ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #7 : หนี

หนี

 ทันใดนั้นเอง  เสียงระเบิดกึกก้องของอาวุธชนิดใดชนิดหนึ่งดังมาจากอีกฟากของหน้าผาสีแดงเพลิงของพลังงานความร้อนพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า 

เสียงหัวเราะหยุดลงทันควันในเสี้ยววินาทีต่อมา  เหมือนคนข้างกายจะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัว 

เธอผุดขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมกับฉุดเขาให้ลุกขึ้นตาม กลับหัวคบเพลิงลงปักพื้น  แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็วในความสลัวด้วยฝีเท้าเงียบกริบ


 จากพื้นราบเรียบอันน้อยนิดบนยอดผาสู่ทางลาดชันที่ทอดไปถึงเงามืดทะมึนในชะง่อนหิน 

แม้ว่ามันจะชันจนเกือบจะตั้งฉากอยู่แล้วในความคิดของเขา  แต่ซาฟรีรีนายังคงเคลื่อนไหวต่อไปอย่างคล่องแคล่ว  ไร้เสียงราวกับเงา 

ในขณะที่อัลทรอยกลับหลงอยู่ในเงามืดและเคลื่อนที่ช้าลงทุกครั้งที่ก้าวต่อไป  สองมือของเขายังเกาะเกี่ยวเถาไม้ฟาราราแก่ ๆ อย่างหวาดระวัง

มีเพียงสัมผัสเบา ๆ ที่ต้นแขนที่ทำให้เขารู้ว่าเธอยังอยู่ข้างกายไม่กลไปจากเขา

 เธอเริ่มหยุดนิ่งในความมืดและเงียบ  แนบหูกับผาหินและหลับตาลง  หลังจากเงียบงันช้านาน  เขาจึงได้ยินเสียงกระซิบเบาแสนเบาอยู่ริมหู

 "อย่าปล่อยมือ  เกาะข้าไว้  ข้าจะนำทางท่าน …อย่าส่งเสียง  ใช้ปลายเท้าและอุ้งเท้าหนีบเถาไม้นี่ไว้ …มันเหนียวพอจะรับน้ำหนักท่าน  มาทางนี้…"

 "….เออ…."


 "อย่าเพิ่งถามอะไร  เราอยู่ในอันตราย….เรากำลังถูกล้อม !"

 อัลทรอยทำตามที่เธอบอกต่อไปได้ระยะหนึ่ง  เสียงจากเบื้องบนหลังคาหินธรรมชาติก้อนมหึมานั้นมีเสียงพูดดังขึ้น….เขาก็ต้องแปลกใจ…

 เขาฟังออก…  'มนุษย์โลก'  พวกเดียวกับเขานี่เอง!

 ทางเราได้ตัวแล้ว  แต่ไม่ใช่คนที่ท่านหัวหน้าหน่วยต้องการ …ใช่…เรามาสายไป …มันรู้ตัวก่อน…ส่งกำลังมาโดยด่วน"

 มันทำให้เขายิ่งงุนงงมากขึ้น

 ทำไมเธอต้องหนีคนเหล่านี้  ?

 ทำไมพวกเขาต้องการตัวเธอ ?

 แล้วนี่… ทำไมเขาต้องหนีมนุษย์โลกพวกเดียวกัน ? 

 ทั้ง ๆ ที่  ถ้าเขาต้องการกลับโลก…เขาย่อมต้องติดต่อพวกเขา  ในเมื่อมีโอกาส เขากลับต้องหลบซ่อนตัว ???

 "เถาวัลย์ประหลาดพวกนี้จะเป็นประโยชน์ในการแกะรอย…" เสียงนั้นยังลอยลงมาห่างจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อย

 คำพูดประโยคนั้นทำให้หญิงสาวนิ่งเงียบไปอีกพักใหญ่  ก่อนที่จะพยายามคลำหาอะไรบางอย่าง…

 เสียงจากเบื้องบนก็ดังขึ้นอีก

 "ได้ร่องรอยแล้ว…เราจะต้องลงไปข้างล่าง...ใช่…อันตราย…ส่งเครื่องมือมาด่วน"

 "จับเจ้าเส้นนี้ไว้ให้แน่น"  เสียงกระซิบร้อนรนพร้อมกับยัดเยียดบางสิ่งบางอย่างไว้ในมือของเขา 

