คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความอบอุ่นที่แท้จริง
"เธอจำได้ใช่มั้ย.....มิกิ"
"จำได้แล้วยังไง? เธอก็จะทิ้งชั้นไปอีกอยู่ดี..."
"ก็เพราะอย่างนั้นแหละ...ถึงต้องเป็นโคชิ"
"เค้าไม่สนใจชั้นหรอก! เค้าเย็นชา ไม่ใส่ใจชั้นเหมือนเดิม"
"ลองกลับไป..แล้วเธอก็จะรู้เอง...ส่วนเรื่องของเรา....เป็นความลับนะเด็กน้อย..." รินกางมือออก
ฉันอมยิ้ม ก่อนจะวางมือลงไปในมือของเธอ......................และออกเดิน....
เรายังคงเป็นเพื่อนกัน.....แม้วันเวลาจะเปลี่ยนผัน...เธอจะยังคงเป็นดวงอาทิตย์ที่ทอแสงเจิดจ้าในวันที่หนาวเหน็บ
เป็นดวงดาวที่ทอแสงระยิบระยับในความฤดูร้อน.....
ได้แค่มองดู...รู้ว่ามีเคียงข้าง...แต่สัมผัสไม่ได้...........................
รินมาส่งฉันที่หน้าบ้าน เธอโบกมือลาฉัน แล้วเดินไปอีกทาง
ฉันยืนมองส่งเธอจนเดินลับหายไปจากหน้าต่างห้องนอนของตัวเอง
กริ๊งงงงงงงงงงงง~~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากผ้านวมอ่อนนุ่ม...
"ฮัลโหล.."
"มิกิ!!!! นั่นเธออยู่ที่ไหน?!!!!"
เสียงของโคชิตะเบ็งลอดโทรศัพท์ออกมาจนฉันรีบเอาออกห่างจากหูแทบไม่ทัน
"ตะโกนทำไม!"
"เธอหายไปไหนมา วันนี้ก็ไม่มาเรียน เมื่อคืนชั้นก็โทรหาเธอ ไม่มีคนรับเลย"
"ห๊ะ? เมื่อคืน? โทรมาทำไม??"
"ก็.....ตอนนี้เธออยู่ไหนเนี่ย?"
"บ้านสิ"
"ไม่สบายเหรอ? หรือว่าอ่านหนังสือดึก ชั้นว่าอย่างเธอ ไอ้แบบหลังน่ะคงไม่ใช่แน่ๆ"
"อืมมมม" ฉันอมยิ้ม แปลกใจหน่อยๆเหมือนกันนะ ที่แค่โทรหาฉันไม่ได้แล้วเค้ากระวนกระวายแบบนี้
ปกติก็เห็นไม่ใส่ใจอะไรซักเท่าไหร่เลย..
"แล้วแค่ชั้นไม่รับโทรศัพท์แค่นี้ต้องโทรเป็นสิบๆสายเลยเหรอไง? มีอะไร?"
"เอ่อ...เดี๋ยวชั้นไปหา"
"อีกตั้งนานกว่าจะเลิกเรียนไม่ใช่เหรอยังไง?"
"เออน่า นอนรออยู่ที่บ้านไปแล้วกัน ยัยจอมขี้เกียจ!"
สายสนทนาถูกตัดไปแล้ว....ฉันมองโทรศัพท์ราวกับมองสัตว์ประหลาด
นายนั่นบอกให้ฉันนอนรออยู่บ้านเนี่ยนะ!!!!!!
"มิกิ!!!!!"
เสียงตะโกนดังมาจากทางหน้าบ้าน ฉันเปิดหน้าต่างบานเล็ก ก็เห็นโคชิกับจักรยานคู่ใจของเขา
"มีอะไร?"
"เอ่อ..."
"โทรมามีอะไรเหรอไง?"
"มีสิ....เอ่อ....ลงมาคุยกันหน่อยได้มั้ย"
"ไม่ล่ะ ก็นายบอกให้ชั้นนอนรอนี่?"
"เฮ้ย!ชั้นมาแล้ว เธอก็ลงมาสิ อะไรจะไปเชื่อฟังชั้นขนาดนั้น"
ฉันจัดเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมา
"ว่าไง?"
