ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นายน่ะ ดังรึไง!!
ฉันวางตะกร้าไม้บนเคาร์เตอร์ในครัวอย่างเซ็งๆ
“ออกภาคสนามวันแรกโทรมเลยเหรอ!” พี่รีตามมาแซวไม่หยุด
“พี่รี เฮ้อ! ขี้เกียจเถียงด้วย มีห์ไปทำการบ้านก่อนนะ”
“อ้าว!ไอ้มีห์!!!”
ฉันได้ยินพี่รีอาตะโกนอะไรอีก4-5ประโยคแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ หยิบเป้พาดบ่าแล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
“มีห์ๆๆๆ”
ฉันหยุดกึก ‘ทำไมฉันได้ยินเสียงนายนั่นเรียกได้นะ’ ไวเท่าความคิดเมื่อฉันหันกลับไปก็เจอหน้าเขาจังๆ –O-*
“ว่าไง!”
“ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ทำงานเหรอ นายน่ะ”
“ต้องออกไปส่งของอยู่แล้ว เดี๋ยวแวะไปส่งให้”
“ไม่เป็นไร ชั้นกลับเองได้”
“งั้นก็แล้วแต่ ไปนะ” เขาหมุนตัวแล้วก็เดินตรงไปยังมอไซด์ที่จอดแอบๆอยู่ข้างร้าน
ฉันมองตามไปอย่างเสียดาย เอ๊ะ!แล้วทำไมฉันต้องเสียดายด้วย จะบ้าเหรอ!!! - - -
ณ ช่วงพักกลางวัน ที่โรงเรียนม.ปลาย
“มีห์!!” เสียงเรียกที่ไม่เบานักดังมาจากหลังห้องเรียนประจำของฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้อง
“ไร!” ฉันเดินอ้อมบรรดาสาวๆที่กำลังมุ่งโต๊ะของอากิ หรืออากิระจังของเพื่อนๆไปทางขวาสุดติดหน้าต่าง แล้วก็วางข้าวกล่องลงกับโต๊ะไม้ที่ติดพลาสเตอร์ยาไว้ทั่ว
“ชั้นมีหนุ่มหน้าใสกิ๊กมาอวด เสียอย่างเดียวแก่ไปหน่อย แต่ชั้นไม่เกี่ยงหรอก^O^” อากิลุกจากโต๊ะและยื่นมือถือมาตรงหน้าฉัน
นายซึจินี่!!!!! ฉันรีบจับมือถือของมันมาแทบไม่ทัน
“โหย!ขนาดนั้นเลยเหรอไอ้มีห์ ต้องรีบกระชากเลยเหรอ”
“โทษๆ คล้ายคนรู้จักน่ะ”
“ห๊า แกรู้จักพี่ซึจิเหรอ ปี6แล้วนะ แกไปรู้จักได้ไง!”
“บอกว่าคล้าย!ใช่คนเดียวกันซะที่ไหนล่ะ” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบยัดมือถือใส่มือมันคืนไป
“หล่อมั้ยคนนี้ง่ะ^^”
“ไม่หล่อ” ฉันเน้นทีละพยางค์ก่อนจะทำหน้าเบื่อโลกแล้วหยิบนิตยสารแฟชั่นชื่อดังที่ยืมเพื่อนมาอีกต่อนึงออกมาจากกระเป๋า
“แกนี่!สนใจแต่เรื่องชกต่อยอาละวาดเหรอไง หรือสนผู้หญิง ก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นติดต่อให้”
“โอ๊ย!ไม่สนมันทั้งนั้นแหละ จะอ่านๆๆๆๆเนี่ยๆๆๆเห็นมั้ย” ฉันจิ้มๆไปที่หน้าปกนิตยสารบนโต๊ะอย่างรำคาญ อากิจึงได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วถอยออกไป RRRRRRRR….เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างรู้งาน-- --“
“ฮัลโหล!” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างฉุนเฉียว
“ไปโมโหไรมามีห์” เสียงปลายสายบ่งบอกอารมณ์ขันมากกว่าถือโทษโกรธเคือง ฉันลดโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่มาดูเบอร์ที่โทรเข้า..ชินยะ..นี่เอง
“อ้าวไอ้มีห์ เงียบเลยเหรอ”
