คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แด่ ชายหนุ่ม ผู้มีค่ามากกว่าเวลาแค่เพียง1เดือน...
แด่ ชายหนุ่ม ผู้มีค่ามากกว่าเวลาแค่เพียง1เดือน...
ใครๆต่างก็ต้องวาดฝัน ถึงความรักที่สวยงาม ฉากในหนัง หรือ ในหนังสือนิยายรักโรแมนติกต่างก็บรรยายภาพฝันนั้นให้ดูสวยงาม
และอาจจะเหมือนเป็นสูตรสำเร็จของความรักซะด้วยซ้ำไป.... และฉากทีเห็นบ่อยๆก็มักจะเป็น ที่พระเอกกับนางเอกต้องไม่ถูกกัน
ทะเลาะกันไปมาจนรักกัน....ใจนึงของฉันก็คิดว่า มันเป็นแค่นิยายล่ะนะ...แต่อีกใจนึง...ก็แอบเพ้อฝันอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
ก็ในชีวิตจริงๆ ใครๆต่างก็อยากจะมีความสุข อยากเป็นเจ้าหญิง เป็นนางเอก ในชีวิต(นิยาย)ของเราทั้งนั้นนี่....
ไม่เว้นแม้กระทั่งฉัน.................................................
"ปิ่นๆ ไปทานข้าวกัน" เนย เพื่อนสนิทของฉันเดินมาถามคำถามเดิมๆเหมือนเช่นทุกวัน และก็มักได้รับคำตอบซ้ำๆว่า ไม่ไป....
"อะไรกันเนี่ยยย เจ้าชายของเธอน่ะ เค้าก็ต้องกินข้าวนะย่ะหล่อน เค้าไม่ได้เป็นเซียน"
"ก็รู้แล้ววว เหอะน่า~ เนยไปเถอะ เราอยากรอ"
อยากรอ...หรือต้องรอ........มันเป็นไปเองทั้งนั้นล่ะ
"โอเคๆตามใจ แต่จะรอทำไมเนี่ย ไม่เห็นจะมีอะไรเลย วันๆก็เอาแต่รออยู่แบบนี้ เค้ารู้อะไรด้วยรึก็เปล่า"
ฉันเสหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะโบกมือไล่ให้เพื่อนตัวดีมันไปไกลๆ
นานแล้วล่ะ....................ที่ ฉันรอเขาอยู่แบบนี้ ยังคงรอ.....และอาจจะรอต่อไป(อีกสักเล็กน้อย?)
ล้อเล่นน่าล้อเล่น เรื่องการรอเนี่ย บอกไม่ได้หรอกใช่มั้ย ว่า เราจะรอกันถึงเมื่อไหร่ เบื่อเมื่อไหร่ อยากออกเดินเมื่อไหร่
เมื่อนั้น ฉันคงอยากเลิกรอเขาล่ะ......................................................................อาจจะวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกหลายต่อหลายปี ใครจะบอกได้....
เขา เป็นหนุ่มหัวใจศิลปินมาก อารมณ์อ่อนไหว ต่างจากฉันในหลายๆแง่มุมเลยล่ะ
แต่ที่อยู่ด้วยกันได้ คงเป็น เพราะ เขา เรื่อยๆ ล่ะมั้ง...... แต่ เขาคนนี้ มีนิสัยที่หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันดี ก็คือ...รักเดียวใจเดียว และเนิ่นนานมั่นคง
แต่สำหรับฉัน มันเป็นข้อเสียเอามากๆเลยล่ะ
"เฮ้ย! ปิ่น!!~" เสียงเรียก มาพร้อมๆกับฝาขวดน้ำที่เฉียดจากบริเวณที่ฉันนั่งอยู่ไปไม่กี่เซนฯ
ฉันลอบถอนหายใจ ไม่เคยจะทักกันดีๆล่ะนะ เล่นแต่อะไรแบบนี้ ไม่โดนก็ต้องโดนเข้าสักวันล่ะ....
"โหยยย ไม่แม่นอีกละ" เขาบ่นเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปพร้อมกับเพื่อนของเขา...เหมือนเดิม ทุกวัน....................
ฉันเบื่อจัง...ความเย็นชานี้....ช่องว่างนี้...เท่าเดิม แต่ความรู้สึก...ห่างไกลเหลือเกิน
"ปิ่นไม่ไปกินข้าวอีกแล้วนะ" แอนเดินมานั่งโต๊ะม้านั่งเดียวกันกับฉัน
ฉันก็ได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆไปให้เธอ...........................เธอคนนี้ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทฉันเหมือนกัน......
และเธอก็ยัง เป็นคนในหัวใจของเขา..ด้วยเช่นกัน....
