คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แด่ หญิงสาวผู้มีเวลาแค่เพียง1เดือน
ถ้าผมรู้ว่าเธอจะจากผมไป..เราจะต้องจากกันไกลแบบนี้
ผมจะไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านพ้นไป..อย่างไร้ค่าเช่นนี้เลย
ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า เธอจะยังคงอยู่ข้างๆผม
แม้ผมจะไม่ได้ให้เธอเป็นคนรัก แต่เธอจะยังอยู่ข้างผม
ก็เราเข้าใจกันไม่ใช่เหรอ?
"เฮ้ยยยย เอ็งจะรีบทานข้าวไปไหนวะวิน กุรู้น่า ว่าเมิงอ่ะอยากรีบไปหาน้องแอนนะเว้ย แต่เดี๋ยวติดคอตายไป ไม่รู้นะเว้ย"
ผมไม่เถียงมัน จะว่าใช่มันก็ใช่นะ แต่ ลึกๆ ผมอยากไปแกล้งปิ่นด้วยมากกว่า
ผมไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเธอถึงไม่ทานข้าว จะมีก็แต่เพื่อนเธออีกคนเท่านั้นที่มาทานข้าวเป็นเพื่อนผม
จะว่า อยู่เป็นเพื่อนเนยก็อาจจะใช่ แต่พอเนยเป็นแฟนกับเพื่อนผม เนยก็มักจะมาร่วมวงอยู่ในโต๊ะทานข้าวของกลุ่มผมทุกพักเที่ยง
เธอก็จะอยู่กับเพื่อนอีกคน ที่ที่นั่งประจำของกลุ่มเธอ
เราสนิทกันมาก อาจจะเพราะเริ่มด้วยเรื่องของแอน
เธออยู่ในกลุ่มของแอน ผมก็อยากจะให้เธอช่วย
แรกๆเธอก็ช่วยเหลือผมดี แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป
เฉไฉไม่ยอมตอบ ไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วสถานการณ์ของเธอกับแอนก็มีแต่ยิ่งเลวร้ายลง
เนยก็มักเล่าให้ผมฟัง ว่า แอนนั้นเปลี่ยนไป....ขนาดเนยที่เป็นคนนอกกลุ่มยังรู้สึกได้
สงสารก็แต่เพียงเธอ ที่โดนเพื่อนทำแบบนี้
แต่ ผมจะรู้อะไร?....ก็ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ และโอเค ถ้าผมจะพูดแบบเข้าข้างหน่อยๆล่ะก็
ผมว่า ปิ่นน่ะแหละ ที่คาดหวัง และเรียกร้องมากเกินไป
(ใครจะไปว่า คนที่ตัวเองรักได้ลงล่ะจริงมั้ย? ยังไงผมก็ต้องบอกว่า ปิ่นเป็นคนผิดอยู่แล้วล่ะ)
"เฮ้อออ~ เหนื่อยจัง วันนี้นะพี่วิน ปิ่นเจอเด็กคนนึงน่ารักมากกกก"
ผมหนีบหูโทรศัพท์ไว้อย่างทุลักทุเลขณะที่กำลังอ่านการ์ตูน
"นี่พี่วิน....ทำไมหมู่นี้เราห่างกันจังเลย"
"หืม? ห่างอะไรล่ะ?" เอาอีกแล้ว...เธอพูดแบบนี้อีกแล้ว
ยอมรับล่ะนะ ผมเบื่อ ผมรำคาญจริงๆ...ผมไม่ชอบคำถามแบบนี้จากเธอเลย
ไอ้การจะให้ฟังเธอบ่น ฟังเธอระบายทุกๆวันล่ะก็ได้อยู่หรอก แต่ไม่ใช่แบบนี้
ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ผมรู้สึกแบบนี้ เพราะระยะห่างมันไม่มี หรือเธอก้าวเข้ามามากเกินไป
"ก็ไม่มีอะไรนี่ ปกติแหละ ปิ่นคิดมากไปรึเปล่า"
"เหรอ คงงั้นล่ะมั้ง เหอๆ"
จากการที่เธอตั้งคำถามแบบนี้ แสดงว่าผมนั้นให้ความสนิทกับเธอมากเกินไป
ผมควรจะถอยออกมาบ้าง เพื่อให้เราทั้งคู่ได้มีช่องว่างมากกว่านี้
หลังจากที่คิดได้อย่างนั้น ผมก็เริ่มห่างกับเธอ อ้างนู้นอ้างนี่ว่าเย็นๆทำงานบ้านเพื่อนมั่งล่ะ
เรียนพิเศษบ้างล่ะ.......แค่เพราะผมไม่อยากคุยกับเธอ ไม่อยากให้มันใกล้กันมากไปกว่านี้
ผมชอบแอนนะคร๊าบบบบบบ ไม่ใช่ชอบปิ่น ผมควรจะรุกสิ
เมื่อคิดได้อย่างนั้น(อีกเหมือนกัน) ผมก็เริ่มเข้าไปคุยกับแอนมากขึ้น
ทำไมผมจะไม่เห็น ว่าปิ่นก็นั่งอยู่แถวนั้น แต่เพื่อ ความตั้งใจแรกของผม!!! ผมต้องทำให้ได้
แม้ว่าจะดูใจร้ายกับเธอมากขนาดไหนก็ตาม
จาก1อาทิตย์ เป็น1เดือน จาก1เดือน เป็น3เดือน
3เดือนที่เราห่างกัน แรกๆนั้นผมทรมาน(นิดๆ)เลยล่ะ ผมยอมรับ
ก็อะไรที่มันเคยชินน่ะ มันไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆนะ...
