คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สักกเทวราช 2 (Indra2)
พระอินทร์ ไ้รับยย่อว่าเป็นประมุแห่เทวาทั้ปว ใบหน้าามหล่อเหลาเรื่อแ่ายสีเียว เนื้อัวเปล่ประายสีทอ รูปร่าำยำล่ำสัน มีื่อเรีย่า ๆ มามายหลายื่อ อาทิ พระสัเทวรา พระสหัสนัยน์ พระอมรินทร์ พระเทวรา พระโสีย์ มีสี่แนสี่มือ อาวุธสำัือ วัระ สายฟ้าที่มีพลัสูยิ่ สามารถทำลายภูเาทั้ลูในราวเียว นอานี้ยัมีัร ศรธนู บ่วบาศ สั์ า่าย บันาลให้เิภัยธรรมาิไ้แทบทุนิ ทั้ฝน ฟ้าผ่า พายุ แม้แ่ภูเาไฟระเบิ ทร้าเอราวัเป็นพาหนะ หรือบารั้็เินทา้วยพระอาทิย์
ที่ประทับอพระอินทร์ือปราสาทไวยันะวิมาน อยู่บนเาพระสุเมรุ ในปราสาทมีพระอาสน์หรือที่นั่สำหรับพระอ์โยเพาะ ปิะอ่อนนุ่มเย็นสบาย แ่หาโลมนุษย์เิภัยร้ายแร ผู้มีบุหรือนีไ้รับวามเือร้อน ที่นั่ะร้อนและแ็ระ้า ทำให้พระอินทร์้อลมาให้วาม่วยเหลือึะลับไปนั่สบายเหมือนเิม
พระอินทร์มัถูนินทาว่าเ้าู้ เพราะเป็นเทพที่หล่อเหลาที่สุอ์หนึ่ บ้า็ว่าเยไปยุ่ับภริยาอฤษีนถูสาบ แ่วามริแล้วพระอินทร์มีนิสัยอบปป้อุ้มรอ ทั้มีวามภาภูมิใในำแหน่อมเทพอย่ายิ่ ที่ว่ามีาพันวทั่วัว วามริเป็นวามสามารถในารมอเห็นสิ่่า ๆ พร้อมันนับพันเหุาร์ เนื่อาถูพูถึในแ่ร้ายมานาน บารั้ึอาูี้ใน้อยไปบ้า
ุเ่นที่สุอพระอินทร์ือศัิ์านะอำแหน่อมเทพ ทำให้สามารถสั่ารเทวาอ์อื่น ๆ ให้ทำามบัาอน ึ่ามปิเทพแ่ละอ์ะไม่ยอมทำามำสั่อเทพอ์อื่น แม้แ่อร้อยัยาะ่วยัน แ่ทั้นี้ะเอาวามิอนธรรมาไปวัับเทพเ้า็ะเทียบันไม่ไ้
ส่วนนาเมลาหรือมีเมลา เป็นเทพธิาแห่ท้อทะเล มีรูปร่าหน้าาามยิ่ว่ามนุษย์ในแนิน มัะถือวแ้ววิเศษ์ึ่มีแสล้ายวาวเปล่ประาย ไม่มีวัถุใในเมือมนุษย์ที่สวยามเท่าวแ้วนี้อี บาราวเมื่อนาโยนวแ้วไปมา ็ะเิแสแปลบปลาบบนท้อฟ้า ในอียัษ์รามสูรึ่มีอิทฤทธิ์มาเห็นวแ้วนี้แล้วเิอยาไ้ ึพยายามะแย่านาเมลา แ่ไม่สามารถสู้วามเร็วอนา แม้ะว้าวานวิเศษเ้าใส่ แ่นา็หลบไ้ทุรั้ เิเป็นำนานฟ้าแลบฟ้าผ่าให้าวบ้านเล่าานันมาเนิ่นนาน