จะโทษว่าฉันรู้จักเขาช้าไป หรือ พวกเขาเจอกันเร็วก็ไม่รู้นะ
แต่ แอนนั้นก็มีแฟนที่คบกันมานานแล้วอยู่เหมือนกัน...ฉันรู้แล้วเข้าใจในข้อนี้ดี แต่ ท่าทีของฉันและแอนก็เปลี่ยนไป....
ไม่ใช่โกรธกัน หรือไม่พูดกันเพราะเรื่องเขา ไม่ใช่ความอิจฉา แต่ เป็นเพราะความรู้สึกว่า "ไม่ใช่" มากกว่า
ไม่ใช่เพื่อนที่สนิทกันถึงขั้นนั้นอีกแล้ว ต่างคนก็ต่างเปลี่ยนนิสัย คนเราโตขึ้น ก็ย่อมต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
ทั้งฉันและเธอก็เหมือนกัน.............................................
ฉันจะคุยกับเขาทุกๆคืน...เวลาเดิมๆ บางคราที่โทรศัพท์มีแต่ความเงียบ แต่เรา(หรืออาจจะเป็นฉันฝ่ายเดียว)ก็อยากจะอยู่ในความเงียบนั้น
เรายังคงเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนวันที่หัวใจของฉันใกล้แหลกสลาบ....
"เอ่อ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานบ้านเพื่อนนะ ไปค้างบ้านเพื่อน คงไม่ค่อยมีเวลาให้น่ะ"
"อ่อ อืมๆ ไม่เป็นไร ปิ่นเข้าใจ"
จะพยายามเข้าใจ....ในทุกๆเรื่อง.....................ก็ฉันรักเธอมากนี่นะ..............
เรื่องราวของฉันเริ่มต้นจากที่ตรงนี้............................
วันรุ่งขึ้น หลังจากได้รับคำบอกเล่าจากเขา เราต่างคนก็ต่างทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน
พอกลับมาบ้าน เราก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม
จากวิธีสุดท้ายที่ฉันคิดว่าจะผูกมัดเขาไว้ได้ ที่จะช่วยลดช่องว่าง มันกลับขาดหายไป กลายเป็นช่องว่างที่ถมเท่าไหร่ก็ไม่เคยเต็ม...
ในทุกๆวันที่ฉันกลับบ้านไป นั่งมองโทรศัพท์เหมือนคนบ้า.... จนฉันเริ่มคิดว่า ฉันเหนื่อย....และอยากหลับตาลง...
หลังจากนั้น ในทุกๆค่ำคืน...ฉันจะหลับ หลับเพื่อให้ผ่านพ้น ผ่านคืนนี้ไป ผ่านวันนี้ไป....เพื่อ หวังว่า
จะวันใหม่ และ เป็นวันที่เขากลับมา....ฉันรอ...และจะรอ......
แต่อะไรก็ไม่ได้อย่างใจไปซะทุกอย่างจริงๆ......
ฉันเริ่มหลับนานขึ้น ตื่นยากขึ้น และเหมือนล่องลอยหายไป....
แต่ฉันก็ยังคงหลับฝัน....เพื่อ เขา อยู่ตลอดเวลา.....
จาก การหลับแค่ตอนกลางคืน ก็กลายเป็น...หลับ หรือเหม่อทุกเวลาที่ว่าง
อยากนอนตลอดเวลา................ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเหมือนกัน
แต่ก็ได้แต่หวังว่า เมื่อเขากลับมา ฉันจะดีขึ้น....
"ปิ่นๆๆๆ!!! ไอ้ปิ่นนนนน"
"ห๊า?" ฉันสะดุ้งสุดตัว พลางปากกาที่ถือไว้หล่นกลิ้งไปบนพื้นกระเบื้อง
"ชั้นเรียกแกนานแล้วนะ ยังไม่หายอีกเหรอวะ? แกควรไปหาหมอนะ"
"ไม่อ่ะ ไม่เอา" ฉันส่ายหัว พลางเริ่มลงมือเก็บของ
"เค้าก้อยังไงนะ ปล่อยให้แกรอขนาดนี้ได้ไง แกนี่ก็บ้า ไปรอเค้าอยู่นั่นแหละ ทำร้ายตัวเองเปล่าๆ ตื่นขึ้นมาได้แล้วปิ่น ทำไปแล้วได้อะไร ไม่เจ็บ ไม่เสียใจบ้างเหรอไง พอเหอะ"
คำว่า พอเหอะ...พูดง่าย แต่จะมีใครสักกี่คน ที่จะทำได้ในทันทีทันใด..... ไม่มีหรอก................ยิ่งเป็นเรื่องหัวใจด้วยแล้ว
"ชั้นจะรอเค้าว่ะ รอจนกว่า ชั้นจะเดินต่อไป"
หลังจากนั้น เวลาของฉันก็ค่อยๆลดน้อยลงเรื่อยๆ เวลาการหลับของฉันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
ฉันหลับไป1วันเต็มๆเห็นจะได้ เมื่อตื่นขึ้นมา.......หัวใจของฉันมันปวดไปหมด เหนื่อยเหลือเกิน แค่จะหายใจก็เหนื่อย และ เจ็บปวดเอามากๆ
ฉันพยายามข่มตาหลับ แต่อาการที่ว่าก็ยังไม่หายไป......ฉันคิดถึงเขา...อยากเจอเขาเหลือเกิน
ฉันพยายามฝืน...ฝืนที่จะไปโรงเรียนเพื่อไปเจอเขา.....ยิ้มให้เขา เล่นกับเขาเหมือนทุกๆวัน
ฉันพยายามอย่างที่สุด....แต่มันก็คงไม่มีทางล่ะมั้ง....
