คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part1 (1)
มารีเยเป็นผู้หิที่แปล ผมหมายถึเธอแปลริๆ แ่อนนั้นผม็ไม่แน่ใว่าัวเอิอะไรอยู่ บาทีอาะเป็นรัแท้…หรือเปล่า? ผมำไ้ว่าผมเอเธอรั้แรในปี 1991 อนนั้นผมอายุแ่15ปี
ทุรั้ที่ผมอยู่ใล้มารี มันเหมือนทุอย่ารอบัวหยุนิ่ เธอไม่ไ้แ่เป็นผู้หิที่แปลแ่มีบาอย่าในัวเธอที่ึูให้ผมอยารู้ัมาึ้น ทุรั้ที่เราเอัน ผมสัเว่าเธอหายใเบาๆราวับเธอลัวะถูพบเห็นหรือไม่็เหมือนเธอไม่้อารมีีวิอยู่ในโลนี้ริๆ สายาอเธอที่มอออไปนอหน้า่ามัะล่อลอยไปไลเหมือนนที่อยู่ในฝันที่ไม่มีทาื่น
วันที่ 10 ุมภาพันธ์ 1991
ใน่วบ่ายวันนั้น ผมนั่อยู่ในรถรอบรัวหลัาเพิ่ลับมาาารื้ออ วาอผมเย้อมอออไปนอหน้า่ารถ แล้วอนนั้นเอ ผมเห็นเ็สาว้าบ้าน มารี เธอนอนอยู่บนิ่ไม้้นไม้ให่ าอเธอห้อยลมาอย่าไร้ัวล สายาอเธอที่เยลอยๆ หันมามอผมโยร ผมำไม่ไ้ว่ารั้สุท้ายที่เห็นเธออนื่นัวริๆือเมื่อไหร่ มันเหมือนว่าเธอใ้ีวิอยู่ในโลที่แ่าานอื่นๆราวับว่าเธออยู่ในวามฝันลอเวลา
เธอยิ้มบาๆให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่บ่บออะไร ไม่บอวามรู้สึหรือวามิเหมือนเป็นเพียารอบสนอทาร่าายที่เธอทำไปโยไม่รู้ัว เธอูเหมือนล่อลอยไม่เยสนใอะไรรอบัว เหมือนเธอแ่ปล่อยัวไปามสายลม ามเสียที่ไม่มีใรไ้ยิน ผมมอเธอแล้วไ้แ่ิว่าเธอไม่เหมือนใรทั้ในวามิ วามรู้สึ และพฤิรรม
เธอื่อมารี เป็นเพื่อนบ้านอผม บ้านเราอยู่ไม่ไลันนั เราเยเรียนโรเรียนเียวันและอยู่ั้นเียวัน อนแรผมไม่่อยสนใเธอสัเท่าไหร่เพราะเธอมัะเ็บัวและเียบรึม แ่ไม่นานผม็สัเเห็นวามแปลอเธอ ไม่ใ่แ่เพราะเธออบนอนบน้นไม้เหมือน้อารหนีาโล แ่ยัเป็นเพราะเธอมีท่าทาทีู่เหมือนไม่อยู่ับปัุบัน เหมือนล่อลอยอยู่ในวามฝันอัวเอลอเวลา
ผมเยสสัยว่าเธอึ้นไปนอนบน้นไม้ไ้อย่าไร มันเหมือนับเธออบหลีหนีาทุอย่า ไ่ึ้นไปบนิ่ไม้สูๆ และหลับาลปล่อยให้ลมพัผ่านหน้าเธอ ราวับว่าเธอ้อารัาาโลภายนอ สร้าโลใบเล็ๆอัวเอที่ไม่มีใรเ้าถึไ้
มารีมีผมสีนำ้าลอ่อนที่มัะปลิวไสวไปามสายลมสวมุเรสลายอไม้ทีู่หลุโลนิๆ และ้อมือวาอเธอมีสร้อย้อมือเล็ๆห้อยอยู่เหมือนเรื่อราที่เธอเอ็ูเหมือนไม่ไ้ใส่ใเท่าไร ไม่แม้แ่ะทัทาย บารั้เธอเหมือนล่อลอยอยู่ในวามิอัวเอ พูประโยสั้นๆแ่ฟัแล้วรู้สึถึวามหมายที่ลึึ้เินา บาทีอาเป็นเพราะเรายัไม่สนิทันมานั ผมึรีบละสายาอเธอแล้วหันไป้อ้นไม้้นอื่นแทน
