คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [รวมพล] เฮ้อ~ผู้หญิง
บทที่ 2
เฮ้อ~ผู้หญิง
ก้าวแรกที่ชิกะมารุย่างเท้าเข้ามาในเขตห้องสอบรอบแรกและพบกับเกะนินนับร้อยคนจากทุกแคว้นที่ใฝ่ฝันจะเลื่อนขั้นเป็นจูนินนั่งเรียงหน้ากันอยู่เดื่อดาษ เขาตระหนักดีว่า โอกาสที่ตัวเองจะสอบผ่านมันมีอยู่น้อยนิดแค่ไหน อันที่จริง เขารู้อยู่แล้วตั้งแต่ต้น แต่พอเอาเข้าจริงๆก็อดสลดใจไม่ได้
เฮ้อ~ ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี้ย
“โอ้โห! มีแต่พวกที่น่าจะเก่งๆทั้งนั้นเลย” อิโนะพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งทึ่งกึ่งตกใจ
เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ “มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้าจะมีใครด้อยค่าอ่อนฝีมือก็คงมีแต่พวกเรานี่แหละ”
“-__-^^ ขอบใจที่ให้กำลังใจยะ ฉันใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเลย”เธอประชดเสียงแหลม
“เลิกกินสักทีเถอะน่าโจจิ”
เมื่อเห็นชิกะมารุไม่ตอบโต้ อิโนะก็หันไปแว๊ดๆใส่เพื่อนร่วมทีมอีกคนแทน อาคิมิจิ โจจิ เพื่อนรักของเขาป้อนขนมเข้าปากตัวเองอีกคำก่อนจะเคี้ยวตุ่ยๆจนแก้มพองโดยไม่สนใจใยดีอิโนะสักนิดเดียว
สมกับเป็นนายดีนี่
“นี่เธอ! ยืนขวางประตูอยู่ได้ เกะกะขวางทางจริง”
“อ๊ะ! ขอโทษคะ”
“ขอโทษแล้วฉันเข้าไปได้ไหม!! ออกไปให้พ้นทางเซ่!”
ชิกะมารุยักไหล่พรางถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรกัน ยังไม่ทันไรก็มีคนมาหาเรื่องซะแล้ว เซ็งจริงจริ๊ง เขาเอี้ยวตัวกลับมามองที่ประตูอันเป็นที่เกิดเหตุ เห็นอิโนะยืนกำหมัดแน่นก็พอจะเดาสถานการณ์ออกว่ามันชักจะแย่ลงไปทุกทีแล้ว ไม่ทันที่จะได้ห้ามเพื่อนร่วมทีม อิโนะก็ตั้งท่าชี้หน้าคู่กรณีไปแล้ว
แก่นแก้วจริงนะแม่คุณ-__- จะมีเรื่องก็ตอนนี้แหละ
“น้อยๆหน่อย ถ้านายรีบมากนายก็มุดไปเลยเซ่ยะ!”
-__-;; เฮยๆ ถ้ามันมุดจริงๆจะทำไง เจ้านั่นมันยิ่งท่าทางติ๊งต๊องๆหน่อยๆอยู่ด้วย อายุก็น่าจะไร่เรี่ยกับเขา แต่การแต่งตัวนี่สิ เฮอะ! ตัวอย่างกับหมูแต่ดันใส่ชุดแมว มาคนเดียวแท้ๆแต่กล้าหาเรื่อง ถ้ามันไม่ปัญญาอ่อน ก็แสดงว่ามันใจในฝีมือน่าดู
“อย่ามีเรื่องกันเลยนะอิโนะ”โจจิเข้ามาห้ามทั้งๆที่มือยังไม่ละออกจากถุงขนม
“ก็ดูไอ้อ้วนนั่นมันพูดสิโจจิ ยังงี้มันต้องตื๊บ ต้องตื๊บบบบบ>[ ]<~!!”
“จะไม่มากไปหน่อยเหรอ-0-^^ ใครอ้วนห๊ะ!? ยัยอัปลักษณ์!”
“กรี๊สสสส ไอ้แมวผี!!!!”
อิโนะชูหมัดขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดที่ว่าไม่สามารถหลบทันได้แน่ๆ ‘ไอ้แมวผี’ก็พอจะรู้ตัวอยู่เลาๆว่าไม่รอด ก่อนที่มือเล็กๆของเด็กสาวจะกระแทกกับใบหน้าของอีกฝ่าย ทรายจากที่ไหนก็ไม่รู้ก็เลื่อนมาคั้นกลางระหว่างหมัดของเธอกับใบหน้าเขา ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับโลกหยุดหมุนเมื่อเจ้าของปอยผมสีแดงสดและเด็กสาวคุ้นหน้าก้าวผ่านพ้นประตูเข้ามา ชิกะมารุจำเธอได้ภายในวินาทีเดียว เธอก็คือเทมาริ
“ฉันบอกว่าอย่ามีเรื่อง”
เสียงทรงอำนาจดังมาจากเด็กหนุ่มผมแดง ทั้งๆที่เด็กกว่า แต่เด็กหนุ่มอีกคนก็มีท่าทางเกรงกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ขอโทษนะกาอาระ”
“ฉันบอกนายแล้วไงคันคุโร่ว่าอย่าไปหาเรื่องใคร แล้วพวกนี้ นี่!!”นิ้วเรียวของเทมาริค้างอยู่ในอากาศในขณะที่ชี้มาที่ใบหน้าชิกะมารุ เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นเขา
“อะไรเทมาริ เธอรู้จักเจ้าสวะพวกนี้ด้วยเหรอ”
คนที่ชื่อคันคุโร่ถามน้ำเสียงเย้ยยัน ชิกะมารุเลิกคิ้วมองเด็กสาวมีท่าทางกระอักกระอวล สายตาของเธอมองต่ำลงไปที่พื้น
“นี่เทมาริ ฉันถามได้ยินไหม เธอรู้จักเจ้าพวกนี้ด้วยเหรอ”
“ไม่ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย”
ไม่ใช่เสียงของเด็กสาวที่บอกปัดปฏิเสธ แต่เป็นเสียงของเขาเอง ชิกะมารุสบตากับเธอเพียงแวบเดียวก่อนจะหันกลับไปหาเพื่อน มือแข็งแรงกำแน่นรอบข้อมือเด็กสาวอีกคน อิโนะอ้าปากจะถาม แต่เขาก็ชิงพูดซะก่อน
“ถ้าเธอไม่สังเกตนะอิโนะ ตอนนี้คนอื่นกำลังจ้องเขม่งมาทางเราอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้ออยู่แล้ว”
เธอหันไปมองรอบๆแล้วยิ้มแห้งๆจากนั้นจึงเดินตามแรงชักนำของชิกะมารุมาที่มุมห้อง
“เจ้าพวกนั้นมันมาจากไหนกันนะ เจ้าหัวแดงนั่นดูอันตรายไม่ใช่เล่นเลย”โจจิเปิดปากที่เต็มไปด้วยขนม ชิกะมารุถอยห่างจากเพื่อนรักไปสองก้าว - -*
“พวกซึนะ”
“ท่าทางจะเก่ง”อิโนะเออออ
“-_-^^ แล้วเธอไปมีเรื่องกับมันทำไมถ้ารู้อยู่แล้ว”
“เป็นนายจะยอมให้มันด่ารึไงเล่า”
“ยอม”
“-_-* ชิกะมารุ นายนี่มัน...”
เสียงอิโนะขาดหาย สายตาเธอมองข้ามไหล่เขาไปแล้วจู่ๆก็ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะกระโดดโลดเต้นผ่านเด็กหนุ่มไป ชิกะมารุมองตามแผ่นหลังเธอไปก็พบกับเพื่อนต่างกลุ่มที่ยืนตะลึงอยู่หน้าประตู ที่เดิมกับที่พวกเขายืนตะลึง และที่เดียวกับที่พวกเขาเพิ่งมีเรื่องไป
“ซาสึเกะคุง!!”ว่าแล้วยัยอิโนะก็กระโดดกอดคอเจ้าซาสึเกะที่ยืนหันหลังให้ทันที
“ซาสึเกะคุงทำไมช้าจัง ฉันนี่นะไม่ได้เจอซาสึเกะคุงน๊านนาน อยากเห็นหน้า”เธอพร่ำยาวด้วยประโยคหวานเยิ้มชวนเลี่ยน เขารู้สึกอยากจะอ้วกขึ้นมาชอบกล
“ปล่อยซาสึเกะคุงเดี๋ยวนี้นะยะ! ยัยสมองหมู!!”เสียงตวาดเนื่องจากฤทธิ์ของความหึงหวงจากฮารุโนะ ซากุระดังขึ้น
เอาอีกแล้ว ผู้หญิง....
