ห้องเก็บของ(ใคร?)

ลำดับตอนที่ #3 : ด่าน 2

href="file:///C:\DOCUME~1\dfr\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />

แบบทดสอบด่าน 2

ชื่อเพลง : Cancer

ผู้ร้องเพลง : My Chemical Romance

ชื่อผู้สมัคร : ธารน้ำ..ตา

แนวการแต่ง : ความรัก

มีอะไรจะบอกกล่าวไหมเอ่ย : เป็นเรื่องที่นิ่งๆ ไม่มีอะไรมากเลยจริงๆ เขียนขึ้นด้วยจินตนาการล้วนๆ ไม่ต้องการสนับสนุนให้ใครทำตาม การแปลความเนื้อเพลงค่อนข้างจะลำบากและอาจมีข้อผิดพลาด เนื่องจากเพลงได้แฝงนัยบางอย่างไว้ด้วย =___=

*ส่วนเรื่องพลาสติกใสที่กั้นไม่ให้คนเข้าใกล้พระเอกนั้นเป็นเรื่องที่คาดเดาเอาทั้งเพ อันที่จริงผู้ป่วยโรคมะเร็งไม่จำเป็นต้องมี แต่ไม่แน่ใจนักว่าคนที่ทำคีโมจะมีหรือเปล่า เพราะสารเคมีชนิดดังกล่าว ค่อนข้างจะอันตรายร้ายแรง

ดังนั้นหากผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย

 เอ่อแล้วก็..กดTabแล้วนะคะ แต่มันก็เป็นแบบนี้แหละ=__=

The Cancer

                ที่ขอบปลายฟ้า แสงสุดท้ายของอาทิตย์ได้กล่าวคำอำลา ชายหนุ่มมองมันผ่านม่านพลาสติกใส พลาสติกที่กั้นเขากับโลกภายนอกออกจากกัน โลกของเขาคล้ายกับถูกห่อหุ้ม ได้เพียงมอง แต่ไม่อาจแตะต้อง.. เขาเฝ้ามองมันจนกระทั่งผ้าแห่งราตรีคลี่คลุมจนทั่ว ท้องฟ้าที่ครั้งหนึ่งเคยสว่างสวย บัดนี้กลับมืดมิดราวกับไม่เคยยลแสงสว่าง

                ทุกอย่างไม่คงอยู่ตลอดไป เขาเข้าใจ แต่จุดจบนั้นมันชั่งเดินทางมาถึงเขาเร็วเหลือเกิน

                “อดัม ฉันมาแล้ว”

                “แคทเธอรีน”

                เขาขานชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบต่ำ หญิงคนรักมีรอยยิ้มประดับบนริมฝีปากสวยของเธอ เธอทำท่าราวกับมีความสุขทั้งๆที่รอบตาบวมแดง นัยน์ตารวดร้าวขนาดนั้นนะหรือที่เรียกว่าความสุข? เขาแสนจะเกลียดรอยยิ้มนั้นของเธอ รอยยิ้มจอมปลอมให้กำลังใจที่เธอหยิบยื่นมาให้เขามากมายในช่วงหลายปีมานี้

                เธอยังคงมองเขาอยู่และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขารู้ว่าเธอหวาดกลัวต่อสภาพร่างกายที่กำลังจะแตกดับของเขา รู้ว่าเธอทำใจรับมันได้อย่างยากลำบาก หรือบางทีอาจจะยังทำใจรับมันไม่ได้เลย ความคิดเหล่านั้นกัดกร่อนหัวใจของเขา

                “อย่ามองผม ผมไม่มีค่าพอที่คุณจะมองหรอกรู้ไหม”

                Turn away,

                หันกลับไปซะ
                แคทเธอรีนยิ้มบางก่อนจะนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วย ถึงจะบอกว่าข้าง แต่ก็ห่างไกลนัก ใบหน้าของเธอที่โดนพลาสติกบดบังยังไม่สามารถปิดกั้นความสวยของเธอจากสายตาเขาไปได้ ริมฝีปากของเขาชั่งแห้งฝาด ทั้งๆที่เขาอยากจะพูดกับเธอให้มากกว่านี้ อยากจะเล่าเรื่องราวที่เขาไม่เคยเล่าให้เธอฟัง บางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจเขา เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้วอดัม..

