หยุดตรงนี้ที่รัก

บทนำ...

เสียงตึงตังปึงปังต่อเติมห้องข้าง ๆ ทำให้คนเพิ่งนอนเมื่อตอนเกือบตีห้าต้องทะลึ่งลุกพรวดจากที่นอน เขากระชากผ้าปิดตาลายหมูสีชมพูลงแล้วหยีตา สีหน้าง่วงงุนปนหงุดหงิด คิดว่าย้ายคอนโดใหม่แล้วจะได้หลับสบาย อยู่อย่างสงบ ไม่ต้องได้ยินเสียงผัวเมียวางมวยกันตอนดึกดื่น

แต่ดูเถอะ… ไอ้พิชญ์เหมือนถูกพระเจ้าสาปให้ชีวิตการนอนไม่เคยราบรื่น หลับสนิทไม่ถึงเดือนข้างห้องก็ก่อกวนด้วยเสียงก่อสร้างเสียนี่

“แปดโมง ทำงานตรงเวลากันเหลือเกินไอ้ฉิบหาย”

ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย ลงจากเตียงได้ก็เดินดุ่ม ๆ ไปยังประตู ขอถามไถ่สักหน่อยว่าไอ้เสียงโป้งป้างตึงตังจะดังไปถึงเมื่อไร อีกนานไหมกว่าห้องนี้จะเสร็จ

“น้อง…” เสียงห้าวติดกระด้างร้องเรียก ไม่ได้หวานหยดเหมือนดวงตากลมโตที่ใครเห็นก็ต้องออกปากชมว่าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิง

“คะเพ่… มีไรค้าบ” คนงานที่น่าจะเป็นคนต่างด้าวพยายามออกเสียงให้ชัดเจน

“ได้ยินเสียงดังมาหลายวันแล้ว ทำอะไรเนี่ย เมื่อไรจะเสร็จ เจ้าของห้องเขารู้ไหมว่าห้องข้าง ๆ มีคนอยู่”

“ฮะ ?”

คนงานหนุ่มทำหน้างุนงง ครั้นเห็นว่าไม่น่าจะสนทนากันรู้เรื่องก็ไปตามหัวหน้าที่เป็นคนไทยมา

“ครับผม มีอะไรเหรอครับ” ชายวัยประมาณสี่สิบปีถามอย่างสุภาพ ประสานมือไว้กลางกายอย่างเรียบร้อย ทำเอาคนนอนไม่พอถึงกับใจเย็นลงมาก

“คือผมทำงานกลางคืน เสียงดังแบบนี้นอนไม่ได้เลย”

“เอ่อ… แต่เจ้าของห้องนี้เขาบอกว่าไม่มีคนอยู่นะครับ”

“แล้วผีหรือไงที่ยืนอยู่นี่ ก็บอกแล้วไงว่าทำงานกลางคืน ไม่เห็นกลางวันไม่ได้แปลว่าไม่มีคนอยู่”

พิชญ์ปากเสียเป็นนิสัย น้ำเสียงปกติที่สุดแล้วเพียงแต่คำพูดไม่รื่นหูก็เท่านั้น

“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมจะบอกคุณเจ้าของห้องนี้ให้” หัวหน้าคนงานก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน สีหน้าลำบากใจ แต่งานก็ยังต้องทำ ไม่อย่างนั้นแล้วจะได้เงินค่าจ้างได้อย่างไร

“เอาเถอะ วันนี้ทำต่อไปแล้วกัน ผมจะไปนอนที่อื่น”

ร่างสูงหมุนตัวเดินออกมา ตอนนั้นเองที่เขาได้เจอกับหญิงสาวรูปร่างหน้าตาแสนคุ้นตา เธอเบิกตาโตเหมือนตกใจที่เห็นเขาเช่นกัน

ปากกระจิริด จมูกนิด ตาโต

ใช่! ใช่เธอจริง ๆ ด้วย…

“โย! หยุดนะ…”

คนขายาวกว่าวิ่งไปดักหน้าอย่างทันท่วงที มือหนายกขึ้นตะปบแผงควบคุมลิฟต์ไว้ ชายหนุ่มวิ่งตามเธอมาโดยไม่ทันคิดว่าสวมกางเกงบ็อกเซอร์ติดกายเพียงชิ้นเดียว