พลัที่อยู่ในวแ้วนั้นมามายมหาศาลระับไอเทมัรวาล แ่มิเยถูใ้อย่าอาวุธ นาเมลาเอ็มอวแ้วนี้เป็นเหมือนเรื่อประับหรืออเล่นเสียมาว่า
เมื่ออบรับำสั่อพระอินทร์แล้ว นายมือึ้นลาอาาศ วแ้ว็ลอยปราอยู่เหนือมือนา ส่อแสแวววาวระยิบระยับ ผม้อยอมรับว่าแสที่ส่อออมาสวยมา เหมือนวาวทั่วทั้ฟ้ามาอยู่ในลูแ้วนาเท่าผลส้ม ยิ่มอยิ่เพลินา
“เทวิน หาเ้าเผลอิอยู่ในวามลุ่มหลแห่วแ้ว ิะลายเป็นอสูร อยเฝ้าไล่ามนาไปลอาล”
ผมสะุ้ับำเือนนี้
“ทำไมน่าลัวอย่านั้นรับ”
“สิ่ที่สวยามมาเท่าใ ็มีอันรายมาเท่านั้น”
นาเมลาหันมายิ้ม ผมรู้สึว่าเธอยิ้มให้ผม ใละลายเลยรับ ัทย่าว่าสวยมาแล้ว แ่เทพธิาเธอสวยเหนือมนุษย์ริ ๆ
“เทวิน เ้าเป็นบุรุษที่น่าสนใ แ่ะาอเรายัไม่ผูพันันในาิภพนี้”
หัอันื้อ ๆ ะอย่านั้น
“ปีศานั่นะามพลัอวแ้วมาหรือไม่” พระอินทร์ถาม
“มิอาทราบ แ่เ้ายัษ์อาามมา่อน”
“เ้ายัษ์ ใรหรือรับ”
“รามสูร”
“รามสูร ผมเยไ้ยินื่อนี้ เป็นยัษ์ที่อยไล่ามวแ้วที่เทพธิาถืออยู่ใ่ไหมรับ”
“ใ่แล้วเทวิน รามสูรเิวามลุ่มหลในวามามแห่มีมาหลายพันปี” เทพธิาอบ
“ยัไเรา็้อลอ ่อนที่ปีศาะทำลายโรไฟฟ้านหมทั้โล”
พระอินทร์สรุป
วแ้วลอยามืออนาเมลาึ้นไปบนฟ้า เปล่ประายสว่าไสวราววอาทิย์อีวหนึ่ วามระยิบระยับเพิ่มึ้นเหมือนับมีลูแ้วนับแสนว
“แสนี้ะมอเห็นไ้าทั้สามโล” นามีเมลาล่าวอย่ามั่นใ
ยัไม่ทันาำผม็รู้สึว่ามีพลัานบาอย่าเลื่อนที่ใล้เ้ามาอย่ารวเร็ว านั้น็ถูระแทเ็ม ๆ เหมือนมีรถไฟนาให่แล่นอยู่บนฟ้า
“เิอะไรึ้นรับ”
“มันมาแล้ว”
“เทพธิาเมลาละรับ”
“นาพาวแ้วหลอล่อมันอยู่”
ผมมอึ้นไป้านบน มีเมสีำรึ้มอยู่เ็มไปหม แสฟ้าแลบแวบวับ้านโน้นที้านนี้ที
รถไฟยัษ์นั่นพุ่ผ่านมาแหวเมออเป็นทายาว
ผมสารภาพว่ามอไม่เห็นัวมัน ทั้ที่มันวระให่ว่ารถไฟที่หัวลำโพสัสิบเท่า
“มอไม่เห็นเลยรับ ท่านมอเห็นไหม”
“เรา็ไม่เห็น”
“อ้าว”
“มันเร็วมา”
“เร็วนาไหนรับ”
“สำหรับพวเ้าะเรียว่าวามเร็วแส”
“เร็วเท่าแส แล้วเราะทำยัไับมันไ้รับ”
ผมัเป็นห่วเทพธิาเมลาะแล้ว