                 If you could get me a drink of water

                ช่วยเอาน้ำสักแก้วให้ฉันดื่มหน่อยได้ไหม
                Cause my lips are chapped and faded

                เพราะว่าปากของฉันมันแตกแล้วก็ซีดลงไปทุกที

                เธอเริ่มพูดถึง 1 วันที่ผ่านมาของเธอที่ทำงาน พูดถึงหัวหน้าขี้บ่น เพื่อนร่วมงานชอบนินทา และบอกเขาว่าเธอเพิ่งขับรถผ่านร้านอาหารที่เขาเคยพาเธอไปกิน

                “อ๋อ แล้ววันนี้ฉันก็ไปบ้านคุณมาด้วยนะ”

                หญิงสาวพูด โดยไม่จำเป็นต้องพูดต่อเขาก็พอรู้ความหมายของมัน ใช่ เธอคงไปเก็บของให้เขา เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น  ทำไมเธอถึงได้ดีกับเขานักนะ เธอไม่รู้ หรือเพียงแกล้งไม่รู้กันแน่ ว่าสิ่งเหล่านี้ที่เธอกำลังทำอยู่มีแต่จะทำให้เรื่องราวมันแย่ลงไปกว่าเดิม ทำให้การตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยวของเขาสั่นคลอน

                บ้าที่สุด แค่เพียงคิดว่าจะต้องจากเธอไปชั่วนิรันดร์ บางอย่างที่อยู่ภายใต้หน้าอกซ้ายที่ผอมซูบก็กรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดขึ้นมาทันที

                I will not kiss you.

                ฉันจะไม่จูบเธอหรอกนะ
                Cause the hardest part of this is leaving you.

                เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือการจากเธอไป
                แคทเธอรีนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เขาจำได้ว่าเป็นเขาที่ซื้อให้เธอเมื่อครบรอบ 5 ปีของเขาและเธอ ชายหนุ่มรู้สึกใจหาย ปีที่ 6 นี้ จะไม่มีเขาอยู่ข้างเธอแล้ว พวกเขาคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอคือคนที่เขาใฝ่ฝันจะแต่งงานด้วย แต่ก็นั่นแหละ เรื่องราวมันพลิกพลันไปหมดเมื่อก้อนเนื้อที่อยู่ในปอดของเขาใหญ่โตขึ้น ยมทูตที่เข้ามาในนามของมะเร็งได้พรากทุกอย่างไปจากชีวิตเขา ความสุขแปรเปลี่ยนเป็นคมมีดคอยเชือดเฉือนจิตใจ  และบัดนี้มันกำลังจะพรากลมหายใจไปจากเขา

                เรื่องราวของเขาราวกับตลกร้ายของพระเจ้า วันที่เขาขอเธอแต่งงาน คือวันที่เขารู้ตัวว่าตัวเองเป็นมะเร็ง และเป็นวันเดียวกันกับที่เธอปฎิเสธเขา เขายังจำคำพูดของเธอได้ดี

                “ฉันรักคุณนะอดัม แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันยังไม่พร้อม”

                เธอไม่พร้อมจริงๆ เขารู้และเข้าใจ แต่ก็อดโทษเธอไม่ได้ หากได้แต่งงานกับเธอในตอนนั้น เขาคงจะไม่ต้องมารู้สึกแบบนี้ อา...แต่หากมองอีกแง่ เขาอาจจะรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมก็เป็นได้ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ

                จะคิดให้ได้อะไร ความจริงของเรื่องนี้คือ..สายเกินไปเสียแล้ว

                Know that I will never marry.

