ซาฟรีรีนา

ลำดับตอนที่ #10 : สิ่งล้ำค่า

สิ่งล้ำค่า

ผมไม่ได้นับผิด แสงสลัวของดวงอาทิตย์ส่องลอดลงมาสลับกับความมืดมิดของกลางคืน 

...1...2…3… คืนจันทร์ผ่านไป

อืม...รู้สึกว่าคนบนดาวดวงนี้นับเวลาด้วยกลางคืนและเรียกว่าคืนจันทร์ ...

ช่างมัน  ... ผิดถูกมีประโยชน์อะไร...

ผมกำลังจะตาย

ผมรอ...รอ...รอ...และรอ  จนคิดว่าเธอทิ้งผมไปแล้วจริง ๆ มันทรมานซะยิ่งกว่าความมืดและเงียบในขณะที่เธอยังอยู่เคียงข้างอย่างเทียบกันไม่ได้เลย 

ไม่ควรเลยที่เธอไป 

ผมอยากตะโกนกู่ก้องร้องให้เธอกลับมา 

ผมยอมตายโดยถูกเธอกินเสียดีกว่า ถูกเธอทิ้งให้ตายไปอย่างเดียวดาย 

ได้โปรดเถอะ  ผมไม่เคยอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้  แม้แต่ผมเองก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกลึก ๆ ที่จับต้องไม่ได้

ความผิดหวังกระแทรกจิตสำนึก  ชะล้างการรอคอยที่ไร้คำตอบจนว่างเปล่า

คืนจันทร์ที่สี่ ย่างเข้ามา...  ผมไร้เรี่ยวแรงจนหมดสิ้น  ได้แต่นอนครึ่งหลับครึ่งตื่น  รอคอยความตายมาเยือน   ในสำนึกที่เหลือคือการว่ายวนเวียนกับความฝัน

มันยาวนานเหมือนไม่มีวันเริ่มต้นและไม่มีจุดจบ 

บางทีผมแทบจะลืมไปแล้วว่าผมมาจากดาวที่เรียกว่าโลกเมื่อไม่นานมานี้เอง 

ลืมตัวตน  ลืมความสุขที่เคยมีมา ราวกับผมกำเนิดขึ้นจากความทุกข์ทรมานในหุบเหวนรกแห่งนี้ 

แต่ในบางทีมันกลับมีความฝันเป็นร้อยพันเรื่องที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์และความคิดต่าง ๆ ทั้งหมดในชั่วชีวิต ว่ายวนไม่จบสิ้น...

แต่...ทันใด

ผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความรู้สึกถึงวัตถุอะไรบางอย่างที่ตกลงมาข้างตัวอย่างแรง
หัวใจที่กำลังอ่อนล้ารอเวลาหยุดนิ่ง กลับเต้นแรงขึ้นจนเจ็บหน้าอก 

...ผมรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเหลืออยู่ผงกหัวขึ้นดู....

เพื่อจะพบกับความตื้นตันอย่างที่ชั่วชีวิตของคนอย่างผมไม่มีมีวันได้พบเจอถ้าหากยังฝังชีวิตอยู่บนดาวโลก

และตายไปพร้อมความเคยชินของชีวิตประจำวันอันสะดวกสบายและศิวิไลซ์ !

ครึ่งหนึ่งของแขนสีดำสนิทโผล่พ้นฝุ่นทรายละเอียด  มันเปรอะไปด้วยเลือดสีแดงเข้มสะท้อนกับแสงสลัวสีม่วงดูน่าสะพรึงกลัวในความรู้สึกสามัญ 

หากสำหรับผมมันกลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตที่ไม่มีวันลบเลือน 

ในชั่ววูบแรกผมได้แต่ประหลาดใจ  ไม่เข้าใจ 

มันเกิดอะไรขึ้น ... เกิดอะไรขึ้นกับซาฟีรีนา 

ใจผมสั่นไหวราวกับมีระลอกคลื่นซัดสาดกระแทกจนหน้าอกแทบจะระเบิด

เวลานั้น  ผมไม่สามารถลุกขึ้นได้แล้ว  ได้แต่ฝืนเค้นกำลังเฮือกสุดท้ายเอื้อมมืออันสั่นเทาออกไปหามันอย่างยากเย็น 

จนสามารถไขว่คว้ามาได้  เมื่อดูใกล้ ๆ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนแทบสำลัก  ผมปัดทรายออกอย่างทะนุถนอม

ทำให้สังเกตุเห็นร่องรอยบางอย่างสากผิวสัมผัสที่ได้รับเหมือนเป็นแผลที่เกิดจากของมีคมกรีดเป็นทางยาวจากข้อมือจรดข้อพับ 

ไม่ใช่สิ 

ไม่ใช่รอยกรีดเป็นทาง...

ผมพยายามลืมตาอีกครั้งเพื่อลบความพร่าเลือนท่ามกลางแสงสลัวเลือนลาง 

ลายสลัก...มันคือลายสลักเป็นจุดเล็ก ๆ ที่เกิดจากของมีคมทิ่มแทงจนเป็นรอยเลือดแดงคล้ำบนผิวดำสนิทจนผิวหนังเป็นรอยนูนสูงเรียงติดกันเป็นอักษร 

จากอักษรเป็นคำ 

จากคำเป็นประโยค...