รถไฟยัษ์นั่นพุ่ผ่าน้อนเมไปมารอบแล้วรอบเล่า ัเนว่ามันพยายามะพุ่เ้าใสวแ้วในมืออนาเมลา แ่ผ่านไประยะหนึ่็ยัู่โมไม่ถูนา
“นาวามเร็วแส เธอยัหลบไ้ สุยอเลยรับ”
“นาเป็นเทพธิาที่ล่อแล่วที่สุ”
“ท่านมอเห็นปีศานั่นหรือยัรับ”
“เห็นแล้ว”
อภาพนายัษ์ปราึ้นมา่อหน้า เป็นภาพหนอนยัษ์หัวแหลมัวหนึ่ วาลุเป็นไฟ ปามีเี้ยวเรียเป็นแถวนับร้อยแถว รอบัวมีปีเล็ ๆ อยู่ เวลามันพุ่ไป้าหน้า ปีพวนั้นะระพือพร้อมัน
“นี่เป็นภาพที่วาเราเห็น มาลอโมีมันู”
ผมแหนหน้ามอเมำ ยัเห็นฟ้าแลบเป็นระยะ แ่ยัมอไม่เห็นเ้าปีศาหนอนยัษ์
ับพลันพระอินทร์็ว้าสายฟ้าออไปลาหมู่เมอันว่าเปล่า ผมไม่รู้เลยว่าท่านว้าใส่อะไร สายฟ้าอันเล็เท่าแนยายให่ึ้นเป็นพันเท่าแล้วปะทะเ้าับปีศาหนอนยัษ์ที่พุ่มา้วยวามเร็วแส
พระอินทร์อเราว้าสายฟ้าไปัหน้ามันไ้เย
เสียฟ้าผ่าัลั่นเหมือนมีระเบิอยู่รอบัว ท้อฟ้าเปลี่ยนเป็นสีาวโพลน มอไม่เห็นสิ่อื่น แปลที่ผมไม่รู้สึแสบา
“โนไหมรับ”
“สายฟ้าอเราไม่เยพลาเป้า”
ผมมอไปที่เ้าหนอนยัษ์ มันบิไปมาลาอาาศรู่หนึ่็ยายให่ึ้นว่าเิม ราวนี้ัวมันให่ว่ารถไฟนับร้อยเท่า
“อ้าว” ราวนี้เป็นเสียพระอินทร์
“อย่าอ้าวสิรับ ทำไมมันัวให่ึ้น”
“สสัยมันินพลัาสายฟ้า”
“แล้วเราะทำยัไีรับ”
“ลอับมันีไหม”
“ยัไรับ”
ว่าแล้วพระอินทร์็เนรมิร่าให้ยายให่ึ้นนเท่าภูเามหึมาลอยอยู่บนฟ้า ผมรู้สึว่าารนี้สามารถมอออไปนออวาศไ้เลย
“เมลาเ้าพาวแ้วไปอยู่้านหลัเรา”
นาเมลาไ้ยินพระอินทร์สั่็ลอยไปอยู่้านหลั วแ้วอยู่เหนือมืออนาเล็น้อย ั้แ่แรแล้วที่ผมสัเเห็นว่านาไม่ับวแ้วโยร
“มันมาแล้ว” พระอินทร์บอ
เหมือนเิมรับ ผมมอไม่เห็นมันสันิ รู้สึัวอีที็เหมือนถูน้วยรถไฟยัษ์ ร่าอพระอินทร์ลอยละลิ่วออมานทะลุั้นบรรยาาศอโล เว้ว้าอยู่ในห้วอวาศ
“เราลอยมาไลนานี้เลยหรือรับ”
“ปีศานั่นทั้เร็วทั้มีพลัมา เราว้ามันไว้ไ้ แ่หยุไม่อยู่”
“ลอโมี้วยสายฟ้าอีรั้ีไหมรับ”
“ถ้ามันัวให่ว่านี้ อาพุ่เ้าทำลายโลมนุษย์ไ้ ีที่อนนี้มันมัวแ่ไล่ามวแ้ว”
“แล้วเทพธิาเมลาะไม่เป็นไรหรือรับ”
