คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บททดสอบความเชื่อใจ
"นี่อาจารย์คะ การ์ตูนเรื่องนี้สนุกมากๆเลยนะ"
เด็กนักเรียนที่เพิ่งเขียนชื่อการเข้าใช้ห้องพยาบาลเสร็จหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ขึ้นมาอวด
"นี่ขนาดมานั่งอ่านการ์ตูนในนี้กันแล้วเหรอเนี่ย?...." เซเลสส่ายหัวพลางยิ้มพร้อมๆกับเก็บอุปกรณ์พยาบาลให้เรียบร้อย
"ใช่เลยค่ะ มันสบายนี่คะ อาจารย์จะอ่านมั้ยอ่ะ ถ้าอ่านหนูจะได้ให้ยืมไว้ก่อน"
"ไม่ต้องหรอก...เดี๋ยวก็มีคนเอามาให้อ่านเองน่ะแหละ" เธอหัวเราะน้อยๆแต่ก่อนจะได้พูดอะไรต่อ
ประตูบานเลื่อนห้องพยาบาลก็ถูกเลื่อนเปิดด้วยความเร็วสูงก่อนที่มันจะปิดลงอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน
"นี่เซเลสสสสสสสสส!!!!"
"อาจารย์คิมเด็กยังอยู่เลยค่ะ..." เธอทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรม"เด็ก"ของคนตรงหน้า เห็นขันมากกว่าจะเบื่อจริงจัง
"เอ่อ...งั้นหนูไปนะค่ะ สวัสดีค่ะอาจารย์"
เด็กคนนั้นรีบเดินออกจากห้องพยาบาลไป นั่นแหละคิมฮาถึงเริ่มพล่าม
"มีอะไรเหรอไงนายน่ะ รีบร้อนซะขนาดนั้น..."
"นี่เซเลส วันนี้มีการ์ตูนออกใหม่ล่ะ!"
"อืมรู้แล้ว อยู่ไหนล่ะ?" เธอแบมือออกไปตรงหน้า
แล้วหนังสือการ์ตูนเล่มแบบที่อยู่ในมือเด็กนักเรียนคนตะกี้ก็มาอยู่ในมือเธอเรียบร้อย
คงไม่ต้องบอก....คิมฮานั้นเป็นเพื่อนอาจารย์ที่ทำงานด้วยกันกับเธอ แม้จะรุ่นใกล้เคียงกัน
แต่ยังไงดูแล้วเธอน่าจะมีความคิดโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่า...มากเลยด้วยซ้ำ...
"แค่นี้ใช่มั้ย?"
"แหมมมม จะรีบร้อนไปไหน ไม่คิดจะชวนชั้นกินกาแฟ หรืออะไรอย่างงี้มั่งเหรอไงห๊ะ"
"ไม่คิด"
"โหย เซจัง...ทำไมใจร้ายอย่างนี้ล่ะ เธอนี่เย็นชาจังเลยนะ" อีกฝ่ายว่าพลางเดินมาจิ้มหน้าผาก
"โอ้ย!" เซเลสหันไปเตรียมจะแว้ด แต่สายตาเหลือบไปเห็นจูฮยอนเดินเข้ามาในห้องพยาบาลพอดี
'เวรแล้วไง..........'
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร จูฮยอนก็วิ่งออกไปจากห้องพยาบาลทันที
"อะไรน่ะเซเลส..?"
"เก็บของให้เสร็จแล้วไสหัวไปเลยนะตาบ้า!"
เซเลสพูดจบก็รีบวิ่งตามออกไป โดยไม่สนใจคิมฮาที่ยืนงงๆอยู่ แต่ก็เริ่มลงมือเก็บของแทนคนตรงหน้า
"ก็แล้วถ้าจะให้เก็บให้ ไม่ต้องทำพลาสเตอร์ตกกระจายขนาดนี้เลยก็ได้นี่น๊า~"
เขาส่ายหัวพลางเก็บแผ่นพลาสเตอร์ทีละอันที่ตกอยู่อย่างระอา...
จูฮยอนวิ่งเร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ขนาดอีกฝ่ายมีกระเป๋านักเรียนนะ เธอวิ่งตัวเปล่า ยังวิ่งไม่ทันเลย
"จะวิ่งไปไหนของเค้าเนี่ย ชั้นจะสู้เด็กแชมป์วิ่งมาราธอนได้ไงล่ะเนี่ยยยยย"
เซเลสบ่นกระปอดกระแปดไปพลางวิ่งไปพลางจนอีกฝ่ายหายไปจากสายตา
"โธ่เว้ย!"
