ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Between -US-

    ลำดับตอนที่ #5 : คำสัญญา

    • อัปเดตล่าสุด 28 ก.ย. 51


    ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนไวกว่าปกติ เซเลสที่ไม่ได้เตรียมตัวต้องรีบวิ่งกลับไปบ้านเพื่อไปเปลี่ยนผ้าพันคอผืนที่หนากว่าเดิม...

     

    "เฮ้อออ คนมันขี้หนาวนี่น๊า...โอ้ย อิจฉาคนเกาหลีจริงๆ คงจะชินกับอากาศแบบนี้สินะ..."

     

    เธอเหลือบมองไปยังกลุ่มเด็กนักเรียนที่เดินจับกลุ่มไปโรงเรียนอย่างเริงร่า ไม่ได้สะทกสะท้านกับอากากาศหนาวเย็นที่เธอว่ามันหนาวจับขั้วหัวใจเลยแม้แต่นิดเดียว

     

    "โอ้ยยย หงุดหงิด!"

     

    เธอเตะเจ้าหิมะที่อยู่ใต้เท้าอย่างระบายอารมณ์ก่อนจะวิ่งกลับไปโรงเรียน

     

     

     

    "อะไรนะคะอาจารย์คิม?..อาจารย์เซเลสลาช่วงเช้า?"

     

    จูฮยอนที่วิ่งหกล้มและถูกพยุงมาห้องพยาบาลเมื่อพบแต่อาจารย์คิมจึงเอ่ยถามอย่างงุนงง

     

    "อืม เห็นว่าลากลับบ้านน่ะ"

     

    "คะ? เป็นอะไรเหรอคะ?"

     

    "เอ...ไม่รู้สินะ ไม่ได้บอกไว้"

     

    อาจารย์คิมทำแผลให้เธออย่างดี แต่เธออยากให้คนทำเป็นเซเลสมากกว่า.....เฮ้ออออ

     

    "เอาล่ะ กลับไปห้องเรียนได้แล้วล่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วนะเด็กดี"

     

    อาจารย์คิมพูดพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู แล้วเดินไปเก็บอุปกรณ์ทำแผล

     

    แผ่นหลังของอาจารย์ดูอบอุ่น...แต่ตอนนี้เธอคิดถึงเซเลสยังไงบอกไม่ถูกแฮะ

     

    เธอลุกเดินออกจากห้องพยาบาลก่อนจะหลบไปโทรศัพท์ในห้องน้ำ

     

    เสียงเรียกเข้าดังอยู่นานพอสมควรก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสาย

     

    "ไม่มีเรียนเหร.."

     

    "เซเลสนั่นล่ะอยู่ไหน?"

     

    "เอ่อ..ข้างนอกน่ะ กำลังจะเข้าไปโรงเรียนแล้ว"

     

    "ไปไหนมา..."

     

    "ไปเอาของจ๊ะ"

     

    เธอคิดไปเองรึเปล่านะ..ว่าเซเลสเงียบขึ้น..ถามคำตอบคำแค่นั้น....

     

    "เซเลส..."

     

    "หืม? ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เข้าห้องเรียนไปเถอะ เสียการเรียนหมดเอาแต่โทรหาชั้นน่ะ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ"

     

    "เดี๋..."

     

    ยังไม่ทันจบคำดี เสียงวางสายก็ดังขึ้น.....เซเลสวางสายใส่เธอเหรอเนี่ย!!!

     

     

     

    "แล้วเธอก็ว่าเซเลสเปลี่ยนไปน่ะเหรอ?"

     

    "ใช่ ซาจังดูสิ มีอย่างที่ไหน คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง จะฟังกันหน่อยก็ไม่ได้ หมู่นี้เซเลสทำกับชั้นเหมือนเป็นน้องมากกว่าจะเป็นแฟนเข้าไปทุกที"

     

    "เธอเอาแต่ใจมากขึ้นรึเปล่า?"

