คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดฉากหนังสือคำสาปสวรรค์
ปราสาทหินสีขาวบริสุทธิ์ดุจไข่มุกทอแสงหยอกล้อประกายของดวงดารานับล้านที่อยู่เบื้องบน และจันทราบังทอแสงอันแสนเศร้าอาบไล้วิมานแห่งภูตพรายแห่งนี้ไว้ราวกลับล่วงรู้ถึงเหตุการณ์อันแสนเศร้าที่มวลมนุษย์ต้องร่ำไห้
เสียงไวโอลินแหลมสูงบาดลึกเข้าไปในโสตประสาทของผู้ฟังได้เป็นอย่างดียิ่งช่วงเวลาค่ำคืนเช่นนี้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันทำหน้าที่สะกดผู้ฟังให้เคลิบเคลิ้มไปได้ไม่ยากเลย แต่ทว่าในคืนนี้กลับมีเสียงฝีเท้าหลายสิบคู่พร้อมใจกันเดินมาทางต้นเสียงดนตรีอย่างรีบร้อน
ฉับพลันเจ้าของฝีเท้าทั้งคณะก็เลี้ยวที่หัวมุมทางเดินมา
หญิงสาวผู้บรรเลงดนตรีอันแสนเศร้าก็วางมือจากไวโอลินคู่ใจและหันมาสบตากับผู้มาใหม่ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยปากถาม หนึ่งในพวกนั้นก็แจ้งเหตุการณ์ขึ้นก่อน
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วทามส์ หนังสือแห่งสวรรค์หายไป" น้ำเสียงที่ติดจะอ่อนโยนแต่ทว่าก็ยังแฝงไว้ซึ่งความวิตกกังวลรีบถ่ายทอดเหตุการณ์ทั้งหมดให้หญิงสาวตรงหน้าฟัง
"เราจะทำยังไงกันดีล่ะท่านวิน"
หญิงสาวผมยาวสยาายสีน้ำตาลอ่อนและใบหน้าดูอ่อนโยนแต่น่าเกรงขามถูกรุมสนใจเป็นตาเดียว นางคือผู้ใช้เวทลม หรือภูตแห่งสายลมที่เป็นภูตหลักนั่นเอง นางยืนอยู่ซ้ายสุดของแถว แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามดังกล่าว นางไม่เปิดปากด้วยซ้ำตั้งแต่เกิดเหตุการณ์
สาวน้อยผู้ตั้งคำถามหันหน้าเลิกลั่กมองไปทางโน้นทีทางนี้ทีอย่างขัดใจที่ทุกคนเอาแต่นิ่งเงียบ
"นี่ใจคอพวกท่านจะไม่ทำอะไรเลยหรืออย่างไร จะไม่ตอบแม้กระทั่งคำถามของข้าเลยหรือ!!"
"พอแล้วบิวตี้ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลแต่พวกเราก็กังวลทั้งนั้น ใครมีทางออกที่ดีที่สุดมั้ย ทามส์ เจ้าล่ะว่าอย่างไร" วินที่เงียบมานานเอ่ยปรามบิวตี้ขึ้นมาอย่างไม่จิงจังนัก นางไม่ถือโทษ เพราะแม้กระทั่งตัวนางเองที่เป็นถึงหนึ่งในสี่ภูตหลัก ยังวิตกกังวลมากโขและกับภูตที่แยกย่อยรองลงไป อย่างภูตแห่งความงามเล่าจะยิ่งหวดกลัวกะนเพียงใด
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา "เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้ "ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว "เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์" เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น "ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว………………………….. ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา "ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก "ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา "ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา "ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ "เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา "เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน "ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ "ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง" "เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.." "ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน" วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์" วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา "อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที" "กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว "ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน "ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา……. "เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….." แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… / "ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา "เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้ "ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว "เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์" เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น "ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว………………………….. ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา "ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก "ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา "ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา "ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ "เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา "เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน "ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ "ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง" "เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.." "ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน" วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์" วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา "อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที" "กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว "ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน "ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา……. "เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….." แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
"พอแล้วบิวตี้ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลแต่พวกเราก็กังวลทั้งนั้น ใครมีทางออกที่ดีที่สุดมั้ย ทามส์ เจ้าล่ะว่าอย่างไร" วินที่เงียบมานานเอ่ยปรามบิวตี้ขึ้นมาอย่างไม่จิงจังนัก นางไม่ถือโทษ เพราะแม้กระทั่งตัวนางเองที่เป็นถึงหนึ่งในสี่ภูตหลัก ยังวิตกกังวลมากโขและกับภูตที่แยกย่อยรองลงไป อย่างภูตแห่งความงามเล่าจะยิ่งหวดกลัวกะนเพียงใด
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา "เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้ "ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว "เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์" เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น "ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว………………………….. ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา "ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก "ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา "ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา "ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ "เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา "เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน "ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ "ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง" "เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.." "ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน" วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์" วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา "อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที" "กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว "ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน "ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา……. "เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….." แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา
"เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้
"ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น
ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว
"เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก
ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์"
เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น
"ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว…………………………..
ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา
"ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก
"ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ
นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง
แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป
หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ
ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา
"ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา
"ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก
วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้
"เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา
ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที
หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ
ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน
"ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ
"ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง"
"เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.."
"ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน"
วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์"
วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา
"อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที"
"กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว
"ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน
"ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา…….
"เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….."
แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
"พอแล้วบิวตี้ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลแต่พวกเราก็กังวลทั้งนั้น ใครมีทางออกที่ดีที่สุดมั้ย ทามส์ เจ้าล่ะว่าอย่างไร" วินที่เงียบมานานเอ่ยปรามบิวตี้ขึ้นมาอย่างไม่จิงจังนัก นางไม่ถือโทษ เพราะแม้กระทั่งตัวนางเองที่เป็นถึงหนึ่งในสี่ภูตหลัก ยังวิตกกังวลมากโขและกับภูตที่แยกย่อยรองลงไป อย่างภูตแห่งความงามเล่าจะยิ่งหวดกลัวกะนเพียงใด
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา "เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้ "ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว "เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์" เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น "ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว………………………….. ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา "ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก "ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.." ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา "ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา "ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ "เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา "เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน "ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ "ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง" "เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.." "ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน" วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์" วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา "อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที" "กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว "ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน "ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา……. "เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….." แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา
"เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้
"ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น
ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว
"เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก
ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์"
เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น
"ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว…………………………..
ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา
"ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก
"ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ
นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง
แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป
หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ
ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา
"ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา
"ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก
วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้
"เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา
ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที
หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ
ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน
"ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ
"ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง"
"เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.."
"ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน"
วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์"
วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา
"อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที"
"กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว
"ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน
"ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา…….
"เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….."
แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
"ก็อย่างที่ไลท์บอกนะ เจ้าว่าไงทามส์ คงมีทางออกสินะ" นางจ้องหญิงสาวที่แสนจะสงบนิ่งเบื้องหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ จนหล่อนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้นมา
"เตรียมตัวหาผู้แทนพวกเราเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันกาล" ทามส์เบนหน้าที่เริ่มจะมีน้ำตาตลอไปทางอื่นและก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
วินเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ที่อยู่ซ้ายมือตนซึ่งก็คือภูตแห่งไฟอย่างเงียบๆ มือของนางเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่แล้วมือของชายหนุ่มข้างกายก็กุมมือนางไว้อย่างเบามือราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นและความเข้มแข็งไปให้
"ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆสินะ อาจเพราะข้าหละหลวมเองไม่นึกว่าจะมีใครขโมยไปได้ ตอนนี้หนังสือหายไป3ชั่วโมงได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น พวกเราก็จะถูกสาปแล้วนะ" ภูตแห่งสายน้ำพูดทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดลงและเหมือนเป็นคำตัดสินกับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น
ภูตแห่งความมืดค่อยๆก้าวออกมาจากด้านหลังสุดของแถว
"เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกแล้วสินะ เวลานับพันๆปีนี่ไม่นานเลยนะ คงอีกนานที่เราจะได้กลับมาเป็นภูตเต็มตัวแบบนี้อีก
ข้า..อยากให้เราไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกันไปอย่างนี้เลย ข้าสงสารท่านวินกับท่านไฟร์"
เป็นคำสั่งเสียที่น่าเศร้า หยาดน้ำตารินไหลจากภูตหลายตนที่ยืนอยู่ ณ ที่นั้น
"ข้าจะขอปิดผนึกพวกเราไว้ในหีบทั้ง10ใบนี้ และรอเวลาที่จะมีผู้มาพบมันและหาหนังสือจนเจอ อาจต้องใช้เวลาเป็นหลายร้อยปี หรืออาจจะนานกว่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่เหมาะสม พวกเราคงรู้นะว่าใครลงไปเป็นในหีบใบแรกก็ครือไม้แรก เอาล่ะ!ใครจะลงไปก่อน" สิ้นเสียงของวินทุกคนก็มองหน้ากัน วาระสุดท้ายของพวกเขาได้มาถึงแล้ว…………………………..
