ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #8 : ในรอยร้าวของดวงดาว

ในรอยร้าวของดวงดาว




แล้วผมก็รู้ว่า ความ 'เสียใจ' แท้จริงแล้วเป็นความรู้สึกเช่นไร… 

 …ผมร้องไห้..

 น้ำตามันไหลออกมาเองโดยที่ไม่รู้ตัว  

 …ไม่มีเสียงสะอื้นใด ๆ หากความรู้สึกเสียใจอย่างรุนแรงประดันขึ้นมาจนท่วมท้นไปทั่วทั้งกาย  และแม้แต่ทั้งวิญญาณก็ถูกมันครอบงำไปหมดสิ้น…

 ผมตัวสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้  และคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบเค้นลำคออย่างรุนแรงจนทบอาเจียน…  ผมสำลักน้ำขมฝาดที่เอ่อล้นจากภายในขึ้นมาจุกที่ลำคออันตื้นตัน..

 คนที่เคยรู้ว่า  คำว่า 'ตื้น' 'ตัน'  เป็นความรู้สึกเช่นไรละก็  เขาผู้นั้นย่อมเข้าใจว่าผมในขณะนี้รู้สึกเช่นไร… 

มันเป็นความตื้นตันที่ขมขื่น  และโศกเศร้าอย่างสุดแสน….

 ผมเสียใจ…มาก …เกินกว่าที่จะพรรณนาด้วยภาษา…

 ในความเงียบสงัดและวังเวง  จนน่าสะพึงกลัว…

 ผมกอด 'มัน'   ไว้แน่นแนบอก

 ผมได้แต่กอด 'มัน' ราวกับเป็นไม้ท่อนสุดท้ายกลางทะเลคลั่ง  เป็นสิ่งล้ำค่าสูงสุดในชีวิต… 

และผมคิดว่าคงไม่มีสิ่งใดที่จะโยกคลอนความรู้สึกของคนได้มากกว่านี้อีกแล้ว

 กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งออกมาอบอวลอยู่ในประสาทสัมผัสของผม  แต่ในความรู้สึกส่วนลึก  ผมปานว่าได้กลิ่นไอแห่งกายของผู้เป็นเจ้าของ 'มัน' …

 มันเป็นเพียงอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย…

 แขนที่ถูกตัดเสมอไหล่… สีดำสนิท  อาบด้วยโลหิตเหนียวข้นสีแดงเข้ม

 ..................................................................................................................................

สิ่งแรกที่ผมลืมตาขึ้นมาพบเห็น  ณ  ขณะนั้น …

 แสงเรืองๆ  สีม่วงดูแปลกประหลาดในความสลัวสะท้อนให้เห็นดวงหน้าเรียวของหญิงสาวสีดำผู้ไร้เส้นผมนั่งหลับตานิ่งอยู่ข้างกาย…เหมือนครั้งแรกที่พบเธอ

 กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง  ผมกำลังฟุบอยู่บนผืนทรายหนาจนเรียกได้ว่า  หลุมทรายลึก  มันเป็นบริเวณแคบ ๆ ไม่ใหญ่ไปกว่าผืนพรมสำเร็จรูปขนาดมาตรฐาน  และถูกล้อมด้วยผาหินสูงลิบลิ่วจนต้องตั้งบ่าแหงนคอมองเห็นท้องฟ้าอยู่ไกลลิบ ๆ จนแสงสว่างลงมาแทบไม่ถึง

 ผมยังไม่ตาย…

 ยังไม่ตายจริง ๆ หรือนี่… 

 หรือที่ผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่พบซาฟรีรีนา  หญิงสาวสีดำผู้ไร้เส้นผม….เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ขอบผา… มิตรภาพ… ตำนานแห่งหญิงสาวผู้เสียสละ… เสียงระเบิด  การตามล่าของคนพวกนั้น …ล้วนเป็นความฝัน…

 นี่ผมเพิ่งตื่นจากคืนนั้นที่เขาปีนขึ้นมาจากหุบเหวแล้วพบเธอในคืนพระจันทร์เต็มดวงหรือเปล่าหนอ ?

 "ซาฟรีรีนา"  ผมเรียกเธอเบา ๆ อย่างไม่แน่ใจ… ลำคอตีบตันแห้งผาก…

 เธอลืมตาขึ้น…แล้วมองดูผม…  

 ดวงหน้าแบบนั้น..รอยยิ้มแบบนั้น… สายตาแบบนั้น… 

 ผมรู้ได้ในทันที  ถ้าตอนนี้ผมไม่ได้ฝันอยู่ละก็  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นล้วนเป็นความจริง !

