คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Reach without you
"หวัดดีค่ะพี่ชิน พี่เฟล!!" เสียงใสๆดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเขา
รีญาเดินคล้องแขนมากับรุ้ง ในมือของทั้งคู่มีถุงใส่ของหลากหลายใบ ดูก็รู้ว่าเพิ่งกลับจากไปช้อปปิ้งกันมา
"เอ่อ..หวัดดีคับ!!~" เฟลตอบพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่ายนิดๆ
ส่วนชินนั้น ก้มหัวและยิ้มให้นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ....
รีญาตามเขารึเปล่านะ..............................อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น
"มาทำอะไรแถวนี้กันเหรอคับ" เฟลพยายามสร้างบรรยากาศเงียบงันนั้นให้ร่าเริงขึ้น โดยมีรุ้งให้ความร่วมมือด้วย(นิดๆ)
"ก็พอดี ไปซื้อของกันมาน่ะค่ะ แล้วเห็นรีญาบ่นว่าอยากดูหมอ 555 ก็เลยมาด้วยกันน่ะค่ะ รีญาเค้าบอกว่า ที่นี่แม๊นแม่นว่าอะไรจะเป็นจริงหมดเลยน่ะค่ะ รุ้งเลยมาด้วย อยากลองดูเหมือนกัน ฮิๆๆๆ"
ชินลอบมองไปทางรีญาที่ยิ้มน้อยๆให้เขาอยู่แล้ว รอยยิ้มนั้น ทำไมเขาว่ามันเหมือนยาพิษอย่างไร้สาเหตุก็ไม่รู้สินะ....
"เอ่อ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะค่ะ เดี๋ยวจะกลับบ้านเย็นเกินไป ไปนะค่ะพี่ชิน พี่เฟล" รีญาเป็นคนเอ่ยปากลาก่อนที่ชินจะพูดซะอีก
'รู้ใจกันจนน่ากลัวเกินไปแล้วนะ รีญา..................'
"อ่ะ คับๆ โชคดีคับ" เฟลโบกมือลาน้องๆทั้งคู่ และหันมามองชิน
ภายหลังแว่นตาเลนส์ใส สายตาของเจ้าตัวกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
เขาไม่น่าเลย ไม่น่าหาเรื่องเข้าไปในร้านบ้าอะไรนี่เลย!!!!!
"นายอยากซื้อแว่นตาไม่ใช่เหรอ ไปซื้อกันเหอะ"
"แต่....."
"นี่ กะอีแค่คำพูดของคนๆเดียวอะ นายเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ จะไปกังวลทำไม ไม่มีอะไรให้กังวลนี่"
"ถ้ามันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะเฟล"
"ก็ไม่ทำไง เราก็พยายามด้วยกันสิ ตามหามันให้เจอ แต่ตอนนี้ มันอาจจะยังไม่ถึงเวลามั้ง ใครจะไปรู้ว่ากล่องบ้าๆนั้นไปอยู่ที่ไหนแล้วนายจะมานั่งหมดอาลัยตายอยาก เอาแต่ถามตัวเองเหรอว่า "กล่องใบนั้นอยู่ไหน จะทำยังไงดี ชั้นว่า" บ้าเปล่าๆน่ะตอนนี้ร่าเริงได้ ก็ร่าเริงไว้ ทำอะไรที่อยากทำไปก่อนที่จะไม่ได้ทำดีกว่านะ อย่าเครียดเลย"
เฟลตบบ่าของชินเบาๆ ก่อนจะลากให้ออกเดินไปด้วยกัน...
'ขอบใจนะ...ขอบใจนายมากๆ............เฟล...'
ชินและเฟลเดินลงไปตามทางลาดที่มีลมเย็นพัดต้องใบหน้าเป็นระยะๆทำให้ไม่รู้สึกร้อนอบอ้าวเหมือนใจกลางเมืองใหญ่เลย
เขาและชินแวะเข้าร้านขายแว่นแฟชั่นที่วางขายอยู่หน้าร้านขายยาปิดกิจการร้านนึง
แว่นสีสวยหลากหลายแบบวางอวดสายตาแก่ผู้ผ่านทาง รอให้มีใครสักคนมานำมันกลับไป
"แว่นน่ารักดีนะชิน แวะดูร้านนี้ก่อนสิ"
"คร้าบๆ ไม่ต้องลากก็ได้คร้าบบบ!!" ชินนั้นจะเป็นพวกแอบติดหรู แต่ก็ไม่ว่าหรอกนะถ้าเพื่อนของตัวเองนั้น จะโคตรๆติดดิน
ทั้งสองลองแว่นกันอย่างสนุกสนาน เขาหยิบแว่นสีสดใสใส่แทนแว่นกรอบสีชาของชิน
เจ้าตัวส่ายหัวไปมาเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายทำตามอำเภอใจ
"สวยดีออกนะชิน ไม่คิดจะลองเปลี่ยนดูมั่งเหรอ" เขาลากชินไปยังกระจกบานเล็กที่แขวนอยู่มุมสุดของร้าน
แว่นกรอบสีชมพูดำ ลายพริ้วไหว แม้จะดูเรียบๆ แต่ก็บ่งบอกรสนิยมผู้ดีนิดๆไว้ด้วย
"เป็นไง ชอบมั้ย?"