มันเป็นเถาฟาราราเส้นหนึ่งที่ยังเป็น ๆ มีขนาดใหญ่มากจนมือใหญ่ยังต้องกำสองมือจึงจะรอบ  และมีน้ำยางธรรมชาติหล่อลื่นเป็นเมือกเหนียวติดมือ

 "กระโดดลงไป…รูดตัวไปตามเส้นนี้  มีผาหินอยู่ต่ำกว่าที่ที่เรายืนนี่อีกขั้นหนึ่ง  มันลึกพอสมควร  พอถึงข้างล่าง  กระตุกมันบอกข้า  ข้าจะตามลงไป  ระวังตัวด้วย…"

 "เธอ…"

 "อย่าเพิ่งเป็นห่วง…ข้าตามท่านลงไปแน่นอน"

 อัลทรอยทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง  ความมืดทำให้เขาไม่รู้สึกหวาดเสียวต่อความสูงจนน่าใจหายอันนั้น 

จวบจนเท้าของเขาสัมผัสถึงเยื่อไม้อ่อนนุ่มเย็นเยือกและความมืดมิดเบื้องล่าง  จึงรู้ว่ามันสูงจนเขาประมาณไม่ได้ !

 เขานิ่งอยู่ในความมืดและสงัดอยู่พักใหญ่  ก่อนจะกระตุกเชือกบอกรหัสที่เธอให้ไว้

 นี่เขาผ่านเหตุการณ์เมื่อครู่มาได้อย่างไร…  ในสภาพไร้น้ำหนักไม่ผิดอะไรกับของหล่น…

เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า  ในขณะที่ปล่อยตัวลง จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในชีวิต หรือเขากำลังคิดถึงอะไร แต่เขารู้สึกว่ามันนานมาก 

นานแสนนานราวกับหล่นลงไปในหุบเหวที่ไม่มีก้น  ไม่มีจุดจบสิ้น…



 ไม่นานนักเขาก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่ลงมายังดงเยื่อไม้ข้าง ๆ ที่เขายืนอยู่

 "ยังเดินต่อไปไหวไหม ?"  เป็นคำถามที่ไม่รอคำตอบ  เธอจูงมือเขาเคลื่อนไหวต่อไป…

 "ซาฟรีรีนา"  เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้  "บอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ?"

 "…." เธอถอนหายใจในความมืดมิดที่มองไม่เห็นอะไรเลย…  "ผู้บุกอรุกอันแข็งแกร่งและโหดร้าย…กำลังมาถึง….พร้อมกับอานุภาพการทำลาย

 "ทำไม ?"

 "ได้โปรดเถอะ  อย่าเพิ่งถาม…พวกเรา….ที่ตรงเสียงคำรามของปีศาจนั่น…สีแดงของพลังแห่งปีศาจ…เมืองของเรากำลังจะถูกทำลาย…  เราสองคนก็ยังอยู่ในอันตราย..."

 "ผมจะช่วย…ให้ผมช่วยได้ไหม ?"

 "…."

 "อย่าลืม….เราเป็นเพื่อนกัน และผมมาจากโลก…"

 หญิงสาวนิ่งงันไป…ครุ่นคิดถึงสิ่งใดเขาไม่ทราบ….แต่แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง

 "…ถึงท่านจะเป็นมนุษย์โลกเหมือนพวกเขา…  แต่ความรู้สึก…สัญชาติญาณ  บอกข้าตั้งแต่ต้นว่าท่านไม่ได้เป็นผู้ทำลาย….

ท่านไม่เหมือนพวกเขา….และท่านไม่ได้มีอานุภาพการทำลายล้างที่จะต่อสู้สงครามได้… 

ท่านไม่มีอำนาจอะไรเลย  เมื่อเทียบกับความโลภของมนุษย์พวกนั้น…"

 "ผมไม่เข้าใจ…พวกเขาต้องการอะไร"

 "ท่านไม่รู้บ้างเลยจริง ๆ?"

 "ไม่รู้จริง ๆ"

 "แล้วข้าจะเล่าให้ฟัง….ท่านมาทางนี้…"

 เธอเคลื่อนไหวอีกครั้งอย่างคล่องแคล่ว…

 โดยลืมอะไรบางอย่าง…

 อะไรบางอย่างที่เป็นเหตุแห่งการเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงชีวิตเธอ ….