“ไม่เยมีเทพอ์ใหรือปีศานใามนาทัน”
“นาเร็วว่าแสเลยเหรอรับ”
“นาเร็วว่าเวลา”
เร็วว่าเวลาผมไม่ิว่าะไ้ยินอะไรแบบนี้
“เร็วว่าเวลาเป็นไปไ้ยัไรับ ผมไม่เ้าใ”
“นาไม่ไ้อยู่ในฟิสิส์เียวับมนุษย์หรอนะ”
ูท่าพวเทพนี่มีวามรู้ทุอ์เลยแฮะ
“เราะลอู่โมมันอีรั้”
พระอินทร์ูนิ้วี้ในมือ้าย้าหนึ่ ัรสีทอ็ลอยหมุนวนอยู่ที่นิ้วอท่าน เมื่อผมรู้สึถึพลัอปีศาหนอนยัษ์ ัร็ลอยานิ้วพุ่เ้าไปใน้อนเม
“ไ้ผลไหมรับ”
“ัรเพียบาั้นผิวหนั อนนี้มันท่าทาโมโหมา เราะหลอมันออไปาโล มีเมลา นำวแ้วึ้นไปในัรวาล”
นามีเมลาว้าลูแ้วพุ่ึ้นไปบนท้อฟ้าเร็วเหมือนาว แล้วเหาะามไปในทันที วแ้วลอยสว่าวาบ แ่นาลับสามารถเหาะามไปไ้ทัน
“เทพธิาเร็วริ ๆ รับ”
“้าฯบอเ้าแล้ว”
เ้าปีศาหนอนยัษ์พุ่ามนาเมลาไปิ ๆ พระอินทร์เหาะึ้นไปในอวาศ นาเมลาหลบไป้ายทีวาที เ้าปีศาุปเปอร์หนอนเมื่อพุ่ผ่านไปไม่ถูนา ็ะไปลับัวมาอี
“ราวนี้เราอยู่ไลาโลพอสมวร ้าฯะลอโมีมันเ็มำลั”
“ลุยเลยรับ”
พระอินทร์ะัหวะที่เ้าหนอนยัษ์นั่นพุ่เ้าหานาเมลา แล้วว้าสายฟ้าออไป ราวนี้สายฟ้ายายให่ึ้นมานยาวว่าร้อยเมร ถูปีศาหนอนั ๆ ผมมอเห็นแสอสายฟ้าระายออไปทั่ว แ่ไม่ไ้ยินเสียอะไร
“ในอวาศไม่มีเสียริ้วย แ่เรา็พูันไ้”
“เราสื่อสารันทาิ”
ปีศาหนอนยัษ์นิ่ไปพัหนึ่ แล้วบิัวอย่ารุนแร ่อนะยายให่ึ้นอี อนนี้ัวมันโว่ารถไฟเป็นพันเท่า
“ูท่าวัระอเราะเพิ่มำลัให้มัน”
“สสัยมันะโรธมาเสีย้วยนะรับ”
ผมมอเห็นหน้าาเ้าหนอนยัษ์ าอมันเหมือนมีไฟลุมาว่าเิม ทำเี้ยวนับร้อยแถวมุบมิบ ูแล้วน่านลุ ถ้าใรที่ลัวหนอนเห็นเ้าละ็เป็นลมไปแล้ว
เทพธิาเมลาลอยมาอยู่ใล้ ๆ พวผม
“ทำเ่นไรีเพะ อมเทพ”
พระอินทร์ทำท่าิหนั
“เ้าเ้าใล้สุริยะเทพไ้แ่ไหน”
“ไม่มาเท่าใ พลัอพระอาทิย์ร้อนแรเินว่าหม่อมันทนไหว”
“ั้นเ้าไปให้ใล้ที่สุ”
พริบาพวเรา็มาอยู่ใล้วอาทิย์ ใล้นมอไม่เห็นอบอาวฤษ์วนี้ ผมรับรู้ถึวามร้อนอุ่น ๆ แู่เทพธิาเมลาเหมือนร้อนมา
“หม่อมันเ้าใล้ไ้เพียเท่านี้เพะ”
“้าฯ เ้าใ เ่นนั้นอยืมวแ้วอเ้าสัรู่ไ้ไหม”
