คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อดีตไม่เคยหวนคืน
"ใกล้เช้าแล้วล่ะ" รินพูดพลางมองท้องฟ้า
ฉันจึงเงยหน้ามองไปบ้าง....ขอบฟ้าที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ถูกแต้มด้วยสีของน้ำหมึกตอนนี้ได้ค่อยๆมีแสงสีทองจับตามมุม ประดุจม่านที่ต้องแสงแดดในยามสาย
"รินมีเรียนเช้ามั้ย?"
"ไม่มีหรอก"
"งั้นเราไปต่อกัน"
"มิกิ..........อยากไปที่ไหนเหรอ?"
"ชั้นอยากนอนบนหญ้าคุยกับรินแค่2คนน่ะ" ฉันหันไปยิ้มพลางจับมือรินอย่างอ้อนๆ
"มีอะไรอยากคุยกับชั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอไงฮึ?" เธอยิ้มด้วยดวงตา
"เอาก็เอา ให้แค่ครั้งนี้นะเด็กน้อย!" ฉันหัวเราะก่อนจะเขย่ามืออีกฝ่ายอย่างดีใจ
"นี่เธอดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"แน่นอน ก็นานๆเธอจะอยู่กับชั้นนี่น๊า"
"ขี้อ้อนจังนะเรา~"
ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก....มากซะจนไม่อยากให้อะไรๆมันผ่านไป....
ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะอยู่ด้วยกันไปตลอด....ตลอดไป..........................................................
"คิดอะไรอยู่มิกิ?"
"คิดว่าถ้าได้อยู่ด้วยกันตลอดไปคงดี"
อีกฝ่ายเงียบ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันเบาๆ
"เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ....เธอก็มีอนาคตของเธอนี่น๊า"
"แล้วอนาคตนั้น มีรินด้วยไม่ได้เหรอยังไงล่ะ?" ฉันเริ่มโวยอย่างเอาแต่ใจ
"แล้วโคชิล่ะ?"
"แล้วทำไมมีริน และโคชิพร้อมๆกันไม่ได้ล่ะ?!!!"
"เพราะทั้งคู่แคร์เธอมากๆไงล่ะ"
ไม่เข้าใจ...แล้วยังไง มันเกี่ยวอะไรกันนะ!!!!!
"ตอนนั้นเธอจำได้มั้ย ตอนเธอเป็นแฟนกับโคชิใหม่ๆ
ตอนโคชิเมินเธอเพราะคิดว่าเธอไม่ได้ชอบเค้า เธอกระวนกระวายแค่ไหน
เธอโทรหาชั้นกี่รอบ วันละกี่ครั้ง?"
"แต่รินก็ไม่เคยมาหาชั้นนี่!"
"ถูกแล้ว....แต่ความรู้สึกตอนนั้น เธอลืมไปรึเปล่า?
แต่ชั้นว่ามิกิไม่ได้ลืมหรอก แค่จงใจเมินเฉยมันมากกว่า
น้อยใจโคชิทำไมไม่บอกเค้าไปตรงๆล่ะ?
แล้วสิ่งที่เค้าทำ....มิกิก็ควรทำด้วยไม่ใช่หรือยังไง?"
"รินเข้าข้างโคชิเหรอ?!!!!"
ฉันผุดลุกขึ้นยืนอย่างอารมณ์เสีย.....ปลอบฉันสิ......กอดฉันอย่างที่เคยทำ
สายลมเย็นพัดผ่านมา พร้อมกับคำพูดลอยมา
"ไม่ได้เข้าข้าง.....แต่ชั้นว่าโคชิเค้าก็ไม่มีปัญหานะมิกิ ตอนนี้เธอก็แค่เบื่อ เท่านั้นแหละ"
"ใช่ ชั้นเบื่อ เบื่อโคชิ เบื่อทุกคน ไม่มีใครทำให้ชั้นรู้สึก..." ฉันชะงักคำพูดที่จะพูดออกไปอย่างนึกได้....
แค่ฉันระบายความรู้สึกที่แท้จริงออกมา มันก็ไม่ใช่ฉันแล้วล่ะ....
"รู้สึกเหมือนโดนแผดเผา น่าสนใจ ใช่มั้ย?"
ฉันจ้องเสี้ยวหน้าที่ฉันเคยรู้จักดีอย่างประหลาดใจ....นี่รินรู้มากขนาดนี้เลยเหรอ?
"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก นิสัยเธอเป็นยังไง ทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะ หืม?"
สายลมหนาวที่พัดผ่านไป...ทิ้งไว้แค่ความหนาวเย็นบางๆ มันค่อยๆกัดกร่อนฉัน.....กัดกร่อนทีละเล็กทีละน้อย
"รู้มั้ย..ทำไมเราถึงได้เจอกันแค่ฤดูหนาว?"
ฉันสั่นศีรษะอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอจึงขยี้หัวฉันอย่างหมั่นไส้
"ก็เพราะว่า...มันเป็นช่วงที่เธอต้องการจะหันหน้าเข้าแสงอาทิตย์น่ะสิ ถูกมั้ย?"
"จำได้มั้ยที่เธอบอกว่า ชั้นคือดวงอาทิตย์ของเธอ และฉันก็จะเป็นดวงอาทิตย์ให้เธอแค่คนเดียว...จำได้รึเปล่า?"
"จำได้สิ...."
"เธอไม่เคยลืมเรื่องอะไรหรอกนะมิกิ ทุกๆเรื่อง ทุกๆอย่างมันอยู่กับเธอ มันเป็นส่วนหนึ่งของเธอ เพียงแค่บางเวลา เธอแค่ลืมมันไป ไม่ใส่ใจมันไป
จนมันอาจจะลางเลือน แต่แค่ไปสะกิดมันเบาๆเธอก็จะรู้สึกมันได้เอง..."
"สำหรับชั้น มันแผดเผาเธอเกินไป...มันทำให้เธอหายจากความหนาวเหน็บก็จริง..เธอสดใส...แต่มันมากเกินไป...
ชั้นให้เธอมากเกินไป..เธอก็รู้ใช่มั้ย? เพราะอะไร ชั้นถึงต้องไป และ เพราะอะไร เธอถึงต้องมีโคชิ ที่เธอเลือกโคชิ?"
น้ำใสๆไหลเรื่อยลงมาตามหน้าของฉัน..................................ใช่.....ตอนนี้ฉันนึกออกแล้ว.....
ความรู้สึกต่างๆที่เก็บไว้....จริงๆฉันไม่ใช่คนต้องพึ่งพาคนอื่น...ไม่ใช่คนที่ต้องการคนสนใจ....แต่แค่กลัวถูกทิ้ง....กลัวโดนทิ้งไปเช่นอย่างเมื่อตอนรินทิ้งฉันไป
วันนั้นเป็นวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อน เราออกมาเที่ยวเล่นกันตามปกติ...แต่วันนั้น....รินบอกว่า เธอต้องไปเรียนต่อ.....
วันนั้นฉันร้องไห้ และบอกว่ารินใจร้าย รินทิ้งฉัน.....ทั้งๆที่ แต่ละคนแค่เดินไปตามทางของแต่ละคนแค่นั้นเอง
แต่ไม่นาน...รินก็ติดต่อฉันกลับมา......................เธอไม่เคยทิ้งฉันไป....
ทุกครั้งที่ได้คุย...จะรู้สึกใจกระวนกระวายจนแทบควบคุมไว้ไม่อยู่....
ยิ่งได้เจอ.....ยิ่งแทบหลอมละลาย...............................
ความคิดเห็น