อนพ่อ เพื่อเรียนหนังสือนะ...” ผู้เป็นพ่อบอก “เรียนในนี้ไม่ได้เหรอพ่อ...” ฉันกล่าวเสียใจนิดๆ ก็ฉันเกิดและเติบโตในนี้นี่นา

ดูพ่อยิ้มเข้าสิ ยิ้มยังกะฉันเป็นเด็กๆอีกและ “เมื่อก่อน ลูกยังอยากออกจากที่นี้อยู่เลยนี่นา...”ไม่ต้องลูบหัวฉันเลยนะ!!! “อาคาร์เทียร์เตรียมออกรถได้...”

“ครับ...นายท่าน...”

********Underneath The Moonlight***********

รถนี้นั่งไม่ค่อยสบายเลยแฮะ...ร้อนก้ร้อน ดูสิเหงื่อออกหมดแล้ว... “ลูนาร์...” เสียงพ่อฉันเรียก “พ่อมีอะไรจะบอกลูก...” ดูพูดเข้าสิยังกะเรื่องนี้เป็นเรื่องลึกลับยังไงยังงั้นเลย “จริงๆแล้ว ลูกน่ะ ไม่ใช้มนุษย์...” จะอำอะไรหนูอีกล่ะ TAT~ “ลูกคือแวมไพร์....” แวมไพร์.... “พ่ออย่าอำหนูอีกนะ หนูโตแล้วนะ ไม่เชื่อเรื่องพรรค์นี้หรอก” ฉันบอกไป “พ่อไม่ได้อำลูกนะ...แต่มันคือเรื่องจริง” ห๊า!!! ค้างคาวที่แปลงร่างเป็นคนได้ในนิยายปรำปราเนี่ยนะตัวฉัน “แล้วอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ รวมถึงลูกชายของเพื่อนพ่อที่กำลังจะไปเจอเขาด้วย...” พ่อพูดช้าๆ ทำให้ฉันถึงกับงง “ลูกชายของเพื่อนพ่อ...” “ใช้ถ้าจำไม่ผิดเขาจะชื่อ....ฟอร์เรสต์นะ...” พ่อบอกฉัน…

“ถึงแล้วครับ” อาคาร์เทียร์บอก เบื้องหน้าของฉันเป็นโรงแรมที่ดูหรูหรา...ระดับห้าดาวได้มั้ง...แต่ไม่ใหญ่เท่าปราสาทฉันหรอกน่า~ “ลูนาร์ ลงมาได้แล้วลูก จะได้ไปพบมิสเตอร์เรนน์เพื่อนพ่อ..” พ่อเปิดประตูรถให้ฉัน โอเคๆไปก็ไป ฉันก้าวลงจากรถก่อนจะเดินตามพ่อไป เฮ้อ...ไม่อยากเลย

โรงแรมแห่งนี้ดูสวยกว่าที่คิดนะ แต่มองไปตามทางแล้วแสบตาชะมัด แง๊~ หนูไม่ชอบเลยอ่า...โธ่...ชีวิตฉัน....ต้องอยู่ในโรงแรมแห่งนี้เหรอเนี้ย...ไม่นะ...ไม่อยากเลยอ่ะ พ่อหนูอยากกลับบ้าน TAT~

*****************Underneath the Moonlight********************