ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #11 : ตัดใจ

ตัดใจ

แรงสั่นสะเทือนและการเคลื่อนที่ทำใหอัลทรอยรู้สึกตัวขึ้นอย่างงงวย 

สติสัมปชัญญะที่ขาดหายไปในช่วงเวลายาวนานถูกเรียกคืนมาอีกครั้ง

“อ้าว... รู้สึกตัวแล้วเหรอเป็นงัยบ้าง”

ใบหน้าอันคุ้นเคยของเพื่อนรักก้มลงมาดูเขาด้วยสายตาห่วงใย

“ดิม !”  เขาตะโกนลั่นด้วยความดีใจ 

แต่เท่าที่ได้ยินเป็นเพียงเสียงแหบพร่าในลำคอของเขาเองจนฟังไม่เป็นภาษา 

เขาพยายามลุกขึ้นอย่างยากเย็นตามสัญชาตญาณ 

แต่ถูกเพื่อนรักกดลงไปนอนท่าเดิมอย่างแผ่วเบา

“แกอย่าขยับเขยื้อนตัวมากนักนะ  ถึงเรากำลังอยู่ในแคปซูลนิรภัย 

แต่มันไม่ได้นิรภัยสมชื่อนะโว้ยก็ไอ้เคเบิ้ลที่ดึงเราอยู่นี่มันมีรอยต่อตั้งเกือบสามสี่สิบเงื่อน 

ซึ่งก็ไม่ปลอดภัยเท่าที่ควร เขากำลังช่วยกันดึงเราขึ้นไปอยู่ 

ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยมั๊ง  อย่างว่าดึงเร็วพรวดเดียวถึงไม่ได้  ลึกขนาดนี้   

แกตกลงไปอีท่าไหนวะ  ไม่ยักตาย...?”  น้ำเสียงมีแววชื่นชมมากกว่าจะเป็นคำถามหาเอาคำตอบ

“พวกเรายังไม่แน่ใจเลยว่าจะลงมารับแกได้  ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าแกยังมีชีวิตอยู่ 

หรือไม่มีแกอยู่เลยบางคนก็คิดว่าอาจเป็นเรื่องต้มตุ๋นกันก็ได้ มีแต่ฉันว่าจริง  เลยอาสาเสี่ยงตายลงมานี่ไง

เออนี่  ยังเจ็บอยู่รึเปล่าวะ ?”

“...” 

ถามมาได้  เขารู้สึกปวดไปหมดเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ขี้เกียจบรรยาย  แม้แต่แรงพยักหน้าสักนิดก็ยังไม่มี

“ฉันให้แกกินกลูโคสแคปซูล  สารอาหารเร่งให้พลังงานไปแล้ว  ยังงัยซะแกก็ต้องรู้สึกดีกว่านอนอดโซอยู่ในร่องหลุมนรกนี่ล่ะวะ” 

ดิมตบไหล่อัลทรอยหนัก ๆ สองสามทีแล้วหัวเราะเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด 

อัลทรอยรู้สึกว่าเขาขาดของไปสิ่งหนึ่ง  ... 

ใช่แล้ว...ซาฟรีรีนา...

เขาพยายามคลำหาบางสิ่งบางอย่างที่เขากอดไว้แนบอกตลอดเวลาที่อยู่ระหว่างความเป็นความตาย  ที่เขาแน่ใจว่าไม่ได้เป็นความฝัน   

ทว่าคลำหาเท่าไรก็ไม่มี  ดิมดูเหมือนจะรับรู้ได้ว่าเขากำลังค้นหาอะไร  เขามองอัลทรอยด้วยสายตาประหลาด 

เหมือนมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่  อยากจะบอก  แต่ไม่สามารถ 

มันคืออะไร

“แกเห็นมันไหม”  ถึงแม้จะเจ็บจนคอเป็นผุยผง  แต่เขาพยายามเปล่งเสียง

“ไอ้ที่แกอุ้มไว้น่ะเหรอ...  อยู่เนี่ยงัย  ...จะเน่าแล้ว  แต่ไม่กล้าทิ้งของแก” 

ดิมใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคีบวัตถุสีดำมาจากถุงด้านหลังอย่างรังเกียจ 

“อย่านะ  อย่าทิ้ง  เอามาให้ฉัน”  มันมีกลิ่นคาวเลือดอับ ๆ และอะไรที่คล้ายอาหารบูดชวนคลื่นเหียนจริง ๆ แต่เขาก็ยังรับมากอดไว้ย่างหวงแหน

“ซาฟรีรีนา... ตัวเธอล่ะ” ถามแล้วได้แต่กลั้นลมหายใจรอคำตอบ

“ใครวะ?”

