คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Begining the untrustworthiness
"อิ่มว่ะ นานๆจะได้กินของดีๆอย่างนี้ซะทีนะเนี่ย แม้จะกินไม่ค่อยลงก็เหอะ" เฟลบิดขี้เกียจ และล้มตัวลงนอนกับที่นอนนุ่ม ที่เจ้าตัวหมกไว้
"กินมาเสร็จก็จะนอนเลยเหรอคับ แหมม ไม่อ้วนเลยนะจ๊ะที่รัก หึๆๆๆ" ชินล้ออีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี และเริ่มลงมือทำงาน
เสียงโทรศัพท์มือถือของชินดังขึ้นทำลายความเงียบภายในห้อง เฟลนั้นก็ถือโอกาสรับแทนซะเลย
"คับ"
"เอ่อ...ขอสายชินคับ"
"ชินไม่ว่างน่ะคับ มีอะไรรึเปล่าคับ"
"เอ่อ...ฝากบอกชินด้วยนะคับ ว่างานของมันน่ะ ต้องพรีเซ้นอาจารย์วันมะรืนนี้แล้ว ยังไงก็อยากให้มันเปลี่ยนใจซะหน่อยน่ะคับ เท่านี้ล่ะคับ ขอบคุณมาก"
"อ่า คับๆ ไว้ผมจะบอกให้คับ"
เปลี่ยนใจ...................................เปลี่ยนใจอะไรกันนะ......
"นี่ มีใครบอกนายมั้ย ว่าการรับโทรศัพท์แทนคนอื่นน่ะ มันไม่ดีเท่าไหร่นะ" ชินว่าพลางหัวเราะ และขยี้หัวเฟลอย่างเอ็นดู
แต่เฟลนั้นซิ หน้ามุ่ยไปแล้ว ทั้งความอยากรู้ในเรื่องที่เพื่อนของชินบอก และความน้อยใจ ที่มีอะไรชินไม่ค่อยชอบบอก
เขาก็ไม่อยากจะซักมาก ให้ชินรำคาญด้วย
"เป็นอะไรรรึเปล่าหืม? อย่าบอกนะว่า หิวอีกน่ะ นายนี่ ชักเลี้ยงไม่ไหวนะเนี่ย"
"ชิน....นายต้องไปทำอะไรที่ม.รึเปล่า"
"หืม? ก็ ไม่มีอะไรนี่ ทำไมเหรอ"
"เพื่อนนายโทมาบอก บอกว่า อยากให้นายเปลี่ยนใจ........เปลี่ยนใจเรื่องอะไรน่ะ บอกได้มั้ย"
"ถ้าชั้นบอกว่า เรื่องของชั้น นายก็คงไม่ยอมสินะ.... ก็แค่เรื่องธีซิสน่ะ ช่างมันเถอะ นายไม่ต้องสนใจหรอก"
"ตกลงนายจะไม่บอกเหรอ!!!" เฟลเริ่มยืนเท้าสะเอว เตรียมตัวจะมีเรื่องเต็มที่
ชินส่ายหัวด้วยความระอา บทเฟลจะดื้อน่ะ เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่หรอก...
"ไม่ได้อยากจะไม่บอก แค่ไม่อยากให้นายมาคิดมากเรื่องของชั้น ทั้งนาย ทั้งชั้นน่ะ ต่างก็มีเรื่องของตัวเองเยอะอยู่แล้ว"
"แต่นายเป็นเพื่อนชั้น เพื่อนต้องไม่ทิ้งกันนี่ นายมีอะไรน่ะ ไม่เคยคิดจะบอกชั้นหรอก"
ชินลุกไปนั่งบนเตียง พลางฉุดเฟลให้นั่งลงบนตักของตนอย่างอ่อนโยน
"ขอโทษ ถ้ามันทำให้นาย
เฟลจ้องหน้าชินเขม็ง อย่างพิจารณา ชินที่เขารู้จัก นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาทั้งคู่ ไม่ได้ทะเลาะกันแบบนี้
มันเพราะอะไร......................................................................................................
"อืม ชั้นก็ต้องขอโทษด้วย แค่ไม่ชอบที่นาย
"อืมมม...ชั้นขอโทษ แต่ เรื่องนี้ ขอไม่บอกได้มั้ย...."
เฟลดิ้นเหมือนจะไม่ยอม แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ
"เออ....ก็ได้ เฮ้อ...นายนี่มันดื้อจริงๆ แล้วชอบหาว่าชั้นดื้อ แต่ถ้า วันหลัง มีอะไรก็บอกนะ... ยังไงชั้นก็เพื่อนนาย"
ชินยิ้มพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อยู่กับเฟลนั้นสบายใจ ทำไมต้องไปที่อื่นล่ะ..................................เขาจะอยู่ที่นี่ จนกว่า จะอยู่ไม่ได้น่ะแหละนะ...