"ไม่อยากเปลี่ยนแว่นน่ะ" ชินพูดเรียบๆ ก่อนจะค่อยๆถอดแว่นนั้นออกอย่างเบามือ
"ทำไมล่ะ นายไม่ชอบเหรอ"
"อืมม ชอบสิ แต่...ไม่อยากเปลี่ยนเฉยๆน่ะ ชั้นกลัวการเปลี่ยนแปลง"
เขาอึ้งไปนิดๆกับคำตอบนั้น ก่อนจะตัดสินใจคว้าแว่นในมือของอีกฝ่ายมา และเดินไปจ่ายเงินซะเอง
"เฮ้! นายจะซื้อเหรอไง" ชินถามด้วยสีหน้างงๆ เฟลก็มีแว่นของตัวเองอยู่แล้ว จะซื้อทำไมอีก?
"ใช่ จะทำไม ซื้อมัน2อันเลยด้วยเว้ย"
ชินส่ายหัวให้อย่างจนใจกับความดื้อแพ่งของอีกฝ่าย แต่ก็ยอมตามใจแต่โดยดี......ลองไปห้าม ก็ห้ามไม่อยู่หรอก............................
เฟลรับถุงใส่แว่นนั้นมา ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าของตัวเองอย่างไม่รอช้า
"แวะร้านนี้หน่อยสิเฟล..." ชินชี้ไปยังร้านถ่ายสติ๊กเกอร์ที่มีเด็กสาววัยรุ่น3-4คนกำลังหัวเราะคิกคักขณะตกแต่งรูปของตัวเองอยู่
"เอาแน่เหรอ คนเยอะออกนะ" เขาพูดพลางหัวเราะ ไอ้เค้านะ ไม่ค่อยชอบคนเยอะ แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะอยู่ไม่ได้ซะเลย
"อืม นาย
"ถ่ายไปเถอะ วันนี้นี่แหละ" เรา2คนเงียบไปกับการกระทำของตัวเอง
ชินไม่เคยชวนถ่ายสติ๊กเกอร์ ถึงจะชวน แต่ก็น้อยมากๆ
ส่วนเขาเองนั้น ปกติ ถ้าชินไม่เอาอะไร ก็จะไม่ยัดเยียดให้ แต่ครั้งนี้ เขารู้สึกว่า ไม่ได้ เขาต้องเอาแว่นนั้นให้ชินให้ได้!!
"เอ่อ นายว่า วันนี้พวกเราแปลกๆมั้ย"
"ไม่หรอก...." ว่าแล้วชินก็ยิ้มให้เขา
เจ้าตัวคงไม่รู้หรอก ว่ามันทำให้เขามั่นใจ อบอุ่น และ รู้สึกดีเพียงใด รอยยิ้มของชินนั้น เขาอยากให้มันเป็นของเขาคนเดียวจริงๆ............
..............................................
............................................................................
"รูปนี้หน้านายตลกชะมัดเลยว่ะชิน ดูสิๆๆ"
ชินเบ้ปากให้เขานิดๆก่อนจะนั่งตัดรูปต่อไปโดยมีเขาจัดแจงใส่ถุงแยกกัน แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะวิจารณ์นิดๆหน่อยๆ(ทุกรูปน่ะนะนิดหน่อย : ชิน)
"อยากกินอะไรดีล่ะเที่ยงนี้ หิวรึยัง"
"หิวสิ..เอ่อ!!ลืมกินข้าวเช้านี่หว่า"
"555 ลืมได้ไงน่ะ อย่างนายน่ะนะ..."
"ก็มัวแต่จะไปซื้อของน่ะสิ แต่ไม่เป็นไรหรอก ชั้นจัดการเรียบร้อยตั้งแต่มินิมาร์ทแล้ว โซ้ยลูกชิ้นไป4ไม้ได้"
"แล้วยังหิวอีกเหรอ?"
"อืม ก็นิดๆแหละ แค่ลูกชิ้น มันจะไปพอยาไส้อะไร๊"
ชินหัวเราะก่อนจะขยี้หัวของเขาอย่างเอ็นดู..............................................แล้วอย่างนี้ใครจะเลี้ยงไหวกันนะ เฟล.....
