รักเปรี้ยวจี๊ดของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องที่บอกไม่ได้...

“ตกลงแกได้เป็นคู่เดทประธานนักเรียนจริงง่ะ” ชินยะขำมาตามสายโทรศัพท์

“ก็จริงนะเซ่ เลยปวดหัวอยู่นี่ไง แถมวันนี้ยังโดน..”

“โนไรมีห์ ฮัลโหล แกได้ยินชั้นรึเปล่า  เฮ้!ว่าไงมีห์!!!”

“ไม่มีไรๆ เอ่อ วันเสาร์นี้ไปกินหม้อไฟกัน^^”

“อยากกินก็ให้แม่ชั้นทำให้ก็ได้”

“ไม่เอาอ่ะ เกรงใจคุณน้าแย่ นะแก น๊าาาาาา”

“เอ้า!ก็ได้”

“เอ่อ..พาเพื่อนไปอีกคนได้มั้ยอ่ะ”

“อากิเหรอ”

“ไม่ใช่น่ะ เอานะเอาเป็นว่าชวนได้นะ^^ งั้นแค่นี้ก่อนนะแก”

“อ่า อืมๆ?”

ฉันรีบวางโทรศัพท์ไร้สายสีส้มแปร๋นลงกับฐาน ก่อนจะวิ่งไปค้นมือถือในเป้ขึ้นมากดเบอร์โทรหานายซึจิ

“ฮัลโหลคับ”

“อาจารย์ซึจิเหรอคะ”

“นี่ยัยตัวแสบ นอกเวลางานแล้วยังจะเรียกอีก ว่าไงมีไรเหรอ”

“วันเสาร์ไปกินหม้อไฟกัน นะ”

“ต้องไม่เย็นมากนะ ชั้นต้องกลับมาทำงานต่ออีก”

“เออ รู้แล้วน่า แล้วนี่ร้านปิดยัง”

“ยังเลย ลูกค้ายังไม่หมด เอ่อ..แค่นี้ก่อนนะ ชั้นต้องไปเก็บจานแล้ว”

“อืมๆ เดี๋ยวนัดอีกที”

“พรุ่งนี้เหมือนเดิม แค่นี้นะ”

ฉันมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างกะปีศาจ นี่เมื่อกี้ฉันโทรหานายซึจิงั้นเหรอO_o”!!! /



ณ ร้านหม้อไฟ เวลาบ่ายโมงตรงเป๊ะ……………………………….



ฉันนั่งข้างนายซึจิ แล้วชินยะก็นั่งตรงข้ามฉันอีกที มันเอาแต่คีบอาหารใหญ่ ไม่ได้สนใจฉันหรือเขาเลย

“ไอ้ชิยยะ!” ฉันตีบเนื้อหมูที่มันเล็งไว้ใส่ปากก่อน^^

“ไรล่ะวะ แล้วแกจะแย่งชั้นทำไม-O-“

“ก็แกน่ะ ไม่พูดไม่จา ไปอดข้าวตายที่ไหนมา”

“แกก็คุยสิ แกเป็นตัวกลางนะ จริงมั้ยฮะ^^” มันยักคิ้วให้เขาอีกแน่ะ^^”

“ก็จริงนะ ชื่อชินยะสินะ^^””

“คับ พี่ชื่อ..”

“ซึจิคับ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของยัยตัวแสบนี่^^”

“นี่แกเส้นใหญ่ขนาดตีซี้กับอาจารย์ที่ปรึกษาเลยเหรอO_o”

“บ้า แล้วแกไม่ได้คิดบ้างเหรอไงว่าชั้นถูกคุมประพฤติน่ะ”

“อย่างแกไม่ยอมหรอก^^”

“ก็คือ ชั้นชวนนายมาเนี่ยนะนายซึจิ คือมาเลี้ยงเรื่องที่นายจะช่วยชั้น แกก็เข้าใจไว้ด้วยซะด้วยไอ้ชิน!” ฉันหันไปพูดกับเขาและมันตามลำดับ

“รู้อยู่แล้ว อย่างเธอน่ะ^^ เคๆ ไม่กวนๆ สงบศึกๆ”

ฉันค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดกันออกนิดนึง แล้วก้จัดการโซ้ยหม้อไฟตรงหน้าโดนไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีก2คนที่เอาแต่คุยกันเองเลย

“มีห์ เดี๋ยวกลับกะชั้นนะ” เขากระซิบระหว่างที่ชินยะไปเข้าห้องน้ำ

“หืม? ก็ได้?”

เมื่อมันมา เราก็เลยแยกกันหน้าร้าน ฉันได้แต่คิ้วขมวดเพราะเขาน่ะสิ ดันแย่งจ่ายหมดเลย-*-

“นายไม่เห็นต้องเลี้ยงเลย เสียความตั้งใจของชั้นหมด”

“ไม่เป็นไรหรอก เธอเลี้ยงถ่ายสติ๊กเกอร์ดีกว่านะ” ว่าแล้วเขาก็ขี่มอไซด์ไปจอดบริเวณย่านขายของ ที่มีตู้สติ๊กเกอร์หลายสิบร้านตั้งอยู่รอให้เลือกใช้บริการ

“นายเลือกซักร้านสิ!”