ร่างของสาวน้อยหน้าจาสะสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งบวกกับผมสีดำขลับส่งให้ใบหน้ายิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก นางอยู่ในชุดแขนยาวระบายสีชมพูดูน่ารักซึ่งอาจหลงใหลได้หากไม่ยับยั้งชั่งใจค่อยๆก้าวออกมา
"ข้าไม่อยากเห็นพวกท่านต้องตายก่อนข้า ข้าขอเป็นคนแรกแล้วกัน ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งความงามขอปิดผนึกโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไอสีชมพูค่อยๆลอยเข้าไปในหีบสีขาวสลักลายใบหน้าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เหมือนๆกับมิเรอร์ที่ร้องไห้จนตัวโยนทันทีที่เห็นการจากไปของเพื่อนรัก
"ข้าขอเป็นคนถัดไปเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ในนามแห่งข้า..ภูตแห่งสัมผัสทั้งสอง ขอปิดผนึกไร้ซึ่งเงื่อนไข ฟิน.."
ไลท์พยายามไล่น้ำใสๆที่เริ่มมาคลอกันอยู่ที่หางตาอย่างยากลำบาก บุรุษผมสีเทานัยน์ตาเทาฉายแววใจดีอยู่เสมอแม้จะสวมแว่นทับไว้ก็ตามที ชุดเสื้อคลุมสีเทาสะบัดพริ้วพร้อมๆกับแสงสีเทาที่ค่อยๆลอยหายเข้าไปในหีบ
นางรีบคุกเข่าลูบหีบที่สลักรูปดวงตาไว้อย่างเบามือแล้วหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เสียงสะอื้นฮักดังไปทั่วทั้งห้องโถง
แสงจันทร์หม่นแสงลงราวกับเป็นการไว้อาลัยให้แก่ภูตทั้งสองที่ได้จากไป
หญิงสาวที่ถักเปียข้างค่อยๆเช็ดน้ำตาและเดินอย่างมั่นใจออกมาอยู่เบื้องหน้าหีบ ผมเปียสีขาวถักได้อย่างไร้ที่ติ นางจับเปียนั้นเบาๆ สิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่บิวตี้ทำให้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก ด้วยความกลัว นางมองไปรอบๆปราสาท มองระเบียงที่หล่อนชอบไปนั่งฟังเพลงยามที่เทมส์เผลอ ไม่ใช่ยึดติดแต่มันผูกพัน…ก็เท่านั้น นางกัดฟันและกล่าวปิดผนึกตัวเอง เสียงแหลมน่ารักค่อยๆพรั่งพรูออกมาราวกับบทเพลงที่น่าฟัง แล้วกระจกแผ่นใสๆก็ค่อยๆลอยวางตัวกันอยู่ในหับที่สลักเป็นลวดลายและเถาวัลย์มากมายก็เข้ามาปกคลุมเกือบทุกตารางนิ้วของหีบนั้น เปรียบเสมือนกุญแจล็อคกลายๆ
ไลท์ลุกจากหีบของซาวน์ นางค่อยๆหยิบหีบใบของชายหนุ่มขึ้นมากอดก่อนปล่อยโฮจนวินต้องเข้าไปกอดข้างหลังนางก่อนกระซิบแผ่วเบา
"ยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งก็ได้นะไลท์" แต่กลับกลายเป็นว่านางส่ายหัวเป็นคำตอบกลับมา
"ข้าตัดสินใจแล้ว ตอนนี้ซาวน์ก็ไม่อยู่ เค้าไม่คิดห่วงจิตใจข้าเลยวิน…ข้าไม่อยากให้ท่านหรือคนอื่นๆต้องไปต่อหน้าข้าอีกแล้ว ขอบคุณท่านมาก ข้ารักท่านเฉกเช่นพี่สาวของข้าเลยนะวิน…ลาก่อน" นางแกะมือของวินที่กอดตนไว้ออกและกล่าวคำปิดผนึก
วินค่อยๆร้องไห้ออกมา ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไลท์แอบหลงรักซาวน์มานาน แต่ไม่เคยบอกหรือไม่มีโอกาสได้บอกอันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้
"เราเอาพวกเขาไปไว้ใกล้ๆกันนะวิน อย่าร้องเลย" ไฟร์โอบวินให้ซบลงกับอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา
ดาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขปนเศร้ายิ่งนัก เนื่องจากนางร่ำลาทุกคนไปแล้วจึงรีบปิดผนึกตนเองทันที
หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยของเทมส์ พร้อมกันนั้นห่าฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"เทมส์ เจ้าหยุดร้องไห้สิ ฝนตกใหญ่แล้วเห็นมั้ย" เอิร์ธชักเสียงดุดังเช่นที่ทำเป็นประจำๆ
ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือกันอยู่แค่5คนแล้ว และดูท่าจากการตัดสินใจเทมส์คงเป็นคนต่อไป แต่วอเตอร์กลับขัดขึ้นเสียก่อน
"ข้าว่า ข้าน่าจะเป้นคนต่อไปนะ ดูจากการปิดผนึก ความงาม เสียง กระจก แสง ความมืด พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญกัน แม้ข้าจะเป็นธาตุหลัก แต่พลังของข้านั้นไม่สำคัญนัก เทมส์ เจ้าต้องปิดผนึกเป็นคนสุดท้าย โดยที่ไม่มีใครส่งเลย เจ้าไหวมั้ย" เสื้อคุลมสีน้ำเงินเข้มของวอเตอร์สะบัดตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ
"ไหว ไปเถอะ อย่าห่วงเลย ข้าจะอยู่ส่งพวกท่านเอง"
"เจ้าคงรู้นะเทมสืว่าพวกเราเป็นภูตหลัก พวกเราต้องร่ายปิดผนึกพร้อมกันตามคู่สาย ถ้าวอเตอร์จะไป เอิร์ธก็ต้องไปด้วย เมื่อเริ่มการปิดผนึก.."