แ่ในวามเียบนั้น ผมลับไ้ยินเสียหัวเราะเบาๆอเธอ มันเหมือนับเสียหัวเราะที่เ็มไป้วยบาอย่าที่ผมไม่เ้าใ ผมหันลับไปมอเธออีรั้ เธอำลั้อมาที่ผม พร้อมรอยยิ้มเล็ๆทีู่เหมือนะเป็นารยิ้มให้ัวเอมาว่าสำหรับนอื่น
อนที่ผมลับถึบ้าน ผมยอลารถอพ่อ สายาอผมบัเอิมอไปที่บ้านอมารี ่อนะ้อไปที่หน้าบ้าน และนั่นเอผมเห็นมารีำลั่อยๆปีนลา้นไม้ เธอยับลมาอย่าระมัระวั ผมถึับ้อหรี่ามอเพราะลัวว่าเธอะลมาบนสนามห้า แ่สุท้ายเธอ็ลมาอย่าปลอภัย
เมื่อเธอเหยียบเท้าลบนพื้นิน เธอหยุนิ่อยู่รู่หนึ่ วาอเธอส่อแสประายเหมือนมีบาอย่าในใที่ยัไม่ไ้พูออมา เธอทำท่าทาเหมือนะสำรวรอบๆอย่าระมัระวั ราวับว่าโลนี้เ็มไป้วยวามลับที่เธอ้อาร้นหา
ผมยัสสัยว่าเธอทำไ้อย่าไร สายาอเธอ้อไปที่้นไม้ที่ใล้าย ราวับมีบาสิ่บาอย่าึูเธออยู่ ผมไม่เ้าใว่าทำไมเธอถึหมหมุ่นับ้นไม้นั้นนานี้ บาทีอาเป็นเพราะ้นไม้นั้นะถูัในสัปาห์หน้า และมันทำให้เธอรู้สึเศร้า หรือบาทีเธออาะมีวามผูพันบาอย่าับมัน
ผม้อเธออยู่าระยะไล ในะที่เธอ่อยๆย่อัวล พยายามมอใล้ๆเหมือนเธอำลั้นหาบาสิ่ในร่อรอยอลำ้น ผมเห็นเธอสอมือไปที่ิ่้านที่แห้เหี่ยว มุมปาอเธอลี่ยิ้มออมาแบบเศร้าสร้อยราวับว่าเธอเห็นวามามที่่อนอยู่ภายในวามาย
ในใอผม วามสสัยและวามสนใเริ่ม่อัวสายาอผมไม่สามารถละาเธอไ้ ในะที่เธอยัมอ้นไม้อย่าั้ใผมรู้สึเหมือนเวลาไ้หยุนิ่ ทุอย่ารอบัวเหมือนะาหายไป เหลือเพียมารีและ้นไม้ที่อยู่ในวามิอผมเท่านั้น
ะที่ผมำลัมอเธออย่าเหม่อลอย พ่ออผมเินเ้ามาบไหล่พร้อมยิ้มวนๆทำให้ผมสะุ้และรีบเอาอไปเ็บในบ้าน อนนั้นเอ ผมสัเเห็นว่ามารีมีผ้าพันแผลพันรอบ้อมือวาอเธอ แม้ำไลเล็ๆที่เธอสวมใ่ส่ปิแผลไ้บ้า แ่มัน็ทำให้ผมรู้สึแปลๆ
บาทีเธออาะใ้ยานอนหลับหรือทำอะไรบาอย่าที่ทำให้เธอ้อพันแผลแบบนั้น ผมรู้สึเหมือนารทำร้ายัวเอเป็นเรื่อที่น่าสนใในสายาอเธอ บาทีเธออาะิว่ามันเป็นวิธีารปลปล่อยวามเ็บปวหรือเป็นเพียารแสออถึวามรู้สึที่เธอไม่สามารถพูออมาไ้
ในืนที่มืมิ หลัาที่ทุนลับบ้านันหม ผมลับไปนั่อยู่ที่ระเบีย มอไปที่บ้านอมารี วามเียบสบยิ่ทำให้ผมรู้สึถึวามรู้สึที่อยู่ในใอเธอ ในใอผมเ็มไป้วยำถามเี่ยวับเธอ ทำไมเธอถึูแปลประหลานานี้? ทำไมเธอถึเลือที่ะ่อนัวอยู่ใน้นไม้?