     

    "อะไร? ชั้นอ่านะเอาแต่ใจ"

     

    "อืมมมม เซเลสน่ะเค้าอาจจะเป็นห่วงเธอแบบที่ผู้ใหญ่เค้าเป็นกัน แต่ไอ้เรามันเด็กไง เลยไม่เข้าใจเค้า"

     

    จูฮยอนตักข้าวใส่ปากก่อนจะนั่งฟังเหตุผลร้อยแปดของเพื่อนที่สรรหามาพูดให้เธอสบายใจ....

     

     

    เธอแค่อยากบอกเซเลส อยากอ้อนว่าเธอได้รับบาดแผล....อยากถามว่าหายไปไหนมา

     

    และอยากบอกว่า...อย่าจากไปไหนนะ...........................แค่นั้นเอง...

     

     

     

    "ค่ะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ จะรีบเตรียมตัวค่ะ..." เซเลสก้มหัวก่อนจะปิดประตูห้องฝ่ายบริหารอย่างแผ่วเบา.....

     

    "เฮ้อออออออออออ...." เธอถอนหายใจก่อนจะรีบเดินกลับห้องพยาบาล...

     

    "อ้าวเซเลสมาพอดี!"

     

    "อะไรเหรออาจารย์คิม?"

     

    "เมื่อกี้อืมมม มีเด็กคนนึงมาถามถึงเธอแหน่ะ"

     

    "หืม? ถามทำไม??"

     

    "เดี๋ยวนะ ชั้นรู้สึกคุ้นๆยังไงชอบกลล่ะ.....อ่อใช่!เด็กที่วิ่งหนีเธอเมื่อวานไงล่ะ"

     

    "ห๊ะ มาเมื่อไหร่????"

     

    ตายแน่งานนี้...งานนี้เธอตายแน่ๆ.......

     

    "เมื่อเช้า หกล้มน่ะ"

     

    "ห๊ะ หกล้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

     

    "โอ้ยเบาๆสิเธอ..."

     

    "ใช่ หกล้ม แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ...ชั้นทำแผลให้แล้วล่ะ อ้าวจะไปไหนน่ะ"

     

     

    'ถ้าต่อไปชั้นหกล้ม เซเลสต้องเป็นคนทำแผลให้ชั้นนะ'

     

    'แน่นอนสิ'

     

    'สัญญานะ?'

     

    'จ๊ะ สัญญา'

     

     

    'เซเลสนั่นล่ะไปไหนมา?'...........................................

     

     

    เธอทิ้งจูฮยอนไว้ได้ยังไง...เธอทำให้จิตใจอีกฝ่ายไม่เชื่อถือเธอแม้แต่นิดเดียวได้อย่างไร.....................................................

    "เฮ้อออ...หกล้มแล้วเดินยากชะมัดเลย"

     

    "ค่อยๆเดินสิ" ซาจังพูดพลางหัวเราะคิกคัก

     

    "จูฮยอน!!!" เซเลสรีบเดินมายืนข้างๆเธอทันที จนซาจังรีบปล่อยมือแทบไม่ทัน

     

    "หืม? มีอะไรเหรอ" น้ำเสียงจูฮยอนนั้นเต็มไปด้วยความนิ่งสงบ

     

    "ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย"

     

    "แต่ชั้นไม่มี..."

     

    "เอ่อ..ซาจังใช่มั้ย?....ยังไงขอตัวยัยนี่ไปก่อนนะ ฝากลาอาจารย์คาบต่อไปให้ด้วยล่ะ"

     

    "อ่า...ค่ะ ทราบแล้วค่ะอาจารย์........."

     

    "เฮ้ยปล่อยชั้นนะ จะไปไหนน่ะเซเลส!!!"

     

    "อยู่เฉยๆแล้วตามมา"

     

    "ทำไมชั้นต้องไป...?"

     

    "ไม่ไปเราจบกัน..."

     

     

    จบกัน?..............................................................

