คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I let your promises ruin me (1) : Our promises
I let your promises ruin me.
ไม่มีใครอยากเป็นคนโง่หรอกครับ แต่ที่ต้องทำตัวเป็นคนโง่เพราะมันจำเป็น เพราะไม่สามารถก้าวออกไปจากที่ตรงนี้ได้เลยได้แต่ยืนปิดหูปิดตา ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ภายนอกผมอาจจะไม่รู้อะไรก็จริงแต่ภายในน่ะเหรอ....ผมรู้ทุกอย่างน่ะแหละ
รู้มาตลอด..แล้วก็รู้มานานแล้วด้วย...........................
.....Our promises.....
วันนี้เป็นวันครบรอบที่ผมกับแทคอุนคบกันมาได้5ปีแล้วครับ หลังจากที่พวกเราได้เจอกันและอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่สมัยที่เรายังเป็นวงไอดอลกันอยู่
แต่นั่นก็ผ่านมานานแล้วนะครับ ตอนนี้ผมน่ะอายุเข้า35แล้ว(แต่ก็ยังหน้าเด็กอยู่นะครับ ไม่อยากจะอวดเลย ฮ่าๆ)
หลังจากที่พวกเราต่างก็แยกย้ายกันหลังจากอะไรๆมันก็เริ่มอิ่มตัว
ทุกคนมีที่มีทางของตัวเองและมีความฝันใหม่ๆที่พวกเขาอยากที่จะเลือกเดินไป
ผมก็เหมือนกันครับ ตอนนี้ผมมาเปิดบริษัทเป็นของตัวเองและเป็นครูสอนเต้นครับ
ส่วนถ้าจะถามว่าแทคอุนน่ะเข้ามาเกาะหนึบในชีวิตผมได้ยังไงก็ต้องบอกว่ามันเริ่มมาจากวันที่ผมเปิดบริษัทของตัวเองแล้วเชิญเมมเบอร์ทุกคนมาร่วมยินดีกับผมนี่ล่ะครับ
(แน่ล่ะ ผมลีดเดอร์นะ พวกเด็กๆน่ะต้องมาหาผมอยู่แล้ว!)
แม้เราจะแยกย้ายกันไปแล้วแต่พวกเราก็ยังติดต่อกันแล้วชวนกันออกไปดื่มหรือหาอะไรกินกันบ่อยๆครับ
วันนั้นพวกเราก็ไปดื่มกันเหมือนอย่างทุกครั้งเพียงแต่วันนี้ไอ้แมวอวบระยะสุดท้ายของผมน่ะสิทำตัวหงอยผิดปกติ
ไอ้ที่เงียบๆน่ะปกติของมันแหละครับ แต่ถ้าไม่ได้สังเกตให้ดีๆล่ะก็จะไม่เห็นเลยว่าดวงตาของเขา มันเศร้ามากๆเลยล่ะครับ
ระหว่างที่พวกเด็กๆพากันดวลว่าใครจะคอแข็งกว่ากัน ผมก็เขยิบไปนั่งลงใกล้ๆกับแทคอุนทันที
“ไม่อยากลองดูเหรอว่านายยังจะคอแข็งเหมือนสมัยก่อนอยู่หรือเปล่า?”
ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตลกๆเพื่อหวังจะให้อีกฝ่ายเลิกคิดอะไรมากมายในหัว
แต่กลับได้รับแต่ความเงียบและใบหน้าที่ไม่หันมาให้ความสนใจผมแม้สักนิดเดียว ผมถอนหายใจก่อนจะพูดต่อไปคนเดียว
“รู้ใช่มั้ยว่าก่อนที่พวกเราจะแยกกันน่ะ ฉันเคยพูดอะไรกับนายเอาไว้?....
มีความสุขให้มากๆโดยไม่ต้องนึกถึงฉันก็ได้ แต่ถ้านายทุกข์เมื่อไหร่ อยากร้องไห้เมื่อไหร่ แม้ว่าเรื่องมันจะเล็กน้อยขนาดไหนนายต้องนึกถึงฉันเป็นคนแรก..นายยังจำมันได้อยู่มั้ย?”