                รู้ดีว่าฉันคงไม่มีโอกาศได้แต่งงานแล้ว

                “ใกล้จะได้เวลาทำคีโมบำบัดแล้วนะคะ” แคทเธอรีนพูด

                “คุณจะอยู่ด้วยกับผมหรือเปล่า”

                เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “แน่นอนคะ ฉันจะอยู่กับคุณจนกว่ามันจะจบลง”

                จนกว่ามันจะจบลง... เขาทวนประโยคนั้นในใจ

                คีโม เขาไม่ต้องการจะทำมันเลยสักนิด มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ทุกคนล้วนแต่โกหกทั้งนั้น เขาไม่ได้โง่ที่จะหลงเชื่อ ชีวิตเขาเหลือน้อยเต็มที ไม่มีอะไรช่วยเขาได้ การฉีดคีโมก็เป็นแค่การยืดระยะเวลาต่อชีวิตเท่านั้น สุดท้ายแล้ว วันที่ต้องกล่าวคำอำลาก็ต้องมาถึงในที่สุด

                เข็มนาฬิกาชี้ตรงไปที่เลข 7 ได้ไม่นานนัก พยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาในห้อง เธอตัดผมสั้นสีทองของเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน ท่าทางร่าเริงของเธอทำให้ผู้ป่วยสดใสขึ้น เขารู้สึกเช่นนั้น

                “ไปกันเถอะ คุณหมอรอคุณอยู่”

                เขาย้ายร่างผอมแห้งของตัวเองไปที่รถเข็น เขาไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ และคงไม่มีใครคิดว่าวันหนึ่งนักกีฬาดาวเด่นของมหาลัยฯอย่างเขาจะมาหมดแรงจนไม่สามารถเดินได้ด้วยตัวเอง กล้ามเนื้อหายไปไหน? แล้วอาการรวดร้าวนี้เล่ามาจากไหน?

                เสียงกุกกักและเสียดสีของรถเข็นบ่งบอกว่าถูกใช้งานมาอย่างหนักหน่วง เขาได้แต่สงสัยว่าผู้ใช้งานคนก่อนหน้าเขาคือใคร และจุดจบของพวกเขาเป็นอย่างไร จะเหมือนเขาหรือเปล่า อดัมปิดเปลือกตาลงและจินตนาการภาพชายแปลกหน้าบนรถเข็นเดียวกับเขา รถเข็นของชายแปลกหน้ากำลังถูกเข็นไปสู่เส้นทางแห่งความมืด และแล้วใบหน้าของชายแปลกหน้าก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นใบหน้าผอมซีดของเขา..

                ระยะทางจากห้องผู้ป่วยกับห้องทำคีโมค่อนข้างจะไกลห่างกันพอสมควร เพราะเคมีที่นำมาบำบัดมะเร็งนั้นเป็นอันตรายต่อบุคคลทั่วไป แม้ว่ามันจะมีชื่อเรียกว่าเคมีบำบัดก็ตาม แต่หนามที่นำมาบ่ง ก็ยังขึ้นชื่อว่าหนามอยู่วันยังค่ำ ยิ่งห่างจากสถานที่มีผู้คนพลุกพล่านเท่าใดยิ่งเป็นผลดี แต่เขากลับไม่ชอบนักที่การไปห้องเคมีบำบัดทุกครั้ง จำต้องผ่านห้องโถงกลางโรงพยาบาลเสียก่อน

                เขายังจำได้ว่าครั้งแรกที่ต้องทำคีโมและผ่านห้องโถงกลางที่มากไปด้วยผู้คนนั้น เขาอายเพียงใดกับผมที่ร่วงหล่น และผิวหนังสีซีดที่ไร้ชีวิตชีวาของเขา แต่หลังจากผ่านพ้นมันไปได้ไม่เท่าไหร่ เขาจึงได้เข้าใจ ภาพลักษณ์ของเขานั้นไม่ได้ดูแตกต่างแปลกตาไปจากคนอื่นๆ ณ ที่นี้เลย ทุกคนล้วนแล้วแต่เจ็บป่วย ผิดปกติและต้องการการรักษา ไม่ว่าจะป่วยด้วยโรคอะไร แล้วมันจะต่างกันอย่างไร?

                Now turn away.

                ตอนนี้ช่วยหันกลับไป
                Cause I'm awful just to see.

