รักเปรี้ยวจี๊ดของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : ทำไมฉันถึงไม่กล้า..

แถมยังใส่เสื้อเชิ้ตดูเรียบร้อยกว่าและดูดีกว่าไอ้เสื้อยืดกางเกงยีนขาดๆเซอร์ๆที่เขาใส่บ่อยๆตั้งเยอะ

“ไง อึ้งเลยใช่ม๊าไอ้มีห์ เป็นไง ตัวจริงหล่อ เท่ กว่าในรูปเป็นไหนๆ^^”

“ก็แล้วไง เค้าเรียนมหาลัยไม่ใช่เหรอไง มาทำไรที่นี่อ่ะ เอ๊ะหรือว่า!…” ฉันเงียบแบบจงใจจนมันต้องเขย่าตัวฉัน

“ว่า ว่าไรไอ้มีห์”

“ก็ว่า มารับแฟน เอาของมาให้แฟน แอบเลี้ยงต้อยไว้ที่นี่หรือเปล่า”

“จริงน่ะ!อย่างงี้ชั้นไม่แห้วรับประทานเหรอวะเนี่ยT^T”

“เฮ้ย!ชั้นไม่รู้ เออแก ไม่มีไรใช่ป่ะ งั้นชั้นไปนั่งที่นะ”

“อ้าวไอ้มีห์!”

ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของฉัน แล้วก็ได้ความคิดเจ๋งๆ ฉันรีบฉีกกระดาษจากสมุดเรียนก่อนจะรีบเขียนข้อความขยุกขยิกลงไปแล้วพับมันเป็นจรวด ก่อนจะลุกไปเปิดหน้าต่างออกนิดนึงแล้วก็ขว้างมันออกไป ‘สาธุ!~ ขอให้แม่น โดนหัวจังๆด้วยเถิด..-O-’

“แกว่าจะได้เหรอไอ้มีห์” มันยืนมองการกระทำของฉันอยู่เงียบๆก่อนจะปล่อยขำออกมา

“เอ้า!ก็ดีกว่าไม่ได้ทำไรเลยไม่ใช่เหรอไง เรียกไปก็เด่นเปล่าๆ”

มันพยักหน้างึกงักก่อนที่จะหันกลับไปมองอย่างไม่เชื่อสายตาว่าจรวดกระดาษของฉันนั้นจะเข้าเป้าที่หัวเขาจังๆ

เขามองตามจรวดกระดาษนั้นอย่างแปลกใจพร้อมเกาหัวแต่ก็ก้มไปหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออกอ่าน

‘นายมาทำไรที่นี่ เดินอยู่งั้นมันเด่นนะเฮีย!~’   เขาพับกระดาษนั้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าเสื้อไป

“หว่า~แล้วกัน อุตส่าห์โดนแท้ๆ” อากิบ่นอย่างเสียดาย แต่ฉันสิกลับต้องกลั้นขำไว้ในลำคอ(ถ้าหัวเราะไปมีหวังชะตาขาด^^”) อย่างน้อยฉันก็ปาแม่น แถมเหมือนได้เขกหัวเขาไปโดยปริยาย^o^

เขาเงยหน้ามองขึ้นมาทางชั้น4ที่ฉันเรียนอยู่ก่อนอมยิ้มแล้วสาวเท้าหายเข้าไปยังตัวตึก

“ไปซะละ เฮ้อ!”

“ก็ควรไปได้ตั้งนานแล้ว- -“”

“แกว่าไงนะไอ้มีห์”

“เปล่าๆ แค่บอกว่า น่าจะยืนนานๆกว่านี้หน่อย^^””

“^o^ แกนี่น่ารักจริงๆเล้ย ขากลับเลี้ยงไอติม!” มันกอดคอฉันอย่างดีใจก่อนกลับไปนั่งที่ /



ฉันเดินจ้ำพรวดๆตรงไปยังร้านขายซุชิของแม่

“กลับมาแล้วค่า~”

“กลับแต่วันเชียวนะแก” พี่รีเงยหน้าจากจานที่กำลังเช็ดอยู่มาแซวฉัน

“นายนั่นล่ะ!”

