ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #13 : ข่าวดีที่แฝงความลับ

ข่าวดีที่แฝงความลับ

ทะเลสีเขียวเข้มจนเกือบดำทอประกายสีเงินระยิบระยับตัดกับสีม่วงอมน้ำเงินของท้องฟ้าราบเรียบไร้เมฆหมอกใด ๆ สวยแปลกไปจากทะเลบนโลกอันคุ้นเคย 

อัลทรอยนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ในห้องพักของโรงพยาบาล...

เขากำลังลำดับเรื่องราว... กับข่าวดีนั้น

ข่าวดีที่น่าสงสัย

เหมือนมีอะไรแอบแฝง  หรือเขาหวาดระแวงไปเอง...

คิดไม่ออก

ปวดหัว

อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา  และพบกับข่าวดี 

เขาพยายามนึกเท่าไรก็ไม่สามารถคิดออก  สัญชาติญาณบอกว่าข่าวดีเหล่านั้นมีปัญหา 

แต่ว่า  เมื่อพยายามใช้ความคิด  เรียบเรียงเหตุผลเรื่องราว  มันกับ...

เหมือนหนังสือที่มีหน้าสีขาวว่างเปล่าเป็นช่วง ๆ ตอนสำคัญพอดี 

เขาปวดหัวอย่างรุนแรงเมื่อพยายามคิด  คิด  คิด  ครั้งแล้วครั้งเล่า

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ร่างกายเขาค่อย ๆ ฟื้นฟูแข็งแรงดีขึ้นเรื่อย ๆ อาจเป็นเพราะใช้เวลาหมดไปกับการนอน

หรือเป็นเพราะเขาสับสนกับการนับคาบเวลาด้วยคืนจันทร์ 

การที่เขาชินกับนาฬิกาข้อมือของมนุษย์โลกแบบคลาสิคที่มีเข็มชั่วโมง นาที และวินาที 

แต่เมื่อใช้ชีวิตตามการเดินของมันซึ่งต่างกับการนับคาบเวลาบนดาวดวงนี้ที่มีกลางวันของแต่ละวันยาวสั้นแตกต่างกันกลับทำให้เขาไม่แน่ใจ 

เหมือนกับว่า... เวลาเดินไปเร็วกว่าที่ควรเป็น  ไม่รู้ทำไม  แต่รู้สึกเหมือนว่าเขาถูกโขมยเวลา  ...

ที่แน่ ๆ เขาถูกจำกัดบริเวณ

หลังจากพักฟื้นรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในรงพยาบาลมาระยะเวลาหนึ่ง 

โรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งอยู่ในแคมปัสขนาดใหญ่ริมฝั่งทะเลติดกับเขตแดนรอยต่อของทะเลทรายที่ล้อมรอบป่าหินกันดารของเผ่าคองกา 

มันเป็นหนึ่งในศูนย์บัญชาการชั่วคราวของมนุษย์โลกที่กระจายตัวอยู่ทั่วไปบนดวงดาวแห่งนี้ 

ที่นี่ประกอบไปด้วยศูนย์วิจัย หอประชุม หน่วยผลิตพลังงาน สถานีสื่อสารเชื่อมต่อระหว่างดวงดาว  คลังยุทโธปกรณ์และยานพาหนะ หอพัก ศูนย์การค้า และร้านรวงต่าง ๆ

แม้กระทั่งสถานบันเทิงเริงรมย์ซึ่งมีไว้บริการมนุษย์โลกในเขตนี้

ทั้งทหาร นักสำรวจดวงดาว ฝ่ายโยธา นักวิชาการ นักวิจัย รวมไปถึงพนักงานในระดับต่าง ๆ ด้วย 

ราวกับจำลองเมืองเมืองหนึ่งบนโลกมาเลยทีเดียว

แน่นอนที่สุด  ในบรรดาศูนย์บัญชาการชั่วคราวทั้งหมด  ที่นี่ขยายตัวอย่างรวดเร็วที่สุดราวกับเนรมิต 

ด้วยความที่มันอยู่ใกล้กับแหล่งพลังงาน ทรัพยากรเป้าหมายสูงสุดที่มนุษย์ต้องการ ว่ากันว่าศูนย์บัญชาการใหญ่ที่อยู่ในเมืองหลวงของพวกอีบรูยังเล็กกว่าที่นี่ 