“เอาร้านนี้ดีกว่า มานี่!” ไม่พูดเปล่า มือของเขาก็จับมือของฉันพาเดินตรงไปยังตู้สติ๊กเอกร์สีชมพูสด^^”(เอ่อคือ..นู๋ไม่ใช่ง่อยง่ะ^^”)

ฉันได้แต่มองแผ่นหลังสลับกับมือของเขาที่จับฉันไว้อย่างรู้สึกดีจนบอกไม่ถูก

“ใส่ประกายเพชรมั้ย” เขาปล่อยมือที่จับฉันไว้ชี้ไปที่หน้าจอทันที

“ใส่..ก็ได้มั้ง”

“เอาล่ะ ชั้นเป็นคนถ่ายนะ 1..2..3!”

รูปสติ๊กเกอร์กรอบสีฟ้าและส้มค่อยๆปรากฏแก่สายตาของฉันทีละน้อย(เขาไปรอข้างนอก^^)

รูปแรก ฉันอยู่ในท่ายิ้มนิดๆ ส่วนเขาก็ยิ้มโชว์เขี้ยวงามที่มุมปากของเขา

รูปต่อมา ก็เป็นที่รูปฉันกำลังขำยกใหญ่ ก็เขาน่ะดันทำท่าเป็ดก๊าบๆน่ะ^O^ แต่เขานั้นยิ้มให้กล้องแล้วมือซ้ายของเขาก็โอบฉันเข้ามา><

รูปต่อมา เขาจิ้มแก้มฉันอย่างสนิทสนม ฉันรู้สึกดีใจจัง ‘นี่เราสนิทกันขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย’ ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย

รูปสุดท้าย ฉันแอบมองหน้าเขาส่วนเขาก็เอาแต่ขำ อารมณ์ค้างจากรูปที่แล้วแหงๆ^^”

ฉันรีบฉวยกรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆกันตัดรูปแถวสุดท้ายออกทันทีก่อนจะเดินออกมาแลัะยื่นรูปให้เขา

“อ้าว!ทำไมรูปสุดท้ายหายไปล่ะมีห์”

“ก็ชั้นชอบของชั้นนี่! เหอะน่า หรือว่าจะไม่เอาเลยห๊ะ!”

“เอาก็ได้!! ว่าแต่ ขอดูหน่อยสินะๆๆๆ แค่ดูเองๆๆๆ><”

“ไม่อ่ะ ชั้น..กลัวนายเอาไป ช่างเหอะ นายไม่รีบกลับไปทำงานเหรอไง”

“อืม กลับสิ แต่เดี๋ยวก่อน ชั้นแบ่งให้เธอก่อน”

“ไม่ต้องก็ได้”

“เอาน่า ชั้นอยากให้นี่^__^”

“ก็ได้ๆ!” เขาตัดรูปและก็ส่งให้ฉัน

“^_^ทีนี้ต่างคนก็ต่างมีรูปของอีกคนแล้วนะ กลับร้านกันนะมีห์” เขายิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบพลางกำรูปที่ฉันตัดออกมาแอบไว้ไปด้วย

รูปที่ฉันมองเขา ไม่ว่างยังไงฉันก็ให้เขาดูไม่ได้เด็ดขาด

“นี่มีห์!”

“หืม?”

“เธอทำกับข้าวเป็นมั้ย”

“อืม ก็พอเป็น” ฉันผงกหัวให้เขาอย่างงงๆขณะลงจากมอไซด์

“ทำให้หน่อย”

“เฮ้!นายจะบ้าเหรอ!!! ตอนเช้าชั้นคงตื่นทันหรอก และขืนลุกมาทำแม่กะพี่รีต้องหาว่าผีเข้าสิงแหงๆO_o””

“งั้นไปทำบ้านชั้นนะ”

“เอ่อ..ก็ได้ ไปก็ไป นายรีบมาล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวชั้นก็สาย”

“หมู่นี้พูดจาสงบปากสงบคำขึ้นจังนะ^^””

“เอ้า!ด่าใส่ก็ว่า พูดดีด้วยก็หาว่า โรคจิตอ่อนๆเหรอไงคะ คุณอาจารย์”

“เอ่อ..มีห์”

“อะไรอีกอ่ะ?”

“ที่โรงเรียน เราอาจไม่ได้คุยกันแบบนี้นะ อาจจะไม่ได้สนิทกันแบบนี้ แต่ชั้นยังคงเห็นเธอเสมอนะ มีปัญหาอะไรก็โทรมาแล้วกัน และชั้นก็ไม่อยากให้เธอพูดดีๆกับชั้นเพราะว่าเป็นอาจารย์หรอกนะ”

“ก็..ไม่ใช่เพราะงั้นซะหน่อย แต่มันก็ต้องมีความเกรงใจกันบ้างแหละ- -””

“เอ่อ..อีกเรื่อง เธอต้องไปแนะนำตัวกับคาบายาชิด้วยนะ วันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง”

“จะบ้าเหรอ!ไหนนายบอกว่าจะช่วยชั้นไงล่ะT__T”

“ช่วยมันคนละเรื่องกับหนีนี่ เธอเชื่อใจชั้นรึเปล่า” เขาจ้องอย่างแน่วแน่ แม้ในใจลึกๆของฉันจะไม่มั่นใจเอามากๆเลยว่าฉันจะสามารถผ่านพน้นช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ ฉันยังไม่พร้อม ไม่อยากที่จะมีใครตอนนี้ หรือว่าฉัน..กำลังรอใครบางคนอยู่..

“เชื่อ!แล้วก็มั่นใจแล้วกัน อย่าทำให้ผดหวังล่ะ” ฉันกอดอกแกล้งพูดเหมือนไม่ได้คิดมากมายอะไร

“ดีมาก!” /