“คะ คุณเป็นใครคะ”

โยษิตาเล่นมุกจำไม่ได้มันเสียเลย ดวงตาโตทว่าเรียวเป็นชั้นเดียวมองคนเปลือยท่อนบนอย่างไม่เกรงใจ หัวใจเธอเต้นแรง ไม่กล้าสู้สายตาเพราะตอนนี้ในหัวมีแต่ภาพลามกของเธอกับเขาเมื่อสองปีก่อนอยู่เต็มไปหมด ตลกร้ายเหลือเกินที่มันแจ่มชัด แทนที่จะซีดหายไปตามกาลเวลา

“ฮะ?”

พิชญ์ร้องถามคล้ายได้ยินไม่ถนัด เอียงใบหน้าหล่อ ๆ สำรวจหญิงสาวที่หายไปในเช้าหลังจากที่ผ่านคืนเร่าร้อนมาด้วยกัน แต่ที่ทำให้เขาฝังใจมาจนทุกวันนี้ก็เป็นเพราะเธอวางเงินสดไว้บนหัวเตียงแล้วเอาลิปสติกทับทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เขางุนงงว่าค่าอะไร… ค่าตัว ค่าปวดเอว หรือค่าถุงยางอนามัยที่เขาใช้อย่างสิ้นเปลือง

“คะ คุณ เป็นใคร วิ่งตามฉันทำไม”

โยษิตากลั้นใจถามต่อ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของเขาก็รู้เลยว่าคิดผิดมหันต์

“ใครดีล่ะ คนที่เธอเคยเรียกว่าไอ้พิตบูล พี่พิชญ์ หรือพี่พิชญ์ขา…” คนหน้ากวนเป็นเอกลักษณ์ลากเสียงเลียนแบบเธอในคืนนั้น

“อะ เอ่อ… มีอะไร”

หญิงสาวอึกอัก ตาก็คอยมองแผงลิฟต์อยู่ตลอดเวลา

“จำได้แล้วสินะ” มุมปากหยักได้รูปโค้งขึ้นอย่างพอใจ

“จำได้สิ เพื่อนพี่แพร์ คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันรีบ”

เธออยากไปให้พ้น ๆ หน้าเขา ไม่มีอะไรมากกว่านั้น มันไม่น่าจดจำเลยสักนิดเดียว

“พูดเรื่องคืนนั้น ที่เรา…” เขาพูดขึ้นหน้าตาเฉย

“นี่! หยุดนะ” โยษิตาถลาเข้าไปปิดปากคนปากเสียไม่เคยเปลี่ยน แต่ไม่นานเขาก็แกะมือเธอออก คิ้วเข้มขมวดฉับ จ้องกันตาเขม็ง

“อะไรของเธอวะยายนมเปรี้ยว” พิชญ์เลิกคิ้วมองคนที่แทบจะดิ้นเร่า ๆ

แต่ก็นะ… ไม่น่ารีบแกะมือนุ่ม ๆ ออกเลย หอมฉิบหาย!

“อย่าเรียกฉันแบบนั้นอีก” คนโกรธจนหน้าแดงบอกเสียงแหลม

พิชญ์สบตากับหญิงสาว ได้ข่าวว่าไปเรียนไกลถึงเมืองนอก เป็นเพราะอกหักช้ำรักจากพรรัมภาเพื่อนของเขา หรือต้องการหนีหน้าเขาจากเรื่องคืนนั้นกันแน่นะ

โยษิตาดูโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากทั้งคำพูดและการวางตัว ไม่ใช่ยายตุ๊กตากระเบื้องเคลือบจอมง้องแง้งอย่างที่เขาเคยรู้จักเมื่อหลายปีก่อน

“นั่นห้องของเธอเหรอ” พิชญ์บุ้ยปากไปทางที่เธอวิ่งหนีเขามา ทั้งหมดชั้นนี้ก็มีแค่ห้องของเขากับห้องที่กำลังต่อเติมอยู่สองห้องเท่านั้น

“คุณรู้ได้ไง” คนตัวเล็กถามหน้าซื่อ ๆ

“เอ้า…”

พิชญ์ลากเสียง ขอคืนความคิดที่ว่าหญิงสาวดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแทบไม่ทัน