“ฉันกลับล่ะ” ไม่พูดเปล่าแทคอุนกลับลุกเดินออกไปหน้าตาเฉยซะอย่างนั้น
“อ้าวเฮ้ย! แทคอุนอา!!! เดี๋ยวสิ นี่พวกนายออกค่าอาหารไปก่อนนะเดี๋ยวฉันคืนให้วันหลัง” ผมหันไปสั่งกับฮงบินเสร็จสรรพก็รีบวิ่งตามแทคอุนออกไป
“แทคอุนนนนน!!!! รอฉันก่อน นายจะไปไหน รอก่อนนน”
“หยุดตามฉันมาสักที”
“นายเป็นอะไรของนายน่ะ ถ้ารำคาญก็บอกกันดีๆไม่ต้องลุกหนีออกมาก็ได้ นานๆเราจะได้เจอกันทีนะ..”
“เพราะนานๆเราจะเจอกันทีนี่ล่ะ เพราะงั้นนายเลิกตามมาได้แล้ว เลิกตามฉันสักที ต่อไปก็ไม่ต้องตามฉันอีกแล้ว”
“นาย...ต้องการอย่างนั้น..จริงๆเหรอ? แทคอุนอา....
นายอดทนมานานแล้วสินะ ทั้งๆที่ฉันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วตั้งแต่ตอนก่อนที่เราจะแยกกันว่านายก็รำคาญฉันมาตลอด..”
“ใช่ ฉันรำคาญ รำคาญที่นายเอาแต่คิดถึงความสุขของฉัน คิดว่าฉันอยากจะไปหานายแค่ตอนที่มีเรื่องแย่ๆอย่างนั้นเหรอ
ทุกครั้งที่นายคุยกับฉัน นายเอาแต่เล่าเรื่องที่นายมีความสุขแต่ไม่เคยเล่าเรื่องที่นายเสียใจเลย
มันเจ็บปวดนะที่ได้แต่คิดว่า อา...นี่นายกำลังมีความสุขจริงๆอยู่หรือเปล่านะ..
ถ้าเราเลิกยุ่งกันไปเลยมันอาจจะดีกว่านี้ ฉันจะได้ไม่ต้องมาคิดถึงนายมากมายอย่างนี้...”
“แทคอุนอา.........”
นี่ผมหูฝาดไปหรือเปล่านะ นี่แทคอุนกำลังบอกว่าคิดถึงผมมากอย่างนั้นเหรอ................?
เหมือนกับที่ผมก็คิดถึงเขามากอย่างนั้นเหรอ.....................?
“อีก2อาทิตย์ฉันจะไปอเมริกา มันอาจจะดีกว่าถ้าเราจะแยกย้ายกันไปจริงๆ.........
ถ้าฉันไม่ว่าง นายแชทมาแล้วไม่ได้อ่าน นายจะได้ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วง และมันคงจะดีถ้านายมีคนที่คอยดูแลนายได้อยู่ข้างๆนาย
คนที่นายพร้อมจะให้เขาดูแลนาย คนที่นายจะเป็นห่วงเขาแทนฉัน”
“ไม่มีหรอก คนๆนั้นน่ะไม่ทางมีหรอก คนๆนั้นมันก็คือนาย! นายไม่รู้หรือยังไง ตลอดมามันเป็นนายและต่อไปมันก็เป็นนาย
ไม่ว่าอีกกี่ปีจะผ่านไป ที่ๆของคนๆนั้นมันก็คือนาย จองแทคอุน..”
ใช่ครับ ผมแอบชอบแทคอุนมาตั้งแต่สมัยก่อน ไม่รู้ว่าเริ่มชอบไปตั้งแต่ตอนไหน
รู้ตัวอีกทีในหัวของผมก็มีแต่จองแทคอุนเต็มไปหมด ถ้าเรามีตารางงานแยกกันผมก็จะคอยเป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่ตลอด
ป่านนี้จะกินข้าวหรือยัง ไปอัดรายการโดยไม่มีผมจะทำได้ดีหรือเปล่า จะคิดมากอะไรมั้ย
คิดไปต่างๆนานาแล้วก็มักจะแชทคาทกไปหาอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ แม้จะได้คำตอบกลับมาแค่การขานรับหรือแค่คำตอบสั้นๆผมก็รู้สึกโล่งใจไปได้บ้าง
ผมไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่ารักได้มั้ย ในตอนนั้นผมคิดว่ามันคือความเอ็นดูเพราะแทคอุนน่ะนิสัยเหมือนเด็ก ชอบไม่ชอบอะไรก็แสดงออกหมด มันทำให้ผมอดเป็นห่วงและคิดว่าไอ้นิสัยแบบนั้นน่ะมันก็น่ารักดีนะ
เมื่อไหร่ที่เขาร้องไห้ผมจะรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย ผมไม่รู้ว่าจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรดี..................
