คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แด่ เวลาที่ล่วงเลยผ่าน
กาลเวลาแปรเปลี่ยนผัน…ยังเดินไปไม่หยุดยั้ง...
คงเหลือไว้แต่ความทรงจำ...ที่ไม่อาจลบเลือนไป.....
อัศวินค่อยๆเดินไปตามทางแคบๆระหว่างซอกตึกของคณะ เมื่อจะกลับหอ
เขาออกมาเช่าหอตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา....ก็แทบจะไม่ได้กลับไปโรงเรียนเลย
ข่าวคราวต่างๆเขาก็พอจะได้ยินมาบ้างจากเพื่อนของเขา ที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน และยังคบกับเนยอยู่
“พี่วิน ตอนนี้แอนเลิกกับแฟนมันแล้วนะ”
เขานิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดนั้น...เลิกกันแล้ว....งั้นเขาก็ยังมีโอกาส?
“แต่เธอจะกลับไปโง่อีกเหรอไง? เค้าทำร้ายแบบนั้นยังไม่พออีกเหรอ?”
เขาได้แต่มองหน้าเนยอย่างไม่เข้าใจ....ไม่เข้าใจกับคำพูดของเธอ...
“ปิ่นก็ไม่อยู่แล้ว ยังไม่หายโง่อีกเหรอไง?”
เขาย้อนคิดไปถึงตอนที่ได้สนทนากับเตยเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว ที่เขาไปหาเพื่อนที่ห้องของมัน
เขายังจำได้ดีทุกคำพูด...โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย...
ใช่....คนที่พยายามเข้าใจเขา...ได้ตายไปแล้ว
เขาก็ไม่ได้จมอยู่กับอดีตหรอกนะ....เขาบอกตัวเอง แล้วก็บอกกับปิ่นในใจมาตลอดว่า
จะพยายามลืมแอน จะมีชีวิตใหม่ และเขาก็ทำได้อย่างที่ว่าจริงๆ
แต่มันก็มีบางมุม ที่วูบไปนึกถึงอดีตนั้น...
ความพยายามต่างๆนานาที่ได้พยายามลงไป...
ทุกอย่างต้องมีภาพของปิ่นซ้อนทับภาพของแอนซะทุกครั้งไป....
เขาพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป ก่อนจะหยิบกุญแจห้องออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
‘ทำไมวันนี้อากาศมันเย็นๆวะเนี่ย’
เขาคิดพลางถูฝ่ามือเข้ากับกางเกงขายาวลวกๆ แล้วรีบขึ้นห้อง
วันนี้ก็เดือนพฤศจิกายนแล้ว....เดือนเกิดของปิ่น.....
“นี่ๆพี่วิน วันเกิดปิ่นอ่ะ ขอการ์ตูนที่พี่วินชอบวาดได้รึเปล่า”
“การ์ตูนไร?”
“ไอ้หัวโตๆอ่ะ ได้มะ นะๆๆๆๆ”
“อืมๆ เดี๋ยววาดให้”
จนบัดนี้เขาก็ยังไม่ได้วาดให้เลย จะว่าลืมไปแล้วก็ว่าได้.....
เขาหยิบสมุดสเก็ตสีดำขึ้นมาแล้วพลิกไปยังหน้าว่าง ก่อนจะค่อยๆร่างการ์ตูนไปเรื่อยเปื่อย
เวลาที่ปิ่นเคยชอบโทรมาหาเขาที่สุด คือเวลาประมาณ4ทุ่ม และเขาก็จะหลับประมาณเที่ยงคืน
เป็นแบบนี้เกือบจะทุกวัน...ไม่รู้ตอนนั้นเธอทนได้ยังไง?
ปิ่นพูดกับเขาโดยไม่รู้จักเบื่อ แม้เขาจะทำเสียงไม่อยากฟัง พูดถามคำตอบคำ
เธอก็ยังคงพูดต่อไป....โดยไม่มีความรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้ฟังเลยเหรอยังไง?
เธอยิ้มให้เขาทุกวัน แม้วันนั้นเขาจะบอกว่า จะไปอยู่กับแอน เธอก็ยังคงยิ้ม
แม้ในใจของเธอจะร้องไห้ เธอจะอดทนไปเพื่ออะไรกัน?
คำตอบนั้นเขารู้อยู่แก่ใจดี ก็เพราะว่ารัก....
เพราะรักเท่านั้น ทำให้คนเรายอมทำทุกสิ่งทุกอย่าง
มันน่าเศร้า ตรงที่ว่า เราไม่สามารถรักคนที่ดีได้...แต่เรามักจะเลือกคนที่เรารักก่อนเสมอ
แม้เค้าคนนั้นจะไม่เคยมองเรา...แม้สักนิดเลยก็ตาม
ความรัก มันเป็นเรื่องน่าเศร้า....
เขาพลิกสมุดสเก็ตไปเรื่อยๆ พลันสายตาเหลือบไปเห็นหน้าหนึ่งที่เต็มไปด้วยรอยดินสอ
เป็นลายมือของปิ่น...!!!!
ทำไมเขาไม่เคยสังเกตเลยนะ.....
เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ มันเป็นการเขียนเล่นของเธอน่ะแหละ พวกรูปดรออิ้งสัดส่วนขนาดเล็ก
ที่เธอวาดเล่นระเกะระกะไปทั่ว ก่อนจะมีเหมือนคำระบายความในใจสั้นๆ
เพียงไม่กี่บรรทัดเขียนทับๆไว้
‘ล่องลอย.....