                เพราะว่าฉันมันน่ากลัวเกินไปที่จะมอง
                Cause all my hairs abandoned all my body

                ผมทุกเส้นของฉันมันร่วงหมดแล้ว
                All my agony.

                ฉันเจ็บปวดไปทั่วทั้งกาย

                แคทเธอรีนเดินขนานข้างกับรถเข็นของของเขา คำปลอบใจพรั่งพรูออกมาจากปากเธอทีละนิดทีละหน่อย ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ คนที่จมปลักกับความหวาดกลัวคือเธอ ไม่ใช่เขา อดัมกุมมือเธอไว้ ไออุ่นจากมือเธอทำให้มือที่เย็นเยียบของเขาอุ่นขึ้นบ้างเล็กน้อย

                เขาไม่ได้จมปลักกับความหวาดกลัว แต่เขายึดติดกับคำว่ารัก และนั่นมันแย่ยิ่งกว่าเสียอีก

                จุดหมายปลายทางของพวกเขาคับแคบและเต็มไปด้วยกลิ่นฉุน ท้องไส้ของเขาปั่นป่วน แค่เพียงได้กลิ่นของมัน ร่างกายของเขาก็เริ่มมีปฏิกิริยา เขารู้สึกคล้ายจะอาเจียนแต่ก็อดกลั้นไว้ ก่อนที่คีโมจะถูกฉีดเข้าในมาในร่างกายของเขา ชายหนุ่มก็เริ่มควานหามือของหญิงสาวมาจับไว้ เขาบอกตัวว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

                แคทเธอรีนออกไปจากห้องก่อนที่เขาจะทำคีโมขั้นสุดท้ายเสร็จ เขาเห็นน้ำตาของเธอ หญิงสาวออกไปเพื่อร้องไห้  เธอไม่อยากให้เขาเห็น และเขาเองก็ไม่ต้องการจะมองมัน

                Baby, I'm just soggy from the chemo,

                คนดีของฉัน...เพราะเคมีบำบัดฉันเปียกโชกไปหมด
                But counting down the days to go.

                ได้แต่นับวันที่ต้องจากเธอไป

                เธอเดินกลับมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม ใช่ คุณอ่านถูกแล้ว รอยยิ้มจอมปลอมของเธอส่งมาให้เขาอีกครั้ง พวกเขาละทิ้งห้องเคมีบำบัดนั้นไว้เบื้องหลังและกลับไปยังห้องพัก มันยากมากที่เขาจะมองรอยยิ้มของเธอและเชื่อว่าเธอกำลังยิ้มให้เขาจริงๆ แต่มันก็ยังดีกว่าต้องเห็นน้ำตาของเธอ

                เราอยู่กันตามลำพังในห้องเดิมอีกครั้ง เธอนั่งที่เดิมของเธอ ส่วนเขาก็นอนอยู่บนเตียงเดิมและจ้อมมองเธออยู่เนิ่นนาน ทุกคำพูดของเธอไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของเขาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมองทุกอากัปกิริยาของเธอ พยายามจดจำทุกรายละเอียดไม่ให้ตกหล่นก่อนจะละสายตากลับไปที่ท้องฟ้า

                “แคทเธอรีน..”

                “คะ?” เธอตอบรับแทบจะในทันที ชายหนุ่มเงียบนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ย

                “คุณคิดว่า อะไรกำลังรอเราอยู่..ที่ฟากฝั่งนั้น”

                “อดัม! ยะ อย่าพูดแบบนั้น คุณจะต้องไม่เป็นอะไร”

                เขายิ้มอ่อนโยนให้เธอ

                “ผมรู้ ผมจะไม่เป็นอะไร”

                ใช่ มันก็แค่ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วเท่านั้นเอง

                It just ain't living.

                มันก็แค่ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วเท่านั้น
                “ผมก็แค่สงสัย แคทเธอรีน.. อะไรที่คอยผมอยู่หลังความตายนั้นคืออะไรผมไม่รู้-” หญิงสาวหลุดเสียงสะอื้นออกมา “แต่สำหรับคุณ ฟากฝั่งนั้นจะมีผมรออยู่” เขาจบประโยค

                “อดัม..”

