คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : All Passion
ทั้งชินและเฟลค่อยๆลงจากรถคันหรูของชิน (เฟลมีแต่มอเตอร์ไซด์ แต่ชินนั้นมันผิดกัน 55555)
เฟลมองชื่อร้านอย่างหวาดๆ ภัตตาคารอาหารจีน....
"ปกติ กินกันที่นี่เหรอ ทำไมคณะนายมันชอบอะไรแพงๆจังเลย" เฟลบ่นพลางตรวจดูเงินในกระเป๋าอย่างคิดหนัก
"อืม ก็ไม่ค่อยหรอก นานๆทีน่ะ อยากกินอะไรก็กิน ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ชั้นเลี้ยงเอง เก็บๆไปเลย กระเป๋าน่ะ"
"เห??? เลี้ยงจริงน่ะ ทำไมหมู่นี้นายใจดีแปลกๆนะ"
"เหรอ ไม่รู้สิ อาจจะเพราะฝันดีล่ะมั้ง"
หมู่นี้ความฝันของเขาเป็นความฝันที่มีแต่ คนที่หน้าเหมือนร่างบางตรงหน้า เลยอดรู้สึกโล่งใจ และสุขใจลึกๆไม่ได้
เขาคงคิดอะไรมากมาย เลยเก็บเอาไปคิด แต่ก็รู้สึกพอใจกับมันไม่มากก็น้อย ที่ยังเห็นคนๆนี้อยู่ในฝัน....
หนึ่งในสิ่งที่เขานั้นเกลียดแสนเกลียด ผิดกับอีกฝ่าย ถ้าไม่มีฝัน...คงไม่มีการ์ตูนน่ารักๆออกมาให้หลายๆคนได้อ่านกันหรอก...จริงมั้ย
"คิดอะไรน่ะชิน ไม่เข้าไปกันเหรอ นายเดินนำเอาแล้วกัน^^""
"กลัวเหรอไง" เขาถามยิ้มๆอย่างไม่จริงจังนัก
"ไม่ได้กลัว แต่มันไม่เหมาะ"
นี่แหละนะ เฟล....คนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นเป็นประจำ แต่ก็มีเกราะกำบังที่แข็งแรงอยู่เสมอ.....
ชินไม่เถียงอะไร รีบเดินเข้าไปในภัตตาคารนั้นทันที ไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง.....
"นั่นไง พี่ชินมาแล้วล่ะ" รุ้งลุกจากเก้าอี้ที่นั่งรออยู่อย่างดีใจ แต่พอห็นคนที่ตามหลังมาด้วย ความรู้สึกเมื่อครู่ก็หายไปจนหมดสิ้น
"มากับพี่เฟลล่ะสิ?" รีญาดูสีหน้าผิดหวังนั้นออกทันที รุ้งได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ และนั่งลงตามเดิม แต่ก็ยังไม่วายบ่น
"ตามมาอีกจนได้ มาทำไมนะ..."
"สวัสดีคับน้องรุ้ง น้องรีญา เอ่อ...นี่ พี่เฟลนะ พอดี พี่ชวนมาด้วยน่ะ หวังว่า น้องๆคงไม่ว่าอะไรนะคับ" ชินรีบออกปากทันที และนั่งลงข้างๆเฟล
"พี่ชินมานั่งด้านนี้ก็ได้นะค่ะ ไม่ชอบแอร์เหรอคะ นั่งซะหลบแอร์ขนาดนั้น"
"อ่อ คับ...หนาวน่ะคับ" ชินนั้นไม่ได้หนาวอะไรหรอก เพียงแต่ เขานั่งตามเฟลเท่านั้น และเฟลก็เป็นคนขี้หนาวซะด้วย อันนี้เขารู้อยู่แล้ว
"ค่ะ อย่างงั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่ ทานไรกันดีคะ นี่ รุ้งกะญาก็สั่งพวกของทานเล่นมาแล้วน่ะค่ะ"
"อะไรก็ได้คับ เลือกเลย พี่กับเฟลน่ะ กินได้ทุกอย่างแหละคับ" เขาหัวเราะหึๆในลำคอ หวังจะให้ได้ยินกับแค่ เขากับเฟลเท่านั้น
และก็ได้ผล อีกฝ่ายนั้นส่งมือบางๆมาหยิกเขาทีนึงอย่างไม่เบายัก จนเขาต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียง ...แสบเหลือเกินนะ...
"เอ่อ..พี่เฟลค่ะ นี่รีญานะค่ะ รุ้งยังไม่ได้แนะนำให้รู้จัก เพื่อนรุ้งเองค่ะ"
"รีญา...เหรอคับ?"
รีญาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เฟล ก่อนจะเสคีบเกาลัดเชื่อมเข้าปากอย่างเป็นกันเอง ไม่มีอาการเกร็งให้เห็น ผิดกับรุ้ง ดูรีญาจะมีความสุขด้วยซ้ำไปที่ได้เจอเฟลในวันนี้
"ใกล้แล้วสินะ...พี่ชาย..." รีญาจับจ้องไปที่เสี้ยวหน้าของเฟลระหว่างกำลังทานอาหารโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย...
"ท่านพี่จะไปไหนเจ้าคะ ให้รียาไปด้วยสิเจ้าคะ"
"ไม่ต้องหรอก น้องน่ะอยู่ที่นี่น่ะแหละ"
"จะไปหาท่านโคซามุเหรอเจ้าคะ ให้น้องไปด้วยคนนะท่านพี่"
"น่ารำคาญจริงๆเลยรียา พี่แค่จะไปเอาของเท่านั้นเอง"
"กล่องอะไรรึเปล่าเจ้าคะ" รียามองผู้เป็นพี่ชายตาวาว ก่อนจะหัวเราะคิกคัก และชูกล่องในมือให้อีกฝ่ายได้เห็นเต็มๆตา
"ท่านพี่กำลังจะทำอะไรกับงานหมั้นของน้องเจ้าคะ อย่าคิดว่าน้องไม่รู้นะ!!!"
"ชอบเจ้าชินมันขนาดนั้นเลยเหรอ รียา?"
"ใช่สิเจ้าคะ ท่านโคซามุน่ะ ทั้งอ่อนโยน และก็ใจดี ใครจะไม่ถูกใจล่ะเจ้าคะ หรือว่า....พี่เฟลิคุ ไม่อยากเสียท่านโคซามุไป"
"พูดอะไรของน้องน่ะ รียา"
"ก็มันจริงนี่น๊า ท่านพี่ชอบท่านโคซามุ แล้วท่านโคซามุก็ดูท่าจะชอบท่านพี่เช่นกัน!!"
"ไม่หรอก มันชอบน้องตั้งหากล่ะรียา มั้นใจในตัวเองหน่อย"
"ไม่จริงอ่ะ ไม่มีทาง ท่านโคซามุบอกน้องเอง ถ้าท่านพี่อยากได้กล่องนี่คืน ท่านพี่พร้อมจะโดนสาปรึเปล่าล่ะเจ้าคะ"
เฟลิคุจ้องดวงตาเด็ดเดี่ยวของผู้เป็นน้องสาวที่ตนรัก ก่อนจะตัดสินใจ...
"ถ้าเพื่อให้น้องสบายใจ พี่ยอม..."
รียาดึงยันต์กระดาษออกมาจากกิโมโนลายซากุระอ่อนหวาน และเริ่มร่ายเวท เฟลิคุนั้นมีวิชาดาบในการต่อสู้ แต่ รียานั้น มีพลังเวท
ทั้งคู่จึงเป็นสองพี่น้องที่ไม่มีใครต้องการที่จะต่อกรด้วย และยังความรักน้องมากของเฟลิคุอีกเช่นกัน...
หลุมดำค่อยๆขยายขนาดนั้นเรื่อบๆ รียาจึงสั่งให้พี่ชายของตนเข้าไปในนั้น
"รียา พี่ดีใจนะ ที่ได้เห็นเวทนี้ของน้อง ที่พี่เป็นคนสอนเอง และก็อยากจะบอกแค่ว่า ทำอย่างนี้ดีแล้วเหรอน้องรัก.."
เฟลิคุยันตัวขึ้นจากลมหมุนที่หลุมดำสร้างขึ้น และกำลังจะก้าวเดินไป พอดีกับที่โคซามุวิ่งเข้ามาจับข้อมือขาวบางไว้ซะก่อน
"จะไปไหนเฟลิคุ!!มันอันตรายนะ รียา รีบปิดมันซะสิ"
"ไม่เจ้าคะ!!!~ ท่านพี่ต้องไปจากที่นี่ ไม่งั้นของที่อยากจะได้ก็อย่าหวังเลย นี่ค่ะ!!" รียาโยนกล่องไม้ใบย่อมเข้าไปในหลุมดำ
"เชิญไปหาเอาเองนะเจ้าคะ ท่านพี่"
เฟลิคุสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของโคซามุ และวิ่งเข้าไปในหลุมดำ ส่วนโคซามุนั้นไม่ต้องคิดมากให้เสียเวลา
เขารีบเอื้อมมือจับมือบางนั้นไว้ และโดนหลุมดำดูดเข้าไปด้วยกัน..ทิ้งให้รียายืนมองแผ่นยันต์ที่ตกอยู่อย่างหงอยเหงาเพียงลำพัง.......
ไม่ว่าอย่างไร นางก็รั้งโคซามุไว้ไม่ได้ ร่างกาย วิญญาณและจิตใจของโคซามุนั้น เป็นของเฟลิคุ และมันอาจจะเป็นเช่นนั้น ไปตลอดกาล......
ความคิดเห็น