คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +++จุดเริ่มต้น+++
|
/ต้นข้าว ฉันชอบเธอนะ เรามาเป็นแฟนกันนะ/ /ตาบ้า เรียว นายจะชอบฉันรึไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่จำเอาไว้ว่าฉันไม่ได้ชอบนาย จำเอาไว้ด้วย/ /แต่ฉันชอบเธอนะ มาเป็นแฟนกันเถอะ ต้นข้าว จุ๊บๆๆ/ “กรี๊ดดดดดดดดด เรียว” อ้าวแล้วนายเรียวหายไปไหนอ่ะ ฉันฝันหรอเนี่ยโชคดีจังที่ไม่ใช่วามจริงน่ะ นึกถึงนายเรียวแล้วสยอง “ยัยบ้า เป็นอะไรของเธอเนี่ย อยู่ดีๆก็แหกปากขึ้นมา ตกใจหมดเลย ดูซิแจจุงของฉัน โอ๋ๆๆ” ยัยเปป(เปปเปอร์)บ่นอะไรของมันเนี่ย แล้วที่ฉันกรี๊ดไปเกี่ยวอะไรกับแจจุง(ดงบังชินกิ)บนหนังสือเนี่ย เฮ้อ...อ่อ ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันชื่อต้นข้าว อยู่ม.5/1โฮะๆๆ คัดมาจากสมองและหน้าตาล้วนๆฉันน่ะเป็นลูกครึ่งไทยแคนาดา ส่วนยัยเพื่อนสนิทคนนี้น่ะชื่อเปปเปอร์ แต่ว่าฉันเรียกมันว่ายัยเปป ยัยเปปน่ะก็เป็นลูกครึ่ง ครึ่งมนุษย์ครึ่งซาตาน อุ๊ย!ไม่ใช่ค่ะ ครึ่งไทยเดนมาร์คค่ะ เราสองคนน่ะถือว่าน่ารักก็ว่าได้นะคะ ที่จริงก็ไม่อยากจะคุยเท่าไหร่นะคะ การันตีจากตำแหน่งสาวป๊อปปูล่าประจำปี 2 ปีซ้อน โฮะๆๆ(ขนาดไม่อยากจะคุยนะเนี่ย)พวกเราจึงมีหนุ่มๆมาตอมกันยังกะแมลงตอมอุนจิแน่ะ หุหุ แต่ว่ายัยเปปมันมีแฟนแล้วชื่อเรย์อัน ไม่อยากจะบอกนะคะว่าเรย์อันน่ะหล่อมั่กมาก จนทำให้ฉันนึกเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไมเราไม่เจอเรย์อันก่อนยัยเปปวะเนี่ย เอ๊ย ไม่ไช่ค่ะ เดี่ยวเสียภาพพจน์นางเอกหมด ส่วนฉันน่ะยังไม่มีแฟนเลยเพราะว่าฉันน่ะ ยังไม่เจอคนที่รักฉันจริงๆเลยน่ะสิ โฮะๆๆ เอาล่ะนอกเรื่องไปเยอะแล้ว กลับไปที่เหตุการณ์ปัจจุบันก่อน>>> “ยัยเปป เธอบ่นอะไรของเธอเนี่ย ว่าแต่ดูหนังสืออะไรอยู่อ่ะ กรี๊ดๆๆๆ แจจุงที่รักของฉัน อ๊ากกก กรี๊ดกร๊าด” เอ่อ...พอดีว่าฉันชอบวงนี้มากๆๆน่ะค่ะ “นี่ ข้าวอย่ามายุ่งนะ แกเพิ่งตื่นอ่ะ เดี่ยวน้ำลายบูดมาติดที่รักของฉันจะทำยังไงฮะ เดี่ยวที่รักของฉันก็บ้าเหมือนแกหรอก แล้วเมื่อกี้แกเป็นอะไรอ่ะ นอนอยู่ดีๆก็แหกปากขึ้นมาน่ะ แล้วแกก็ละเมอถึงเรียวด้วยนะ จนทั้งห้องเค้าก็นึกว่าแกเป็นบ้าไปแล้ว รู้มั้ย ถ้าวันหลังจะนอนน่ะก็หาอะไรยัดปากไว้ด้วย” ยัยนี่บ่นอะไรอีกเนี่ย จ๊อก~~~โอ๊ย หิวจังเลยอ่ะ อาจารย์ก็ไม่อยู่ “นี่ๆ เปป ไปหาอะไรกินเถอะ ฉันหิวอ่ะ เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรมาเลย” “เอ่อ ไม่ล่ะ ฉันจะอ่านหนังสือน่ะ” ทุกทีมันจะต้องบอกว่าไปก่อนที่ฉันจะพูดประโยคจบด้วยซ้ำไป แต่วันนี้มันเป็นอะไรเนี่ย ช่างเถอะ ไปดีกว่า เมื่อฉันเดินเกือบถึงโรงอาหาร “นี่ ต้นข้าว” ใครเรียกอ่ะ เมื่อฉันหันไปหาทางต้นเสียง ก็... “เพี๊ยะ!!” โอ๊ย...อะไรหรอ ทำไมหน้าชาๆ โอ๊ย เริ่มรู้สึกรสเลือดในปาก ใครตบฉันวะเนี่ย อ๋อ ยืนอยู่ข้างหน้า เอ๋ ยัยจีน่า กะเพื่อนมันอีก4-5คน ศัตรูของแก๊งฉันนี่ จะรุมกันเลยหรือวะเนี่ย ไม่ได้นะ ฉันยังไม่ได้กลับไปอ่านหนังสือที่แจจุงลงเมื่อกี้เลยอ่ะ ไม่ไช่สิ “เธอกล้ามากนะ จีน่า ที่มาตบฉันน่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใช่ ฉันกล้า เธออย่าคิดนะว่าอยู่แก๊ง KAZZ M แล้วจะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ อย่าคิดนะว่าเธอเป็นน้องรักของพี่รินแล้วเธอจะทำอะไรก็ได้นะ ทำไมเธอต้องมาแย่งทุกอย่างของฉันไป ฮือ...” อ้าว ยัยบ้านี่เป็นอะไรเนี่ย ด่าฉันอยู่ดีๆแล้วก็ร้องไห้ออกมาซะงั้น ยัยนี่ทำเหมือนฉันเป็นคนผิดเลยอ่ะ แล้วฉันไปทำอะไรให้ยัยจีน่าเนี่ย ถึงได้คอยตามรังควานฉันอยู่เรื่อย ไปดีกว่า หมับ!! พวกยัยนั่นเดินมาจับมือฉันเอาไว้ “นี่เธอยังไม่ยอมเลิกใช่มั้ย” ฉันหันไปถาม ฉันชักจะรำคาญยัยพวกนี้แล้วนะ “ใช่ ฉันไม่ยอมเลิกง่ายๆหรอก พวกเราจัดการมัน หึหึ” หลังจากนั้นพวกนี้ก็เข้ามารุมฉัน “เพี๊ยะ!!!!!“ ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไร แต่มันรู้สึกชามากกว่าอีก หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย |
ความคิดเห็น