รักเปรี้ยวจี๊ดของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #5 : ฉันเป็นอะไรไป

“ว่าไง” ฉันกรอกเสียงลงไป

“เอ่อ..ชั้นควรถามเธอมากกว่านะ ว่า ว่าไง เห็นเมื่อตอนเช้าอยากคุยนี่ ร่อนจดหมายมาหาเชียว เขวี้ยงซะแรงเลยด้วย^^””

“ก็มันระยะไกลนี่ ว่าแต่ นายไปโรงเรียนทำไม--*--”

“ไปทำธุระ เอาเป็นว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

“ไปไหน? โรงเรียนกะนายน่ะเหรอ ไม่ล่ะ ขี้เกียจเป็นขี้ปากชาวบ้าน”

“ไม่ไปจริงๆเหรอ-O-“

“ไปก็ได้!แต่นายต้องซื้อขนมให้ชั้นด้วย^^”

“เจ๊กินไรล่ะ”

“เอ๊ เอา..เค้กช็อคโกแลต แล้วก็อมยิ้มสตอเบอร์รี่ ขนาดกลางทั้งคู่นะ”

“ได้ๆ จัดให้^-^”

“นายเป็นบ้าไรป่ะเนี่ย ยอมขนาดนี้เลย”

“อ้าว!ทำไม แค่ขนมเอง”

“เปล่าๆ นายอยู่ที่ร้านเหรอ”

“ใช่ ตอนนี้คนซาลงแล้วล่ะ”

“ไปเล่นดอกไม้ไฟกันมั้ย” เป็นการชวนที่บ้าบอที่สุดเลยแฮะฉัน^^”

“ที่ไหนล่ะ”

“ข้างสะพาน..เป็นไง”

“ก็ดีๆ แล้วอกไม้ไฟล่ะ”

“ชั้นกับไอ้โคจิมี เดี๋ยวจะพยายามลากมันออกไปด้วย เดี๋ยว3ทุ่มครึ่งเจอกัน แค่นี้นะ” ฉันวางโทรศัพท์ลงกับแป้นก่อนปล่อยก๊ากออกมา

อย่างฉันน่ะเหรอจะยอมออกไปกะอีแค่เล่นดอกไม้ไฟ^o^ ปล่อยให้นายนั่นรอซะให้เข็ด ดีไม่ดีนายนั่นอาจจะไม่ได้ไปด้วยซ้ำ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปทำกับข้าว - - -



…3ทุ่มครึ่ง…



ฉันมองนาฬิกาอย่างร้อนใจ ฉันจะออกไปดีมั้ย หรือไม่ออกไปตามแผนการแต่แรกดี ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของฉันที่วางไว้บนโต๊ะกินข้าวก็ดังขึ้น ‘ไอ้ชินนี่-*-’

“ฮัลโหลไง”

“แก อยู่ไหน”

“ทำไม อยู่บ้าน”

“มาที่ร้าน..หน่อยสิ กำลังมีเรื่องว่ะ” เสียงแก้วแตกค่อนข้างดังแว่วผ่านมา เหมือนจะยืนยันว่าเรื่องจริง

“แกไปกะใคร” ฉันถามรัวเร็ว

“ซาระ เพื่อนซาระ แล้วก็ชั้น เฮ้ย!รีบมานะไอ้มีห์ ด่วนเลย”

“จะรีบไป แกรอชั้นก่อนนะ!” ฉันรีบวิ่งไปคว้าโค้ตที่แขวนไว้ที่ประตูแล้วสั่งงานกับโคจิมัน

“ให้ผมไปด้วยมั้ย”

“ถ้าไปใครจะเฝ้าบ้าน เดี๋ยวแม่เป็นห่วง เออ แล้วแกโทรไปบอกนายนั่น บอกว่าให้กลับไปก่อนเลย พี่ไม่ว่างแล้ว” ว่าแล้วฉันก็

ผลุนผลันออกไป

“พี่มีห์ๆ อ้าว!แล้วเบอร์พี่ซึจิล่ะ” โคจิได้แต่บ่นเบาๆก่อนจะปิดประตูบ้านลงตามเดิม - - -



ฉันรีบปั่นจักรยานคันเก่งตรงไปยังร้านอาหารกึ่งผับที่ห่างจากบ้านของฉันไปไม่มากนัก ก่อนจะจอดไว้ที่หน้าร้านเพื่อสะดวกต่อการหนีถ้าสู้ไม่ไหวขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปในร้าน

“ขอทางหน่อยค่ะๆ” ฉันพยายามเบียดเสียดบรรดาไทยมุง(ญี่ปุ่นมุงเน้อ^^”)เข้าไปยังต้นตอเหตุการณ์ที่อยู่กลางร้าน

ชินยะท่าทางสะบักสบอมเอาการเพราะต้องรับมือกับชายร่างใหญ่2คน ส่วนซาระหรือน้องสาวของชินยะก็กำลังตบตีชายอีกคนอยู่ ฉันวิ่งเข้าไปหยิบขวดเหล้าเปล่าที่ถูกทิ้งไว้ตามโต๊ะแล้วก็ตรงรี่ไปยังบาร์

“เฮีย!ขอเป๊ปซี่ใส่ให้เต็มขวดทั้งหมดนี่เลยนะ” ฉันหันไปจัดการกับคนที่กำลังรุมชินยะอยู่หลังพูดจบทันที เวลาที่เสียไปแต่ละวินาทีย่อมหมายถึงความเป็นความตายของเพื่อนฉันทั้งนั้น

ฉันฟาดสันมือเข้าใส่ท้ายทอยนายคนนั้นเต็มแรง ก่อนจะไปพยุงชินยะที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นขึ้นมา