     

    จูฮยอนนิ่งไปเมื่อได้ยินคำนั้นก่อนจะเดินตามไปอย่างว่าง่ายโดยที่อีกฝ่ายคอยพยุงอย่างทะนุถนอม

    เซเลสมาเธอมานั่งในห้องพยาบาลที่ตอนนี้อากาศข้างนอกเริ่มจะอุ่นขึ้นนิดนึงเพราะเป็นยามบ่าย...

     

    "ชั้นขอโทษนะ........"

     

    เซเลสนั่งคุกเข่าลงหน้าเธอ เธอที่เอาแต่ก้มหน้ารีบเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจ...

     

    ก็เซเลสให้มาที่นี่..ไม่ใช่จะมาคุยเรื่องยุติความสัมพันธ์หรอกเหรอ?............

     

    "เห?"

     

    "ขอโทษที่เมื่อเช้าวางสายเธอ....ชั้นกลัวเธอเสียการเรียน อีกอย่างชั้นก็แค่ไปเอาของแค่นั้นเอง"

     

    "แต่ชั้นเป็นห่วงนะ....ถึงได้โทรไปน่ะ"

     

    "หืม?............."

     

    "อืมม ก็มาที่นี่แล้วไม่เจอเซเลสนี่น๊า"

     

    "เป็นห่วงชั้นเหรอ?..."

     

    "อืมม มากๆด้วย แต่เธอกลับบอกว่า ทำไมชั้นไม่ไปเรียน มัวแต่โทรหาเธอ"

     

    "ขอโทษนะเด็กน้อย..."

     

    "แล้วก็ขอโทษที่พูดว่าจบกันด้วย"

     

    "...."

     

    "ถ้าไม่พูดแบบนั้น เธอก็ไม่ตามชั้นมานี่น๊า จูฮยอน...เราอย่ามาทิฐิใส่กันเลยนะ....อีกอย่างนึง ชั้นไม่เคยคิดจะมีใครหรอกนะ

     

    เพราะชั้นน่ะรักแต่เธอน่ะ อยากให้เธอเข้าใจชั้นด้วย ชั้นก็กลัวเหมือนๆกับเธอ วันที่เธอจะจากชั้นไปน่ะ แต่ถ้าเราเอาแต่กลัวแบบนั้น

     

    แต่ละวันเราจะมีความสุขซักเท่าไหร่กันล่ะ...ชั้นก็พยายามนะ...พยายามปล่อยๆเธอไปบ้าง เพื่อให้เธอมีอิสระ ชั้นกลัวว่ามือของชั้นมันจะจับเธอไว้แน่นเกินไป..."

     

    "เซเลส....."

     

    "อีกไม่นานชั้นก็ต้องไปดูงานต่างจังหวัดแล้ว...."

     

    "ห๊ะ!!!!ไปนานเท่าไหร่!!!"

     

    "สัก3-4วันล่ะมั้ง...อยู่ให้ไหวนะ..ชั้นจะโทรมาหาเธอบ่อยๆ"

     

    "ไม่ใช่บ่อยต้องตลอดเลยต่างหาก!"

     

    "ฮ่าๆๆ เธอไม่เรียนเหรอยังไงกัน?..."

     

    "ชั้นอยากคุยกับเซเลสมากกว่านี่!"

     

    "เด็กน้อยก็ต้องเรียนด้วยนะ..นี่! ชั้นแค่ไปดูงาน พูดอย่างกะชั้นจะไปไหนอย่างนั้นล่ะ"

     

    ถ้าตอนนั้น...เราได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้....อะไรๆมันก็คงจะดี.............................

     

    ทำไมช่วงเวลา2ปีกว่าที่เราอยู่ด้วยกัน...มันช่างสั้นเสียนี่กระไร......................................

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    *TALK*

    ฝากกันไว้ด้วยนะค่ะ.....แล้วจะรีบเอาตอนใหม่มาลงไวๆค่ะ 

    ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×