“ซาฟรีรีนา...  ผู้หญิง...คองกา  สีดำ... ไม่มีเส้นผม...”

“เจ้าของไอ้นี่ใช่มั๊ย” 

“แกเจอเขาแล้ว !!”

“อ้อ... เจอ...เอ้อ...เธอ....” อัลทรอยมองหน้าที่บอกความหมายหดหู่ของเพื่อนเขาแล้วยังเดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น  ได้แต่นิ่งรอคำตอบ 

แรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงหยุดการสนทนาโดยฉับพลัน

แล้วเหมือนมีมือยักษ์ของใครมาผลักพวกเขาให้ล้มคว่ำลง  แคปซูลที่นั่งอยู่เอียงไปด้านหนึ่งจนเกือบคว่ำ

“ระวัง! ทรอย  สงสัยว่าจะมีเคเบิ้ลเส้นหนึ่งจะขาด  หรือรอยเงื่อนจะหลุด”

ทุกอย่างสงบลงชั่วคราว  ไม่มีการเสียงหรือเคลื่อนไหวใด ๆ เลย 

มีเพียงเสียงเต้นผิดจังหวะของหัวใจชายหนุ่มสองคนที่กำลังตึงเครียดจนแทบคลั่ง

จนมีเสียงสัญญาณแหลมสูงดังมาจากเบื้องบน  มันเกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน  รวดเร็วจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร

วัตถุขนาดเล็กสีดำวิ่งพุ่งสวนลงมาความเร็วสูงขึ้นเรื่อย ๆ เท่ากับความเร่งจากแรงโน้มถ่วงของดวงดาว 

แคปซูลที่ห่อหุ้มสองชีวิตอยู่กลางอากาศ  สั่นสะเทือนโดยแรงและพร้อมกับดิ่งลงไปอย่างน่าหวาดเสียว 

เสียงระเบิดของอาวุธรัวเป็นชุดดังก้องแทรกเสียงสัญญาณแหลมสูงที่ถี่กระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ

แคปซุลเล็กนั้นก็พลิกคว่ำกลางอากาศแล้วหยุดกึกชั่วขณะ  ก่อนที่จะถูกกระชากขึ้นไปในลักษณะกลับหัวโดยแรง

แล้วด้านหนึ่งของมันก็ปริแตกออก... 

มันเป็นด้านที่อัลทรอยวางน้ำหนักตัวอยู่พอดี  ร่างทั้งร่างถูกดูดออกไปดิ่งลงตามแรงโน้มถ่วงอย่างรวดเร็ว

เขาหลับตา  รอความตาย 

ไม่รอดแน่... ร่างกายที่บอบช้ำมามากแล้ว  คงรับไม่ได้สำหรับการกระแทรกอย่างรุนแรงอีกเป็นครั้งที่สอง 

ในสภาพไร้น้ำหนักเพียงชั่วครู่  เขารู้สึกตึงวูบที่ต้นคอแล้วเขาก็ลอยขึ้นไปในทิศตรงกันข้าม

ดิมโหนตัวลงมาดึงเสื้อของเขาเอาไว้ได้ !

“ทรอย จับไว้” เขาตะโกนก้อง

“จับไว้เร็วเข้า  ถ้าเสื้อแกขาด  ก็จบกัน!”

เปล่า...เขายังคงกอดมันไว้อย่างหวงแหน  แล้วไม่มีทีท่าจะยอมปล่อย  ดิมตะโกนลั่นด้วยหางเสียงสั่นระรัว 

“เราถูกดึงขึ้นไปด้วยความเร็วสูงมาก  ฉันลื่นมือจวนจะหลุดแล้วนะ”ขาดคำเขาก็หลุดมือจากคอเสื้อของอัลทรอยจริง ๆ

ความปวดแปลบแล่นไปทั่วอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยประสบพบเจอ

เหมือนเนื้อหนังมังสาถูกดึงรวบเข้าไปกระจุกไว้บนศีรษะ  ปวดร้าวเหมือนหนังหัวจะหลุดออกจากกระโหลก !!!

ดิมถืมผมบนหัวของอัลทรอยเป็นเชือกเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเพื่อนรักของเขา!

