ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #5 : เหตุผลของการมาเยือน

เหตุผลของการมาเยือน

 “เถอะน่า…”

 “ไอ้บ้า…แกไม่เกี่ยวซักหน่อย  แกก็รู้ ๆ อยู่แล้ว…ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะโว้ย”

 “ไอ้งก”

 “ใช่…เปลืองงบ”

 “โธ่เว้ย…ฉันไม่ปรบกวนแกมากหรอกน่า  ขอแค่ติดไปด้วย  ถึงที่โน่นฉันจัดการตัวเองได้”

 “นี่…ทรอย  โลกของเราก็ไม่ได้แคบอะไร  มีให้แกวาดได้ทั้งชาติก็ไม่จบ  แกจะไปทำไมวะ  ไอ้ดาวที่มันมีมนุษย์กินคนเดินเพ่นพ่าน  ไม่รู้มันจะลากแกไปแล่กินเมื่อไหร่ 
ฉันยังไม่อยากไปเสี่ยงเลย แต่ในเมื่อเป็นงานขององค์การจ้างมาฉันก็เลี่ยงไม่ได้ ฉันละหน่ายไอ้พวกศิลปินพวกบ้านี่จริง ๆ”  ดิมมองเพื่อนของเขาอย่างเหนื่อยหน่าย 

อัลทรอยเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่จำความได้ 

เขาเป็นคนดื้อเงียบที่สุด  ทำหรือคิดอะไรไม่เหมือนคนปกติ  แต่ก็เป็นคนมีเสน่ห์โดยไม่ต้องบริหาร ผิวสีแทนไม่ขาวไม่คล้ำ  รูปร่างสูงสมส่วน  แววตาสีน้ำตาลอ่อน  ดูหวานปน… ไม่ถึงเศร้า แต่ซึมนิด ๆ เหมือนคิดอะไรไกลไปจากสิ่งที่เห็นตลอดเวลา

 ผมยาวประบ่า 2 สี น้ำตาลแกมทอง  ซอยรวบไว้หลวม ๆ ที่ท้ายทอยแบบไม่ใส่ใจเป็นประจำ  เข้ากับเสื้อผ้าแบบเรียบเก๋แต่ปล่อยให้ยับยู่ยี่   และไม่เคยจัดเข้าที่เข้าทาง 

ทั้งหมดนั่นยังไม่เท่ากับปากบางที่เผยอน้อย ๆ อย่างไม่ตั้งใจตอนเผลอเข้ากับลักยิ้มลึก  2  ข้าง ไว้กระชากใจสาวเวลายิ้มหรือกระทั่งเบ้ปากเวลาไม่เห็นด้วยหรือเซ็ง ๆ

เขาชอบมีปัญหาโลกหรือคำถามขวางโลกที่ไม่รู้ใช้อวัยวะอะไรคิดออกมาได้เสมอ ๆ

ไม่รู้ว่าควรจะแนะนำว่าเขามีอาชีพอะไรแน่  นักคิด  นักปรัชญา  หรือศิลปินใด 

แต่ที่แน่ ๆ เมื่อเขาสนใจเรื่องอะไร  เขาจะศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง ราวกับนักศึกษาปริญญาเอกที่กำลังทำวิทยานิพนธ์

จะว่าไปก็เหมือนกำลังทำ Post Doctor  ดี ๆ นี่เอง



 แล้วในที่สุด  คิมก็เป็นฝ่ายแพ้  และเพื่อนของเขา…อัลทรอยก็ได้เดินทางกับกลุ่มนักสำรวจดวงดาวที่เขาทำงานอยู่ไปยังดาวเคราะห์น้อยดวงใหม่อีกแกแลคซีหนึ่งในทางช้างเผือก

…อย่างไม่สบายใจที่สุด 

ด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเองและผู้เป็นเพื่อน  ไม่ใช่คำล่ำลือเกี่ยวกับความดิบเถื่อนของเผ่าคองกา 

แต่เนื่องจากการสำรวจคราวนี้มันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรสักอย่างซึ่งเป็นแผนงานลับของรัฐบาลโลกแอบแฝงอยู่  แต่เขาก็ยังจับความไม่ได้ว่ามันคืออะไร



