ใต้โต๊ะ

เนื้อเรื่อง

ใต้โต๊ะ

นี่เป็นเรื่องผีที่น่ากลัวมากที่สุดเรื่องหนึ่ง
ใครที่เคยเรียนอยู่ถาปัดจุฬาฯ จะเคยได้ยินมาแล้วทั้งนั้นนะคะ
เป็น Urban Legend ประจำคณะทีเดียวค่ะ

และวันที่ได้ฟังกันมากที่สุดก็คือคืนวันรับน้องใหม่
หลังมีพิธีกรรมสำคัญซึ่งจะต้องรออะไรบางอย่างท่ามกลางความมืดและเงียบ
เรื่องผี ๆ เรื่องแล้วเรื่องเล่าจะถูกถ่ายทอดจากรุ่นพี่สู่รุ่นน้อง
เรื่องแล้วเรื่องเล่า…
เรื่องแล้วเรื่องเล่า…

จนมาถึงเรื่องนี้ซึ่งเป็นไคลแมกซ์ทีเดียว
ฟังกันจนขนหัวลุก
บางคนถึงขนาดกรี๊ดออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
...

ต่อมาเรื่องก็ถูกดัดแปลงเล่าต่อ ๆ กันไปเรื่อย ๆ ๆ ๆ
จนค่อย ๆ เปลี่ยนไป เพี้ยนไปบ้าง
บางคนก็บ้าส่งเป็นฟอเวิร์ดเมวกันจนรู้จักไปทั่วทีเดียว

แต่ถ้าจะให้ kp เล่าอันที่เป็นออริจินัลดั้งเดิมไม่เสริมแต่งจนผิดรูปผิดรสล่ะก็
ได้เลยค่ะ...เพราะ kp จำได้แม่นทีเดียว...
ลองอ่านดูนะคะ

เรื่องก็มีอยู่ว่า...

ที่คณะสถาปัตย์จุฬาฯเป็นคณะที่เก่าแก่มาก ๆ
อาคารเดิมนั้นตั้งอยู่ริมถนนพระรามหนึ่ง
ถ้าเดินเข้าไปในจุฬาฝั่งสระน้ำแล้วเลี้ยวซ้ายละก็ จะพบคณะเราเป็นคณะแรก

ด้วยจุดที่ตั้งที่เข้าถึงได้สะดวก ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองนั้น
พวกญี่ปุ่นเขาจึงใช้อาคารเรียนเก่าทำเป็นอาคารพยาบาลฉุกเฉิน
มีทหารบาดเจ็บล้มตายเข้าออกมากมายทีเดียว

ว่ากันว่า
บางคืนที่มีการค้างคืนทำโปรเจ็กที่คณะ
นิสิตบางคนที่โชคดี ...
จะได้ยินเสียงรองเท้าบู๊ตเดินย่ำบ้าง
เสียงพูดคุยภาษาญี่ปุ่นแว่วมาตามลมบ้าง...
บางคนก็ได้ยินเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

แต่ที่น่าสนใจคือ
เสียงที่ได้ยินบ่อยที่สุดคือเสียงเคาะดังมาจากใต้โต๊ะทำงาน
ซึ่งทำมาจากไม้...

โต๊ะทำงานของเราจะเรียกว่าโต๊ะดร๊าฟ หรือโต๊ะเขียนแบบค่ะ
จริง ๆ ก็เหมือนโต๊ะธรรมดาทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ แต่ใหญ่กว่า
และเราจะเอาเชือกผูก ที-ไสลด์ คือไม้บรรทัดยาว ๆ สำหรับเขียนแบบ

เข้าใจว่าสมัยสงคราม เตียงสนามไม่พอจึงเอาโต๊ะมาต่อ ๆ กัน
พอใครตายลงก็ขนลงมาไว้ใต้โต๊ะ ให้บนโต๊ะว่างสำหรับคนเป็นรายต่อไป

ทีนี้ถ้าใครอ่านคู่กรรมนะ ก็จะรู้ว่าหมอทหารญี่ปุ่นน่ะใจแข็ง
โกโบริจะตายแล้วก็ไม่ช่วย เพราะต้องประหยัดยาไว้ช่วยคนที่มีโอกาสรอดมากกว่า

บางคนคงยังไม่ "ตายสนิท" แต่ถูกกดลงมาทับถมรวมกับพวกที่ "ตายสนิท"แล้วใต้โต๊ะ

คิดดูสิว่าทั้งบาดเจ็บจากสงคราม บางคนแขนขาขาดนิ้วกุด บางคนโดนทรมานจากระเบิดหัวหูอยู่ไม่ครบ
ทั้งหวาดกลัว ต้องถูกซุกไว้ใต้โต๊ะแคบ ๆ กับศพเพื่อนสภาพเละ ๆ
น่าสยดสยองทรมานแค่ไหนน่ะ

คงตะเกียดตะกายเคาะใต้โต๊ะเพื่อขอความเป็นธรรมกระมัง
ไม่มีใครทราบ.....