เมื่อตั้งสติได้แล้วฉันก็รีบนำโทรศัพท์มาแนวหูอีกครั้งอย่างเต็มใจมากขึ้น
ชินยะคือเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยประถมจนถึงเดี๋ยวนี้ แต่มันได้ย้ายบ้านไปเลยทำให้มันจำต้องย้ายโรงเรียนไปด้วย
แต่กระนั้นสิ่งต่างๆก็ไม่ใช่อุปสรรคมิตรภาพของเรา แม้ว่าชินยะจะเป็นหนุ่มหน้าตาดี แต่ฉันก็ไม่เคยคิดกับมันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย
อาจจะมีบางครั้งที่รู้สึกดี แต่เพียงไม่นานความรู้สึกนั้นก็จะหายไป
“ว่าไงล่ะ ฟังอยู่”
“เย็นนี้ว่างมั้ย”
“ทำไม”
“ไปร้องเกะกัน”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีรม! ไปเดินห้างแทนได้มั้ย” ฉันลองถามหยั่งเชิง ก็เวลาไปร้องคาราโอเกะทีไร ฉันก็ได้แต่นั่งทำตาปริบๆมองมันถือไมค์อยู่อย่างนั้น
“ไม่เอาๆ เราไปห้างตามคำขอมา2ครั้งแล้วนะ”
“แกเป็นผู้ชายมั้ยน่ะ!ยอมแค่นี้ไม่ได้เหรอไง!!!”
“ตะโกนทุกทีเลย!ไม่ได้ๆ ยังไงก็เกะ ถ้าเบี้ยวนะตามจิกถึงบ้านเลยไอ้มีห์สุดแสบ!!”
“เฮ้ยไอ้ชิน!!!!!” แต่ทว่าเสียงขาดการติดต่อดังกลบเสียงของเธอซะนี่
“โธ่เว้ย!!” ฉันเก็บมือถือลงไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ และจนแล้วจนรอด ฉันก็ต้องยอมมันจนได้ /
“ออกภาคสนามวันแรกโทรมเลยเหรอ!” พี่รีตามมาแซวไม่หยุด
“พี่รี เฮ้อ! ขี้เกียจเถียงด้วย มีห์ไปทำการบ้านก่อนนะ”
“อ้าว!ไอ้มีห์!!!”
ฉันได้ยินพี่รีอาตะโกนอะไรอีก4-5ประโยคแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ หยิบเป้พาดบ่าแล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
“มีห์ๆๆๆ”
ฉันหยุดกึก ‘ทำไมฉันได้ยินเสียงนายนั่นเรียกได้นะ’ ไวเท่าความคิดเมื่อฉันหันกลับไปก็เจอหน้าเขาจังๆ –O-*
“ว่าไง!”
“ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ทำงานเหรอ นายน่ะ”
“ต้องออกไปส่งของอยู่แล้ว เดี๋ยวแวะไปส่งให้”
“ไม่เป็นไร ชั้นกลับเองได้”
“งั้นก็แล้วแต่ ไปนะ” เขาหมุนตัวแล้วก็เดินตรงไปยังมอไซด์ที่จอดแอบๆอยู่ข้างร้าน
ฉันมองตามไปอย่างเสียดาย เอ๊ะ!แล้วทำไมฉันต้องเสียดายด้วย จะบ้าเหรอ!!! - - -
ณ ช่วงพักกลางวัน ที่โรงเรียนม.ปลาย
“มีห์!!” เสียงเรียกที่ไม่เบานักดังมาจากหลังห้องเรียนประจำของฉันทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้อง
“ไร!” ฉันเดินอ้อมบรรดาสาวๆที่กำลังมุ่งโต๊ะของอากิ หรืออากิระจังของเพื่อนๆไปทางขวาสุดติดหน้าต่าง แล้วก็วางข้าวกล่องลงกับโต๊ะไม้ที่ติดพลาสเตอร์ยาไว้ทั่ว
“ชั้นมีหนุ่มหน้าใสกิ๊กมาอวด เสียอย่างเดียวแก่ไปหน่อย แต่ชั้นไม่เกี่ยงหรอก^O^” อากิลุกจากโต๊ะและยื่นมือถือมาตรงหน้าฉัน
นายซึจินี่!!!!! ฉันรีบจับมือถือของมันมาแทบไม่ทัน
“โหย!ขนาดนั้นเลยเหรอไอ้มีห์ ต้องรีบกระชากเลยเหรอ”
“โทษๆ คล้ายคนรู้จักน่ะ”
“ห๊า แกรู้จักพี่ซึจิเหรอ ปี6แล้วนะ แกไปรู้จักได้ไง!”
