Doppelganger

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : ก้าวแรก

-'๑'- Doppelganger -'๑'-

-' Chapter 1 : ก้าวแรก '-

ซวย ! ซวย ! ซวย !
เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างหงุดหงิด

มันน่านักไหมเล่า... ที่ภายในวันสอบวันสุดท้ายแท้ๆ ร่ายกายเจ้ากรรมของเขาก็ดันเกิดทรยศ... ทั้งเวียนหัว ปวดท้อง ปวดกล้ามเนื้อ และอะไรอีกสารพัด
เท่านั้นโชคชะตายังกลั่นแกล้งเขาไม่พอ... ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ฝืนสังขารเพราะเห็นว่าเป็นวันสุดท้าย... ยังต้องเกือบตายเพราะกระถางต้นไม้ร่วงลงมาเฉี่ยวหน้า เกือบโดนรถชนเพราะคนขับรถหลับใน ...อะไรอีกสารพัด

แค่วันนี้วันเดียวเขาก็หวิดตายไปกว่า 3-4 รอบแล้ว !! ไม่เรียกว่าวันซวยก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วล่ะแบบนี้...

เขาพยายามออกวิ่งทั้งๆที่สายตาเริ่มจะพร่าจากพิษไข้ พลันสายตาเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่หน้าโรงเรียน

"บ้าชะมัด ! เริ่มสอบไปชั่วโมงนึงแล้วสิเนี่ย !"
เด็กหนุ่มเกาหัวแกรก พลางลดสายตาลงมาดูสารรูปตัวเอง...

เสื้อนักเรียนที่ควรจะมีสีขาวสะอาดตา บัดนี้กลับเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยโคลนหนา
กางเกงขายาวสีน้ำเงินทึบตัวเก่งที่หวังว่ามันจะไม่เป็นอะไรมาก... บัดนี้มีสภาพไม่ต่างไปจากผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง
รองเท้าและถุงเท้าก็... มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

เขาถอนใจเฮือกใหญ่ พยายามรับสภาพที่เป็นอยู่

แต่ละก้าวๆที่เดินขึ้นไปตามบันไดตอนนี้มันดูหนักอึ้งเสียเหลือเกิน...
เด็กหนุ่มขยี้ตาที่ตอนนี้เขารู้สึกว่ามันเริ่มชักจะจับภาพอะไรไม่ค่อยจะได้

"ห้อง... 502"
หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าไม่ผิดห้อง เขากระแอมให้กำลังใจตัวเองหนึ่งรอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะประตู

"เวนัวร์ ชาร์โกนอฟ ?"
เสียงสูงแกมเย็นชาที่ไม่อยากได้ยินที่สุดดังขึ้นมาจากภายในห้อง ...เขาพอจะฟังออกว่าผู้พูดอยู่ประชิดกับประตูเลยล่ะ...

"ใช่... ครับ"
เวนัวร์ตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ

มาถึงนี่แล้ว... ผลจะออกมายังไงก็คงต้องยอมรับกันล่ะ

"อยู่หน้าห้องนั่นแหละ รอสอบในวิชาต่อไป พรุ่งนี้เรียกผู้ปกครองมาด้วยล่ะ"
เสียงของคนในห้อง สำหรับเขาในตอนนี้ฟังแล้วดูทั้งเย็นเยียบและแสนอำมหิต "คะแนนในวิชานี้ 0 ...เข้าใจนะ ?"

"...ครับ"
เวนัวร์รับคำเสียงอ่อย ตรงข้ามกับความรู้สึกในใจที่จะแสนร้อนรุ่ม เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ
แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าคงต้องเป็นแบบนี้... ตั้งแต่รู้ว่าอาจารย์ผู้คุมสอบเป็นใคร... แต่ถึงเวลาที่มันเกิดขึ้นจริงๆมันก็ยังทำให้รู้สึกเจ็บปวดได้อยู่ดี...

"อุ๊บ..." เวนัวร์ครางเสียงเบาหวิวขณะที่ร่างกายร่วงลงสู่พื้น

นี่มัน... อะไรกัน ?

ร่างกายของเขาร้อนผ่าว อาการปวดกล้ามเนื้อเมื่อเช้าที่คิดว่าทุเลาลงแล้วก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนอย่างแสนสาหัสนี้แทบจะทำให้เขากรีดเสียงร้องออกมา
ทว่า... ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆหลุดออกมาจากลำคอ

... นี่... นี่เราจะต้องตายงั้นเรอะ...

ราวกับว่าถูกบางอย่างกระแทกเข้าที่ท้องน้อยอย่างแรง เวนัร์ขดลำตัวราวกับกุ้ง เขารู้สึกจุกจนแทบคลั่ง
ในเวลาเดียวกันนั้น นัยน์ตาของเขาถูกบดบังไปด้วยแสงสีขาวพร่าจนมองอะไรไม่เห็น... เขารู้สึกว่าสติกับลังจะหลุดลอยไป

ถ้าตายไปแล้วมันหายทรมานเสียที... ก็รีบๆหน่อยเถอะ...
ทั้งๆที่เคยคิดว่าอยากจะมีชีวิตอยู่นานๆ... และได้นอนตายอย่างสงบทั้งที... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...