แต่ที่น่ากลัวที่สุดที่ทำให้เรื่องนี้ได้กลาย "เป็นเรื่อง" ขึ้นมาได้
เพราะมันไม่ได้มาแค่เสียง หรือแว่ว ๆ แว๊บ ๆ
แต่ว่า.... เขามาให้เห็นกันชัด ๆเลยทีเดียว 

กลางดึกคืนหนึ่ง...
เป็นคืนที่มีการทำงานกลุ่มและต้องค้างที่สตูดิโอตึกเก่าที่คณะ
หลังจากที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มเริ่มงีบหลับกันทีละคน ๆ
จนเหลือนิสิตชายคนหนึ่งนั่งทำงานอยู่คนสุดท้าย...
ท่ามกลางความเงียบนั้นเอง
เขาก็ได้ยินเสียงเคาะไม้เบา ๆ ...
ตอนแรกเขาก็ยังไม่เอะใจ... คิดว่าเพื่อนอาจจะเตะเท้าไปโดนโต๊ะตัวใดตัวหนึ่ง...

เขาทำงานต่อไป...
แล้วเขาก็ได้ยินอีก
คราวนี้ชัดขึ้น...
เขาหยุด...
มันดังมาจากใต้โต๊ะที่เขายืมใช้ทำงานอยู่นั่นเอง !!!

เขากลั้นหายใจ...แล้วค่อย ๆ ก้มลงไปมองใต้โต๊ะ
ปรากฎว่าไม่มี !!!
ไม่มีใครอยู่เลย !
อย่างที่เขานึกภาพว่าจะต้องเห็นหน้าเพื่อนคนใดคนหนึ่งทะเล้นมาเล่นพิเรนเอากลางดึก

เขาเริ่มนึกถึงเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมาจากปากรุ่นพี่
แล้วก็ต้องรีบถอยห่างออกมาจากโต๊ะตัวนั้น...
เขาเพิ่งสังเกตุว่า มันเป็นโต๊ะที่เก่ามาก ๆ และใต้โต๊ะนั้นก็มีใครบางคนเอาเศษไม้ไปปะอยู่
เหมือนตั้งใจทำเป็นกล่องใส่ของอะไรสักอย่างขนาดใหญ่หน้าตาเหมือนลิ้นชัก
ซึ่งโต๊ะตัวอื่นไม่มี
ตอนเขาหัวค่ำ เขาก็ไม่ทันสังเกตุเสียก่อนจะถือวิสาสะจับจองใช้นั่งทำงานอยู่หลายชั่วโมง โดยไม่รู้ว่าเจ้าของเป็นใคร

เสียงเคาะมันดังขึ้น ...ดังขึ้น
มันดังมาจากลิ้นชักนั่นเอง !!!   

น่าแปลกที่เสียงดังขนาดนั้น แต่กลับไม่มีเพื่อนคนไหนตื่นเลยสักคน
เขาได้แต่ตาเหลือกค้างจ้องมอง"มัน"ส่งเสียงดังเหมือนพยายามจะออกมา...
เขาอยากจะวิ่งหนี แต่ขาก็ก้าวไม่ออก มันไม่แรงจะขยับเลยด้วยซ้ำ
ได้แต่ทรุดนั่งแปะอยู่ตรงพื้นหน้าโต๊ะนั่นเอง

...แล้วมันก็มันค่อย ๆ โผล่ออกมาจากลิ้นชัก...
เป็นมือขาวซีด...ไม่มีนิ้วมือเหลืออยู่เลยซักนิ้ว...ค่อย ๆ ยื่นออกมา
จากข้อมือไล่ขึ้นไปเป็นสีฟ้าบวมพองจนเป็นปล้อง

แล้วที่น่าตกใจกว่านั้น...
หัวมันที่ตามออกมา...

หัวมันพองโตกว่าคนปกติหลายเท่า...
เหมือนพองน้ำจนกลม
บนหัวนั้นก็ไม่มีผมหลงเหลือเลยซักเส้น...
มันบวมเปล่งและเป็นสีฟ้าจนน่ากลัว

ปากที่อ้ากว้างเกือบครึ่งหน้า จนเห็นลิ้นแดงคับปาก
ตรงส่วนที่น่าจะเป็นใบหูก็กลับเรียบเตียนหายไปเหมือนโดนตัดทิ้ง

หน้าท้องขาวซีดเปิดเปลือย ก็มีรอยกรีด ผ่าขาดขวางลำตัวอยู่
มันคืบคลานออกมาทั้งตัว
ขาทั้งสองสั้นกุดผิดปกติฝ่าเท้าไม่มีนิ้วเลยสักนิ้วเดียว มันกุดด้วนจนกลมป้อม

แล้วมันเปล่งเสียงออกมา...
  

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"โนบิตะ สวัสดี !?" 

อ่นนะอน นะอิ๊อี่นะ ...

อั๊ง อัง อั่ง อดเต๊มะนาอิ๊ซึกิ โดราเอมอนอือ

มันคือโดราเอม่อนนั่นเอง !!!!
 

ใครเคยได้ยินแล้วก็นะคะ
อันนี้แหละ ดั้งเดิม 55555555555555555

ใครที่งงงง ว่าเป็นโดเรม่อนไปได้ยังงัย
ลองกลับไปอ่านบรรยายอีกทีนะคะ
หัวกลมพองใหญ่กว่าตัว ปากอ้ากว้างครึ่งหน้า หูด้วน นิ้วกุด ขาสั้นเป็นปล้อง หน้าท้องผ่าขวาง
จะเป็นคนอื่นไปได้ยังงัยกันคะ จริงม๊ะ หุหุ