 เขาผู้ไม่เคยคุ้นภูมิประเทศ ไม่เคยคุ้นต่อความมืด …

เขาจะไม่เห็นอะไรเลย  ผิดกับการใช้สัญชาติญาณแห่งการเอาตัวรอดเหมือนดั่งสัตว์พันธุ์หนึ่งที่มีชีวิตอยู่ในธรรมชาติ  ชนเผ่าคองกาหลบหนีภัยในความมืดเพื่อปิดบังตัวโดยใช้ข้อได้เปรียบทางสีผิวอันดำสนิทไม่ผิดอะไรกับเงา  

 หากมนุษย์โลกอย่างอัลทรอย …เมื่อผู้ที่เคยชินต่อการมองเห็นทางกายภาพถูกตัดขาดประสาทรับรู้ทางสายตา  ก็ราวกับเขาไม่มีอะไรอยู่อีก

 มันมืดมิดยิ่งกว่าอยู่ในกล่องปิดผนึกสักสิบชั้น…

 ตรงนั้นเป็นเพียงทางแคบ ๆ ที่ด้านหนึ่งเป็นหินแข็งขนาดมหึมา…ส่วนอีกข้างหนึ่ง…คือ ความว่างเปล่า

 ลมสงบ…หากความเย็นเยือกแบบอับ ๆ แห้ง ๆ ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก

 "ระวัง…ตรงนั้นเป็น…"

 ยังไม่ทันขาดคำ…เท้าที่กำลังก้าวออกไปเพื่อพบกับหินแข็งกลับพบกับความโล่งว่าง 

แต่ไม่ทันเสียแล้ว น้ำหนักที่ถ่วงลงบนเท้านั้นจึงโถมดิ่งลงไปยังความว่างเปล่า !

 "อัลทรอย !"  เสียงร้องเรียกอย่างตกใจดังก้องกังวาลขึ้น  และสะท้อนกลับไปกลับมาในสติสัมปชัญญะสุดท้าย

 แล้วความมืดเสียยิ่งกว่าความมืดมิดในหุบเหวก็ครอบคลุมเขาจนหมดสิ้น…

 ทันใดนั้นเอง  เสียงระเบิดกึกก้องของอาวุธชนิดใดชนิดหนึ่งดังมาจากอีกฟากของหน้าผาสีแดงเพลิงของพลังงานความร้อนพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า 

เสียงหัวเราะหยุดลงทันควันในเสี้ยววินาทีต่อมา  เหมือนคนข้างกายจะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัว 

เธอผุดขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมกับฉุดเขาให้ลุกขึ้นตาม กลับหัวคบเพลิงลงปักพื้น  แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็วในความสลัวด้วยฝีเท้าเงียบกริบ


 จากพื้นราบเรียบอันน้อยนิดบนยอดผาสู่ทางลาดชันที่ทอดไปถึงเงามืดทะมึนในชะง่อนหิน 

แม้ว่ามันจะชันจนเกือบจะตั้งฉากอยู่แล้วในความคิดของเขา  แต่ซาฟรีรีนายังคงเคลื่อนไหวต่อไปอย่างคล่องแคล่ว  ไร้เสียงราวกับเงา 

ในขณะที่อัลทรอยกลับหลงอยู่ในเงามืดและเคลื่อนที่ช้าลงทุกครั้งที่ก้าวต่อไป  สองมือของเขายังเกาะเกี่ยวเถาไม้ฟาราราแก่ ๆ อย่างหวาดระวัง

มีเพียงสัมผัสเบา ๆ ที่ต้นแขนที่ทำให้เขารู้ว่าเธอยังอยู่ข้างกายไม่กลไปจากเขา

 เธอเริ่มหยุดนิ่งในความมืดและเงียบ  แนบหูกับผาหินและหลับตาลง  หลังจากเงียบงันช้านาน  เขาจึงได้ยินเสียงกระซิบเบาแสนเบาอยู่ริมหู

 "อย่าปล่อยมือ  เกาะข้าไว้  ข้าจะนำทางท่าน …อย่าส่งเสียง  ใช้ปลายเท้าและอุ้งเท้าหนีบเถาไม้นี่ไว้ …มันเหนียวพอจะรับน้ำหนักท่าน  มาทางนี้…"

 "….เออ…."