 "ที่นี่ที่ไหน ?"  ผมถามพร้อมกับขยับตัวขึ้นอย่างยากลำบาก…

 ร่างกายแทบทุกส่วนปวดร้าวและเจ็บระบมเหมือนมีใครที่มองไม่เห็นกำลังรุมซ้อมผมอยู่เงียบ ๆ อย่างทารุณ

 มองไปรอบ ๆ …ด้วยแสงสลัวจากวัตถุเปล่งแสงสีม่วงประหลาด  

 มันเป็นสถานที่แปลกประหลาด… 

 ที่นี่ไม่เหมือนก้นเหวที่ตกลงไปครั้งแรกหลังจากยานเกิดอุบัติเหตุ… 

ที่นั่น  ยังคงเป็นหินระเกะระกะพอให้ปีนป่าย  เพื่อขอความช่วยเหลือได้  ซุกตัวหลบซ่อนความหนาวเย็นและสายลมได้…  

 แต่นี่  หลุมลึกแห่งนี้  ไม่มีอะไรเลย…  

 ไม่มีหินก้อนเล็กก้อนน้อย  ไม่มีเถาดอกไม้ฟารารา  ไม่มีสายลม  ไม่มีความชื้นแม้สักน้อยนิด 

ไม่มีเสียงแม้เพียงการเคลื่อนไหวของแมลงตัวเล็ก ๆ

นอกจากชั้นทรายละเอียดราวกับฝุ่นหนาลึกอย่างยิ่งที่ผมคิดว่ามันคงช่วยชีวิตผมเอาไว้กับกำแพงหินหนาทึบเรียบสนิท 

เหมือนขนมวุ้นที่ถูกมีดตัดทั้ง  4  ด้าน  มีเพียงร่องรอยแตกกว้างพอที่คนตัวเล็ก ๆ สักคนจะแทรกเข้าไปได้ 

และยาวขนานกันทั้งสองด้านขึ้นไปตามความสูงจนสุดสายตา

 "รอยร้าวของดวงดาว…"  คำตอบราบเรียบ  แสนจะธรรมดา...
  
 แต่แววตาสีแดงใสคู่นั้นบอกอะไรได้มากมาย…

 อย่างน้อยก็  ความสิ้นหวัง…แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ารอยร้าวของดวงดาวคืออะไร…มันแย่พอ ๆ กับตกลงไปในปล่องภูเขาไฟในโลกหรือเปล่านี่…?

 "มันคือปรากฎการณ์ทางธรณีวิทยาอย่างหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นบนดวงดาวนี้  และเท่าที่ข้าทราบ  ยังไม่เคยมีใครสามารถขึ้นไปได้หากไร้การช่วยเหลือจากเบื้องบน  เพราะไม่มีทางออกใด ๆ เราอยู่ต่ำกว่าระดับแผ่นดินปกติของดาวมากเกินกว่าที่จะประมาณได้ 
 
 …ส่วนรอยแตกแคบลึกทั้งสองด้านนี่ยาวตลอดเส้นรอบวงของดวงดาว  

 …หมายความว่า  ถ้าท่านเดินเข้าไปในช่องแคบด้านขวานี้ไปเรื่อย ๆ ในที่สุดท่านจะพบว่าตัวเองเดินออกมายังจุดเดิมจากรอยแตกด้านซ้ายมือ !  

 …อย่างไรก็ตาม  ท่านก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้อยู่ดี  เนื่องเพราะบางตอนรอยร้าวนี้จะตีบแคบจนเกือบตัน  หากบางตอนก็กว้างพอ ๆ กับที่ที่เราอยู่นี่ 

และในบางระดับก็ต่ำจนกลายเป็นเหวลึกอีกชั้นหนึ่ง  ในขณะที่บางระดับกลับกลายเป็นผาสูงอีกชั้นเช่นกัน 

หรือในความเป็นจริงเป็นอย่างไรก็ยังไม่มีใครพิสูจน์แน่ชัด…."

 ในความหมายที่เธอพยายามอธิบายมาทั้งหมด  

 มันแปลได้อยู่อย่างเดียวว่า  'พวกเรากำลังรอความตาย' !

 "เธอ…ตามผมลงมาใช่ไหม ?"

 "…."  เธอนิ่งงันไป  ก่อนที่จะพยักหน้าน้อย ๆ แทนคำตอบ

 "เธอรู้มาก่อน…ทั้ง ๆ ที่รู้หรือ ? …ทำไม ?…"

 "…เพื่อน…  เราเป็นเพื่อนกัน….!"

 คำตอบนั้นหนักแน่น และรอยยิ้มนั้นบริสุทธิ์….จริงใจ….