 “เข้าสู่สนามแรงดึงดูดแล้ว  ประจำที่ด้วย”

 อัลทรอยได้ยินเสียงซ้ำเป็นรอบที่สองเมื่ออยู่ในแคปซูลนิรภัยเรียบร้อยแล้ว 

ชายหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียวที่กำลังจะถึงดินแดนแห่งใหม่อันแปลกประหลาดของดาวเคราะห์ซึ่งถูกค้นพบล่าสุด 

และทำสัมพันธไมตรีกับโลกเมื่อไม่ถึงสิบปีมานี้เอง

 มันจึงยังมีเอกลักษณ์ของตัวเองอย่างเด่นชัด  เพราะยังไม่ได้ถูกคุกคามโดยองค์การพัฒนาวัฒนธรรมสากลบ้า ๆ นั่น

เหมือนเครื่องมือล้างสมองของมนุษย์ชัด ๆ ถ้าทั้งจักรวาลเป็นระบบสากลหมดอย่างที่มนุษย์โลกเป็นอยู่ทุกวันนี้ละก็ ไม่ใช่ว่าจะได้ความสงบสุขอย่างในโฆษณาห่วยแตกนั่น 

แต่เรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นแน่นอน

…อย่างน้อยก็ “มนุษย์ครองจักรวาล”  เหมือนอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยครองโลกเหนือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายมาแล้ว !

เมื่อ “วิถี”  ธรรมชาติ ถูก “วิธี” ของมนุษย์ทวนกระแส  ละก็…



 ทันใดนั้น  ๆ  เอง  เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาทขึ้น 

ท่ามกลางอากาศที่กำลังปลิวว่อน 

อัลทรอยหมุนเคว้างอยู่ในแคปซูลนิรภัยอย่างไร้ทิศทาง  แรงกระแทกทำให้เขาสลบไปไม่รู้นานเท่าไรในความมืดมิดราวกับอยู่ก้นเหว

…ไม่ใช่ “ราวกับ”  กว่าเขาจะคืนสติขึ้นมา

เขาก็อยู่ก้นเหลวจริง ๆ นั่นแหละ!

 “เถอะน่า…”

 “ไอ้บ้า…แกไม่เกี่ยวซักหน่อย  แกก็รู้ ๆ อยู่แล้ว…ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะโว้ย”

 “ไอ้งก”

 “ใช่…เปลืองงบ”

 “โธ่เว้ย…ฉันไม่ปรบกวนแกมากหรอกน่า  ขอแค่ติดไปด้วย  ถึงที่โน่นฉันจัดการตัวเองได้”

 “นี่…ทรอย  โลกของเราก็ไม่ได้แคบอะไร  มีให้แกวาดได้ทั้งชาติก็ไม่จบ  แกจะไปทำไมวะ  ไอ้ดาวที่มันมีมนุษย์กินคนเดินเพ่นพ่าน  ไม่รู้มันจะลากแกไปแล่กินเมื่อไหร่ 
ฉันยังไม่อยากไปเสี่ยงเลย แต่ในเมื่อเป็นงานขององค์การจ้างมาฉันก็เลี่ยงไม่ได้ ฉันละหน่ายไอ้พวกศิลปินพวกบ้านี่จริง ๆ”  ดิมมองเพื่อนของเขาอย่างเหนื่อยหน่าย 

อัลทรอยเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่จำความได้ 

เขาเป็นคนดื้อเงียบที่สุด  ทำหรือคิดอะไรไม่เหมือนคนปกติ  แต่ก็เป็นคนมีเสน่ห์โดยไม่ต้องบริหาร ผิวสีแทนไม่ขาวไม่คล้ำ  รูปร่างสูงสมส่วน  แววตาสีน้ำตาลอ่อน  ดูหวานปน… ไม่ถึงเศร้า แต่ซึมนิด ๆ เหมือนคิดอะไรไกลไปจากสิ่งที่เห็นตลอดเวลา

 ผมยาวประบ่า 2 สี น้ำตาลแกมทอง  ซอยรวบไว้หลวม ๆ ที่ท้ายทอยแบบไม่ใส่ใจเป็นประจำ  เข้ากับเสื้อผ้าแบบเรียบเก๋แต่ปล่อยให้ยับยู่ยี่   และไม่เคยจัดเข้าที่เข้าทาง 