"ข้ารู้ ปราสาทนี้จะทลาย ข้ารู้ดี ข้าจะรีบตามพวกท่านไปแน่ๆ เวลามีไม่มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงมัน"
วินลูบผมยาวของเทมส์อย่างอ่อนโยน "พบกันใหม่นะเทมส์"
วอเตอร์และเอิร์ธก้าวออกมา แล้วเอิร์ธก็พูดโพล่งออกมา
"อย่าใจร้อนและดื้อให้มาก ต่อไปข้าคงไม่ได้เตือนเจ้าอีก เทมส์ข้ารักเจ้านะ รักมานานแล้ว แต่ข้า..ไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเจ้า ข้าเลยไม่คิดจะพูด แต่ตอนนี้ต้องจากกันแล้ว ข้าเลยคิดว่าควรจะบอกซะที"
"กลับมา ก็ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกัน" เทมส์พูดหน้าตาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจ แค่นางยอมพูดด้วย เขาก็ดีใจมากแล้ว
"ขอบคุณมาก ไปล่ะ" แสงสีฟ้าและน้ำตาลถูกพาไปรวมกันก่อนแยกย้ายเข้าหีบของตัว ทันใดนั้นตัวปราสาทก็เริ่มสั่นคลอน
"ไม่มีเวลาแล้ว ข้าไปล่ะ ลาก่อนเด็กน้อยของข้า" วินและไฟร์จับมือและโอบกอดกันจนวินาทีสุดท้าย แสงสีเหลืองและแดงถูกถักทอและเข้าหีบของตนไป เรือนหลังเล็กเริ่มพังลงมา…….
"เอาล่ะ ข้าขอสั่งให้หีบปิดผนึกของซาวน์และไลท์อยู่เคียงคู่กัน เฉกเช่นเดียวกับท่านวินและท่านไฟร์ ในนามแห่งข้า ภูตแห่งกาลเวลา ขอให้เวลาจงหยุดนิ่ง การตามล่าเมื่อผู้ครอบครองครบ ขอสร้างเงือนไข ผู้ครอบครองแห่งข้า ขอจงอยู่ในความมืด ฟิน….."
แสงหลากสีอัดเข้าไปในหีบซึ่งสลักตัวเลขโรมันไว้อย่างทันเวลา ปราสาทหินสีขาวพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี จากสถานที่อันแสนงดงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นสุสานของเหล่าภูตอันแสนจะรกร้าง..รอคอยวันเวลาที่ผู้ถูกเลือกจะเดินทางมาถึง………………… /
To Be Con.
***
พูดคุยกันนิดนึงนะค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีเรื่องแรกที่เอาลง แล้วก็น่าจาไปรุ่งอ่านะค่ะ^^"
ด้วยความที่เรื่องมิราเคิล หายไปกับสายลม^^"
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ คนที่อิ่งชอบยังไม่มาปรากดเรยค่ะ แต่หลงรักพระเอกคนนึงในนี้ไปเต็มๆค่ะ
เรื่องนี้มีตัวเอกอยู่หลายคน แต่พระเอก มีอยู่ไม่กี่คนนะค่ะ
ยังไงก้อคอนเม้นไว้ด้วยก็ดีค่ะ ว่าอยากให้เปงแบบไหนต่อค่ะ^^
ความคิดเห็น