“บอกว่าคล้าย!ใช่คนเดียวกันซะที่ไหนล่ะ” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบยัดมือถือใส่มือมันคืนไป
“หล่อมั้ยคนนี้ง่ะ^^”
“ไม่หล่อ” ฉันเน้นทีละพยางค์ก่อนจะทำหน้าเบื่อโลกแล้วหยิบนิตยสารแฟชั่นชื่อดังที่ยืมเพื่อนมาอีกต่อนึงออกมาจากกระเป๋า
“แกนี่!สนใจแต่เรื่องชกต่อยอาละวาดเหรอไง หรือสนผู้หญิง ก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นติดต่อให้”
“โอ๊ย!ไม่สนมันทั้งนั้นแหละ จะอ่านๆๆๆๆเนี่ยๆๆๆเห็นมั้ย” ฉันจิ้มๆไปที่หน้าปกนิตยสารบนโต๊ะอย่างรำคาญ อากิจึงได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วถอยออกไป RRRRRRRR….เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างรู้งาน-- --“
“ฮัลโหล!” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างฉุนเฉียว
“ไปโมโหไรมามีห์” เสียงปลายสายบ่งบอกอารมณ์ขันมากกว่าถือโทษโกรธเคือง ฉันลดโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่มาดูเบอร์ที่โทรเข้า..ชินยะ..นี่เอง
“อ้าวไอ้มีห์ เงียบเลยเหรอ”
เมื่อตั้งสติได้แล้วฉันก็รีบนำโทรศัพท์มาแนวหูอีกครั้งอย่างเต็มใจมากขึ้น
ชินยะคือเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยประถมจนถึงเดี๋ยวนี้ แต่มันได้ย้ายบ้านไปเลยทำให้มันจำต้องย้ายโรงเรียนไปด้วย
แต่กระนั้นสิ่งต่างๆก็ไม่ใช่อุปสรรคมิตรภาพของเรา แม้ว่าชินยะจะเป็นหนุ่มหน้าตาดี แต่ฉันก็ไม่เคยคิดกับมันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย
อาจจะมีบางครั้งที่รู้สึกดี แต่เพียงไม่นานความรู้สึกนั้นก็จะหายไป
“ว่าไงล่ะ ฟังอยู่”
“เย็นนี้ว่างมั้ย”
“ทำไม”
“ไปร้องเกะกัน”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีรม! ไปเดินห้างแทนได้มั้ย” ฉันลองถามหยั่งเชิง ก็เวลาไปร้องคาราโอเกะทีไร ฉันก็ได้แต่นั่งทำตาปริบๆมองมันถือไมค์อยู่อย่างนั้น
“ไม่เอาๆ เราไปห้างตามคำขอมา2ครั้งแล้วนะ”
“แกเป็นผู้ชายมั้ยน่ะ!ยอมแค่นี้ไม่ได้เหรอไง!!!”
“ตะโกนทุกทีเลย!ไม่ได้ๆ ยังไงก็เกะ ถ้าเบี้ยวนะตามจิกถึงบ้านเลยไอ้มีห์สุดแสบ!!”
“เฮ้ยไอ้ชิน!!!!!” แต่ทว่าเสียงขาดการติดต่อดังกลบเสียงของเธอซะนี่
“โธ่เว้ย!!” ฉันเก็บมือถือลงไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ และจนแล้วจนรอด ฉันก็ต้องยอมมันจนได้ /
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น