“ซากุระเองหรอกเหรอ ยังหน้าผากโหนกเหมือนเดิมเลยนะ”
“หนอยๆ”
“อะไรก๊านน ไอ้การสอบห่วยๆอย่างนี้ พวกนายก็มาสอบด้วยเหรอ”ชิกะมารุพูดในขณะที่เดิมมาสมทบกับเพื่อนร่วมรุ่น
“คิดว่าใครที่ไหน พวกสามบ้านี่เอง”เจ้าหมอนารูโตะทัก
“=__=+อย่ามาเรียกอย่างนี้นะ ไอ้ตัวน่ารำคาญ”
“ยะฮู้~ ว่ายังไงเพื่อนเกลอ พร้อมหน้าพร้อมตากันเชียว”
“สวัสดีคะ”
“อะไรกัน พวกนายก็เข้าสอบด้วยเหรอ สุดเซ็ง”เด็กหนุ่มหาวฟอดใหญ่เมื่อพบกับแก๊งคิบะ ฮินาตะ และชิโนะ แห่กันมาอย่างกับเขาแจกข้าวสารฟรี
“เด็กใหม่ 9 คนเลยเหรอ อยากจะรู้จริงว่าพวกนายจะไปได้สักกี่น้ำ”คิบะพูด
“มั่นใจจังนะคิบะ”ซาสึเกะถาม
ถ้าจะมีใครที่น่าจะเป็นไปได้ที่จะสอบผ่านก็คงไม่พ้นเจ้าซาสึเกะนี่ละ แต่ถ้าสอบผ่านเป็นทีม เจ้าซาสึเกะก็ดูท่าจะแย่เหมือนกัน ก็มีนารูโตะรวมอยู่ในทีมด้วยนี่
“เฮอะ ก็พวกฉันฝึกกันมาอย่างดีเลยนะสิ”คิบะยังไม่เลิกเกทับ
“ซาสึเกะนะไม่รู้ แต่ฉันนะไม่น้อยหน้านายหรอกเฟ้ย”นารูโตะเข้าร่วมวงด้วยอีกคน น่าเบื่อทั้งนั้นเลยพวกนี้ ทั้งพวกผู้หญิงที่ยังเถียงกันไม่เลิก แล้วไอ้พวกนี้ยังมาหาเรื่องทะเลาะกันอีก เฮ้อ จะเหลือก็แต่เขา ชิโนะ และโจจิซึ่งตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่สนใจอย่างอื่นเลยนอกจากกิน แต่แล้วเจ้าโจจิก็ปลายตามองไปที่คิบะ ทำหน้าปลื้มสุดๆอย่างน่าสงสัย
“จะว่าไปอากามารุก็น่ากินเหมือนกันนะ”
- -*เอ้า เอาเข้าไป จะกินแม้กระทั่งหมา
โจจิเดินดุ่มๆเข้าไปหวังจะง๊าบอากามารุหมาตัวโปรดของคิบะซึ่งเจ้าตัวไม่เคยปล่อยห่างตัวเลยสักครั้งเดียว แต่ก็ถูกชิโนะก้าวออกมาดักไว้
“มีปัญหาอะไรเหรอ นายก็อยากกินอากามารุเหมือนกันเหรอ”โจจิถามด้วยความใสซื่อ เขาเชื่อว่าเจ้านั่นคิดอยู่จริงๆว่าจะมีคนมาแย่งอากามารุไปกินซะก่อน เหมือนว่าอาหารที่กินไปเยอะๆจะไม่เคยไปเยี่ยมเยียนสมองเลย -_-‘’
“อย่าเหยียบนะ”
“อะไร”
“บอกว่าอย่าเหยียบ”ชิโนะย้ำ ทุกคนมีสีหน้างงงัน แต่เมื่อพวกเขาก้มลงมองที่พื้นจึงได้เข้าใจ แมลงหลายสิบตัวกำลังเดินสวนสนามตัดผ่านพวกเขาไปที่ชิโนะอย่างสบายอกสบายใจ(แหงละ ก็เจ้านายมันปกป้องสุดชีวิตซะขนาดนั้น)
“นี่พวกเด็กๆ เงียบเสียงลงหน่อยจะดีนะ เด็กใหม่จากอคาเดมี่ใช่ไหม ผมชื่อยากุชิ คาบูโตะ ก่อนอื่นขอให้มองไปรอบๆ”
ทุกคนทำตามที่คนแปลกหน้าซึ่งแนะนำตัวว่าชื่อคาบูโตะบอก แล้วก็เป็นอย่างที่ลางสังหรณ์ของเขาคาดไว้ เมื่อชิกะมารุกวาดสายตาไปทั่วห้องสอบก็ต้องพบกับสายตาประสงค์ร้ายนับร้อยคู่ มากกว่าตอนที่อิโนะทะเลาะกับคันคุโร่โขเลย คราวนี้คงไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะแน่ๆถ้าพวกนั้นคิดจะฆ่าเด็กใหม่อย่างพวกเขาทิ้ง บางที่เขาอาจจะจบชีวิตที่นี่ซะละมั้ง เอาน่า ตายที่ไหนก็เหมือนๆกัน เด็กหนุ่มปลอบตัวเอง พอทุกคนหันกลับมาทำหน้าแหยๆให้กันและกัน คาบูโตะก็พูดต่อทันที