วันหนึ่ง.....ฉันเจอเขา กำลังนั่งอยู่กับแอน...คุยกันอย่างมีความสุข ไม่มีที่ให้ฉันแทรก เมื่อเขาเห็นฉัน เขาไม่ทักฉันแม้สักนิด
ฉันเลยรีบเดินหนีเข้าห้องเรียนไป....พร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลมารินรดทั้งใบหน้า และ หัวใจของฉัน
อาการปวดหัวใจกำเริบอีกแล้ว ฉันพยายามหายใจ พยายามอย่างที่สุด ที่จะไขว่คว้าหาอากาศหายใจ
ปวดหัวใจเหลือเกิน.....................อยากหลับตาลงเหลือเกิน...........................
"ปิ่นนน!!!!!!"
เสียงประตูปิดดังปัง พร้อมๆกับสติของฉันที่ดับวูบลง.........
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดด.......
เสียงคลื่นหัวใจเต้นแผ่วลงๆ จนกระทั่งหยุดเต้นในที่สุด......
สุดท้าย ฉันก็เลิกรอเขา....เลิกรอ...แต่ยังคงไม่ไปไหน ยังยืนอยู่ที่เดิม ก็ได้แต่หวัง ว่าเขาจะมีความสุข และจดจำฉันไปในเสี้ยวความทรงจำเล็กๆของเขาบ้าง...เท่านั้น
ฉันคงไม่ใช่คนสำคัญของเขา แต่ อยากเป็นคนหนึ่งในชีวิตของเขา...เท่านั้นเอง....
ถ้าในโลกนี้ไม่มี ... สิ่งเตือนความจำให้คิดถึงอดีต
ไม่มีเพลงให้ได้ยิน ... ไม่มีรูปของสองเราสักใบ ... ให้เห็นยามห่างไกล
* ทุกเรื่องราว ที่เกิดกับสองเรา ทุกนาที ไม่ว่าจะดีร้าย
จะไม่เลือนหายไป ... ตามวันและเวลา
** ฉันจะเก็บความทรงจำ ... ไว้ในลมหายใจ ...ที่มีอยู่ จะดูแลให้ดี
ไม่ต้องมีของ ... เพื่อเตือนความทรงจำ ... เพราะมันไม่สำคัญ
มากไปกว่าเก็บไว้ในลมหายใจตลอดไป ...
ถ้าโลกนี้ไม่มีกระดาษให้ฉันเขียน ... เพื่อบันทึกอดีต
ไม่เคยได้ข้อความอีก ... ไม่ผ่านไปที่สองเราเจอะกัน ... ให้นึกถึงวันนั้น
ซ้ำ *,**
ไม่ต้องมีของ ... เพื่อเตือนความทรงจำ ... เพราะมันไม่สำคัญ
มากไปกว่าเก็บไว้ในลมหายใจตลอดไป ...
ฉันจะเก็บความทรงจำ ... ไว้ในลมหายใจ ...ที่มีอยู่ จะดูแลให้ดี
ไม่ต้องมีของ ... เพื่อเตือนความทรงจำ ... เพราะมันไม่สำคัญ
มากไปกว่าเก็บไว้ในลมหายใจตลอดไป ...
ตลอดไป....................................
ปิ่นปัก....
TBC*
*เพลง ถ้าโลกนี้ไม่มี - เบล วงพาย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ติดตามกันต่อ ใน เวอร์ชั่น แด่ หญิงสาวผู้มีเวลาแค่เพียง1เดือนนะค่ะ
ขอบคุนสำหรับการติดตามค่ะ....
ในที่สุด ก็มีเรื่องยาวแล้ว 555 ไม่ได้แต่งมานาน... XD แอบรู้สึกขัดๆ แฮะๆๆ
ติชมกันได้นะค่ะ คิดไว้ว่าจะมี3ตอนนะค่ะ...แล้วจะทยอยมาอัพค่ะ
ความคิดเห็น