ทั้งหมดนั่นยังไม่เท่ากับปากบางที่เผยอน้อย ๆ อย่างไม่ตั้งใจตอนเผลอเข้ากับลักยิ้มลึก  2  ข้าง ไว้กระชากใจสาวเวลายิ้มหรือกระทั่งเบ้ปากเวลาไม่เห็นด้วยหรือเซ็ง ๆ

เขาชอบมีปัญหาโลกหรือคำถามขวางโลกที่ไม่รู้ใช้อวัยวะอะไรคิดออกมาได้เสมอ ๆ

ไม่รู้ว่าควรจะแนะนำว่าเขามีอาชีพอะไรแน่  นักคิด  นักปรัชญา  หรือศิลปินใด 

แต่ที่แน่ ๆ เมื่อเขาสนใจเรื่องอะไร  เขาจะศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง ราวกับนักศึกษาปริญญาเอกที่กำลังทำวิทยานิพนธ์

จะว่าไปก็เหมือนกำลังทำ Post Doctor  ดี ๆ นี่เอง



 แล้วในที่สุด  คิมก็เป็นฝ่ายแพ้  และเพื่อนของเขา…อัลทรอยก็ได้เดินทางกับกลุ่มนักสำรวจดวงดาวที่เขาทำงานอยู่ไปยังดาวเคราะห์น้อยดวงใหม่อีกแกแลคซีหนึ่งในทางช้างเผือก

…อย่างไม่สบายใจที่สุด 

ด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเองและผู้เป็นเพื่อน  ไม่ใช่คำล่ำลือเกี่ยวกับความดิบเถื่อนของเผ่าคองกา 

แต่เนื่องจากการสำรวจคราวนี้มันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรสักอย่างซึ่งเป็นแผนงานลับของรัฐบาลโลกแอบแฝงอยู่  แต่เขาก็ยังจับความไม่ได้ว่ามันคืออะไร



 “เข้าสู่สนามแรงดึงดูดแล้ว  ประจำที่ด้วย”

 อัลทรอยได้ยินเสียงซ้ำเป็นรอบที่สองเมื่ออยู่ในแคปซูลนิรภัยเรียบร้อยแล้ว 

ชายหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียวที่กำลังจะถึงดินแดนแห่งใหม่อันแปลกประหลาดของดาวเคราะห์ซึ่งถูกค้นพบล่าสุด 

และทำสัมพันธไมตรีกับโลกเมื่อไม่ถึงสิบปีมานี้เอง

 มันจึงยังมีเอกลักษณ์ของตัวเองอย่างเด่นชัด  เพราะยังไม่ได้ถูกคุกคามโดยองค์การพัฒนาวัฒนธรรมสากลบ้า ๆ นั่น

เหมือนเครื่องมือล้างสมองของมนุษย์ชัด ๆ ถ้าทั้งจักรวาลเป็นระบบสากลหมดอย่างที่มนุษย์โลกเป็นอยู่ทุกวันนี้ละก็ ไม่ใช่ว่าจะได้ความสงบสุขอย่างในโฆษณาห่วยแตกนั่น 

แต่เรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นแน่นอน

…อย่างน้อยก็ “มนุษย์ครองจักรวาล”  เหมือนอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยครองโลกเหนือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายมาแล้ว !

เมื่อ “วิถี”  ธรรมชาติ ถูก “วิธี” ของมนุษย์ทวนกระแส  ละก็…



 ทันใดนั้น  ๆ  เอง  เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาทขึ้น 

ท่ามกลางอากาศที่กำลังปลิวว่อน 

อัลทรอยหมุนเคว้างอยู่ในแคปซูลนิรภัยอย่างไร้ทิศทาง  แรงกระแทกทำให้เขาสลบไปไม่รู้นานเท่าไรในความมืดมิดราวกับอยู่ก้นเหว

…ไม่ใช่ “ราวกับ”  กว่าเขาจะคืนสติขึ้นมา

เขาก็อยู่ก้นเหลวจริง ๆ นั่นแหละ!