                “อย่าเข้ามาใกล้ผมมากกว่า”

                เขากล่าวห้ามเมื่อเห็นเธอลุกจากเก้าอี้มาที่เตียงของเขา แคทเธอรีนเช็ดน้ำตาที่กำลังรินไหลออกจากใบหน้า

                “ฉันไม่กลัวจะติดโรคร้ายอะไรจากคุณทั้งหลายนั้น”

                “แต่ผมกลัว” เขายิ้ม “หากคุณเข้ามาใกล้กว่านี้ สิ่งที่ผมพยายามทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า ถ้าคุณสงสารผม กรุณาหยุดอยู่ตรงนั้น...ได้โปรด”

                หญิงสาวกำพลาสติกใสแน่น น้ำตาของเธอกำลังไหลริน เขาปรารถนาจะลบคราบน้ำตานั้นออกไปจากใจเธอเหลือเกิน เขาไม่ต้องการจะเห็นน้ำตาของเธออีกแล้ว

                “ได้โปรดอย่าร้องให้เพราะผมอีกเลย”

                ถ้าหากจะร้อง ก็ช่วยร้องหลังจากที่เขาจากไปแล้ว อย่างน้อยๆ เขาก็จะรู้สึกดีที่เธอยังจดจำเขาได้ ไม่ใช่รู้สึกแย่ที่เขาไม่สามารถละทิ้งเธอไปแบบนี้ เธอหยุดและยิ้มให้เขา

                “ฉันต้องกลับแล้ว”

                เธอเปร่งเสียงออกมาอย่างยากเย็นหลัง เขาหันกลับมามองเธอและนิ่งงันไป

                “งั้นหรือ...งั้นก็ลาก่อน”

                “คะ..ลาก่อน”

                เธอยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายและเดินออกจากห้องไป

                I just hope you know.

                ฉันแค่หวังให้เธอรู้
                That if you say goodbye today.

                เมื่อเธอบอกว่าลาก่อน
                I'd ask you to be true.

                ฉันคงได้แต่ถามว่ามันจริงใช่ไหม

                กริ๊ง~!!!

                หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอเปิดประตูระเบียงที่ปิดไว้แล้วเข้าไปในห้องชุดที่เธอซื้อไว้เมื่อหลายปีก่อน แคทเธอรีนฉวยกระเป๋าสะพายจากโซฟาและควานหาโทรศัพท์

                “สวัสดีคะ”

                เธอกรอกเสียงหวานใส่โทรศัพท์ เสียงที่ตอบกลับสั่นไหวเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หญิงสาวปล่อยโทรศัพท์หลุดมือลงไปตั้งแต่เมื่อใดเธอไม่สามารถจำได้ รู้เพียงแต่น้ำตาที่กำลังหลั่งไหลร้อนผ่าวเหลือเกิน

                เขาจากเธอไปแล้วจริงๆ

                Cause the hardest part of this is leaving you.

                 เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือการจากเธอไป
                เธอไม่รู้ว่าเธอนำหัวใจที่แตกสลายของเธอมาที่นี่ได้อย่างไร หญิงสาวเหม่อมองออกไปที่ไกลแสนไกล แสงจันทร์ทอประกายสีทองสุกสว่างทั่วทั้งแดนรัตติกาลอันมืดหมอง ผืนน้ำเรียบนิ่งผสมผสานกับกลิ่นไอฝนลอยล่องมาตามลมแห่งเสียงกระซิบ

                “ได้โปรดอย่าร้องไห้เพราะผมอีกเลย”

                ถ้อยคำของความปรารถนาครั้งสุดท้ายจากเขา แต่เธอกลับ...หลั่งน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าใต้เงาจันทรานี้โดยไม่สามารถห้ามตัวเองได้ หวังให้เขาได้รับรู้ ความเจ็บปวดร้าวรานยามเมื่อเขาจากเธอไป รอยแผลนั้นยังคงแสบร้อนไร้การบรรเทา และเมื่อสายลมพัดผ่าน เธอเพียรฝากคำกระซิบนี้