รีญาค่อยๆเปิดผ้าม่านในห้องนอนออก และเพ่งมองไปยังดวงจันทร์ที่ทอแสงนวลสบายตา
ความคิดคำนึงหาที่เธอได้แต่กอดความรู้สึกนั้นเอาไว้ เหมือนมันจะค่อยๆเบาบางลง...และรู้สึกได้ถึงอะไรบางอบ่าง
แต่การตัดสินใจ บางครั้งถ้าได้ทำลงไปแล้ว...มันก็มีแต่ต้องเดินหน้า ไม่ก็หยุดอยู่กับที่ หรือ เดินกลับไป
เธอเชื่อว่าการตัดสินใจของเธอนั้นถูกมาเสมอ ถูกมาตลอด...แต่ ครั้งนี้อาจจะไม่...............
การตามความรักของชิน ที่มีแต่เธอให้กลับคืนมา ดูจะยากมาก มากกว่าการที่เธอจะหยุดลงตรงนี้ และยอมต้องสาป
แต่เธอจะทำมันให้ได้ เธอจะตามความรักของเธอกลับคืนมา............แม้สักนิดก็ยังดี...................
"อ้าว รุ้ง ยังไม่นอนอีกเหรอลูก"
แม่ค่อยๆเดินมาออกมาจากตัวบ้าน ตรงมายังสวนหย่อมที่รุ้งนั่งอยู่
"ก็..ยังไม่ค่อยง่วงนะค่ะแม่ แล้วแม่ล่ะคะ"
"แม่เพิ่งดูหนังกับพ่อเค้าจบน่ะ สนุกดีนะ" ว่าแล้วแม่ก็หัวเราะคิกคัก จนเธออดที่จะมีความสุขไปด้วยไม่ได้
"เอ่อ..แม่คะ แม่เชื่อว่า พรหมลิขิตมีจริงมั้ยอ่าคะ"
"อืมม แม่เชื่อนะ ว่ามีน่ะ เพียงแต่ ลูกจะหาเจอมั้ย และ คนๆนั้น อาจจะไม่ได้อยู่ในรูปแบบคนรักก็ได้"
"แต่หนูได้ยินมาแค่ คนรักนะค่ะ ไม่คนรัก แล้วจะเป็นคนของพรหมลิขิตได้ยังไงคะ"
แม่ค่อยๆลูบหัวเธออย่างเอ็นดู และชี้แจงให้ฟังด้วยเสียงนุ่มๆดุจบทเพลงกล่อมก็ไม่ปาน
"คนของพรหมลิขิต คือ คนที่เรารู้สึกว่าใช่ และคนๆนี้ ก็จะรู้สึกว่าใช่กับเราเช่นกัน บางที เค้าอาจจะเป็นแค่เพียงเพื่อนสนิทของลูก เป็นน้อง เป็นพี่ เราจะรู้สึกดีต่อกันไป ไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ได้น่ะ"
"ไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์เหรอคะ...."
เธอหน้ามุ่ย อย่างไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และเธอก็ไม่รู้ว่านานวันเข้า มันยิ่งสะสมมากขึ้นๆ..
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เหมือนจะจบ แต่ยังไม่จบนะค่ะ หัวเราะ*
อ่านกันต่อไปค่ะ สู้ๆ ></ ตอนนี้ แทบจะไม่มีอะไรเลยก็ว่าได้...
เพราะเห็น ไม่ได้อัพเรื่องลงมานานมาก...
เพราะส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับ เรื่อง Lyricมากกว่า - -"
ชื่อตอน ในตอนนี้คือ แปลออกมา ประมาณว่า เกิดความไม่เชื่อใจนะค่ะ....(ศัพท์มันยาวมากจนน่ากลัว...)
เรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องที่ ไม่แฟนตาซีจ๋า แต่เราชอบมากๆเลยนะ.....
เรารู้สึกมานลึกซึ้งดี (พล่ามคนเดียวอีกละ...)
ก็ติดตามตอนต่อไปกันนะค่ะ^^ ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยเหมือนเดิมค่ะ.....
จะเปิดเทอม จะปิดเทอม ไม่เกี่ยวกะการอัพเรื่องหรอกค่ะ 555 ดองยังไงก็เป็นแบบนั้น
อาจจะแค่ยุ่งนิดหน่อย...ไม่มีเวลาพิมพ์เท่านั้นเอง ^^~
ขอบคุณคร่า!!!~
ความคิดเห็น