"อ๊ากกกกกก !!"
เวนัวร์รู้สึกว่าสมองของเขาบิดเป็นเกลียวอย่างรุนแรง เขาแหกปากร้องด้วยความเจ็บปวด

"เป็นบ้าอะไรของเธอ ! เวนัวร์ !"
เสียงเปิดประตูตามมาด้วยคำสบถดังขึ้นมาจากอาจารย์คุมสอบคนเดิม

...แต่ ณ ที่แห่งนั้นไม่มีร่างของมนุษย์คนใด...

"อ้าว ? เวนัวร์ล่ะ ?"
หล่อนหันซ้ายขวาเพื่อมองหาเด็กนักเรียนตัวดี ...ทว่าก็ไม่พบใครเลยบนระเบียงสีขาวปลอดนี้ "หนอย คงหนีกลับบ้านไปแล้วสิท่า"

=================================================================================================
ควันร้อนสีขาวขุ่นลอยขึ้นไปบนอากาศ สิ่งเดียวที่กำเนิดควันเหล่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหน... ร่างของเวนัวร์ ชาร์โกนอฟ...

เวนัวร์เริ่มรู้สึกสบายตัวขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าตัวเขาลอยขึ้นมาจากขุมนรก ร่างกายของเขาค่อยๆเย็นลงๆจนแทบจะกลับไปเป็นปกติ
เป็นช่วงเวลาที่เวนัวร์รู้สึกได้ถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ ซึ่งเขาคงจะจดจำเหตุการณ์ในวันนี้ไปจนวันตาย

เอ๊ะ ? หรือว่าเราตายไปแล้ว ?
ความคิดพิเรนท์แล่นเข้ามาในหัว เวนัวร์เบิกตาโพลง !

"หือ ? ที่นี่..." เวนัวร์รำพึง

เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกประหลาดใจ เพราะจากระเบียงทางเดินชั้นสองสีขาวเรียบๆ มีประตูห้องเรียนที่บัดนี้กลายสภาพเป็นห้องสอบให้เห็นอยู่ทั่ว...
แต่ตอนนี้สถานที่ๆเขาอยู่กลับเป็นห้องทรงแปดเหลี่ยมทรงโดม มีโทนสีเป็นสีขาวปลอด... พื้นปูด้วยไม้เนื้อดี... พรมหนานุ่มผืนใหญ่สีดำตัดกันกับสีพื้นขับให้มันดูเด่นสง่า
หากดูดีๆแล้ว เครื่องเรือนทุกอย่างในห้องนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสีดำ ตัดกับสีโทนห้องอย่างสิ้นเชิง ดูทั้งสวยงามและรุนแรงไปในเวลาเดียวกัน... สายตาของเวนัวร์ไปสะดุดเข้ากับโต๊ะตัวใหญ่หลังห้องที่มีป้ายบอกตำแหน่งไว้ว่า 'ผู้อำนวยการฮีธ ทอลลัส'

"รู้สึกตัวแล้วรึ"
เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะเวนัวร์ที่กำลังสนใจวัตถุต่างๆภายในห้อง

...คงจะเป็น... ฮีธ ทอลลัส... เจ้าของห้องนี้กระมัง ?

ชายวัยกลางคนเจ้าของเสียงยืนอยู่หน้าประตู ผมสีเทาถูกเสยไปข้างหลังอย่างเป็นระเบียบ
เวนัวร์คงจะเกร็งกว่านี้... ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนัยน์ตาสีเทาและรอยยิ้มที่แลดูอ่อนโยนนั้น

แต่แล้ว... เวนัวร์ก็ต้องช็อก... เมื่อนัยน์ตาสีม่วงของเขาดันไปสบตาเข้ากับอีกบุคคลที่อยู่ข้างหลัง...

คนที่มีนัยน์ตาสีเดียวกับเขาไม่ผิดเพี้ยน ไม่สิ... ไม่เพียงแค่นั้น แต่เหมือนกันทั้งตัวเลยต่างหาก !!

ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูง รูปร่าง หรือแม้กระทั่งผมสีเงินที่กระเซิงนิดๆ ผิวสีขาวออกแทนหน่อยๆ
...เรียกได้ว่าถอดแบบออกมาจากเขาเลยทีเดียว

"เอ่อ... นี่ผมมีฝาแฝดด้วยหรือครับ... รึว่าจะเป็นมนุษย์โคลนนิ่ง ?" เวนัวร์ถามซื่อๆ
"เซ่อซ่าอย่างนายไม่มีใครเขาอยากจะโคลนนิ่งให้เปลืองเวลาหรอก" ผู้ถูกกล่าวเป็น 'ร่างโคลน' ตอบแทน
"ว่าไงนะ !!"