 ผมได้แต่หลับตาลง  ทิ้งน้ำหนักตัวซบกับผนังหินธรรมชาติอันมโหฬารที่ข้างกายอย่างหมดเรี่ยวแรง….

 ความจริง….ผมไม่ต้องถามเธอก็น่าจะเดาได้  ผมพลาดตกลงมาคนเดียว …ผมรู้…
 แต่เธอ…เธอน่าจะหนีรอดไปเสียได้  กลับกระโดตามผมลงมา…!

 เพียงเพราะ  'เพื่อน'….

 เธอบ้า !….

 เธอบ้าใช่ไหม ?

 ….ผมเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างรุนแรง  แล้วนี่  จะเกิดอะไรขึ้นกับชาวคองกา 

หากหัวหน้าเผ่าของเขาสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยระหว่างวิกฤตการณ์อะไรก็ไม่รู้นั่น….

 และ….และ… …ผมพาเธอมา…. 'ตาย' !



 "อย่าโทษตัวเอง…ท่านไม่ได้ผิดอะไร…."  เหมือนเธอจะรู้ถึงความรู้สึกนึกคิดของเขา  จึงปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพียงเบา ๆ 

 "ท่านเคยถามข้าใช่ไหมว่า มนุษย์พวกนั้นต้องการอะไร…" ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ใด ๆ อีกแล้วที่จะมาพูดกันถึงเรื่องภายนอก 

หากเธอคล้ายดั่งหยิบยกขึ้นมาเพื่อเป็นเรื่องเล่า  เพื่อพูดคุยกันดีกว่าที่จะนิ่งเฉยอยู่  และรอความตายไปอย่างทรมาน….

ทรมานจากความกดดันภายใต้การแล่นวนของความคิด…

 "ท่านเคยเห็นวัตถุส่องแสงนี่หรือไม่ ?"

 ผมจับตามองวัตถุต้นกำเนิดแสงสีม่วงใสประหลาดที่วางอยู่ตรงหน้าเธอ

 "ไม่เลย…  ผมคิดว่ามันคงไม่มีบนโลก"

 "มันคือหินหรือสารประกอบของธาตุไฟชนิดหนึ่ง  ซึ่งพบอยู่ใต้แผ่นดินอันโหดร้ายของพวกเรา  ในป่าหินแถบนี้เท่านั้น 

เราเรียกมันว่า  'หินไฟแห่งการแลเห็น'…นานมาแล้ว  เราใช้มันในการทำนายเรื่องราวในอนาคต เชื่อกันว่า ผู้ที่มีพลังพิเศษเมื่อรวมกับพลังของมันจะทำให้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า  

 หากมนุษย์จากดาวโลกเคยวิจัยและพบว่ามันสามารถถลุงได้แร่ธาตุชนิดหนึ่งที่ทำปฏิกิริยานิวเคลียร์แล้วให้พลังงานดีกว่า  ปลอดภัยกว่าธาตุกัมมันตภาพรังสีที่มีอยู่บนดาวดวงอื่น 

 …แหล่งกำเนิดขุมพลังงานอันมหาศาลหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่  !"

 ด้วยคำอธิบายสั้น ๆ ผมก็เข้าใจทุกอย่าง….

 ผมไม่แปลกใจเลย  ถ้ามนุษย์คาดหวังในการล้างผลาญพลังงานจากทรัพยากรต่างดาว  เพื่อกอบโกยเอาผลประโยชน์สู่โลก

 ผมนึกถึงประวัติศาสตร์โลก…



 นานแสนนานมาแล้ว …

ณ  แผ่นดินอันโหดร้ายเช่นกัน  ดูเหมือนว่าสวรรค์จะประทานบางสิ่งบางอย่างเพื่อทดแทนความอุดมสมบูรณ์ทางอาหาร…. 

ทะเลทรายบนโลกเคยโอบอุ้มแหล่งทรัพยากรสำคัญ… น้ำมันเชื้อเพลิง… ต้นกำเนิดพลังงานที่สำคัญที่สุดในยุคนั้น ..