"คือ...เมื่อคืน...."
"อืมมมม?"
"ชั้นโทรมาง้อเธอ....แต่เธอน่ะสิ ไม่รับสายชั้น!!"
ไอ้ตอนเริ่มประโยคน่ะเสียงเบาๆแทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่ไอ้ประโยคหลังนี่..ทำไมมันดังจังนะ....
"เรื่อง?"
"ก็ที่เดินหนีไง...ชั้นไม่ได้จะไม่สนใจเธอนะ เอ่อ...คือ...."
"อืม เอาเป็นว่ารับรู้ แค่นี้ใช่มั้ย?"
"เอ่อ...มิกิ!!"
"อะไรอีก?" ฉันหันกลับมาอย่างงุนงง
"อย่าหายไปไหนอีกนะ ชั้น...เป็นห่วงเธอมากนะ...." พูดจบ เขาก็ยื่นช่อดอกไม้ที่รู้ว่าเก็บข้างทางออกมาจากที่แอบไว้ข้างหลัง
"ชั้นให้!"
ฉันอมยิ้ม แต่ก็ยังไม่วายแกล้งเขา...
"อะไรกัน? ให้ทั้งที ให้แค่นี้อ่านะ? งกจริงๆเลย"
"อะไรกันเล่า!!!!" เขาพูดเสียงดังและทำท่าจะดึงมันกลับคืน
"อะไร ให้ชั้นแล้วไม่ใช่เหรอ เอามานี่นะ!"
ฉันเอื้อมหมายจะคว้า แต่เขาก็ดึงออกไปซะก่อน พร้อมกับขี่จักรยานออกไป
"คนบ้า!!!!"
"อะไร อยากได้ไม่ใช่เหรอยังไง? ตามมาเอาสิมิกิ!!"
ฉันวิ่งตาม.....สักพักก็นั่งพัก เจ้าตัวก็ไม่วายขี่จักรยานกลับมายั่ว
เรียกเสียงแว้ดของฉันได้เป็นอย่างดี แต่อีกฝ่ายก็ได้แค่หัวเราะอย่างสะใจเท่านั้น...
เสียงหัวเราะของเขา และฉันที่ดังตามๆกันไปนั้น...ขับให้ฤดูหนาวนั้นอบอุ่นขึ้นมานิดๆ...
อา..................วันนี้แสงอาทิตย์แรงจัง เล่นเอาฉันเหงื่อชุ่มไปหมดแล้วเนี่ย...
ฉันเหลือบมองไปยังดวงอาทิตย์ที่ตอนนี้อยู่เหนือหัวของฉัน
ฉันรักเธอนะริน.......เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด................................
"รินไปไหนมาน่ะ?" ชิโระเงยหน้าจากหนังสือเรียนเล่มหนาขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาใหม่อย่างไม่ค่อยแปลกใจนัก
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ชั้นเลย?"
"ไปกับมิกิ"
"อ่อ..เด็กคนนั้นน่ะเหรอ?"
"เธอคงไม่คิดหึงมิกิหรอกใช่มั้ย ชิโระ?"
"ใครจะไปกล้าหึงคนพิเศษของเธอกันล่ะฮึ!"
"แน่นอน ชั้นรักมิกิ...."
รินหัวเราะพลางเอื้อมไปดังแก้มของเขา....ใช่.........ตอนนี้มิกิก็คงจะมีความสุขเหมือนกันใช่มั้ย??..
ความสุขกับอนาคตที่ตัวเองได้เลือกไว้......เธอมองเห็นดวงอาทิตย์ที่แท้จริงแล้วใช่มั้ย?
จะมองเห็นคนที่จะให้ความอบอุ่นกับเธอตลอดไปแล้วหรือยังนะ......
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*TALK*
เรื่องนี้จริงๆจะให้เป็นเรื่องสั้น - -"" แต่....อยู่ๆก็กลายเป็นเรื่องยาวล่ะ...
ฝากกันไว้ด้วยนะค่ะ....ยังไงก็ช่วยติดตามกันด้วยน๊าค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ......
ความคิดเห็น