และดีไม่ดีอาจย้ายข้ามฝั่งทะเลมาเร็ว ๆ นี้ก็เป็นได้

ตอนแรกเขาเฝ้าติดตามข่าวของซาฟรีรีนาอย่างใจจดใจจ่อ  ส่วนดิมพยายามทุกทางที่จะสืบข่าวของซาฟรีรีนา แต่ว่าคว้าน้ำเหลว 

มันเงียบจนน่าประหลาดใจ  ข่าวคราวการปรากฎตัวของเธอหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น 

ในขณะที่ข่าวการก่อการร้ายของกลุ่มผู้ต่อต้านมนุษย์โลกถูกกระพือให้เป็นข่าวใหญ่

และออกอากาศเจาะลึกถึงทุกรายละเอียดได้อย่างสม่ำเสมอเหมือนถูกโปรแกรม 

แล้วเมื่อไม่กี่คืนจันทร์นี้เอง ข่าวดีก็มาถึง

มันเป็นข่าวดีอย่างเหลือเชื่อจริง ๆ ...

การเจรจาเกี่ยวกับการก่อสร้างเหมืองพลังงานในเขตป่าหินกันดาร ระหว่างมนุษย์โลก

และชาวคองกาถูกจัดขึ้นอย่างเป็นทางการด้วยความร่วมมือที่ดีจากทุกฝ่าย
และมีข่าวดีต่อเนื่องมาทุกคืนจันทร์...

การร่างสนธิสัญญาเหมืองพลังงานเป็นการกระทำร่วมกันของชาวโลก ชาวอีบรู และชาวคองกา…

การเจรจาสำเร็จลงอย่างงดงาม และสนธิสัญญาได้รับการเห็นชอบจากทุกฝ่าย...
จนถึงข่าวดีล่าสุด…

ซาฟรีรีนาเดินทางกลับอณาเขตปกครองชนเผ่าคองกาคืนจันทร์วานนี้โดยทางกองทัพและคณะฑูตชาวโลกจัดพิธีส่งอย่างเป็นทางการพร้อมด้วยคณะผู้นำเผ่าคองกาอย่างสมเกียรติ

ข่าวดีขึ้นทุกคืนจันทร์...

ร่างกายของเขาฟื้นตัว แข็งแรงขึ้น

เขาปวดหัวมากขึ้นและมากขึ้น  ...

ลึกลงไปความหวาดกลัวบังเกิดขึ้นในจิตใจอย่างรุนแรง

แต่ให้ตายก็คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร

และข่าวที่น่าจะดีที่สุด…

ทางรัฐบาลโลกเตรียมยานแคปซูลส่งเขากลับบ้าน !

มันก็ถูกต้องที่สุดแล้ว  ซาฟรีรีนากลับบ้าน  เขากลับบ้าน... เป็นข่าวดีที่สมบูรณ์แบบ 

เขาหวาดระแวงอะไรกันแน่...

หรือเป็นเพราะว่า  เขาไม่มีโอกาสได้พบเธออีก

...ไม่มีโอกาสสารภาพ...ว่า

เขาไม่ได้กินแขนเธอ...

หรือนี่เป็นการลาจากโดยไม่มีคำอำลา...

เสียงเรียกดังขึ้นเบื้องหลังทำให้เขาสะดุ้งเหลียวหลังกลับไปมองที่ประตูห้องพัก

“ดิม ?... “ อัลทรอยสังเกตุว่าหน้าเพื่อนของเขาซีดเผือก  แววตาแฝงความหมายที่ยากจะเข้าใจ

“...”

“ดิม...  แกเป็นอะไรไป...”

“...”

“เกิดอะไรขึ้น ?”

“...”

“มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่...  แกจะบอกอะไรฉัน...”

“ฉัน...  ไม่รู้จะบอกแกยังงัย  แค่ไหน... “ ดิมถอนหายใจยาว  ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องเล็ก ๆ นั้นอย่างน่าอึดอัด 

บรรยากาศตึงเครียดเหมือนมีหมอกสีดำมาปกคลุมผิดกับบรรยากาศที่มีทัศนียภาพภายนอกหน้าต่างเป็นโค้งอ่าวฝั่งทะเลดูงดงามราวกับภาพวาด 

ดิมสบตาอัลทรอยนิ่งนานก่อนจะตัดสินใจ...

“ฉันคงบอกแกได้ไม่หมด...เพราะสัญญาที่ให้ไว้กับ’เธอ’ ...”