เมื่อถูกมนุษย์ค้นพบ… วัตถุดิบธรรมชาติที่สะสมฝังตัวอยู่มานานกว่าที่มนุษย์คแรกจะเกิดมาก็หมดลงด้วยน้ำมือมวลมนุษยชาตินั่นเอง…

 ปรากฎการณ์ขนานกำลังจะเกิดขึ้นที่นี่

 และด้วย  'ปรากฎการณ์ขนาน'  

 ผมก็ทำนายได้โดยไม่ต้องใช้ 'หินไฟแห่งการแลเห็น'  เลยว่า  อีกไม่นาน คงมี  'ศูนย์วิจัยพลังงาน'  ของชาวโลกบนป่าหินแห่งนี้  …

วัฒนธรรมสากลก็จะถูกเผยแพร่ …

 และสำหรับชาวคองกา… หากว่าพวกเขาฉลาดพอและปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว  …

การเจรจาก็จะมีขึ้น..สิ่งที่ตามมาคือ  พวกเขาจะกลายพันธุ์  และกลายวัฒนธรรม  จนถูกเรียกว่า  'พัฒนา'  อย่างรวดเร็ว…  พัฒนา…  พัฒนา… พัฒนา…

 พัฒนา…เหรอ

 ผมเกลียดคำนี้  …มันเป็นคำที่หลอกลวงสิ้นดี !

 ไม่มีใครตัดสินได้ว่า  มันคือการ 'พัฒนา'  'กำลังพัฒนา'  หรือ  'ด้อยพัฒนา'  เอาอะไรมาวัดกันได้  ในเมื่อมันมี  'คู่ประกบ' ที่เกิดขึ้นอยู่ คือ 'ความเสื่อม' …!

 ณ  ที่แห่งใด  มีการพัฒนาเกิดขึ้นเท่าใด… 

ความเสื่อม….ที่มักเคลื่อนไหวอย่างไร้ตัวตน…ก็เกิดขึ้นมากเท่านั้น !

 ผมอยากเรียกความรวมของมันว่า  'การเปลี่ยนแปลง'  เสียจะดีกว่า

 หรือถ้าพวกเขาไม่ฉลาดพอ ….พวกเขาก็ย่อมต้องเปลี่ยนแปลงอยู่ดี  หากเป็นการเตรียมตัวเพื่อที่จะกลายเป็นชนชั้นแรงงานในเหมืองพลังงานต่อไป…

 เหมืองที่ 'มนุษยโลก'  ครอบครอง !

 "…พวกเขาคิดว่าเราไม่รู้เรื่อง …เราเถื่อน…เราโง่  หากเขาไม่รู้ว่ามนุษย์กินคนอย่างเราไม่โง่จนไม่รู้ว่าเรายืนอยู่บนอะไร ! …

หากเราได้แต่ปกป้อง… ราไม่กล้าพอที่จะปลุกมันขึ้นมา…

เพราะเรารู้ว่า  มันจะกลายเป็นปีศาจที่ไม่อาจควบคุม จะนำแต่ภัยพิบัติมาให้และในที่สุดมันจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างแต่มนุษย์ผู้ควบคุมมันเอง !"
 
เพียงแค่ฟัง….ผมขนลุกชันไปทั้งตัว…

 "…แต่เมื่อข้าส่งความเพื่อขอเจรจากลับไปยังทำเนียบท่านประธานาธิบดีโลก …

จึงมีงานมาจากโลก  2  กลุ่ม  หนึ่งคือ  สำรวจแหล่งธาตุไฟที่ปรารถนา  และอีกหนึ่งคือ ทำลายข้า !"  เสียงที่เล่านั้นเปล่งออกมาเต็มไปด้วยความรู้สึก…

 "…และผู้ขัดขวางทั้งมวล…เพราะพวกเขาเริ่มระแวงว่าเราไม่ได้โง่อย่างที่เคยคิด"
 ผมพูดอะไรไม่ออก  ได้แต่ถอนหายใจ

 "…ข้าก็ได้เล่าเรื่องให้ท่านฟังจนจบสิ้นแล้ว…แต่จะไปมีประโยชน์อะไรกันเล่า  ในเมื่อ…"  น้ำเสียงอันเศร้าสร้อยนั้นขาดห้วงไป…

มันฟังดูสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก

 แสงจากท้องฟ้าอันไกลลิบลับค่อย ๆ เปลี่ยนสีไป  จนกระทั่งหรี่ลงจนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มอย่างรวดเร็ว….

ความมืดมิดจากธรรมชาติทำให้แสงสีม่วงจาก  "หินไฟแห่งการแลเห็น"  สว่างเรืองขึ้นมาอย่างประหลาด

 "ท่านยังเจ็บอยู่มากไหม?"

 "ไม่แล้ว"  ผมตอบไม่ตรงกับความจริงนัก …

 มันบรรเทาลงมากแล้ว  หากทุกครั้งที่ขยับตัวเพียงนิดเดียว  หรือแม้เพียงถอนหายใจเบา ๆ  ความปวดร้าวก็แล่นไปทั่วทั้งกาย…

 "ท่านควรนอนพักผ่อน…."  สัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก 

"ถ่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตให้นานที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้…เราจะต้องออมพลังงานโดยการนอนหลับหรือหยุดนิ่ง…. 