นาเมลามอวแ้ว้วยแววาอเ็หวอเล่น แ่็ัใส่เ้ามาในมือ้าหนึ่อพระอินทร์ อมเทพสามารถับวแ้วไ้ร ๆ
“อย่าัวลไป นี่เป็นสิ่หนึ่ที่ะไม่มอไหม้ในเปลวเพลิแห่สุริยะเทพ”
แล้วพระอินทร์็เหาะพาวแ้วลอยเ้าหาวอาทิย์ที่ส่อแสร้อนแร ไม่น่าเื่อว่าภายใ้แสสว่านานี้ วแ้ว็ยัเปล่ประายระยิบระยับมอเห็นไ้อย่าัเน
“เอ่อ เราะไม่ไหม้ไปเสีย่อนหรือรับ”
“้าฯ ย่อมทน่อวามร้อนอพระอาทิย์ไ้ ไม่เ่นนั้นะใ้เป็นพาหนะไ้อย่าไร”
“แล้วผมละรับ”
“ถ้าเรายัรวมร่าันอยู่็ไม่เป็นไร”
“นั่นสินะรับ ถ้าไม่มาับท่าน มนุษย์ที่ไหนะอยู่ใล้ับวอาทิย์ไ้นานี้”
“ปีศาหนอนนั่นละรับ”
“มัน้อใ้เวลาสัพัถึามมาทัน”
ผมพยายามทบทวนวามรู้ที่เรียนมา ถ้าำไม่ผิแสอาทิย์ใ้เวลาเินทาถึโลประมาแปนาที เ้าปีศาใ้เวลาพอ ๆ ัน
“พวเทพนี่ีันะรับ หายัวไปมาไ้ นาปีศาวามเร็วแสยัามไม่ทัน”
“็อยู่ที่ว่าพวเ้ามอารหายัวเป็นแบบใ แ่วามริแล้วไม่ใ่ว่าพวเราหายาที่หนึ่แล้วไปปราอีที่หนึ่หรอนะ”
“ถ้าอย่านั้นารหายัวืออะไรรับ”
“ถ้าะเทียบเียับวามรู้อพวเ้า ็เป็นารเินทาผ่านรูหนอน” (wormhole) ระมั”
“รูหนอน ผมเยไ้ยินในหนัฮอลลีวู ถ้ามนุษย์ทำไ้ละ็เยี่ยมไปเลย”
“็ไม่แน่หรอ มีมนุษย์บานมีปัาเ้าใวามรู้ถึเรื่อ่า ๆ มามายั้แ่เมื่อสอพันว่าปีมาแล้ว แ่ท่านเห็นว่าไม่มีประโยน์่อพวเ้าในะนั้น”
“สอพันว่าปีที่แล้ว ผมนึู็มีไม่ี่น”
“ทำไมวามรู้นานั้นถึไม่มีประโยน์ละรับ”
“ลอิูว่าอนนี้วิทยาารอพวเ้า้านใทันสมัยที่สุ”
“อินเอร์เน็ ารแพทย์ หรือารเินทาไหมรับ”
“มนุษย์มีอาวุธที่สามารถ่านทั้โลไ้ในารโมีันเพียไม่ี่รั้”
“ท่านหมายถึอาวุธนิวเลียร์ใ่ไหมรับ”
“ถูแล้ว วิทยาาร้านอาวุธอพวเ้ามาไลเินว่า้านอื่นมา หาพวเ้ามีวามรู้เ่นเทพหรือปีศา ป่านนี้มนุษยาิอาสูสิ้นไปแล้ว”
“อืม ็น่าิ แ่ลึ ๆ ผม็หวัว่ามนุษย์ส่วนมาะเป็นนีนะรับ”
“ึ้นอยู่ับว่าวามีอเ้าหมายถึอะไร เรา้อถันอีนาน ปีศานั่นำลัะมาถึ”