"ก็เล่นพูดไป วิ่งไป มันจะไปวิ่งทันได้ไงล่ะคนบ้า!"
เสียงนั้นดังมาจากข้างหลังเธอ ยังไม่ทันที่เธอจะทันได้หันไป อีกฝ่ายก็เอามือมาล็อคคอเธอไว้
"เซเลสรู้ใช่มั้ย ว่าชั้นน่ะเป็นคนยังไง...ขี้หึงขนาดไหน?...."
"เฮ้ออ รู้สิ...."
"แล้วที่ทำเมื่อกี้ล่ะ ห๊ะ!!!!"
"ก็ฟังชั้นอธิบายหรือยังล่ะ? อยู่ๆก็วิ่งออกมาเลยแบบนี้น่ะ..."
"หลักฐานก็เห็นอยู่เต็มๆ จะฟังอะไรอีก?"
"ก็แล้วที่วิ่งมาอยู่ข้างหลังชั้นก็เพื่อจะฟังคำแก้ตัวไม่ใช่เหรอ?..."
"ก็แล้วเซเลสไม่อยากจะอธิบายหรือยังไง?"
"โอเคๆยอมแพ้จ๊ะยอมแพ้ ปล่อยก่อนนะอึดอัดจัง.."
"ไม่เอา อยู่แบบนี้แหละ ไหนว่าจะพูดไง"
"ก็แค่อาจารย์เค้าแกล้งชั้นเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรเกินเลยซะหน่อย"
"สนิทกันจังเลยน่ะ"
"เค้าอายุเท่าชั้นเลยนี่นะ...เลยคุยกันรู้เรื่องน่ะ"
"เซเลสมาอยู่เกาหลีกี่ปีแล้วอ่ะ?.."
"อืมม 3ปีล่ะมั้ง ก็น้อยกว่าที่เข้าสอนมาไม่กี่เดือนน่ะ"
"เห? อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น"
"อืมม หลายๆอย่างมันบังเอิญน่ะ..." เซเลสหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อขึ้นได้ถึง "เรื่องบังเอิญ" ทั้งหลายแหล่...
"เราจะไปไหนกันดี?" จูฮยอนเมื่ออารมณ์ดีแล้วก็ปล่อยแขนที่รัดคออีกฝ่ายไว้แล้วเอียงคอถามอย่างน่ารัก
"เฮ้อออ เธอรู้ตัวมั้ย ว่าเธอน่ะ ให้ความรู้สึกเดี๋ยวก็นางฟ้า เดี๋ยวก็ซาตานมากๆเลย"
เมื่อกี้นี้เกือบจะฆ่าคนได้...ตอนนี้ก็มาถามจะไปไหนต่ออย่างน่ารัก ให้ตายซี๊!!!!!!
"ตกลงไปไหนล่ะ?"
"ห้องพยาบาล"
"ไปทำไมอีกล่ะ อ่อ หรือเซเลสให้อาจารย์รออยู่ใช่มั้ย!!!!"
"โอ้ยที่รักจ๋า....ไม่ได้ให้รอจ๊าาา แต่ชั้นวิ่งตามเธอออกมาโดยไม่ได้เอากระเป๋าออกมาเลยนี่
ไม่ไปเอา จะไปไหนได้ไงล่ะ ตังไม่มีติดตัวซักบาท"
จูฮยอนหัวเราะเสียงใส และเซเลสก็อมยิ้มอย่างมีความสุข
"จับมือกันนะ.."
อีกฝ่ายไม่ว่าอะไร แต่กลับสอดมือเข้ามาในมือเรียวยาวของเธอโดยไม่ต้องพูดอะไรใดๆทั้งสิ้น
"อยากอยู่กับเซเลสอย่างนี้ตลอดไปจังเลย..."
"อืมม นั่นสินะ..ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะดี..."
ถ้าเวลาไม่เดินไปเรื่อยๆ.....ถ้ามันหยุดอยู่แค่ตรงนี้ก็จะดีไม่น้อยเลยทีเดียว....................................
ความคิดเห็น