ยังคงล่องลอยอยู่ในความมืด....อยู่ในความรักที่เธอไม่เคยเห็นค่า
อาจจะเพราะว่า ค่าที่เธอเห็น คือแสงสว่างจากภายนอก...ไม่ใช่ความมืดรอบๆตัวเธอ’
ทำไมกันนะ...เขารู้สึกเศร้าแปลกๆ...รู้สึกอยากจะร้องไห้จัง
“นี่พี่วิน...ถ้าวันนึงปิ่นไม่อยู่อ่ะ จะคิดถึงปิ่นป่ะ?”
“แล้วหล่อนจะไปไหนล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ..แค่สักวันน่ะ”
“อืมมม ไม่รู้สิ...ก็ต้องดูก่อนล่ะมั้ง”
“แหมมม ถ้าปิ่นไปไกลๆล่ะก็อย่าลืมส่งข้อความมาหากันบ้างนะยะ”
“ถ้าเธอคิดถึงก็กลับมาสิ”
“คิดถึงอะไร? คิดถึงพี่วินน่ะเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็แล้วเธอจะไม่คิดถึงชั้นบ้างเหรอไงห๊ะนายอัศวิน!”
เธอพูดรวบเดียวโดยไม่ยอมให้เขาพูดแทรกใดๆได้อีก ก่อนจะขอตัวกลับบ้านในวันนั้น....
แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย...
“ไหนล่ะข้อความ...ไหนล่ะ...ไม่คิดถึงกันเลยเหรอไง หืม?ปิ่น...”
เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่าพร้อมๆกับที่น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาจากตา....
ตอนนี้เขาอยากจะขอโทษเธอเหลือเกิน...
ทั้งเรื่องที่เคยให้รอ ไม่ว่าจะรอโทรศัพท์ รอเขาคุยกับแอนเสร็จในแต่ละวัน รอเขาโทรกลับไปหา
หรือแม้กระทั่งที่เขาทำร้ายจิตใจเธอ เขาอยากจะขอโทษเธอให้หมด...แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไป...
กริ่งก่อง~~~~~
เขาเช็คน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู
มีหญิงสาวคนหนึ่งสวมแว่นตาก้มหน้าดูเอกสารแผ่นน้อยในมือกำลังยืนอยู่หน้าห้องเขา
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ”
“อ่ะ!ขอโทษค่ะ..เอ่อ พอดีจะถามทางน่ะค่ะ ว่าห้อง422ไปทางไหนน่ะค่ะ”
“เอ่อ..ทางซ้ายมือครับ แต่ผมว่าคุณรีบๆกลับน่าจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวเจ้าของเค้าจะมาไล่”
“อ่อ ทราบแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะค่ะ”
“อ่า ไม่เป็นไรครับ”
เขามองตามหญิงสาวที่เดินไปทางซ้ายมืออย่างนึกเสียดาย...
คงมาหาแฟนสินะ....
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ วันนี้ปิ่นโทรมาหาก็ไม่รับนะ”
ห๊ะ...นี่เขาหูฝาดไปรึเปล่านะ...? เขาได้ยินว่า หญิงสาวคนนั้นชื่อปิ่น...
เธอยืนคุยอยู่หน้าห้องพักหนึ่งก่อนจะเดินลงไป เขาก็วิ่งตามลงไป
“ขอโทษนะครับ!!!”
“ค่ะ?”
“เอ่อ...ชื่อปิ่นเหรอครับ?”
“ห๊า...เอ่อ..ใช่คะ ทำไมเหรอค่ะ?”
“เอ่อ..พอดีชื่อเหมือนเพื่อนผมมากๆเลยน่ะครับ”
เขายิ้มแหยๆไปให้เธอ เธอก็หัวเราะ
นี่เขาคงคิดถึงปิ่นในความทรงจำเขาเอามากๆนะเนี่ย การหัวเราะยังเหมือนกันเลย
“คงจะคิดถึงเธอคนนั้นมากสินะค่ะ เธอคนนั้นน่าอิจฉาจัง..”
เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะขอตัวกลับไป.....สายลมหนาวพัดผ่านเขาไปเบาๆ
มันหนาวจับใจ...แต่ก็พัดมาเบาๆ เหมือนต้องการปลอบประโลมมากกว่าทำร้าย...
เหมือนเฉกเช่นปิ่น.........
เขาตัดสินใจได้แล้ว...เขาจะทิ้งอดีตทุกอย่าง แล้วเริ่มต้นใหม่...จะเริ่มต้นให้ได้อย่างไม่ลังเลอีก..
เพื่อเธอ...เพื่อตัวเขาเอง....เขาคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
“พี่วิน...”
“หืม?”
“คิดถึงนะ...”
“อะไรนะ? ไม่ได้ยินเลย” เขาพูดพลางอมยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“ปิ่นคิดถึงนะ...รักษาสุขภาพด้วย”
น้ำตาหยดลงพื้นดิน พร้อมความจริงที่เขารับรู้อยู่เสมอ...ว่าเธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว
“พี่คิดถึงเธอนะปิ่น....พี่ขอโทษนะ...”
“คิดถึงปิ่นรึเปล่า..พี่วิน?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วล่ะค่ะๆๆๆ TT-TT ดีใจมากๆ ที่ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบซักที...
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามอ่านกันนะค่ะ....แฮะๆ ใช้เวลาลงแต่ละตอนห่างกันนานมาก - -"
แต่งไปก็เศร้าไป..คงต้องบอกว่า ทั้งหมด สงสารวินล่ะมั้ง ที่ตอนนี้ทำได้เพียงคิดถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว
เพราะอดีตก็คืออดีต อดีตก็เป็นแบบนั้นเสมอ...แม้จะเป็นความทรงจำที่ดีเพียงใด
แต่มันก็ทำให้เราได้นึกถึง และเจ็บปวด....
ขอให้ทุกๆคนมีความทรงจำที่ดีๆกันมากๆนะคะ ^^
ความคิดเห็น