พระอินทร์ลอยเ้าไปใล้วอาทิย์ พร้อมับูวแ้วึ้น ปีศาหนอนยัษ์พุ่วาบเ้ามา้วยวามเร็วแส มันลืนพระอินทร์และวแ้วเ้าไปในปา่อนะพุ่่อเ้าไปหาวอาทิย์อันร้อนแร แ่ยัไม่ทันที่มันะใ้เี้ยวหลายรอยี่เี้ยวพวผม เพลิแห่สุริยะเทพ็แผเผามันทันที ปีศาหนอนยัษ์ิ้นรนำรามลั่น ราวนี้ผมยิน สสัยเป็นเพราะอยู่ในท้อมัน รอบัวมีไฟลุไหม้นเริ่มร้อนึ้นมา ในใเริ่มหวั่น ๆ ว่าะโนเผาไปพร้อมับปีศานี่หรือเปล่า ทันในั้นวานนามหึมาเล่มหนึ่็แหวร่าอหนอนยัษ์มาามทายาว ผ่ามันออเป็นสอี พระอินทร์พาวแ้วมีลอยออมาาร่าอปีศาหนอน เมื่อหันไปมอเห็นาร่ามันลุไหม้แล้วสลายลายเป็นเถ้าทุลีไปในพริบา ีที่พวผมออมาทัน
“ไม่้อห่วหรอเทวิน พวเราไม่ลุไหม้ไป่าย ๆ เ่นนั้นหรอ”
“แหม ผมไม่เยเ้าใล้วอาทิย์เหมือนับท่านนิรับ ว่าแ่ใรที่มา่วยเราันนะ”
“ไม่ไ้ั้ใ่วยเราหรอ”
วานนั้นหมุนวนลับมาาาเถ้าอปีศาหนอนยัษ์ เ้ามาอยู่ในมือนามหึมา เ้าอวานมีร่าายสีเียวเ้มให่โสูหลายร้อยเมร หน้าาุร้าย มีเี้ยวโ้สอ้าออมาาปา
“ยัษ์นี่รับ”
“รามสูร”
ผมมอที่วานนั่นอีรั้ เพราะมันสอแสแวววาวสะุา ยิ่เมื่อ้อแสอาทิย์ยิ่ับให้เห็นประายเ่นั
“วานเพร”
“ใ่ หนึ่ในอาวุธวิเศษที่มีอิทฤทธิ์มหาศาลอัรวาล”
“มีพลัว่าสายฟ้าอท่านอีหรือรับ”
“ะล่าวเ่นนั้น็ไม่ถู เ้าปีศายัษ์นั่นินพลัานาสายฟ้าไ้ แ่วานเพรอรามสูรัไ้เือบทุสิ่ แม้แ่ัรอเรายััปีศานั่นไม่ไ้”
“แล้วรามสูระเล่นานเราไหมรับ”
ผมถามเพราะเห็นว่ารามสูรมีหน้าาโรธเรี้ยว ร่าายเ็มไป้วยมัล้ามเหมือนนเล่นเวทเทรนนิ่ มอู็รู้ว่ามีพลัมหาศาล
“มันไม่สนใเราอ รามสูรลุ่มหลในวแ้วเท่านั้น”
“แล้วทำไมมันยัไม่เ้ามาแย่เราละรับ”
“มันอบแย่านาเมลามาว่า”
ลรามสูรอบวแ้วหรือแอบอบเทพธิานสวยันแน่
“เมลา ถึเวลารับวแ้วอเ้าืนแล้ว”
พระอินทร์ส่วมีลอยผ่านอวาศไปให้นาเมลา รามสูรมอามไม่ะพริบา แ่็ไม่มีท่าทาะเ้ามาแย่ นระทั่วแ้วลอยมาอยู่ในมือเทพธิา มัน็ว้าวานเพรเ้าใส่เธอทันที
“ระวั” ผมะโนลั่น
แ่วานเพรที่สามารถผ่าร่าปีศาหนอนยัษ์ไ้เหมือนผ่า้นล้วย ลับลอยแลบนาเมลาออไป ่อนหมุนวนลับเ้าไปในมืออรามสูรเหมือนบูมเมอแร
“วานเพรทำอะไรเทพธิาไม่ไ้เลยรับ หรือรามสูรว้าผิ”