 "อย่าเพิ่งถามอะไร  เราอยู่ในอันตราย….เรากำลังถูกล้อม !"

 อัลทรอยทำตามที่เธอบอกต่อไปได้ระยะหนึ่ง  เสียงจากเบื้องบนหลังคาหินธรรมชาติก้อนมหึมานั้นมีเสียงพูดดังขึ้น….เขาก็ต้องแปลกใจ…

 เขาฟังออก…  'มนุษย์โลก'  พวกเดียวกับเขานี่เอง!

 ทางเราได้ตัวแล้ว  แต่ไม่ใช่คนที่ท่านหัวหน้าหน่วยต้องการ …ใช่…เรามาสายไป …มันรู้ตัวก่อน…ส่งกำลังมาโดยด่วน"

 มันทำให้เขายิ่งงุนงงมากขึ้น

 ทำไมเธอต้องหนีคนเหล่านี้  ?

 ทำไมพวกเขาต้องการตัวเธอ ?

 แล้วนี่… ทำไมเขาต้องหนีมนุษย์โลกพวกเดียวกัน ? 

 ทั้ง ๆ ที่  ถ้าเขาต้องการกลับโลก…เขาย่อมต้องติดต่อพวกเขา  ในเมื่อมีโอกาส เขากลับต้องหลบซ่อนตัว ???

 "เถาวัลย์ประหลาดพวกนี้จะเป็นประโยชน์ในการแกะรอย…" เสียงนั้นยังลอยลงมาห่างจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อย

 คำพูดประโยคนั้นทำให้หญิงสาวนิ่งเงียบไปอีกพักใหญ่  ก่อนที่จะพยายามคลำหาอะไรบางอย่าง…

 เสียงจากเบื้องบนก็ดังขึ้นอีก

 "ได้ร่องรอยแล้ว…เราจะต้องลงไปข้างล่าง...ใช่…อันตราย…ส่งเครื่องมือมาด่วน"

 "จับเจ้าเส้นนี้ไว้ให้แน่น"  เสียงกระซิบร้อนรนพร้อมกับยัดเยียดบางสิ่งบางอย่างไว้ในมือของเขา 

มันเป็นเถาฟาราราเส้นหนึ่งที่ยังเป็น ๆ มีขนาดใหญ่มากจนมือใหญ่ยังต้องกำสองมือจึงจะรอบ  และมีน้ำยางธรรมชาติหล่อลื่นเป็นเมือกเหนียวติดมือ

 "กระโดดลงไป…รูดตัวไปตามเส้นนี้  มีผาหินอยู่ต่ำกว่าที่ที่เรายืนนี่อีกขั้นหนึ่ง  มันลึกพอสมควร  พอถึงข้างล่าง  กระตุกมันบอกข้า  ข้าจะตามลงไป  ระวังตัวด้วย…"

 "เธอ…"

 "อย่าเพิ่งเป็นห่วง…ข้าตามท่านลงไปแน่นอน"

 อัลทรอยทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง  ความมืดทำให้เขาไม่รู้สึกหวาดเสียวต่อความสูงจนน่าใจหายอันนั้น 

จวบจนเท้าของเขาสัมผัสถึงเยื่อไม้อ่อนนุ่มเย็นเยือกและความมืดมิดเบื้องล่าง  จึงรู้ว่ามันสูงจนเขาประมาณไม่ได้ !

 เขานิ่งอยู่ในความมืดและสงัดอยู่พักใหญ่  ก่อนจะกระตุกเชือกบอกรหัสที่เธอให้ไว้

 นี่เขาผ่านเหตุการณ์เมื่อครู่มาได้อย่างไร…  ในสภาพไร้น้ำหนักไม่ผิดอะไรกับของหล่น…

เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า  ในขณะที่ปล่อยตัวลง จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในชีวิต หรือเขากำลังคิดถึงอะไร แต่เขารู้สึกว่ามันนานมาก 

นานแสนนานราวกับหล่นลงไปในหุบเหวที่ไม่มีก้น  ไม่มีจุดจบสิ้น…



 ไม่นานนักเขาก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่ลงมายังดงเยื่อไม้ข้าง ๆ ที่เขายืนอยู่

 "ยังเดินต่อไปไหวไหม ?"  เป็นคำถามที่ไม่รอคำตอบ  เธอจูงมือเขาเคลื่อนไหวต่อไป…

 "ซาฟรีรีนา"  เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้  "บอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ?"