แต่วันหนึ่ง....ผมนั้น...เกิดคิดถึงเธอขึ้นมามากๆเลย....
ผมจึงชวนเธอไปซื้อเสื้อผ้ากัน
แต่วันนั้นเธอจะไปงานหนังสือพอดี เราเลยยอมกันคนละครึ่งทาง และแน่นอน
ตอนไปงานนั้น ผมก็ต้องเป็นคนถือให้นี่ล่ะ เธอก็เดินตัวปลิว!!!
แต่ผมก็เตรียมเงินมาซื้อนะ แต่เผอิญผมไม่ค่อยได้อ่านหนังสือน่ะ ไม่ค่อยชอบเลยด้วย เลยไม่ได้ซื้ออะไรมากมายเท่าเธอ
ผมไปส่งเธอกลับบ้านที่ป้ายรถเมล์
ไม่รู้ทำไมนะ ผมอยากจะยืดเวลาวันนี้ออกไปเรื่อยๆเหลือเกิน
ทั้งที่ ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน มันไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย ออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ
ไม่ต่างกับการที่อยู่กับเพื่อนน้อยคน ที่ผมมักจะเซ็งซะทุกครั้ง
แต่ พอจะแยกกัน ผมกลับไม่อยากให้เป็นแบบนั้น.....
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆนั้น..เธอก็โทรเข้ามาพอดี
"จ๊ะ ว่าไงจ๊ะ" เพราะอะไรไม่รู้ผมถึงได้รับโทรศัพท์แบบนั้น
"วันนี้ขอบคุณมากๆนะ"
"อืม ไม่เป็นไร ขอบคุณเหมือนกัน.."
ผมไม่รู้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้ไปด้วยกัน ด้วยความรู้สึกดีๆ ก่อนที่อะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไป...ตลอดกาล....
"เฮ้ย กุเห็นแฟนน้องแอนแล้วนะเว้ย เมิงสู้ได้นะเว้ยไอ้วิน ทำไมเดี๋ยวนี้เมิงดูไม่รุกเลย"
"เอ่อ..ก็ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปล่ะมั้ง"
"เมิงจะจบม.6แล้วนะเว้ยยยย!"
คำพูดของเพื่อนผมเตือนสติผมได้ชะงักมาก...ใช่! ผมต้องพยายามชนะใจแอนสิ ไม่ใช่มานั่งแคร์ว่า ปิ่นนั้นจะรู้สึกน้อยใจผมมั้ย
ปิ่นนั้นจะเสียใจมั้ย ถ้าผมเอาเวลาไปแบ่งให้ใครคนอื่น
ก็เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันแม้แต่น้อย ยกเว้น รุ่นพี่ รุ่นน้องเท่านั้น
ผมเลิกโทรหาเธอ เวลาเธอโทรมา ผมก็จะแกล้งไม่รับ หรือรับก็พยายามทำตัวให้ยุ่งๆเข้าไว้
ผมจำเป็นต้องทำนะ.....เพื่อทั้งเธอ และผมด้วย....
แต่ผมก็กลัวนะ...กลัวเธอจะรอผม
บวกกับตอนนั้นเป็นตอนที่กำลังจะสอบไล่ งานจึงมีมาก ผมจึงไปทำงานบ้านเพื่อน
ก็เป็นเหตุผลที่เธอจำต้องยอมรับไปโดยปริยาย
แต่เหมือนความอดทนเธอจะมีที่สิ้นสุด
เธอโทรมาขอเวลา และร้องไห้กับผม ผมจึงได้บอกให้เธอนั้นเลิกรอผม
เลิกคาดหวังว่าผมจะกลับไปเหมือนเดิม ผมนั้นก็รู้ว่าตัวเองนั้นเปลี่ยนไป
แต่ผมไม่ได้บอกเธอหรอกนะ ว่า ผมน่ะ แคร์เธอเหมือนเดิม ยังเป็นห่วงเธอเหมือนเดิม
ผมเคยบอกเธอไปแล้ว แต่เธอโต้กลับมาว่า
แน่ใจเหรอว่าเป็นห่วง นี่เหรอคือเป็นห่วง
แต่ใช่คับ...มันคือ การแสดงความเป็นห่วงของผม
ผมนั้นไม่อยากเห็นเธอต้องทรมานที่จะรอผมแบบนี้อีกต่อไป
ผมจึงได้พูดจาทำร้ายจิตใจเธอไป อย่างจงใจ......
และหลังจากนั้น ผมก็ไม่มองหน้าเธอ และ พยายามอยู่แต่กับแอน
จนกระทั่งเนยนั้นโทรมาหาผมในคาบที่ผมเรียนเลข ผมก็ได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้น
แถมพอเลิกเรียน ผมก็ลืมโทรไปถามอีก.....
"นี่พี่วินรู้มั้ย ว่าปิ่นตายแล้วนะ..." เนยส่งข้อความมาหาผมหลังจากนั้น2วัน...
แค่2วันเท่านั้น................................
ความหวังดี ความเป็นห่วงของผมนั้น....มันน้อยเกินไป หรือมันมากเกินไปกันแน่?.......
ผมทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่า....แล้วตอนนี้ ผมจะกลับไปแก้ไขอะไรได้มั้ย?...
แก้ไขให้เธอไม่จากไป...ให้เธอยังคงอยู่เคียงข้างผม.....................
ผมมันเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า?
อัศวิน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาตอนที่2มาลงแล้วคร่า!!!~ ในที่สุดดดด!!! ฝากไว้ด้วยนะค่ะ...
แล้วจะรีบมาเอาตอนสุดท้ายให้ค่ะ
ความคิดเห็น