“ใคร อะไรของแกห๊ะ!”

“นายซึจิไปไหนอ่า!!!” ฉันมองไปยังนาฬิกาแขวนผนังที่บอกเวลา4โมงกับอีก40นาที

“ทำไม แกนี่แปลกๆนะ ปกติเห็นกัดกันอย่างกะอะไรดี ไปส่งของ เดี๋ยวก็กลับแล้วมั้ง”

“พี่รีมีเบอร์นายนั่นมั้ย”

“จะเอาไปทำไม”

“อยากรู้”

เธอก็พยักเพยิดไปทางปฏิทินแขวนหน้าโทรศัพท์ “ไปดูเองสิ”

“ขอบคุณค่าเจ๊ ^o^จุ๊บๆ~” ฉันเขย่งหอมแก้มเธอก่อนวิ่งออกไป

“ท่าทางจะบ้า” รีอาเช็ดจานต่อไปพลางส่ายหัว - - -



จนแล้วจนรอดฉันก็ไม่ได้โทรไปหาเขาหรอก ก็ไม่รู้จะโทรไปให้ได้อะไรน่ะสิ ฉันจึงจดเบอร์เขามาแล้วขอตัวกลับบ้านไปก่อน

ฉันจิ้มๆเจ้าก้อนเนื้อหมูในกะละมังที่ฉันเพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นแล้วแช่น้ำทิ้งไว้ เสียงไขกุญแจตามมาด้วยเสียงวางของโครมๆ

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าน้องชายของฉันมันกลับมาแล้ว^^”

“กลับมาแล้วฮะ มีไรกินมั่ง”

ฉันส่งสายตาพิฆาตไปให้มันแทนคำตอบ

“แฮะๆๆ ไม่มีก็ไม่เป็นไรคับ^^”(สายตาเจ๊จะฆ่าผมอยู่แล้วนะ)”

“เอ่อ มานี่หน่อย” ฉันล้างมือแล้วก็ลากมันเดินไปหน้าโทรศัพท์พร้อมยื่นเบอร์โทรของนายซึจิให้มัน

“เจ๊มีห์จะให้ผมโทรไปเหรอ”

“ก็ใช่น่ะเซ่ แกโทร”

“ใครง่ะ- -“”

“นายซึจิ”

“เอ้า!แค่พี่ซึจิ พี่ก็โทรไปเองสิ”

“-O-!จะให้เจ๊ไปหยิบมีดมาจี้หลังแกก่อนมั้ย ถึงจะโทรได้น่ะห๊ะ!”

“คร้าบๆๆ ผมโทรให้แล้ว-/\\-อย่ากินผมแทนหมูเลยนะ”

“โทร!!”

“เดี๋ยวเจ๊ เจ๊ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าจะให้ผมคุยว่าไงล่ะ”

“เอ่อ ลืมว่ะ บอกไปว่า วันนี้ไปทำไรที่โรงเรียนเจ๊มา”

“เค้าไปโรงเรียนเจ๊เหรอ!O_o~”

“ไม่รู้ไงว่าใช่มั้ย เอาเป็นว่าแกโทรไป..” ยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นซะก่อน ฉันจึงเดินหนีเข้าไปห้องครัวอย่างเซ็งๆปล่อยให้โคจิมันรับไป

“เจ๊มีห์”

“ไร!”

“โทรศัพท์ของพี่อ่ะ”

“ใครน่ะ--*-- ไอ้ชินเหรอ”

“ไม่ใช่ๆ ก็พี่จะให้ผมโทรไปหาใครล่ะ แหมใจตรงกันจริงนะ^^”

“ไอ้เด็กบ้านี่!ขึ้นไปทำการบ้านเลยนะ เดี๋ยวข้าวเย็นเสร็จจะขึ้นไปเรียก” ฉันก็เดินไปรับโทรศัพท์ที่มันกดพักสายไว้