ความรู้สึกนี้ไม่เคยหายไป ความรู้สึกที่ว่าแม้ได้ยืนมองอยู่ห่างๆแต่แค่เห็นเขามีความสุข ผมก็มีความสุขมากๆแล้ว
ผมไม่อยากให้เขาต้องมาคอยอยู่เป็นเพื่อนผมตอนที่ผมเศร้า
ผมรู้ว่าเขาน่ะเป็นคนที่จิตใจดีและการที่ผมอ่อนแอมันจะทำให้เขายิ่งเสียใจและกดดันตัวเองมากขึ้นไปอีกที่ไม่สามารถแบ่งเบาภาระผมได้
และมันยังคงเป็นเหมือนเดิมมาจนกระทั่งตอนนี้ที่เราต่างมีชีวิตของตัวเองแล้ว
ผมไม่รู้เลยว่าแทคอุนจะคิดมากและรู้สึกเจ็บปวดในสิ่งที่ผมทำมาตลอด ไม่รู้....ไม่เคยรู้เลยจริงๆ...........
“ขอโทษนะ......ฉันขอโทษ.....ขอโทษที่ทำให้นายต้องรู้สึกไม่ดี ฉันนี่มันแย่จริงๆที่ไม่เคยรู้อะไรเลย..
แต่นาย...ฮึก..เรายังเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยระ...” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ อ้อมแขนหนาก็ดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว....ฉันขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้บอกความรู้สึกของฉันให้นายรู้ก่อนหน้านี้
ฉันไม่อยากที่จะทำลายความฝันของนาย ฉันจำได้นะว่านายน่ะอยากเป็นครูสอนเต้นมาตลอด..
ตอนที่นายพูดถึงความฝันตอนนั้นน่ะเป็นตอนที่ฉันเห็นว่านายมีความสุขมากที่สุด ถ้าฉันพูดออกไปนายก็คงจะตามไปด้วยแน่ๆ
ฉัน...ไม่อยากจะทำลายความสุขของนาย”
“งั้นนายก็ห้ามพูดว่าเราจะเลิกยุ่งกันอีกนะ!” ผมค่อยๆยิ้มออกเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆอยู่บนหัวของผม
“ฉันจะรอนาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายคือคนที่ฉันรักมากที่สุดนะแทคอุนอา..
ชั้นจะรอวันที่นายกลับมา” ผมซบหน้าลงกับอกกว้างของอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
หลังจากคืนนั้นเราก็ตกลงกันว่าพวกเราจะขยับสถานะจากเพื่อนตลอดชีวิตมาเป็นคนรัก
ชีวิตผมก็มีความสุขดี ทุกวันผมก็ไปทำงาน แม้มันจะเหนื่อยบ้างแต่แค่ได้เห็นเด็กๆรุ่นน้องที่เคยมีความฝันแบบเดียวกับผมแค่นี้มันก็ทำให้ผมหายเหนื่อยแล้ว
ผมกับแทคอุนก็คุยกันแทบทุกวัน จะมีที่ไม่ได้คุยกันเลยบ้างก็วันที่อีกฝ่ายยุ่งอยู่กับการทำงานส่ง
อ่อ! ผมลืมบอกไปสินะครับว่าแทคอุนน่ะไปเรียนต่อด้านการแต่งเพลงที่อเมริกาหลังจากที่เคยลองแต่งเพลงแล้วเกิดสนใจอย่างจริงๆจังๆขึ้นมา
นานๆทีที่อีกฝ่ายจะกลับมาเกาหลี และผมก็ไม่พลาดแน่นอนครับที่จะไปรอรับแทคอุนตั้งแต่ที่สนามบินมันเลยล่ะ วันนี้ก็เหมือนกัน! ฮ่าๆ
ผมตื่นเต้นมากๆเลยที่แทคอุนบอกว่าจะกลับมาเกาหลีเพราะได้หยุดช่วงนี้พอดี
ผมรู้ว่าเขาจำวันครบรอบของเราได้อยู่แล้ว ก็แทคอุนน่ะเป็นหนุ่มโรแมนติคนะครับ เขาไม่เคยที่จะลืมส่งอะไรพิเศษๆมาในวันนี้ตลอด5ปีที่ผ่านมา
แต่การที่เราจะได้ฉลองร่วมกันนี่สิมันเป็นอะไรที่ทำให้ผมอยากจะลุกขึ้นมากรี๊ดให้ลืมความเป็นชายมันไปเลย!
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR.....