หลังจากพยายามอ่านอย่างยากลำบากจนได้ความ  แรกทีเดียวผมนิ่งงัน  ไม่เข้าใจ...

"โปรดให้เกียรติข้าพเจ้า"

เธอ หมายถึง ... ?

หมายถึง ... 

อา...

ผมขนลุกชันไปทั้งตัว  น้ำขมฝาดเอ่อล้นทะลักมาจุกอยู่ที่ลำคอจนเจ็บแปลบ... 
มันคือความหวัง  คือสัญญา คือความเสียสละที่ยิ่งใหญ่

เกินกว่าที่คนอย่างนายอัลทรอยจะรับได้  ถึงอย่างไรผมก็ยังเป็นมนุษย์ธรรมดา  แสนจะธรรมดาคนหนึ่ง 

ผมเห็นแก่ตัว  ช่างระแวง สงสัย  และที่น่ารังเกียจที่สุดคือความไม่เคยไว้วางใจใครด้วยความจริงใจ 

ผมกลัวเจ็บ  กลัวตาย  กลัวถูกกิน  กลัวถูกทิ้ง  กลัวถูกหักหลัง  กลัวความทรมานก่อนตาย  ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้ว  แต่ผมทรมานยิ่งกว่า 

...ยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก

ทรมานใจ !

เธอตัดแขนตัวเองเพื่อเป็นอาหารประทังชีวิตผม  เมื่อได้ใช้มันจนเสร็จแล้วอย่างสุดขีดความสามารถในการปีนป่ายความสูงที่มากมายมหาศาล  เพื่อหาทางรอดให้กับผม

ผมลูบคลำตรงส่วนของปลายนิ้วที่เคยเรียวยาว นุ่มนวล  หากกลับกลายถลอกปอกเปิกจนไม่เป็นสารรูปเดิม 

ง่ามนิ้วทั้งห้าฉีกขาด รุ่งริ่ง  ไม่มีเล็บเหลืออยู่เลยสักนิด 

ข้อนิ้วบางนิ้วหักพับงอจนเกือบขาดออกจากมือ   

ผมสัมผัสถึงความเจ็บปวดแสนเข็ญและเห็นภาพของการเดินทางอันทรหดผิดจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยพบเจอจากร่องรอยเหล่านั้นอย่างชัดเจน

 แล้วผมก็รู้ว่า ความ 'เสียใจ' แท้จริงแล้วเป็นความรู้สึกเช่นไร… 

 …ผมร้องไห้..

 น้ำตามันไหลออกมาเองโดยที่ไม่รู้ตัว 

…ไม่มีเสียงสะอื้นใด ๆ หากความรู้สึกเสียใจอย่างรุนแรงประดันขึ้นมาจนท่วมท้นไปทั่วทั้งกาย  และแม้แต่ทั้งวิญญาณก็ถูกมันครอบงำไปหมดสิ้น…

 ผมตัวสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้  และคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบเค้นลำคออย่างรุนแรงจนทบอาเจียน… 

ผมสำลักน้ำขมฝาดที่เอ่อล้นจากภายในขึ้นมาจุกที่ลำคออันตื้นตัน..

 คนที่เคยรู้ว่า  คำว่า 'ตื้น' 'ตัน'  เป็นความรู้สึกเช่นไรละก็  เขาผู้นั้นย่อมเข้าใจว่าผมในขณะนี้รู้สึกเช่นไร… 

มันเป็นความตื้นตันที่ขมขื่น  และโศกเศร้าอย่างสุดแสน….

 ผมเสียใจ…มาก …เกินกว่าที่จะพรรณนาด้วยภาษา…

 ในความเงียบสงัดและวังเวง  จนน่าสะพึงกลัว…

 ผมกอด 'มัน'   ไว้แน่นแนบอก

 ผมได้แต่กอด 'มัน' ราวกับเป็นไม้ท่อนสุดท้ายกลางทะเลคลั่ง  เป็นสิ่งล้ำค่าสูงสุดในชีวิต… 

และผมคิดว่าคงไม่มีสิ่งใดที่จะโยกคลอนความรู้สึกของคนได้มากกว่านี้อีกแล้ว

 กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งออกมาอบอวลอยู่ในประสาทสัมผัสของผม  แต่ในความรู้สึกส่วนลึก  ผมปานว่าได้กลิ่นไอแห่งกายของผู้เป็นเจ้าของ 'มัน' …

แล้วในที่สุด...  

ผมก็ผิดสัญญานั้น 

...เพราะผมยังไม่สามารถทำใจกัดกิน 'มัน'ได้  มนุษย์โลกอย่างผมได้แต่นอนกอดมันไว้แนบอกอย่างหวงแหน 
...
น้ำตาที่ไหลออกมาผสมกับสีแดงเข้มของเลือดบนแขนข้างหนึ่งซึ่งเป็นสีดำ 
 
<a href="http://my.dek-d.com/Acciacatura/story/view.php?id=127910"></a>