Break

เนื้อเรื่อง

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวครีม กำลังเหม่อมองออกไปยังสายฝน ที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

ภาพที่คนที่นั่งอยู่ในร้าน ที่มีแอร์เย็นฉ่ำสบายๆ กำลังมองไปยัง ความยากลำบากของคนภายนอก มันช่างบ่งบอกถึงความไม่ยุติธรรมในโลกนี้ได้เป็นอย่างดี

หญิงสาวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ท่ามกลางเพลงแจ๊สจังหวะช้าๆ ที่ขับกล่อม ผู้ที่เลือกจะมาหลบฝน หรือ นัดคุยธุระ ไม่เว้นกระทั่ง นั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อย

เสียงโทรศัพท์เครื่องบางที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกใสซึ่งตกแต่งด้วย กระเบื้องโมเสกน่ารัก กำลังเรียกร้องความสนใจจาก หญิงสาวอยู่

เธอมองไปที่รายชื่อของคนที่โทรเข้า.......มอง..เหมือนชั่งใจ ก่อนจะกดรับ

"รถติดมากเลยอ่ะ ฝนตกหนักมากๆเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกเวช เรารอได้"

หญิงสาวกระซิบเบาๆ ก่อนจะกดตัดบทสนทนาไปซะอย่างนั้น

แต่เธอก็ไม่รู้ว่า เธอเป็นฝ่ายตัดการสนทนา หรือ เขา ที่เป็นฝ่ายวางสายไปก่อนกันแน่

แค่บอกให้รับรู้ไว้ ไม่ได้ต้องการคำตอบ...

การตัดสินใจทุกอย่าง....................ยังเป็นของเธอ

และเธอตัดสินใจ...ที่จะรับรู้ และจบทุกอย่างลงภายในวันนี้.......

ผ่านไปราว10นาทีได้ ฝนก็ค่อยๆซา พร้อมๆกับใครอีกหลายๆคนในร้าน ที่ทยอยกลับออกไปกันแล้ว

แต่เธอ ยังคงปักหลักอยู่ที่ริมหน้าต่าง พลางนั่งมองออกไปยังถนนภายนอก

"เอ่อ..ขอโทษนะคับ รอใครอยู่เหรอคับ?"

เสียงนุ่มๆของชายคนหนึ่ง เรียกให้เธอเบือนหน้าจากกระจกออกมาได้

เธอเพียงแต่ยิ้มให้เขา และพยักหน้าเล็กน้อย

"รับกาแฟเพิ่มอีกมั้ยคับ รู้สึกกาแฟอีกแก้วคงเย็นแล้ว.." เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ

แต่เธอเพียงแต่ยิ้ม และตอบปฏิเสธไปเท่านั้น...

เขาลอบมองเธอ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม และทำไม เธอจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นเลยล่ะ

ความรู้สึก เหมือนยัยบ้าคนหนึ่ง ที่นั่งรอ ใครก็ไม่รู้ อะไรก็ไม่รู้ และมี แก้วกาแฟวางไว้2แก้ว

ใบหนึ่งอยู่ฝั่งของเธอ อีกใบอยู่อีกฝั่ง ซึ่งปราศจากบุคคลใดๆ

"ไม่ต้องทำให้ร้อนหรอกค่ะ..."

เธอกระซิบเบาๆ เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า และ เริ่มหันหน้าออกไปมองถนนอีกครั้งหนึ่ง

ชายหนุ่มผู้หวังดี ได้แต่เดินหลบไปหลังร้าน และ จ้องมอง.....

ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผลักบานประตูกระจกเข้ามาภายในร้านด้วยความรีบร้อน ก่อนจะมาทรุดนั่งลงตรงข้ามหญิงสาว..

"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีกนะ"

"ก็บอกแล้วไง ว่าจะรอ..."

หญิงสาว เสจิบกาแฟในแก้วของตน

ความเงียบอันน่าอึดอัดก่อตัวขึ้นแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะจางหายไปง่ายๆ

"เอ่อ...มล..คือ...."

หญิงสาวจ้องใบหน้าที่เธอแสนรักนักหนา ใบหน้าที่เธอเคยสัมผัสได้...

"คือว่า..."

"เวชมีอะไรอยากพูด ก็พูดเถอะ"

"คือ..."

"มลพร้อมที่จะฟังมัน..." มาตั้งนานแล้ว.....

"เอ่อ..คือ เราเลิกกันเถอะนะ มลคงไม่ถามสาเหตุจากเราใช่มั้ย?"

"เวชไม่พาเค้ามาด้วยเหรอ?"

เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ

"ไม่พาผึ้งมาด้วยเหรอเวช?"

เธอยิ้ม เขาทำได้แค่มอง ก่อนจะ เดินออกไปจากร้าน โดยไม่มีคำร่ำลาใดๆอีกเลย...

จบลงแล้ว....ความอึดอัด ที่เธออดทนมานาน..........................................

หรือ มันอาจจะจบลงมานานแสนนานแล้วก็ได้

ตั้งแต่ที่เส้นทางของผู้หญิงอีกคน..วนเวียนเข้ามาในชีวิตของเธอ.....และเขา....

แก้วกาแฟที่อยู่ฝั่งของเขา ไม่ได้พร่องลงเลยแม้แต่น้อย

ดีไม่ดี เขาอาจจะไม่ได้สังเกตเห็นมันด้วยซ้ำไป.......

มันยังคงถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น...โดยมีหญิงสาว จากที่นั่งฝั่งตรงข้าม ยังคงนั่งมองมันอยู่อย่างนั้น

"เอ่อ..ขออนุญาตเก็บแก้วนะคับ..."

เธอยิ้ม ก่อนจะดันแก้วของเธอไปทางชายหนุ่ม

เขาทำท่าจะเดินไปหลังจากที่เก็บแก้วใบของเธอเสร็จแล้ว..

"ขอโทษค่ะ..ช่วยเก็บใบนี้ไปด้วยค่ะ"

"แต่ว่า.."

"เก็บเถอะค่ะ"

"เพราะมันเย็นเหรอเปล่าคับ? ผมไปเอามาใหม่ให้ได้นะคับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ อาจจะเพราะมันเย็น หรือเพราะ...ไม่ได้สนใจล่ะมั้งคะ"

เธอพูดจบก็มองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม

เขาจึงค่อยๆนั่งลงตรงข้ามเธอ

เขานั่งจิบกาแฟที่เย็นชืดแก้วนั้น โดยไม่ได้พูดอะไร เธอเองก็เช่นเดียวกัน..

หญิงสาวเดินออกไปจากร้านแล้ว พร้อมๆกับกางร่มสีฟ้าอ่อนของตนเดินไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

โดยมีชายหนุ่มยืนส่งเธออยู่ที่หลังเคาน์เตอร์

ท่ามกลางความเงียบ...ท่ามกลางสายฝน.....

ชายหนุ่มยิ้มให้กับหญิงสาวคนนั้น ผ่านทางแก้วใบสวยที่อยู่ในมือ

หญิงสาวอมยิ้มพลางกระชับร่ม ระหว่างรอให้สัญญาณไฟคนข้ามเปลี่ยนเป็นสีเขียว...


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สั้นจริงๆค่ะ ^^" แฮะๆๆ**