“ทรอย  แกอย่าบ้านะ  ทิ้งแขนนั่นซะ ฉันยังไม่อยากถลกหนังหัวแก  ... 

ถ้าผมกระจุกนี้ขาดเมื่อไหร่ละก็....  ถ้าฉันเดาไม่ผิด  ทั้งไอ้ลูกสีดำที่สวนทางกับเราเมื่อกี้นี้แล้วก็ความหมายของสัญญาณนั่น 

มันคือระเบิด  ได้ยินไหม” ดิมตะโกนแข่งกับสัยงหวีดหวิวของสายลมที่เกิดจากการแหวกอากาศในทิศสวนทางกับการเคลื่อนที่ของพวกเขา

“มันคงใกล้ระเบิดเต็มทีแล้ว  พวกเขาถึงดึงเราขึ้นเร็วแบบนี้” ดิมตะโกนปบหอบอย่างร้อนรน

“เชื่อเถอะ  ทรอย  ทิ้งมันซะ“

“แต่ว่า...  เจ้าของมันล่ะ?”

แม้ว่าความรู้สึกเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยวเป็นรูป 

เลือดสด ๆ เริ่มไหลลงมาจากรูขุมขนบนหนังศีรษะเป็นเส้นสายสีแดงสดเปรอะตามใบหน้าซีดขาว 

แต่เขายังพยายามถามถึงสิ่งที่ยังติดค้างคาใจ  โดยไม่คิดห่วงชีวิตอีกต่อไป

“เขายังมีชีวิตอยู่  เขาอยู่ข้างบนนั่น  แกต้องมีชีวิตรอดนะ”

จนแล้วจนรอด 

อัลทรอยยอมปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อมาจับแขนของดิมไว้ 

ในขณะที่อีกมือหนึ่ง  ยังโอบรอบแขนสีดำไว้แน่น

แสงจากฟากฟ้าเบื้องบนสว่างขึ้นทุกขณะ  บ่งบอกว่ามันใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางขึ้นทุกที ๆ

แต่ทว่า  มือข้างหนึ่งที่เกาะเกี่ยวกับมืออีกข้างหนึ่งกำลังจะหลุดออกจากกัน...

ร่างที่ห้อยค้างอยู่กลางอากาศเคลื่อนที่ขึ้นช้ากว่ามวลแคปซูลทั้งหมดมากขึ้นทุกที ๆ

“ทรอย  ...  เธอรอแกอยู่ข้างบน  เชื่อฉัน  ปล่อยมือนั่นซะ  แล้วฉันจะทำให้แกได้พบเธอ  ฉันสัญญา”  ...

ในที่สุด   แขนสีดำข้างนั้น  ก็ได้หลุดลอยลงไปเบื้องล่างอย่างไม่มีวันได้สัมผัสแสงตะวันอีกเลย 

เนื่องด้วยเมื่อดิมและอัลทรอยถูกช่วยออกมาจากแคปซูลแล้ว 

หลังจากนั้น  หน่วยกู้ภัยพร้อมทหารคุ้มกันนับร้อยพากันเคลื่อนย้ายออกจากรอยร้าวของดวงดาวอย่างรวดเร็วที่สุด 

ราวกับคำนวนมาอย่างดี  ทันทีที่พ้นรัศมีแรงระเบิดที่จะก่อให้เกิดอันตรายได้แล้ว

เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องกัมปนาท  กระแทรกพื้นดินยุบตัวลงเป็นบริเวณกว้าง 

เศษหินดินทรายปลิวว่อนจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น    ทั้งหมดหมอบลงจนติดพื้น 

นานแสนนานกว่าทุกอย่างจะสงบลง  มันเงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตเหลืออยู่อีก... 




เขาสลบไปเมื่อไรไม่รู้  มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงดิมพูดที่ข้างหู

“ทรอย  แกยังไม่ตายใช่ไหม... ทรอย”  เขาถูกเขย่าเบา ๆ

“อืม”

“ลุกไหวไหมวะ”

เขาถูกฉีดยาและปฐมพยาบาลจนจนร่างกายพอมีแรงลุกขึ้นอีกครั้ง 

สิ่งแรกที่เปลี่ยนไป 

...ที่ที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในรอยร้าวของดวงดาวซึ่งเขาตกลงไปกลับกลายเป็นหุบเหวกล้าวใหญ่  เวิ้งว้าง  ...

สิ่งเดียวที่ยังคงอยู่คือความลึกจนสุดสายตา...