“ก่อนสอบทุกคนก็เครียดจัด ไม่อยากให้มีเรื่อง แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ เด็กใหม่ก็ไม่รู้เรื่องอย่างนี้ เหมือนฉันเมื่อก่อน”
“ถามหน่อย สอบครั้งที่2เหรอ”ซากุระถาม
“7 แล้ว”
“งี้ก็รู้ทะลุปลุโปร่งเลยนะสิ”
“แต่ว่าสอบตกทุกทีนี่หว่า”ชิกะมารุดัก ทำให้เจ้าตัวหลุดหัวเราะแห้งๆออกมาพรางเกาหัวแกรกๆ เด็กหนุ่มเบ้ปาก
“ข้อสอบจูนินนี่มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ เฮ้อ เรื่องน่ารำคาญทั้งนั้นเลย”
“เลิกบ่นสักทีเถอะน่า ลูกพี่คาบุโตะครับ ขอดูข้อมูลหน่อยได้ไหม”นารูโตะพูดประจบประแจงเพราะมีแผนร้าย หวังจะได้รู้ข้อมูลคนอื่นฟรีๆ
“ได้สิ นี่คือการ์ดความจำ ฉันได้บรรจุข้อมูลของทุกคนลงไปในนี้แล้ว อยากจะรู้เรื่องของใครละ”
“ร็-“
“ซาบาคุโนะ กาอาระแห่งซึนะ”
นารูโตะแทบจะวิ่งเข้าไปทึ้งหัวซาสึเกะเพราะถูกชิงถามตัดหน้าไปซะดื้อๆ ทั้งๆที่ตัวเองลงทุนประจบแท้ๆ
คาบุโตะหงายไพ่หรือที่ตัวเขาเองเรียกว่าการ์ดความจำ เป็นภาพของเจ้าเด็กหัวแดงที่เขาเพิ่งพบเมื่อไม่ถึงสิบนาทีก่อนนี่เอง ซาสึเกะสนใจเจ้าหมอนี่หรอกหรือ ฝีมือคงร้ายกาจน่าดู
“ข้อมูลไม่มีอะไรมาก เพราะเป็นคนต่างถิ่นด้วย เกะนินเคยทำภารกิจระดับBซะด้วย บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ไม่เคยได้รับบาดแผลจากภารกิจเลยสักครั้ง”
“เกะนินทำถึงระดับBแต่ไม่มีแผลเลยงั้นเหรอ”
“เจ้าหมอนี่เป็นใครนะ”
“อีกคนหนึ่ง ร็อกลีแห่งคิโนฮะ”ซาสึเกะขัดขึ้น แต่คราวนี้นารูโตะไม่มีท่าทีขัดเคืองแต่อย่างใด คงจะเป็นคนๆเดียวกันกับที่ต้องการรู้ละมั้ง
“เป็นนินจาที่ใช้แต่กระบวนท่า ยิ่งปีนี้ยิ่งฝึกหนักเป็นพิเศษ ใช้คาถาไม่ได้เลย เพื่อนร่วมทีมคือ ฮิวงะ เนจิ และเท็นเท็น อยู่ในความดูแลของมาอิโตะ ไก”
“เป็นนินจาแต่ใช้คาถาไม่ได้เลยเนี่ยนะ”
“เฮอะ”
“ไม่ใช่แค่กาอาระหรือร็อกลีหรอก ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นนินจาที่ถูกคัดสรรมาอย่างดีแล้วทั้งนั้น เป็นเกะนินระดับท็อปๆของหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นแคว้นใหญ่ๆทั้ง5 โคโนฮะ อิวะ คิริ ซึนะและคุโมะ รวมถึงหมู่บ้านเล็กๆ อย่างโอโตะก็ล้วนแล้วแต่มีฝีมือกันทั้งสิ้น ไม่ควรประมาทเด็ดขาด”
“ฉันชักจะกลัวขึ้นมาแล้วสิ”
“ไม่ได้นะฮินาตะ จะมาหมดไฟตั้งแต่ยังไม่เริ่มได้ไง”
“แหม แต่ฉันก็กลัวจริงๆนี่”
“นี่ทุกคนฟังนะ!!!!”