หรือเราอาจทำได้แค่อย่างมาก ช่วยกันภาวนาให้เกิด  ปาฏิหาริย์"

 เธอฝืนหัวเราะแผ่วเบาขณะที่ช่วยพยุงผมให้นอนราบลงกับทรายที่นุ่มละเอียดนั้น  แล้วฝังต้นกำเนิดแสงสีม่วงลงในกองทรายที่โกยขึ้นมาอย่างลวก  ๆ 

ฉับพลัน  ความมืดมิดก็เข้าครอบคลุมปริมณฑลที่เราสองมนุษย์ต่างดวงดาวเหลือชีวิตอยู่ตามลำพัง  

 ผมได้ยินเสียงขยับตัวลงนอนข้างกายไม่ห่างออกไปเกินมือเอื้อมถึงของซาฟีรีนา  ก่อนที่ความเงียบ…มืด…

และความว่างเปล่าจะแผ่อานุภาพที่ไม่อาจต้านทานได้กลืนกินเราจนหมดสิ้น



 . . .

 …เงียบ…

 ความเงียบสงัดครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณแคบๆ 

 มันเป็นความสงัด  สงบ  อย่างแท้จริง จนผมก็เพิ่งเคยสัมผัสความน่ากลัวของมันเป็นครั้งแรก 

มันเงียบมากจนผมคงคิดว่าหูพิการไปถ้าหากไม่ได้ยินเสียงหายใจ และหัวใจที่เต้นอยู่เป็นจังหวะ  ผมบอกไม่ถูกเลยว่า 

ผมกำลังคิดถึงอะไรบ้าง…

มันเหมือนมีภาพต่าง ๆ  กะเทาะออกมาจากความทรงจำแล่นไหลเวียนวนอยู่ในสมองของผม วูบวาบเข้ามาแล้วก็หายไป  เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันจบสิ้น…

 …หรือบางทีก็ว่างเปล่าหรือสับสน จนผมไม่รู้ว่าผมคือใคร…  

 หรือว่าผมยังมีตัวตนอยู่

 นี่เองหรือ คือความทรมานจากความกดดันภายใต้การแล่นวนของความคิด…

 บ้าตาย…

 ผมเข้าใจคำว่า 'บ้าตาย'  เมื่อนั้นเอง…มันมีจริง ๆ ด้วย

 ผมอาจจะคลุ้มคลั่งขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ว่า  ตลอดเวลา  เมื่อสุดสิ้นความคิดในระยะหนึ่ง…

ผมก็ย้อนกลับมาคิดคำนึงถึงคนข้างกายที่กำลังหลับสนิทนิ่งไม่ไหวติงอยู่…

 ซาฟรีรีนา…. 

 หญิงสาวสีดำผู้ไร้เส้นผม… เพื่อน…  (ผมไม่รู้ว่ามีคำขยายใด  ๆ ที่มีค่าเพียงพอต่อคำนามนั้นหรือไม่  นอกจาก … 'ของผม' )  เพื่อนของผม…

 เพื่อน…ที่แม้ว่า  มิตรภาพจะเพิ่งถือกำเนิดมาเพียงไม่กี่คาบเวลา 

และแม้ว่าเราจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วยพงศ์เผ่า  ความคิด  และการดำรงอาศัย  หากบางที  มันอาจจะยั่งยืนกว่า  'เพื่อนมนุษย์โลก'  ด้วยกันก็ได้

 ….จะมีใคร  หรือเพื่อนผมคนไหน ที่ยอมกระโดดตามผมลงมาเหมือนเธอบ้างไหม…

ผมยังสงสัยอยู่…

 เวลาผ่านไป…

 และผ่านไป…

 สำหรับคืนนี้…เวลาผ่านไปเท่าไรผมไม่อาจรู้ได้  

 มันอาจเป็นเวลายาวเกือบทั้งคืนแล้วหรือเพียงแค่เศษเสี้ยวเวลาเพียงไม่กี่วินาที  หากสำหรับผู้ที่กำลังนอนรอความตาย…มันยาวนาน และทรมาน  เหลือเกิน

 ผมพยายามหลับ  ทั้งที่ไม่ยอมหลับ  

 หากสิ้นเรี่ยวแรงแม้เพียงลืมตาขึ้นมา

 แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่า…มันก็ไม่ผิดอะไรกันแม้แต่น้อย  ในความมืดมิดที่ไร้แสง
 .
 .
 .