                “ที่รักของฉัน...ฉันจะยุติมัน ฉันจะร้องไห้ให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย”

                น้ำตาของเธอ..มากมายเพียงเท่าใดแต่ก็ไม่อาจสามารถชำระล้างความทุกข์ตรมเหล่านั้นออกไปจากใจได้  หรือกระทั่งหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาจากที่ซึ่งเขากำลังแย้มยิ้มอยู่ ณ ตอนนี้ ก็ไม่อาจลบล้างความสูญเสียที่เธอได้รับ

                แล้วเมฆสีครามก็เคลื่อนตัวบดบังแสงจันทร์พร้อมๆกับน้ำตาหยดสุดท้ายที่รินไหล

                ถึงเวลาแล้ว... ลาก่อนราตรีอันแสนหวาน ลาก่อนชีวิตที่ทุกข์ทรมาน เพื่อกล่าวสวัสดีอีกครั้ง ลาก่อนราตรีอันแสนหวาน...

                Cause the hardest part of this is leaving you

                เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือ............การจากเธอไป

                ความเย็นยะเยือกโอบรัดตัวแน่นและทุกอย่างก็เลวร้ายลงไปอีก ร่างที่ห่อหุ้มหัวใจดวงนี้ดิ้นทุรนทุรายใต้ผืนน้ำดำมืด แต่ครั้นลมหายใจเฮือกสุดท้ายจบสิ้นลง ทุกๆอย่างก็ถูกละทิ้งไว้เบื้องหลังอย่างไม่มีวันหวนกลับ

                ที่แห่งนั้น...เขากำลังแย้มยิ้มมาให้เธอ

เนื้อเพลง

Cancer

My chemical romance

Credit: shadow and regret แห่ง MCRmy Thailand

รวบรวมจาก Imnotokay.net  เพิ่มเติมโดย ธารน้ำ..ตา

Turn away, หันกลับไปซะ
If you could get me a drink of water ช่วยเอาน้ำสักแก้วให้ฉันดื่มหน่อยได้ไหม
Cause my lips are chapped and faded เพราะว่าปากของฉันมันแตกแล้วก็ซีดลงไปทุกที
Call my Aunt Marie. บอกป้ามารี่ด้วยนะ
Help me gather all my things, ช่วยเก็บข้าวของทุกอย่างที่ฉันมี
And bury me in all my favorite colors. และช่วยสวมชุดสีโปรดของฉันก่อนที่จะฝังร่างของฉัน
My sisters and my brothers still. น้องสาวกับน้องชายยังอยู่กับดี
I will not kiss you. ฉันจะไม่จูบเธอหรอกนะ
Cause the hardest part of this is leaving you.

เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือการจากเธอไป

Now turn away. ตอนนี้ช่วยหันกลับไป
Cause I'm awful just to see. เพราะว่าฉันมันน่ากลัวเกินไปที่จะมอง
Cause all my hairs abandoned all my body ผมทุกเส้นของฉันมันร่วงหมดแล้ว
All my agony. ฉันเจ็บปวดไปทั่วทั้งกาย
Know that I will never marry. รู้ดีว่าฉันคงไม่มีโอกาศได้แต่งงานแล้ว
Baby, I'm just soggy from the chemo, คนดีของฉัน...เพราะเคมีบำบัดฉันเปียกโชกไปหมด
But counting down the days to go. ได้แต่นับวันที่ต้องจากเธอไป

It just ain't living. มันก็แค่ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วเท่านั้น
I just hope you know. ฉันแค่หวังให้เธอรู้
That if you say goodbye today. เมื่อเธอบอกว่าลาก่อน
I'd ask you to be true. ฉันคงได้แต่ถามว่ามันจริงใช่ไหม

Cause the hardest part of this is leaving you.

 เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือการจากเธอไป

Cause the hardest part of this is leaving you

เพราะสิ่งที่ยากที่สุดของเรื่องนี้ คือ............การจากเธอไป

Cancer - My Chemical Romance