 "…." เธอถอนหายใจในความมืดมิดที่มองไม่เห็นอะไรเลย…  "ผู้บุกอรุกอันแข็งแกร่งและโหดร้าย…กำลังมาถึง….พร้อมกับอานุภาพการทำลาย

 "ทำไม ?"

 "ได้โปรดเถอะ  อย่าเพิ่งถาม…พวกเรา….ที่ตรงเสียงคำรามของปีศาจนั่น…สีแดงของพลังแห่งปีศาจ…เมืองของเรากำลังจะถูกทำลาย…  เราสองคนก็ยังอยู่ในอันตราย..."

 "ผมจะช่วย…ให้ผมช่วยได้ไหม ?"

 "…."

 "อย่าลืม….เราเป็นเพื่อนกัน และผมมาจากโลก…"

 หญิงสาวนิ่งงันไป…ครุ่นคิดถึงสิ่งใดเขาไม่ทราบ….แต่แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง

 "…ถึงท่านจะเป็นมนุษย์โลกเหมือนพวกเขา…  แต่ความรู้สึก…สัญชาติญาณ  บอกข้าตั้งแต่ต้นว่าท่านไม่ได้เป็นผู้ทำลาย….

ท่านไม่เหมือนพวกเขา….และท่านไม่ได้มีอานุภาพการทำลายล้างที่จะต่อสู้สงครามได้… 

ท่านไม่มีอำนาจอะไรเลย  เมื่อเทียบกับความโลภของมนุษย์พวกนั้น…"

 "ผมไม่เข้าใจ…พวกเขาต้องการอะไร"

 "ท่านไม่รู้บ้างเลยจริง ๆ?"

 "ไม่รู้จริง ๆ"

 "แล้วข้าจะเล่าให้ฟัง….ท่านมาทางนี้…"

 เธอเคลื่อนไหวอีกครั้งอย่างคล่องแคล่ว…

 โดยลืมอะไรบางอย่าง…

 อะไรบางอย่างที่เป็นเหตุแห่งการเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงชีวิตเธอ ….

 เขาผู้ไม่เคยคุ้นภูมิประเทศ ไม่เคยคุ้นต่อความมืด …

เขาจะไม่เห็นอะไรเลย  ผิดกับการใช้สัญชาติญาณแห่งการเอาตัวรอดเหมือนดั่งสัตว์พันธุ์หนึ่งที่มีชีวิตอยู่ในธรรมชาติ  ชนเผ่าคองกาหลบหนีภัยในความมืดเพื่อปิดบังตัวโดยใช้ข้อได้เปรียบทางสีผิวอันดำสนิทไม่ผิดอะไรกับเงา  

 หากมนุษย์โลกอย่างอัลทรอย …เมื่อผู้ที่เคยชินต่อการมองเห็นทางกายภาพถูกตัดขาดประสาทรับรู้ทางสายตา  ก็ราวกับเขาไม่มีอะไรอยู่อีก

 มันมืดมิดยิ่งกว่าอยู่ในกล่องปิดผนึกสักสิบชั้น…

 ตรงนั้นเป็นเพียงทางแคบ ๆ ที่ด้านหนึ่งเป็นหินแข็งขนาดมหึมา…ส่วนอีกข้างหนึ่ง…คือ ความว่างเปล่า

 ลมสงบ…หากความเย็นเยือกแบบอับ ๆ แห้ง ๆ ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก

 "ระวัง…ตรงนั้นเป็น…"

 ยังไม่ทันขาดคำ…เท้าที่กำลังก้าวออกไปเพื่อพบกับหินแข็งกลับพบกับความโล่งว่าง 

แต่ไม่ทันเสียแล้ว น้ำหนักที่ถ่วงลงบนเท้านั้นจึงโถมดิ่งลงไปยังความว่างเปล่า !

 "อัลทรอย !"  เสียงร้องเรียกอย่างตกใจดังก้องกังวาลขึ้น  และสะท้อนกลับไปกลับมาในสติสัมปชัญญะสุดท้าย

 แล้วความมืดเสียยิ่งกว่าความมืดมิดในหุบเหวก็ครอบคลุมเขาจนหมดสิ้น…