"เฮ้อ... ทั้งคู่น่ะใจเย็นๆหน่อยเถอะ"
ฮีธเอ่ยปราม "ว่าแต่เวนัวร์... ร่างกายเธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม"

"ถ้าเทียบกับอาการก่อนหน้านี้ล่ะก็... คงไม่มีอะไรจะสบายดีเท่านี้แล้วล่ะ... ครับ" เวนัวร์ตอบอย่างเกรงๆ
"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ" ร่างโคลนตอบเสียงเชิดๆ

"ฉันอธิบายเรื่องราวให้ร่างแฝดของเธอฟังแล้ว เธอก็ถามๆเขาดูก็แล้วกันนะ"
ฮีธกล่าวตัดบท "ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้พูดคุยกันตรงๆ เผอิญฉันมีธุระด่วน"

"ท่าทางนายจะหัวทึบ... สงสัยคงต้องใช้เวลาอธิบายเป็นวันๆ" ร่างแฝดหรี่ตา
"ท่าทางฉันเป็นยังไง ท่าทางนายก็เหมือนกันแหละน่า" เวนัวร์โต้

จู่ๆ 'ร่างแฝดของเขา' เดินออกจากห้องไปดื้อๆ ในขณะที่เวนัวร์ยังคงยืนเก้ๆกังๆอยู่

"ออกมาได้แล้ว ! ผอ. บอกว่ามีธุระ... นายฟังไม่ออกรึไง"

=================================================================================================
"เฮ้ ! อธิบายมาซะทีสิว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้ ?" เวนัวร์เริ่มโวยวาย หลังจากเจ้าคนตรงหน้าไม่พูดอะไรเสียที
"ขอฉันพักบ้างได้ไหม... ตอนแรกที่ออกมาก็เจอ ผอ. นั่นอธิบายอะไรชวนมึนหัว... แถมหลังจากนั้นยังมาเจอเจ้าบ้าขี้โวยวายอย่างนายอีก" ประโยคหลังคนพูดบ่นอุบอิบ
"ว่าไงนะ !?" แต่ไม่วาย... เจ้าตัวดีที่หูก็คงจะดีด้วยกลับได้ยิน

"หลีกเฟ้ย !! หลีกๆๆ" เสียงโวยวายโหวกเหวกดังขึ้นมาจากข้างหลัง
"หือ ?" เวนัวร์หันไปมองต้นเสียง ...ในขณะที่ร่างแฝดกระโจนหลบไปเรียบร้อยแล้ว

...สิ่งที่เขาเห็นก็คือชายเจ้าของผมสีแดงยาวสยายวิ่งฉิวเข้ามาด้วยพาหนะที่คล้ายๆสเก็ตบอร์ด

โครม !
ร่างของทั้งสองปะทะกันอย่างจัง

"บ้าเอ๊ย !" ชายเจ้าของบอร์ดสบถ
"ฉันมากกว่าที่ต้องพูดคำนั้น" เวนัวร์บอกด้วยนัยน์ตาที่เริ่มจะขุ่นลง

...วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย

"หึๆ หนีไม่พ้นแล้วล่ะนะ" เสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายดังขึ้นข้างหลัง แม้แต้เวนัวร์ยังอดขนลุกไม่ได้
"แย่ล่ะสิ" ชายคนที่ชนเขากระโดดลุกพรวดทันที

"หยุดแค่นั้นแหละซาร์ฟ" หญิงสาวเจ้าของเสียงหัวเราะเมื่อครู่ขยับนิ้วมือเพียงพริบตาเดียว เส้นใยที่มองไม่เห็นก็พันรัดรอบตัวชายคนนั้น

"โธ่เว้ย ! เกือบจะรอดแล้วเชียว !"
ซาร์ฟัสร้องโอดครวญอย่างเสียดาย "ทั้งหมดนี่เป็นเพราะนายคนเดียว !" เขาชี้มายังเวนัวร์

"อย่ามัวแต่โทษคนอื่นซาร์ฟ... หัก 5 คะแนน ข้อหาก่อความไม่สงบในโรงเรียน และอีก 10 คะแนนสำหรับของที่ขโมยออกมา"
หญิงสาวผู้จับกุมบิดมือของซาร์ฟเล็กน้อย "...ยังไม่ทันจะเปิดเรียนก็หาเรื่องโดนหักคะแนนซะแล้ว" ของบางอย่างร่วงลงมาจากข้อมือของซาร์ฟ หญิงสาวรีบเก็บมันโดยไว

"ฉันเอาเจ้านี่ไปคืนให้เจ้าของก่อนล่ะนะ... ขอบใจมากเจ้าหนู" ประโยคหลังคนพูดเอ่ยกับเวนัวร์ซึ่งกำลังยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่รวดเร็วนี้อยู่

"15 คะแนน !! เพราะนายทีเดียว !"
ซาร์ฟัสเขกหัวเวนัวร์ไปทีหนึ่ง "เอาวะ... ช่างมันเถอะ" ...ก่อนจะเดินฉับๆจากไป

ร่างแฝดของเขาเดินเข้ามาแตะบ่าเวนัวร์เป็นเชิงปลอบใจ

"นี่มันวันอะไรกันเฟ้ย !"

-' To Be Continue '-