“ไม่ผิอ วแ้วมีพลัุ้มรอนาาวานนั่น”
“ออำลาท่านอมเทพ”
“เ้าไปไ้”
นาเมลาูวแ้วลอยึ้นในฝ่ามือ แสแวววาวส่อออมาอีรั้ ทั้ที่อยู่ใล้วอาทิย์มา แ่็ยัมอเห็นแสาวแ้วไ้อย่าัเน รามสูรมอวแ้วและนาเมลาอย่าลุ่มหล
นาเมลาลอยห่าออไปอย่าเร็ว รามสูรเหาะามไป ่อนะว้าวานเพรเ้าใส่นาอี แ่ไม่ถู ผมมอามทั้สอไปนสุสายา
“เาไล่ามันอย่านี้มานานหรือยัรับ”
“หลายพันปีอมนุษย์แล้ว”
“โหย ีที่ท่านเือนผมไว้ ถ้าผมหลิอยู่ับวแ้วะเหมือนรามสูรนั่นใ่ไหมรับ”
“ไม่หรอ เ้าะูแย่ว่ามานั”
แหม ๆ ๆ นี่นาร่วม่อสู้้วยันมาถึวอาทิย์ยัไม่เ้า้าันเลย
“ลับันเถอะเทวิน”
“ผ่านรูหนอนใ่ไหมรับ”
“ใ่แล้ว”
ผมพยายามั้สิเพราะ้อารมอ้านในอรูหนอนที่นัวิทยาศาสร์อยาเห็นนัหนา แ่ไม่ทันรับ เหมือนเห็นแสผ่านาวูบเียว็มาอยู่หน้าร้านาแฟลุหมาน
พระอินทร์เปลี่ยนร่าเป็นหนุ่มหล่อุเียวในอนแร
“เ้าทำไ้ีมา เทวิน ร่าายและิใอเ้าเหมาะที่ะรอรับพลัานมหาศาลอเทพไ้แทบทุอ์ หวัว่าเมื่อเิบโึ้น หัวใอเ้าะไม่เปลี่ยนแปลไปนะ”
“ผมะพยายามรับ ท่านท้าวสัเทวรา”
พระอินทร์ยมือึ้นบไหล่ผมเบา ๆ ผมรู้สึว่าอมเทพนนี้หว้าเหว่ แ่ทระน ูเท่อย่าน่าประหลา
พระอินทร์หายวับไป ัหวะเียวับัทย่าวิ่ออาร้านมาพอี
“เป็นยัไบ้าเทวิน ันรอุรนี้มาหลายั่วโมแล้ว”
“อ้าวัทย่า ผมนึว่าุลับไปแล้วเสียอี”
“ันะลับไ้ยัไ โลวุ่นวายนานี้ อนนี้หลายประเทศไฟฟ้ายัับอยู่เลย แล้วุับเอ่อท้าวอะไรนั่นเอับสัว์ประหลาไหม”
ท้าวอะไรนั่น ถ้าพระอินทร์ไ้ยินะเือน่าู
“เรียบร้อยรับ มันไหม้เป็นเถ้าถ่านไปแล้ว”
“พวุไปสู้ันที่ไหน หน่วยอันแ้ว่าอยู่ ๆ พลัานอพวุ็หายไป รวไม่เออีเลย”
“เรื่อมันยาวรับ ถ้าผมบอว่าพวเราไปสู้ันที่วอาทิย์ุะเื่อไหม”
“วอาทิย์ มหัศรรย์มาเทวิน ุ้อเล่ามาให้ละเอียว่าเิอะไรึ้นบ้า”
ัทย่าพูพร้อมับับแนผมไว้แน่น เล่นเอาผมัวลอย แ่เพิ่รู้สึว่าราวนี้แทบไม่มีอาารเหนื่อยล้าเหมือนราว่อน สสัยเป็นเพราะผมเ้าับเทพแถบนี้ไ้ีริ ๆ
“เอาละัทย่าอย่าเพิ่ปล่อยมือนะ ผมะเล่าใหุ้ฟั”
ความคิดเห็น