วามสสัยัินใผมอยู่ทุวัน เธอเป็นผู้หิที่มีเสน่ห์แ่็มีวามเศร้าฝัลึในัวเอ ผมยัำภาพอเธอในุเรสลายอไม้สวมสร้อย้อมือเล็ๆแผลที่ห่อ้วยผ้าพันแผลไ้เป็นอย่าี เธอมีวามเปราะบา แ่ในเวลาเียวัน็มีพลับาอย่าที่ึูวามสนใอผม
ผมิถึำพูที่เธอเยพูับเพื่อนๆว่าเธออบนอนหลับ ผมไม่แน่ใว่าเธอหมายถึารหนีาวามริหรืิอว่าแ่้อารเวลาให้ับัวเอ ในใผมอยาเ้าใเธอให้มาึ้นแ่วามรู้สึที่ว่าเธอมีโลส่วนัวที่ผมไม่สามารถเ้าไปไ้ทำให้ผมรู้สึเหมือนำลัยืนอยู่ที่ประูที่ปิอยู่
ืนนั้นผมไ้ยินเสียวุ่นวายมาาบ้าน้าๆเมื่อผมะโหน้าออไปู ผมเห็นว่าบ้านหลันั้นัปาร์ี้ให่ เสียัหนวหู ทำให้ผมทำอะไรไม่ไ้นอานั่ฟัอย่าหุหิ ผู้นำนวนมาเินออมาาบ้านหลันั้นแล้วสายาอผม็ไปหยุที่เ็ผู้หิลูสาวอุแมเบอร์นีย์ึ่ถูหนามารั้วบ้านแท พ่ออเธอยืนอยู่้าๆ ใบหน้าเ็มไป้วยวามหวาลัว ส่วนแม่อเธอเพียแ่เอามือปิปามอูลูสาวที่บาเ็บอย่านิ่ัน แในาน่าทยอยลับันไปหม
แ่ในืนเียวันนั้น มารีเินเ้าห้อนอนอเธอ้วยท่าทาเบื่อหน่าย เธอออและยืนอยู่้าโ๊ะลิ้นั ท่าทาอเธอูเหมือนำลัอยู่ในโลที่มีแ่วามว่าเปล่า ในห้ออเธอเ็มไป้วย้าวอมามาย ้าๆโ๊ะลิ้นัมีไม้าเนและรูปพระแม่มารีย์วาอยู่ ึ่ทำให้ผมสสัยว่าเธอมีวามเื่อหรือวามรู้สึเื่อมโยับศาสนาเพียใ
ผนัห้อสีฟ้าประับ้วยรูปวามามายที่เธอแปะไว้ ในะที่ผมมอเ้าไปา้านอ ผมรู้สึเหมือนำลัมอเห็นโลในอุมอิที่เธอสร้าึ้นมาเอ เธอมีวามฝันและินนาารที่อัแน่นอยู่ในหัว แ่ในะเียวันลับมีวามรู้สึเศร้าหมอ่อนอยู่ในนั้น
ผมไม่สามารถระบุไ้ว่าเธอำลัิอะไรอยู่แ่ผมรู้สึไ้ว่ามีบาอย่าที่เธอำลั่อสู้ับมันในใ ร้ามับู้สีาวที่ประับ้วยอไม้ รนั้นือสถานที่ที่เ็มไป้วยวามรัและวามหวัแม้ะมีุ๊าหลาหลายวาเรียรายเ็มไปหม ูเหมือนเป็นเพื่อนเล่นที่เธอเลือให้มาอยู่เีย้าในเวลาที่เธอรู้สึโเี่ยว
.
.
.
สวัสี่ะ นามปาาเราื่อ Honeysuckle Kirsche ะเรียยัไ็ไ้่ะ นี่เป็นผลานเรื่อแรอเรา เราพึ่เยแ่นิยายรั้แรเลย่ะ ยัไ็อให้ทุนสนุับนิยายอเรานะะ รู้สึว่าเราใ้ำ้ำเยอะมา แ่็อยาให้ทุนมาพูุยันเยอะๆ ่ะ ่อทาาริามอเราือ
X(twitter): salamandergir
TikTok: avemariabbmbaby
ig: honeybloodkillkill
อบุทุน่ะ!
ความคิดเห็น