เหมือนถูกหลอกด่าด้วยสายตา โยษิตากำลังคิดหาคำพูดอยู่ ตอนนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ค่ะคุณพ่อ” เธอรับสาย เหลือบตามองผู้ชายตัวสูงใหญ่แวบหนึ่งก่อนจะคุยต่อ “ค่ะ เดี๋ยวโยรีบไปนะคะ”

พิชญ์ยืนฟังด้วยความรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาคมโตของชายหนุ่มมองปากจิ้มลิ้มที่เทียวเม้มเทียวคลาย ภาษากายง่าย ๆ ที่เขาอ่านออกว่าเธอไม่มั่นใจ เขินอายและประหม่า

“ไว้เจอกันนะ คุณนมเปรี้ยว”

ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่ผ่านมาเขาพยายามหาช่องทางติดต่อ ทางโซเชียลเธอก็ไม่เคลื่อนไหวราวกับตั้งใจปล่อยทิ้งร้าง

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ชื่อนั้น!”

โยษิตาตวาดแหว มองคนนิสัยกวนตาขวางขุ่น

“จริงสิ… เธอไม่ได้ชื่อนมเปรี้ยว เพราะนมเธอหวานมาก”

ดวงตาฉายแววร้อยเล่ห์พราวระยับ พิชญ์หลุบตามองต่ำลงไปยังทรวดทรงอย่างจงใจจะกลั่นแกล้ง

“ทุเรศ! ฉันไม่เคยพบเจอใครทุเรศ ปากเสีย นิสัยเสียเท่าคุณมาก่อนเลย” เธอเผลอส่งเสียงแว้ดอย่างหมดความอดทน อยากจะหาอะไรที่คมกว่าเล็บข่วนหน้าหล่อ ๆ นั่นนัก

“รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นคนที่เธอไม่เคยพบเจอ รู้สึกเป็นคนเดียวและเป็นคนแรก… ดีชะมัดเลยแฮะ”

คนยอมรับข้อเสียที่หญิงสาวกล่าวมายิ้มตอบด้วยสีหน้าระรื่น ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราซับสีแดงจัด เธอเหลือกตาเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย พองลมไว้ที่แก้ม ดูคล้ายกระต่ายตัวขาวปุกปุยกำลังขู่ราชสีห์เจ้าป่าอย่างเขา

“อะ… ไอ้!”

โยษิตาหุบปากฉับ นึกคำด่าที่เหมาะสมไม่ทันจริง ๆ

“ไม่เอา… ไม่พูดคำหยาบนะครับคุณหนูโย”

“ฉันเกลียดคุณนัก!” ร่างกะทัดรัดสะบัดหน้าหนี เธอปัดมือเขาออกแล้วรีบกดลิฟต์ รอไม่นานประตูก็เปิดออก รอไม่ถึงหนึ่งนาทีแต่กลับให้ความรู้สึกนานเหมือนสิบปี

สายตาของเขาเอาแต่จ้องมองรูปร่างของเธออย่างจาบจ้วงไร้มารยาทที่สุด!

“เกลียดอะไรได้อย่างนั้นยายตัวเปี๊ยก”

เขายังหน้ามึนตะโกนเข้าไปตอนที่ประตูลิฟต์กำลังปิด

พิชญ์รู้สึกคันยุบยิบที่ใจฉิบหาย! ดวงตากระหยิ่มยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อครู่อ่อนแสงลง มุมปากหยักกดยิ้มอ่อนโยนอย่างที่หาดู ได้ยาก

บทจะเจอกันก็ได้เจอกันง่าย ๆ เหมือนมีใครผลัก

แต่โทษทีเถอะ… เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปง่าย ๆ เหมือนสองปีก่อนแน่ เธอมีส่วนต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขางุ่นง่านใจ ไม่มีความคิดจะหลับนอนกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยนับแต่คืนนั้น

เรื่องนี้รับประกันความควาย ความปากแจ๋วของพี่พิชญ์ค่ะ เพราะผู้เขียนปั้นมากับมือ 555555

กด ♥️ เก็บเข้าชั้นแล้วอย่าลืมคอมเมนต์กันมารัว ๆ นะคะ อยากอ่านความเห็นจากรี้ดค่า ????