คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : my Ceres'
เธอจะรักฉันตลอดไปมั้ยนะ....
ความสัมพันธ์ของเราทำไมช่างเปราะบางเช่นนี้....
เหมือนสัมผัสได้..เหมือนอยู่เคียงข้าง...แต่ แท้จริงแล้ว...ช่างแสนห่างไกล...
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนซึ่งเป็นที่หมายตาของนักเรียนดังขึ้น พร้อมๆกับมีเด็กนักเรียนจำนวนมากวิ่งกรูกันออกไปทางประตู
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่โดนฝูงชนหอบไปด้วยเช่นกัน
"เฮ้! เดี๋ยวสิ เฮ้ยยยยย!!!!" ฉันเซล้มลงเกือบๆจาพ้นประตูบานเลื่อนที่เปิดสู่ทางเดินข้างนอกน่ะแหละ
"โอ้ย! เจ็บเป็นบ้าเลย อะไรกันหนักกันหนานะ กะอีแค่เลิกเรียน!" จูฮยอนบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะดึงกระเป๋าเป้ของตนขึ้นมาจากพื้นใกล้ๆตัวและเดินย้อนกลับไปทางที่ตนถูกพามา
ห้องพยาบาลในเวลานี้เงียบสงบมาก นักเรียนที่ป่วย(แบบจริงๆ)ก็ทยอยกลับบ้านไปแล้ว ส่วนคนที่ป่วยไม่จริงน่ะเหรอ? แค่ได้ยินเสียงออดก็เผ่นกันหมดแล้วล่ะ
ฉันเลื่อนประตูอย่างเบามือ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปภายใน ห้องพยาบาลน่ะอุ่นอย่าบอกใครเลย
ไม่ว่าจะหน้าไหน หนาวหรือร้อน หรือฤดูใดๆ มันก็อากาศสบายๆทุกครั้ง (อันนี้ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันล่ะนะ..)
ฉันวางเป้ลงกับเก้าอี้มีพนักตัวที่อยู่ใกล้ประตูมากที่สุด ก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องที่ถูกแบ่งเป็นห้องส่วนตัวสำหรับอาจารย์พยาบาล
ร่างของหญิงสาวผมยาวเลยบ่ามาเล็กน้อยนั่งกอดอกก้มหัวอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ที่ใช้เป็นที่ทำงานต่างๆของเธอ
ฉันอมยิ้ม ก่อนจะค่อยๆย่อตัวลงไปให้ต่ำกว่าเธอ และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
แว่นตากรอบสีดำสนิทที่หญิงสาวมักสวมใส่อยู่เสมอๆเวลาที่ทำงานเลื่อนลงมาที่ปลายจมูกขาวๆนั้น ฉันจึงค่อยๆถอดแว่นนั้นออกให้อย่างเบามือ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเห็น เซเลส (ไม่รู้ว่าคือชื่อจริงของเธอรึเปล่า แต่เธอก็ให้ฉันเรียกชื่อเธอแบบนี้) ผู้มาทำหน้าที่เป็นอาจารย์พยาบาลคนใหม่ นั่งหลับอยู่หลังโต๊ะทำงาน
ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงทำเหมือนกับเธอ แน่นอนสิ มันน่าเบื่อจะตายนะ อากาศก็สบายออกขนาดนี้
ฉันวางแว่นตาลงบนโต๊ะ พลางเดินออกมาข้างนอก และลงมืออ่านหนังสือการ์ตูนรอ
เวลาผ่านไปนานร่วม ครึ่งชั่วโมง...หนึ่งชั่วโมง จนตอนนี้นาฬิกาข้อมือของฉันมันส่งเสียงเตือนเวลา5โมงเย็นแล้ว
ฉันเก็บหนังสือลงเป้ พร้อมๆกับที่เซเลสวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้อง พอเห็นฉัน เธอจึงถอนหายใจออกมา
"ชั้นนึกว่าเธอกลับไปแล้วซะอีกน่ะ" เซเลสพูดพลางลูบหัวฉันไปด้วย
ฉันยิ้ม ยิ้มเหมือนทุกๆวัน ฉันรอได้ แค่ได้เห็นเธอทุกวัน แค่นั้น มันก็พอแล้วล่ะนะ....
"หว๊าๆๆๆ เย็นป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย วันนี้ฮยอนบอกว่า อยากจาไปกินไอติมใช่มั้ย? ขอโทษนะ ชั้นนี่มันแย่จริงๆ ดันหลับเพลิน ไม่ไหวเลย เอา..." เธอบ่นพึมพำๆมาตลอดทาง จนฉันต้องรีบเบรค(ถ้าไม่งั้นคงบ่นจนกลับบ้าน)
"พอเหอะน่า ไม่ใช่ความผิดของเซเลสซะหน่อยนี่" ฉันพูดเบาๆ ก่อนที่ร่างข้างๆจะเดินช้าลงและหยุดซะอย่างนั้น
"เป็นอะไรน่ะเซเลส ไม่สบายเหรอ?"
"เปล่า...ไปหาอะไรกินกันมั้ย แม่ของฮยอนจะว่าอะไรรึเปล่า?"
"ขอโทรหาแม่ก่อนนะ เดี๋ยวเซเลสรอแปปนึงนะ" ฉันหยิบมือถือจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาโทร และขออนุญาตแม่ ขออยู่นานล่ะนะ..ถึงจะได้น่ะ
แต่เซเลสก็ไม่ว่าอะไรเลย แถมยังนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่เร่งอะไรฉันสักคำ
"ไปกันเหอะเซเลส แม่บอกว่า อย่ากลับค่ำมาก วันนี้เซเลสเลี้ยงใช่มั้ยเอ่ย?"
"อะ..อ่า อยากกินอะไรล่ะจ๊ะ" เธอหันมายิ้มให้ฉัน...รอยยิ้มของเธอ ฉันว่ามันช่างอบอุ่นแต่ก็แฝงความเศร้าไว้ในที
"อยากกิน....หม้อไฟ!!!"
"หาาาาาา อย่างนั้นเธอก็ไปกินที่บ้านสิ! ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่ะ ไปสิไป"
"เซเลสเป็นอะไรรึเปล่า?" ฉันถามขึ้นขณะที่เราจูงมือกันเดินไป
"ห๊ะ อ่อ! เปล่าหรอก ก็ปกตินี่ วันนี้เป็นยังไงมั่ง ฮยอนเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนรึเปล่าจ๊ะวันนี้?" เธอเริ่มชวนฉันคุย ฉันจึงสลัดความคิดนั้นทิ้งไป
ถ้ามีอะไร...เธอก็ควรจะบอกฉันนะ......
ฉัน..................................เชื่อใจเธอเสมอนะ....เซเลส
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นเรื่องยาวอีกเรื่องนึงนะค่ะ ไม่ได้แต่งแนวนี้นานมากกกกแล้ว 5555 ก็ฝากไว้ด้วยนะค่ะ
หวังว่าคงจะชอบกัน (T.T ไม่ได้แต่งแนวนี้มากๆ ชักไม่ค่อยชิน...)
อันนี้จริงๆรวมเป็นอินโทรลเดียว แต่กลัวว่าจะงงกัน เลย แบ่งมาเป็น2ตอนนะค่ะ
อันนี้เป็นตอนที่ จูฮยอน พูดถึง เซเลสน่ะค่ะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ~
ความคิดเห็น