“ถึงแล้ว” ผมกดรับสายโดยที่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรปลายสายก็พูดเบาๆขึ้นมาซะก่อน
นั่นล่ะครับแทคอุน...จะกี่ปีผ่านไปก็ยังเงียบคงเส้นคงวา พูดเฉพาะที่ตัวเองคิดว่าควรจะพูด...เชื่อเขาเลย!
“ย่าห์ นายจะพูดคิดถึงอะไรสักหน่อยนี่ไม่ได้เลยเหรอ”
“เร็วๆนะ” ปิ๊บ.........................มันวางสายกันทันทีเลยด้วย!!! สงสัยจะหิว...
“ค่อยๆกินก็ได้นะฉันไม่แย่งนายกินหรอกน่า” ผมนั่งมองอีกฝ่ายที่ดูจะมีน้ำมีนวลขึ้นมากกว่าคราวที่เจอกันครั้งล่าสุด แทคอุนน่ะอ้วนง่ายแถมยังกินไม่บันยะบันยังอีก ชอบชิมไปซะทุกอย่างแหละครับหมอนี่
“หิวนี่...”
ผมส่ายหัวก่อนจะลงมือทานอาหารของตัวเองบ้าง
“เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อนนะ” แทคอุนพูดขึ้นเบาๆ (ทีงี้หยุดคุยกับผมได้เชียวนะ!)
ผมพยักหน้าให้โดยที่ไม่ได้มองเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเช็คนู้นนี่ฆ่าเวลาไปเรื่อย
“ฮัคยอน..”
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือก่อนจะหันไปมองแทคอุนที่มายืนอยู่ข้างๆผมอย่างงงๆ
เอ๊ะ!หรือแทคอุนจะไม่สบาย!?
“นายไม่สบายเหรอแทคอุน!? ว่าไง เป็นอะไรหรือเปล่า นายรีบกินเกินไปสินะ บอกแล้วใช่มั้ยว่า..”
ก่อนที่ผมจะพูดจบ ร่างหนาตรงหน้าก็ยื่นแหวนสีเงินเกลี้ยงมาให้ผมก่อนจะพูดเบาๆว่า
“ฉันกลับมาแล้วฮัคยอน....จะไม่ไปไหนอีกแล้ว นายจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย? นายจะมาอยู่กับฉันได้มั้ย? “
“ฉัน..อยู่กับนายได้จริงๆเหรอ? นายแน่ใจแล้วเหรอ...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยได้หรือเปล่า...”
“อืมมม ฉันแน่ใจและแน่นอนฮัคยอน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป จะรักนายให้ดีที่สุดด้วยหัวใจทั้งหมดที่มีของฉัน ฉันสัญญา”
‘ฉันก็สัญญาว่าจะรักนายตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรักนายเสมอและตลอดไป..แทคอุนอา..’
TBC*
---------------------------------------------------------------------
Talk*
ดราม่ามันกำลังจะมาาาา...กำลังจะมาา~ *ร้องเพลงรอ* 5555
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่ให้ความสนใจกันมากขนาดนี้ ไรท์ดีใจมากเลยค่ะ T T
เรื่องอาจจะหน่วง เนิบ ช้า (และอาจจะอัพช้าด้วย...)
(แต่ก็จะยังเขียนมันแบบนี้ต่อไป lolz...) เข้าใจยากไปหน่อยก็ต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะ
กำลังพยายามรื้อฟื้นสกิลการเขียนของตัวเองกลับมา (แต่แค่จัดหน้าเด็กดีก็เพลียแล้วค่ะ...)
ใครเห็นคำผิดอะไรยังไงเม้นบอกกันได้นะคะ
คือต้องมาจัดหน้าอีกรอบอ่านทวนไปมาก็แก้ไปเรื่อยๆอะค่ะ บางทีมันก็เบลอๆอะค่ะ 5555
เอ่อ ลืมบอกว่าฟิคเลโอเอ็นนะคะ (นี่บอกช้าไปหรือเปล่า 555555555555555)
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
*P.S. ใครที่งงกับลำดับเรื่อง....จะไปทอล์คอธิบายแบบยาวๆตอนอัพจบหมดทั้งเรื่องนะคะ
(แต่ถ้างงกันมากๆก็อาจจะมาอธิบายก่อนหน้านั้นค่ะ)
(คุยกับเพื่อนมาแล้วคิดว่ารีดเดอร์ต้องงงแน่ๆเลยค่ะ เดี๋ยวจะพยายามอธิบายแบบไม่สปอยด์นะคะ 5555)
ความคิดเห็น