มื้อเที่ยงติดจะบ่ายๆของทั้งคู่เป็นราเม็ง แต่ ชินนั้นกินแบบ ซุปใส (เพราะชอบในรสชาติเข้มข้น : เฟลออกความเห็น) ของเขานั้น เป็น แบบต้มยำ ถ้าราเม็งจะอร่อยมันก็ต้องต้มยำนี่สิ ถึงจะถึงเครื่อง!!!
"เอ้า!น้ำ รู้ว่าเผ็ดยังจะกินอีกนะ" ชินกดน้ำที่เป็นแบบบริการตัวเองให้อีกฝ่าย ด้วยกลัวหน้าที่แดงก่ำเหงื่อตกอยู่นั้น
จะลุกขึ้นมาแย่งแก้วของเขาไปกินซะก่อน
"ก็มันอร่อยนี่"
"ทรมานตัวเองเปล่าๆ"
เฟลได้แต่ทำหน้าเชิดใส่เขา โดยที่เขานั้นก็เอาแต่หัวเราะ และจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตาอย่างนั้นแหละ
"หน้าชั้นมีเส้นราเม็งติดรึไง จ้องซะ!" เฟลเสเอาตะเกียบทำท่าจะจิ้มตาของเขา
"เปล่า แค่อยากจะจำภาพนี้เอาไว้น่ะ.....ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน เราจะได้ทำแบบนี้กันอีก"
"อะไรของนายห๊ะ! อยากมาอีกก็มาสิ ทำไมต้องอีกนานด้วยล่ะ พอนาย
ชั้นปั่นงานของชั้นเสร็จเมื่อไหร่ เราก็มากันอีก ง่ายจะ.."
"เฟล...ชั้นจะย้ายไปอยู่หอเพื่อนนะ" เขาแทรกประโยคที่ยังไม่ทันจบดีของเฟลขึ้นมาซะก่อน จนอีกฝ่ายต้องอึ้งไปพักนึง ถึงจะเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น
"??....."
"ก็......ชั้นต้องพรีเซ้นกลุ่ม แล้ว อยู่ที่นี่ มันสบายก็จริง แต่ มันลิ้งกับเพื่อนไม่ค่อยสะดวก ชั้นมาคิดๆดูแล้ว ก็อีกไม่นาน งานของชั้นก็จะเสร็จแล้ว คงได้มาอยู่ยาวๆน่ะแหละ"
"ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?" เฟลถามเสียงอ่อน จนเขาเอายังอดที่จะสงสารไม่ได้
"อืมมม อยากไม่ไปเหมือนกันนะ แต่นายเป็นคนบอกชั้นเองไม่ใช่เหรอ ว่าอยากทำอะไรก็ทำ ชั้นอยากทำให้มันออกมาดีที่สุด ไม่ว่ายังไงนายก็ยังจะอยู่กับชั้นใช่รึเปล่า"
"อืม อยู่สิ จนกว่าจะอยู่ไม่ได้น่ะแหละ"
ชินยิ้มอ่อนๆก่อนจะทานราเม็งของตัวเองต่อไป โดยไม่สนใจอีกฝ่ายอีก......
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน คนที่สำคัญกับเขาที่สุดก็ต้องเป็นเฟลอยู่แล้ว....และเขาเชื่อว่า มันจะเป็นอย่างนั้นไปตลอด...
แค่ห่างกันสักระยะเหมือนเดิม...ไม่ได้ก่อให้เกิดความแตกต่างอะไรใช่มั้ย............................................
แค่ได้ลองห่างกันดู....ต่อไปก็คงอยู่ได้โดยไม่มีกันและกันแล้วล่ะ..........................
ต่อไปชั้นจะได้อยู่ตรงไหนของนายกันนะ..ชิน.........
ชั้นจะยังคงเป็นคนสำคัญของนายรึเปล่า...................... พวกเราไม่ห่างกัน...ไม่ได้เหรอ?..............................................................................
ชั้นกลัวนายไม่กลับมาหาชั้นอีก...................
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชื่อตอนผิดไวยากรณ์กว่านี้หาไม่ได้อีกแล้ว 555
อืมม..จริงๆ อยากบอกว่า อ้อมกอดที่ปราศจากคุณ แต่ไม่อยากใช้คำว่า hug -*-"
(ว่าแต่ จาบอกทำไมนะ...T^T)
ก้อฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ^^~ ยังคงลัลล้าต่อไป แม้โรคภัยจารุมเร้าT^T
ขอบคุณมากๆค่ะ~
ความคิดเห็น