เสียงแปดหลอดของนารูโตะดังก้องทั่วห้องสอบ เด็กใหม่อีก8คนสะดุ้งโหย่งในวินาทีเดียวกัน ด้วยว่าสายตาน่ากลัวที่หายไปเมื่อครู่ย้อนกลับมาอีกครั้งพร้อมความสยดสยองที่ยิ่งกว่า
“ชื่อของฉันคืออุซึมากิ นารูโตะ ไม่มีวันยอมแพ้พวกนายหรอก!!!!!”
เงียบกันไปชั่วอึดใจ แล้วก็เริ่มมีเสียงซุบซิบดังมาจากผู้เข้าสอบคนอื่นๆซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
สายตาของชิกะมารุสะดุดอยู่ที่เด็กสาวผมสีเหลืองนวล เทมาริมองมาที่นารูโตะก่อนจะยิ้มเหยียดๆทั้งๆที่มันไม่เข้ากับเธอเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนร่วมทีม แล้วเธอก็หันมาทางเขาเข้าพอดี แววตาของเธอที่มองมาที่เขาไม่ได้ดูเป็นมิตรอย่างที่เคยเป็น แต่มันกลับถูกแทนที่ด้วยความไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆเสียด้วย เด็กหนุ่มทำหน้าเอ๋อ ทำปากพะง๊าบๆว่า'อะไร' แต่เธอก็เมินเขาไปอย่างไม่ใยดี สร้างความงุนงงให้กับเด็กหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยเข้าใจอะไรผู้หญิงเลยอย่างเขาเป็นอันมาก
อะไรก็ไม่รู้ สุดท้ายเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญอีกคนหรอกหรือนี่ ทั้งๆที่ทีแรกเขาไม่คิดอย่างนั้นแท้ๆ เฮ้อ ผู้หญิง...
“เจ้านั่นมันเป็นบ้าอาร๊ายยยยT[ ]T!!”อิโนะเขย่าตัวซากุระคล้ายกับว่าจะทำให้เรื่องทั้งหมดกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อย่างนั้นแหละ
“ถ้าผู้คนแตกตื่นจะทำไงยะ!!”เธอเขย่าแรงขึ้นอีก -_-;
“แล้วทำไมต้องมาบอกฉันด้วยยะ>[ ]<!!”
“ไม่มีวันยอมแพ้งั้นเหรอ? เฮอะ ให้ความรู้สึกดีเป็นบ้า”
“เจ้างั่งนั่น พริบตาเดียวสร้างศัตรูได้รอบทิศเลยแฮะ”ชิกะมารุบ่นแต่ก็ยอมรับว่าตัวเองก็รู้สึกคึกขึ้นมากับเขาบ้าง แม้ว่าจะน้อยนิดเสียเหลือเกิน
“หุบปากได้แล้ว!! พวกจอมซ่าส์ทั้งหลาย!!”
เสียงห้าวเต็มไปด้วยพลังประกาศก้อง ทุกสายตาตวัดกลับไปจับจ้องผู้มาใหม่ทันที ที่ตรงนั้น หน้ากระดานดำ มีเหล่าโจนินยืนอยู่นับยี่สิบคน ทุกคนล้วนมีความน่ากลัวแผ่ออกมาด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะคนๆนั้นที่ยืนอยู่ด้านหน้าเหล่าโจนินทั้งหลาย เจ้าของเสียงกัปนาถ ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวพยายามให้เป็นมิตรที่สุด แต่ไม่ได้เป็นมิตรกับผู้มองเลยแม้แต่น้อย
“ฉันคือผู้คุมสอบรอบแรก โมริโนะ อิบิคิ"
t
t em
| Q |
ความคิดเห็น