“ซาฟรีรีนา ?”  น่าแปลกที่อาการปวดหัวอย่างรุนแรงแทบจะถูกลืมไปสิ้น

“เธอรอพบแกเป็นครั้งสุดท้าย  คงอยากอำลา  และถ้าแกต้องการพบเธอ...

วันนี้ก่อนพระจันทร์ขึ้น  ให้ไปที่หน้าผาหินรูปสิงห์หมอบ  ตรงที่มีชะง่อนหินธรรมชาติซึ่งเป็นเพิงพักของนักเดินทางโบราณอยู่เชิงผา  ห่างจากที่นี่ไปพอสมควร 

ฉันคำนวนดูแล้ว  ถ้าแกใช้ยานขับเคลื่อนเร็วลำเล็กก็ประมาณไม่เกิน 3 ชั่วโมงตามระบบนาฬิกาแกน่าจะถึง  หมายความว่าแกต้องเดินทางตั้งแต่ตอนนี้ !”

ดิมทั้งพูดทั้งอธิบายรวดเดียวไม่หยุดเหมือนไม่อยากให้เขาถามอะไรมากไปกว่านั้น

“เดี๋ยวก่อน...”

“...ส่วนเรื่อง...ทางนี้  ฉันจัดการให้เสร็จแล้ว  แกไม่ต้องห่วงน่าฉันเส้นใหญ่ซะอย่าง ฉัน...”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่...”

“เรื่องยาน...ฉันลองคุยกับจิลลานาแล้ว พอดีก่อนมานี่ฉันเจอเธอโดยบังเอิญ  โชคดีจริง ๆ  เธอสัญญาจะช่วยเตรียมให้ทันที แถมแผนที่กระดาษให้ด้วย

เพราะแกจะใช้สัญญาณดาวเทียมที่ติดกับยานไม่ได้  ...เพื่อนแกน่ะ  เสน่ห์แรงขนาดนั้น ขออะไรสาวที่ไหนจะปฎิ...”

“ดิม !” อัลทรอยจับแขนของเพื่อนเขย่าเบา ๆ  เสียงหัวเราะฝืน ๆ ของดิมหยุดลง  ...

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ซาฟรีรีนาเธอกลับไปเขตปกครองของเธอที่ป่าหินกันดารแล้วไม่ใช่เหรอ  ป่านนี้เธอน่าจะใกล้ถึงแล้ว  ทำไมเธอยังอยู่ที่ชายแดน  ข่าวนั้นเป็นพวกเรากุขึ้นมาเป็นละครแหกตากันหรือไง!!!”

“...”

“ดิม  แกรู้อะไรมากกว่านั้นใช่ไหม”

“มี...มีอีกอย่างที่แกต้องจำไว้   แกต้องกลับมาก่อนพระจันทร์ขึ้นจนเต็มดวง  30  นาที”

“แค่นั้น ?...”

“มันสำคัญมาก  แกจำได้ใช่ไหม ?”

“สำคัญ ? แค่นั้นเหรอ”

“มันสำคัญต่อชีวิตแก  ชีวิตเธอ  และมันเป็นหน้าที่ของฉัน...
ทรอย...ฟังให้ดี 

จำไว้  ฉันคำนวณเวลาให้แกเข้าใจ เทียบกับนาฬิกาแก... 

แกมีเวลา 3 ชั่วโมงสำหรับเดินทาง  

1 ชั่วโมง สำหรับพบซาฟรีรีนา

แกเข้าใจใช่ไหม  จากนี้ไปไม่เกิน 4 ชั่วโมง...แกต้องออกมาจากที่นั่นทันที!

สำหรับคืนจันทร์นี้  พระจันทร์ขึ้นจนเต็มดวงใช้เวลา 30 นาทีพอดี   ดังนั้นสัญญาณที่แกจะดูได้อีกอย่างคือ  แกต้องกลับมาทันทีที่เห็นพระจันทร์เริ่มขึ้นที่ขอบฟ้า 

แกเข้าใจนะ...  แกจำได้ใช่ไหม... สัญญากับฉันสิ”

“โอเค...สัญญา...ว่าแต่ว่า ...ฉันไม่เข้าใจ...ทำไมก่อนพระจันทร์ขึ้นจนเต็มดวง  30  นาทีเป็นเส้นตายที่ฉันต้องกลับมา?”

“...ทรอย...  ฉันขอโทษ  แต่ความจริง...แกควรจะขอบคุณฉันมากกว่าที่บอกแกเพียงแค่นี้...บางที...การ ’ไม่รู้’ มีความสุขกับ ’การรับรู้’ มากมายนัก...”