“เป็นไงแก เราว่าแกไปช่วยน้องๆเค้าเหอะว่ะ เดี๋ยวพอชั้นบอกว่าวิ่ง เราก็ออกไปด้วยกันนะ แต่ถ้าหากันไม่เจอแกก็ออกไปเลย ไม่ต้องห่วงชั้น แล้วพาเพื่อนน้องนายออกไปด้วยล่ะ!” พูดจบฉันก็หันไปจัดการกับชายหนุ่มที่โกรธจัด หมอนั่นหยิบเศษแก้วที่ตนตีแตกขึ้นมาแล้วเริ่มจ้วงแทงฉันอย่างไม่ยั้งมือ ยังโชคดีที่ฉันหลบการโจมตีครั้งแรกๆได้ แต่สักพักความล้าก็เกิดขึ้น ความเร็วจึงเริ่มลดลง จังหวะที่ฉันเสียหลักล้มลงมันก็แทงลงมาอีกครั้ง ฉันรู้สึกได้ถึงความแสบและปวดแปลบที่แก้มซ้าย ก่อนที่ฉันจะมองไปยังคนที่ฉวยฉันขึ้นมา ชินยะน่ะเอง

“แกไม่เป็นอะไรนะไอ้มีห์”

“ยังโชคดีว่ะ แกรับมือไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” ฉันพยายามเตะต่อยชายอีกคน เมื่ออีกฝ่ายเสียท่า ฉันก็รีบวิ่งตรงไปยังบาร์พร้อมฉวยขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย4ขวดมา

“ทุกคนวิ่ง!” ฉันตะโกนก้องพร้อมเขย่าขวดที่อยู่ในมือไปพลางแล้วก็ปาเข้าไปกลางวงก่อนจะวิ่งไปดึงตัวซาระให้วิ่งตามฉันออกไป

เสียงระเบิดทำให้ทุกคนพร้อมใจกันวิ่งออกไป เราจึงไหลไปท่ามกลางฝูงชน

เมื่อออกมาพ้นร้าน ฉันก็หันไปสำรวจว่าออกมากันครบรึยัง เซระกับเพื่อนยืนประคองกันอยู่ ชินยะยืนพิงเสาอยู่อย่างหมดแรง

“ไปทำแผลมั้ย” ฉันเดินไปแตะบ่ามันเบาๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปทำที่บ้านได้ ว่าแต่ ขอบใจแกมากนะเว้ย”

“ไม่เป็นไร แต่ไม่มีจดหมายท้าเลยไม่ได้เตรียมตัวเลย^^”

“ยังมาพูดเล่นอีก แกก็โดนไม่ใช่น้อยนะ รีบกลับบ้านเถอะ”

“เอางั้นก็ได้ โชคดีแก” ฉันหันไปลา2สาวก่อนจะขึ้นจักรยานแล้วปั่นกลับบ้าน ปั่นไปได้พอสมควรฉันก็เริ่มรู้สึกเจ็บๆที่ขาขวาจึงได้รู้ว่ามีแผลเพิ่มอีก ฉันกัดฟันปั่นจนกลับมาถึงบ้าน

“โคจิ เปิดประตูให้พี่หน่อย”

เสียงตึงตังดังขึ้นเบาๆก่อนที่ประตูบ้านจะเปิดออก

“โห!โทรมขนาด”

“หลีกไป ไปเตรียมกล่องยามาด้วย แล้วแม่กะพี่รีล่ะ”

“อาบน้ำอยู่ ผมนั่งรอเจ๊เลยนะเนี่ย รีบๆขึ้นห้องไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมเอาไปให้ทีหลัง”

ฉันได้แต่พยักหน้าและเดินอย่างเบาที่สุดเข้าห้องไป สัพักมันก็เข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล

“เดี๋ยวผมจัดการบนหน้าให้นะ ใช้มีดด้วยเหรอ-- --“”

“ไม่ใช่มีด แก้วตั้งหาก แล้วไม่ถามป่ะว่าพี่ไปไหน”

“มันแน่อยู่แล้ว!แต่ผมบอกไปว่าเจ๊อ่าอยู่บนห้องกำลังทำการบ้านอยู่ แม่กะพี่รีเลยไม่กวนไง^^ แล้วผมก็ออกไปนั่งรอพี่โดยทำเป็นดูทีวี โชคดีพี่มาตอนที่แม่เพิ่งลุกไปอาบน้ำพอดี ผมละเสียวแทบแย่”

ฉันมองไปยังนาฬิกาตั้งโต๊ะ มันบอกเวลา5ทุ่มเศษๆแล้ว

“ขอบใจมากนะ อ่ะ!” ฉันเก็บกล่องยาเรียบร้อยแล้วจึงส่งให้มัน

“ถ้าแม่เห็นแผลพี่เราต้องช่วยเออออนะ ว่ากลับมาก็เห็นแต่เย็นแล้ว”

“คร้าบ!” มันตะเบ๊ะก่อนจะค่อยๆปิดประตูห้องเบาๆ

ฉันเดินไปที่หน้าต่างแล้วเลิกม่านสีฟ้าอ่อนขึ้น ปม้ว่าฉันจะไม่ได้ไปตามนัดอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกจริงๆ แถมยังไปช่วยเพื่อนอีกตั้งหาก มันน่าจะรู้สึกดี แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกแย่ๆยังไงบอกไม่ถูกนะ

ฉันเดินกลับมานั่งลงที่เตียงและตบหมอนให้ฟูเพื่อเตรียมนอนโดยไม่ได้สนใจมือถือที่โคจิหยิบขึ้นมาวางไว้ที่โต๊ะให้เลยแม้แต่น้อย

……….เบอร์ที่ไม่ได้รับ4สาย  Tsuji………. /